SLENDHANG KUNING (032)

 

32.

mBok Sadikem karo Waginem genti nyawang marang Bu Mahfudzi karo panyawang sing kebak tandha pitakon. Wong loro simbok lan anak kuwi durung pati mudheng karo apa sing dikandhakne dhayohe ngenani kahanane Sodik Salim. Mung Waginem duwe pangira-ira yen ta Sodik Salim iku mbok menawa tau ngalami lelakon sing ndadekne atine putung, nanging kok sing dikandhakne Bu Mahfudzi kuwi mau kok merga saka trekahe sedulure dhewe, sing keri iki sing Waginem durung mudheng. Bu Mahfudzi sing uga banjur bisa maca apa sing dumadakan liwat ing angen-angene Waginem apa dene mBok Sadikem merga tembung sing lagi wae dikandhakne, ora kepengin ngumbar wong loro sing dijak guneman kuwi kesuwen nggone ora mudheng.

 

"Criyosipun niku rumiyin rak makaten ta Bu" Bu Mahfudzi nutugne rembuge "Dhik Sodik niku jaman siyen nggih sami kados limrahe lare nem, sampun gadhah kenya ingkang dados woding manahipun, lan kenya wau ugi sanget anggenipun tresna dhateng Dhik Sodik. Niku wiwit jaman Dhik Sodik taksih Kuliyah, nanging gandheng naminipun jodho menika wonten astanipun Gusti Allah, lare kalih ingkang sami tresnanipun menika kala wau jebul sanes jodhonipun. Lumantar sedherek misanan utawi nak dherekipun Dhik Sodik, kula kirang cetha, katresnanipun lare kalih kala wau dados bubar. Awit sedherekipun Dhik Sodik kala wau ugi kepengin ngarah lan methik sekar ingkang dipun sengker dening Dhik Sodik, malah kedadosan kenya ingkang dados pepujanipun Dhik Sodik kala wau dipun cidra asmara dening sedherekipun kasebat, temah dados lan ngandhegipun".

 

"Astaghfirullah" tanpa sengaja Waginem maca istighfar nyelani critane Bu Mahfudzi.  

 

"Ora mung tekan semono wae mBak sing ndadekne Dhik Sodik bingget atine" kandhane Bu Mahfudzi nyaut olehe istighfar Waginem "sedulure Dhik Sodik kuwi jebul olehe tresna mung nuruti karepe hawa nafsu thok. Ora nganti setahun saka olehe ijaban, wis padha pisahan. Ya kuwi let sepasar sawise kenya kuwi nglahirake lan anake ora gelem ngenger, sedulure Dhik Sodik kuwi banjur bali menyang daleme wong tuwane, bojone ditinggal ngleyar ora diurusi maneh. Lan sawise padha pisahan bocahe wadon banjur minggat saka omah nganti saiki ora karuwan parane, merga ya ora sambang ora layang maneh, kira-kira ya merga saking ora kuwat ngempet wirang".

 

"Mesakaken sanget" Waginem guneman alon.

 

"Lha sedherekipun Gus Sodik niku sak niki pripun Bu Ustadz?" mBok Sadikem sing uga kasengsem ngrungokne crita kuwi melu takon.

 

"Sak niki inggih dereng emah-emah malih" wangsulane Bu Mahfudzi banjur nutugne olehe kandha "tiang menawi criyosipun tiyang-tiyang ingkang boten remen, sedhereke Dhik Sodik niku klebet garangan cluthak, remenanipun inggih pados mangsan kanthi margi ingkang boten leres, remen ngresahi tiyang estri ingkang gampil dipun rungrum mawi tembung manis".

 

"Amit-amit jabang bayiiiik" mBok Sadikem nyebut "lha kalih Gus Sodik tiyang wau nggih lajeng satron no Bu?".

 

"Boten Bu" wangsulane Bu Mahfudzi "sesambetanipun tiyang kalih niku inggih boten ewah, namung kemawon mesthinipun inggih boten tulus dumugining manah malih".

