SLENDHANG KUNING (015)

 

15.

Ya pancen mangkono kuwi sing dadi kalumrahan tumrape manungsa, wong bisa wae duwe rasa sengit marang wong liya sing babar pisan durung tau ditepungi lan ora ana sambung rapete apa-apa karo dheweke. Ya mung jalaran saka tumindak sing nerjang karo paugeraning bebrayan, mula ya wis lumrah nek Ririen sing tenane ora digawe rugi apa-apa dening Gathot , nanging merga tumindake Gathot sing dianggep nerjang paugeraning bebrayan ndadekne Ririen melu pegel marang wong sing durung pati ditepungi kuwi. Ririen uga kaya melu ngrasakne kaya apa rasa perihing atine Restu jalaran saka tumindake Gathot sing wis meh dadi pacangane kuwi. Nanging, Ririen uga rumangsa eram marang Restu sing sanadyan oleh pacoban kaya mangkono abote, nanging ora dikatonake marang wong liya. Restu panggah katon jejeg adege, ora ana owah-owahan ing slaga saben dinane.

 

"Pancen menawi dipun sawang sakeplasan makaten" Bu Hasanah nutugne olehe crita "Gendhuk niku nggih kados limrah-limrah mawon, nanging pranyata binggeting manahipun Restu ketingal menawi angel dipun supekaken".

 

"Inggih boten maiben Bu" Ririen wangsulan "tiyang inggih kados makaten pacoben ingkang kedah dipun adhepi Restu".

 

"Nanging menika ingkang ndadosaken ruweting manah kula Bu Kahar" kandhane Bu Jayadi sabanjure.

 

"Menika inggih nami limrah Bu" wangsulane Ririen "ing pundi kemawon, naminipun tiyang sepuh, raos sakiting putra tartamtu tiyang sepuh ugi tumut ngraosaken".

 

"Inggih Bu Ririen" Bu Hasanah guneman maneh "wiwit pedhot anggenipun sesambetan kalih Gathot wau, Restu kados jinja lan kapok cecaketan kalih lare jaler, makaten menika harak inggih badhe nuwuhaken bab ingkang boten sae ta Bu?".

 

"Mila leres makaten Bu" wangsulane Ririen "Bu Jayadi kemawon ingkang kedah nambahi raos sabaripun, inggih sampun ngantos pegat anggenipun paring pitutur dhateng keng putra murih sampun kalajeng-lajeng anggenipun nuruti bentering manah ingkang boten wonten ginanipun kajawi namung damel kapitunanipun piyambak menika".

 

"Inggih Bu Ririen" Bu Jayadi wangsuloan karo unjal ambegan dawa "estunipun inggih sampun boten kirang-kirang bapake lan kula paring ngandhani bab menika, nanging ketingalipun inggih dereng kasil. Janipun, nalika kula kandhani menawi umuripun menika sampun kathah sampun wancinipun winengku ing kakung, gendhuk menika inggih boten nglepataken. Nanging inggih menika kala wau, boten wonten lare jaler ingkang saged ndudut kawigatosanipun, malah lajeng masrahaken bab menika dhateng bapake kalih mbokane niki".

 

"Masrahaken kados pundi Bu?".

 

"Masrahaken, menawi Bapak kalih mbokne ngersakne Restu enggal emah-emah, supados Bapak kalih mbokne madosaken jodhonipun, larene badhe manut mawon, dipun jodhokaken kalih sinten kemawon boten badhe suwala waton niku ingkang dipun kersakne bapakne utawi mbokne".

 

"Menawi makaten inggih langkung sae ta Bu?" Ririen udhu panemu.

 

"Nanging naminipun jejodhowan rak inggih kedah wonten sambunging manah antawisipun jaler estri ingkang badhe nglampahi ta Bu?" Bu Jayadi aweh wangsulan "sampun nate kula cobi nepangaken kanca guru ingkang taksih legan kalih piyambakipun, kanca guru kala wau estunipun inggih sampun sreg, nanging gandheng Restunipun ingkang boten patos migatosaken nalika kanca guru menika dolan dhateng griya, wasana kanca guru menika rumaos menawi Restu boten remen kalih piyambakipun, lajeng milih mundur alon-alon. Bapakipun inggih nate nepangaken kanca guru ingkang mucal ing sekolahanipun, nanging asilipun inggih sami mawon. Pramila kula kalih bapake lajeng sansaya judheg mawon Bu Ririen".

