SLENDHANG KUNING (040)

40.

Sidane kanthi pawanti-wanti aja nganti kadenangan sapa wae, Sampir sida budhal ngayahi wajib nindakne dhawuhe bendarane, mesthi wae iya kanthi sesidheman. Ana sethithithik rasa lega ing penggalihe Bu Kaji, nanging rasa kuwatir lan samar panggah durung bisa ilang. Pancen crita sing digawa Munir kuwi banget nabet ing sajroning penggalih. Nanging Bu Kaji iya tetep eling karo sing dikandhakne Simpen, Bu Kaji wis niyat ora arep ndangu Sodik luwih dhisik, sadurunge Sampir bali kanthi nggawa warta sing  cetha.

 

Kegawa saka anane perang batin ing sajroning penggalihe kuwi, kang wujud percaya utawa ora marang critane Munir, Bu Kaji banjur nekad telepon putrane sing mbarep, nyritakne crita saka Munir kuwi marang Ririen, ngiras pantes kanggo nyuntak rasa sing nyengkal ing jerone dhadha. Bu Kaji uga nyritakne apa sing wis ditindakne sawuse oleh pamrayoga saka Simpen, rewange.

 

"Dados Ibu sampun utusan Kang Sampir kados ingkang dados eguhipun Yu Simpen?" liwat telepon kuwi Ririen matur nyuwun pirsa marang Ibune.

 

"Iya, Sampir njaluk wektu telung dina kanggo nanjihake bener lan orane kabar sing dikandhakne Munir marang Ibu kuwi. Lha piye nek manut panemumu?" Bu Kaji paring wangsulan ditututi rembug mundhut rerigen marang putrane.

 

"Kula mastani ingkang dipun dhawuhaken Ibu dhateng Kang Sampir niku saestu sampun leres Bu" wangsulane Ririen "awit kula piyambak bares mawon, babar pisan boten wonten raos pitados dhateng sedaya ingkang dipun kojahaken Munir. Malah kula gadhah panginten radi kosok wangsul kalih ingkang dipun aturaken Munir dhateng Ibu menika wau".

 

"Kosok balen piye?" Bu Kaji durung mudheng karo sing dikarepne Ririen.

 

"Ingkang kosok wangsul menika bab Waranggana ingkang criyosipun Munir sampun nibakaken guna dhesthi dhateng Sodik niku Bu" Ririen nyethakne tembung sing dikarepake "saged ugi lare estri ingkang nyambut damel dados Pesindhen niku, lare ingkang sae utawi sak boten-botenipun sanes Waranggana ingkang purun nyambi dodolan katresnan kados limrahipun Waranggana ingkang anggenipun dados Pesindhen namung damel tutup kemawon".

 

"Iya kuwi aku ya bisa nampa" Bu Kaji medhot ature Ririen "merga jaman saiki iki beda karo jaman Ibu isih nom biyen, nek biyen akeh waranggana sing dadi wadon murahan merga ya saka kahanan lan cupeting kaweruhe, nek saiki rak wis beda banget, akeh waranggana sing sarjana, ana sing lulus S2 malah sing wis dhoktor ya akeh. Lha kae Sindhen Kesi mantune Haji Sukron Suwanda kae? Kae saiki ya wis meh doktor, padha karo kakunge sing uga dhalang kondhang sing uga dadi Dhosen neng ISI....".

 

"Lho Ibu kok malah pirsa kathah? malah kula dereng patos ngertos bab menika...." Ririen genti nrambul gunem nugel ngendilkane Ibune.

 

"Lha dhek emben pas Milad Pesantren Al-Hasan kae rak ya nanggap wayang ta? Dhalange Doktor Cahya Kuntadi, putrane Mubaligh kondhang weton Blitar sing asmane Ki Haji Sukron Suwanda, lha Pesindhen Kesi kuwi garwane Pak Dhalang Cahya Kuntadi kuwi" Bu Kaji paring wangsulan marang putrane.

 

"Inggih Bu" Ririen nutugne ature "kula gadhah panginten nek Sodik mila tepang kalih Waranggana niku, lha si Munir kula kinten ingkang estunipun kapencut kalih Waranggana niku nanging boten kasembadan, mbok menawi inggih jalaran Waranggana niku kajawi sanes lare nakal, ugi sampun ngertos kalih teku saha kelakuwane Munir".

 

"Iya, iya sing keri dhewe kuwi mau  klebu nalar" ngendikane Bu Kaji mbenerne pangirane Ririen "lha sambung rapete karo adhimu Sodik apa?".

 

"Kinten-kinten, gandheng Sodik ugi tepang sae kalih waranggana niku, Munir nggadhahi panginten menawi anggenipun si Waranggana boten nglanggati katresnanipun Munir, jalaran waranggana wau kepencut kalih Sodik. Pramila Munir lajeng wadul dhateng Ibu, nyebar pitnah bilih waranggana ingkang dipun kinten nggadhahi sambeting katresnan kalih Sodik. Kajengipun Munir, murih Ibu ndukani Sodik" Ririen nyethakne mungguh sing dadi pangirane.

 

"Iya, iya kuwi pancen tinemu ing nalar tenan" Bu Kaji paring wangsulan "nanging saiki aku malah sansaya kuwatir merga pangiramu kuwi".

 

"Kuwatos kados pundi Bu?" genti Ririen sing nyuwun pirsa, merga durung mudheng karo sing dingendikakne ibune.

 

"Ibu kuwatir aja-aja adhimu Sodik ora mung tepung karo Waginem kuwi? nanging malah pancen wis mambu ati merga Sodik ngerti nek Waginem kuwi dudu waranggana sing nakal?" Bu Kaji nggenahne apa sing dikuwatirake mau.