 

mBok Sadikem lan Waginem padha meneng, ing angen-angene padha olehe nggagas isen-isening donya sing jebul maneka warna. Ora neng kana ora neng kene, nek jenenge wong lanang cluthak utawa wong wadon nrucak, kuwi neng ngendi-endi ana, klebu neng desane Sodik sing cedhak pesantren lan kondhang minangka papane para wong sing taat nggone ngibadah. Kanthi anane crita ngono kuwi, kudune menungsa gelem jujur anggone mbiji kahanan sawijining papan. Ala lan becike menungsa kuwi ora gumantung merga panggonane, nanging kandel lan tipising iman. Ora mesthi dumeh wong sing omahe ing panggonan tilas gudhange para palanyahan kaya sing dienggoni kuwi mesthi nek wong sing bejad lan durung karuwan nek wong sing manggon neng cedhak pesantren kuwi mesthi wong becik.

 

"Lha sedhereke Gus Sodik ingkang nuwun sewu, garangan cluthak niku nyambut damelipun menapa Bu Ustadzah?" mBok Sadikem takon maneh.

 

"Menawi rumiyin pas kula taksih manggen teng Kedunggalar nika, nyambut damele nggih boten cetha, sok ngaken dados wartawan, sok ngaken dados aktivis LSM malah kantun-kantun nika ngaken dados lawyer napa pengacara ngoten Bu. Nanging nggih namung ngakenipun mawon, ngaken wartawan niku nggih wartawan tivi napa wartawan Radio napa wartawan Koran nggih boten wonten ingkang ngertos, ngaken aktivis LSM niku nggih LSM napa boten cetha, ngaken Pengacara nggih dereng nate wonten kabar iyambakipun menika beracara teng Pengadilan" Bu Mahfudzi wangsulan "menawi sak niki duka, kula boten ngertos tiyang nggih sampun radi dangu boten sumerep".

 

Krungu sing dikandhakne Bu Mahfudzi sing keri dhewe kuwi, Waginem dumadakan banjur kelingan sanakane sing ketoke rada memper karo sedulure Sodik Salim kuwi. Gek, atake, mengko, wong kuwi?.

 

"Huh.......!" ora krasa Waginem ngetokne suwara rada banter, kanggo ngilangne rasa sing ora kepenak ing angen-angene.

 

"Ora sah menggalih bab kuwi mBak" Bu Mahfudzi mesem marang Waginem "wong kuwi omahe Kedunggalar kana kok, adoh saka kene. Sing baku, ya nyuwun pandongane wae, muga-muga olehe mbudidaya Bapake nyedhaki atine Dhik Sodik bisa kasil. Merga tenan, aku karo Bapake ki kepengin banget saka mBak Waginem karo Dhik Sodik mengko bisa nurunake bibit-bibit unggul kanggo kabecikane wong akeh".

 

"Inggih Ustadzah" Waginem wangsulan, nanging gandheng neng atine isih ana ganjelan sing mau kober nuwuhake dheweke ngetoke suwara sing ora cetha, mula ya banjur takon maneh "nuwun  sewu Ustadzah, sedherekipun Mas Sodik menika menapa asmanipun Munir?".

 

"Lho mBak Waginem kok malah wis pirsa? Bener, jenenge Munir Kamadi" Bu Mahfudzi ketara nek kaget. Lan sikep kaget lan pitakone Bu Mahfudzi kuwi ndadekne genti mBok Sadikem sing luwih kaget maneh.

 

"Dados jebule tiyang niku  Bu Ustadz?" pitakon ngono kuwi mencolot ngono wae saka tutuke mBok Sadikem.

 

"Bu Sadikem ugi sampun tepang kalih sedhereke Dhik Sodik niku?" Bu Mahfudzi dadi sansaya gumun.

 

"Alhamdulillaaaaaaah....... Gusti isih ngayomi awakmu nDhuk, Nem" ora mangsuli pitakone Bu Mahfudzi, mBok Sadikem malah ngandhani anake wedok "meh wae, mbokmu iki kepilut karo tembunge garangan cluthak, tujune kowe isih kukuh atimu, kuwat imanmu ndhuk...ndhuk".

 

"Wis mBok, kuwi ora sah diomong wae, ora becik, sing baku saiki Simbok wis ngerti sapa sejatine wong kuwi" Waginem mangsuli kandhane simboke.