 

Ririen bisa ngrasakne sepira sekeling penggalihe Pak lan Bu Jayadi nek nemoni lelakon urip sing kaya mangkono kuwi. Aja maneh ora judhega mikirne putra putri sing sansaya suwe sansaya tambah umure, lha wong Ibune dhewe sing dheweke uga katut melu ngrasakne, mikirne Sodik sing bocah lanang wae, judhege ora karuwan. Dumadakan Ririen tuwuh gagasan, ya gene Bu Jayadi sing satemene nadyan olehe tetanggan wis suwe, nanging kena diarani olehe srawung ya mung srawung lumrah. Lire dudu tangga utawa kanca sing kenthel, lha wong olehe sok omong-omongan iku wae nek dhong kepethuk neng pengajian utawa arisan ibu-ibu anggota RT ngana kae, kok dumadakan kanthi entheng nyritakne barang sing klebu dadi wewadine . Apa merga kari-kari iki Restu sing ngendikane ibune kerep dolan menyang omahe kuwi? Lan apa Bu Jayadi duwe gagasan kepengin nyoba njodhokne Restu karo Sodik adhine sing uga klebu jaka sing wis rada tuwa kuwi?.

 

"Inggih boten maiben Bu Jayadi" Ririen banjur ngandhani Bu Jayadi kanthi digandhengake karo gagasan sing lagi wae mampir ing angen-angene "kula piyambak estunipun inggih meh sami kalih panjenengan. Namung bentenipun, menawi Bu Jayadi ingkang dipun penggalihaken Dhik Restu putra putrinipun, menawi kula namung kabekta saking penggalihipun Ibu ingkang mrihatosaken dhateng adhik kula jaler Si Sodik nika".

 

"Lha Mas Sodik kenging menapa Bu? piyantun kakung mosok inggih ngalami lelampahan kados si Restu?" Bu Hasanah takon.

 

"Naminipun manah, pasipun raos, jaler menapa estri estunipun rak inggih boten benten ta Bu?" wangsulane Ririen karo nutugne kandhane "adhik kula Sodik nika ngantos dados jaka radi kasep nika, jalaranipun inggih meh sami kalih pacoben ingkang dipun tampi dening Dhik Restu kala wau. Mila ngantos sapriki, lare nika menawi kalih lare estri inggih anyep-anyep kemawon".

 

Ririen banjur kanthi cekak nyritakne lelakone Sodik sing kapeksa kapedhotan katresnan karo Susiana merga anane panggodha sing ana sambung rapete karo sedulur misanane dhewe. Kajaba saka kuwi uga dicritakne, yen Sodik saiki malah kayungyun karo gaweyane. Ngopeni sawah lan rajakayane ditambah olehe nularne ngelmune minangka dadi guru ing sekolahan swasta. Olehe nyambut gawe sing sregepe ora karu-karuwan, ora merga mburu akehing pengasilan, nanging mung nuruti rasa sing metu saka binggeting atine marang wong wadon sing dianggep wis nyidrani katresnane sing tulus lan suci.

 

"Dados kinten-kinten sregepipun adhik kula Sodik niku nggih saemper kalih sregepipun Dhik Restu anggenipun aktif ing TK lan sesadeyan online nika Bu Jayadi" Ririen mungkasi critane kanthi ngembakne karepotane Sodik karo karepotane Restu wektu iki.

 

Bu Jayadi manthuk-manthuk sajak kasengsem karo critane Ririen sing mangkono kuwi mau. Bu Guru ing MTsN kuwi rumangsa oleh dalan kanggo ngandhakne niyat sing digawa saka omah sing wis diangen-angen sadurunge telepon Ririen mau awan.