 

"Lha menawi ngaten saestu rak inggih limrah ta Bu? wau Ibu sampun ngendika waranggana ingkang sarjana nggih kathah kados Sindhen Kesi garwane dhalang sing Dosen ISI niku wau?" Ririen atur wangsulan.

 

"Iyane ki iya" Bu Kaji ngendika maneh "nanging apa ya klakon no aku banjur duwe mantu Pesindhen ki?".

 

"Pesindhen menika rak inggih namung panggaotan kangge pados sanguning gesang ta Bu? menapa awonipun?" Ririen genti mbalekne ukarane Ibune sing mau kober ngalembana Sindhen Kesi bojone Ki Cahya Kuntadi.

 

"Nanging Ibu ki pengine duwe mantu Guru" Bu Kaji paring wangsulan "gek kuwi ya wis eneng wonge, ya Restu kae karepku ki bisoa dadi jodhone adhimu Sodik".

 

Ririen rada kaget krungu ngendikane ibune sing liwat telepon kuwi. Pancen Ririen karo Bu Kaji kaya sing wis dicritakne dhek emben kae, kekarone wis padha mathuke saupama Sodik bisa dijodhokne karo Restu. Mula bareng Bu Kaji ngendika nek nguwatirake Sodik sing aja-aja wis kesandhung tresna marang Waranggana lan Bu Kaji mbaleni ngendikane olehe kepengin duwe mantu Bu Guru, Ririen banjur rumangsa kangelan olehe arep atur wangsulan.

 

"Ibu iki kajaba wis ngerti sapa Restu kae, pancen wiwit biyen mula Ibu ki kepengin Sodik kuwi bisoa duwe bojo Guru Rien, mbuh guru apa wae, lha ndelalah si Restu kae kabeneran rak ya guru TK ta?" Bu Kaji ngendika maneh.

 

"Ngaten mawon Bu" wekasan Ririien nemu akal kanggo atur wangsulan "bab Sodik sampun nggadhahi sesambetan katresnan kalih si Waginem Waranggana niku wau rak nembe wonten panginten-inten?".

 

"Pancen iya" Bu Kaji mbenerake kandhane Ririen.

 

"Sak niki panginten niku wau sampun dipenggalih nemen-nemen, Ibu ngrantos mawon kabar ingkang badhe dipun beta dening Kang Sampir rumiyin mawon, menika murih cethaning perkawis. Harak inggih makaten ta Bu saenipun?" Ririen ngaturne panemune.

 

"Iya, iya bener banget kuwi ndhuk" Bu Kaji mbenerake maneh apa sing dadi panemune putrane "iki mau mung jalaran ngira-ngira barang sing ora cetha banjur ngambra-ambra tekan ngendi-endi".

 

"Lha inggih" Ririen wangsulan karo ngguyu "sak niki Ibu sampun menggalih ingkang boten-boten, murugaken boten sae kedadosanipun. Mangke kemawon menawi sampun wonten kabar ingkang langkung cetha, nembe dipenggalih murih saenipun kados pundi".

 

Sawise rada suwe olehe rembugan lumantar telepon kuwi, Bu kaji banjur mungkasi olehe ngendikan. Nadyan rasa sumelang ya panggah durung ilang, nanging sajroning penggalihe wis krasa rada padhang. Wektu kuwi wancine wis nyedhaki wayah sembahyang Isyak, Sodik wiwit Maghrib durung bali saka Masjid, pancen wis dadi pakulinan Sodik kuwi nek ora ana perlu sing penting, bubar maghriban ora tau mulih dhisik. Nanging milih leren neng Masjid sinambi omong-omongan karo nom-noman liyane sing magepokan karo murih Masjide sansaya reja, jamaahe luwih temata, ya temata ngibadahe ya temata panguripan saben dinane. Adate rembugan ngono kuwi lagi dirampungne sawuse manjing wektu ngisak.

 

Kang bareng karo Sodik rerembugan karo kanca-kancane neng Masjid, beda maneh karo sing lagi ditindakne dening sedulur misanane ya iku Munir. Wengi kuwi, sawuse atine Munir krasa seneng merga wis madulake Sodik marang Bu Kaji, saiki wis tekan Jombang arep nemoni wanita sing wis wola-wali aweh pambiyantu marang dheweke. Wengi kuwi Munir kepengin gawe senenge Siti Saropah sing tenane lagi kedanan marang kebagusane.

 

Tekane Munir ing omahe Siti Saropah dipapag nganggo esem seneng, lagi wae Munir njangkahne sikile ngliwati lawang omahe, Siti Saropah wis gita-gita mapag. Munir dirangkul keket banjur dikekep-kekep. Munir tanggap, nganti rada sawatara suwene, tangene digunakne kanggo ngelus-elus rambute wong wadon sing lagi kobong dening genine asmara kuwi.

 

Ora suwe Munir banjur lungguh neng kursi ruang tamu, Saropah lungguh ing jejere.

 

"Masku siram dhisik wae ya? ben seger maneh?" Saropah nawani adus kekasihe.

 

"Iya yang, pancen iki mau saka nggone Klean banjur bablas mrene kok, dadi ya durung kober adus, wong ora mampir omah" wangsulane Munir karo mesem.

 

"Durung adus wae baguse wis kaya ngono kok" Saropah guneman maneh, banjur karo ngadeg nutugne omonge "ayo siram neng kamar mandhine dhewe wae, sing ana banyune panas".

 

Tangane Munir dicandhak, dituntun mlebu kamare Saropah sing neng kono ana kamar mandhi pribadine. Kaya gudel kineluhan, Munir mung manut ngetutne lakune wong wadon sing umure luwih tuwa tinimbang dheweke kuwi.

 

ana candhake.