 

"Kula kok malah sing dados bingung ta Bu?" Bu Mahfudzi plenggang-plenggong, sauntara kakunge mung meneng ngrungokne sing lagi padha dirembug karo lungguh sendhen kursine.

 

"Genahe kepriye ta mBak Waginem?" Bu Mahfudzi mbaleni pitakone marang Waginem.

 

"Criyosipun rak makaten ta Ustadzah" Waginem guneman alon nanging cukup cetha kanggo dirungokne "kanca Tukang Shoting kalih Tukang Sound ing Prasaja Laras menika rak gadhah tepangan ingkang ugi asring niliki menawi Prasaja Laras nuju manggung utawi gladhen, naminipun Munir".

 

"O ngono, banjur?".

 

"Lha tiyangipun ketingal kenging kawastanan nengsemaken, nanging ugi kathah ingkang sumerep bilih piyambakipun menika nggadhahi karemenan ingkang sok nyingkur piwucal kasusilan miwah agami, klebet mBak Muji, Waranggana senior kula ingkang asring ngandhani kula lan kanca-kanca murih ngatos-atos menawi srawung kalih Mas Munir niku" kandhane Waginem nutugne critane.

 

"Ngono? banjure?"

 

"Nuwun sewu, Ustadzah" Waginem guneman maneh "saderengipun kula tepang kalih Mas Sodik, ketingalipun Mas Munir langkung rumiyin wonten manah dhateng kula, lumantar  mBah Rawan, Tukang Siter Prasaja Laras piyambakipun titip weling dhateng kula. Gandheng kula sakedhik-sakedhik ugi ngertos lelampahanipun Mas Munir ing laladan mriki, ugi saking criyosipun mBak Muji, weling ingkang lumantar mBah Rawan kala wau inggih boten kula gatekne babar pisan. Ngantos Mas Munir dolan teng griya niki piyambak, lha pas niku kepanggih kalih Mas Sodik ingkang ugi mampir mriki sasampunipun sareng-sareng kalih kula ngenyaraken SIM dhateng Polres. Inggih ing wekdal niku kula lajeng diparingi ngertos menawi Mas Munir kalih Mas Sodik menika jebul taksih wonten sambetipun sedherek, nanging Mas Sodik babar pisan boten nate criyos bab Mas Munir ingkang kados dipun dhawuhaken Ustadzah wau........".

 

"Malah kosok balen Bu Ustadz" mBok Sadikem numpangi rembug, medhot critane Waginem, kandha marang Bu Mahfudzi.

 

"Kosok balen kados pundi Bu?" Bu Mahfudzi genti takon.

 

"Menawi Gus Sodik boten nyriyosaken cacad lan cirinipun sedhereke niku, nanging nek sing namine Munir niku criyos kathah-kathah dhateng kula, ingkang sak niki kula ngertos menawi criyosipun menika kala wau, criyos goroh ingkang boten leres, ngemu pitnah dhateng Gus Sodik" kandhane mBok Sadikem aweh wangsulan, banjur nyritakne olehe Munir wis teka lan ngajak jagongan dheweke ing warunge nalika Waginem lunga menyang Kedunggalar arep nglebokne lamaran menyang SMA Al-Hasan dhek emben kae.

 

Bu Mahfudzi karo kakunge olehe ngrungokne critane mBok Sadikem nganti kasengsem, nanging gandheng anggone merdhayoh neng kono wis rada suwe lan niyate mertamu uga wis kaleksanan, wong loro lanang wadon kuwi ya banjur pamitan bali. mBok Sadikem lan Waginem olehe nguntabne kundure Ustadz Mahfudzi sekalihan garwa nganti tekan ngarep omah, wong loro kuwi lagi mlebu omah maneh sawuse mobil sing disetiri Ustadz Mahfudzi kleser-kleser ninggalne papan kono.

 

Munir sing wis rada sauntara ngenteni ing sabranging ratan, bareng ngerti nek dhayohe mBok Sadikem wis bali, banjur tata-tata arep ngelih anggone markir mobil rentalane, Munir kepengin enggal bisa ketemu karo mBok Sadikem.

 

 

ana candhake.