 

"Nuwun sewu nggih Bu Ririen" Bu Jayadi kanthi alon lan sajak ngati-ati wiwit kandha "inggih bot-botipun dados biyung ingkang nggadhahi kuwajiban dhateng yoga, niki saupami lho..........".

 

Bu Jayadi ora nutugne tembunge, malah banjur mandheg olehe guneman rada suwe.

 

"Upami kados pundi Bu?" sanadyan wis bisa ngira-ira karo apa sing arep dikandhakne dhayohe, nanging Ririen pilih nambong, pitakon marang Bu Hasanah.

 

"Bakenipun sekeling penggalihipun keng Ibu miwah Bu Ririen niku rak meh sami kalih judhenging manah kula kalih Bapake lare-lare ta Bu?" Bu Jayadi miwiti olehe arep ngandhakne karepe.

 

"Leres Bu"

 

"Niki upami lho, menawi kula lepat, saderengipun kula nyuwun pangapunten" Bu Hasanah mbaleni tembunge kanthi ngati-ati.

 

"Inggih, boten menapa-menapa Bu, mangga kadhawuhna kemawon!" Ririen aweh wangsulan

 

"Upami Bu Ririen kula ajak sesarengan, liripun sareng-sareng mbudidaya murih bingget ing manahipun anak kula Restu miwah bingget ing penggalihipun Mas Sodik ngaten kados pundi?" kandhane Bu Jayadi wiwit bisa diwaca mungguh arahe.

 

"Kula kinten menika langkung prayogi Bu Jayadi" wangsulane Ririen karo mesem sajak mathuk karo apa sing diusulne Bu Guru MTsN kuwi.

 

"Anggen kula gadhah gagasan makaten kala wau rak amargi, kantun-kantun menika kula asring dipun pamiti Restu menawi sowan ing dalem mriki ta Bu? criyosipun pun Restu, awit dipun timbali dening keng Ibu dipun ajak rerembagan nadyan boten nggepok asmanipun Mas Sodik, nanging langkung kathah ngrembag babagan lampahipun tiyang gesang, menika criyosipun Restu lho Bu. Lan malih, ketingalipun anak kula Restu niku, samangke sampun caket lan akrab kalih keng Ibu. Pramila kula lajeng mantun-mantunaken matur dhateng Bu Ririen kados kala wau".

 

Ririen mesem, ulate dadi padhang. Sajake dheweke weruh ana thronthong-thronthong padhang magepokan karo anggone mikirake Sodik sing mau awan lagi wae dirembug karo Bu Kaji, ibune.

Dumadakan saka njero Bu Kaji miyos, nggoleki putrane mbarep sing jebul lagi nampa tamu.

 

"Mangga Ibu......" lagi wae Bu Kaji katon metu saka njero, Bu Jayadi kanthi grapyak semanak mbagekne.

 

"Oo. Nyuwun pangapunten, boten ngertos menawi wonten tamu" wangsulane Bu Kaji karo mesem "tiyang kula wau madosi Gendhuk niku, kok teng pundi-pundi boten wonten, boten ngertos menawi wonten mriki".

 

"Sanes tamu kok Ibu, namung tiyang dolan" wangsulane Bu Jayadi karo mesem "niku gubug kula saking mriki ketingal".

 

"Inggih Bu" Ririen melu amul rembug "nggih niki ingkang asmanipun Bu Hasanah, ibunipun Dhik Restu ingkang asring bawa raos kalih Ibu".

 

"Ooo, Ibunipun Nak Restu?" Bu Kaji katon sajak kejot "nyuwun pangapunten lho Bu, kula asring ngresahi keng putra, kula bujuki supados ngancani kula umuk-umukan".

 

"Malah kula ingkang matur nuwun Ibu" wangsulane Bu jayadi karo mesem "kanthi asring jejagongan kalih Ibu, sampun ndadosaken Restu sansaya mudheng babagan kuwajibanipun tiyang gesang".

 

Kahanan banjur dadi rada gumyak, olehe padha jejagongan ketara nek padha yen nuju prana.

 

 

ana candhake.