SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (092)

 

92.

Kang mBok Setyawati ngguyu rada banter, nanging ketara yen dudu sing tulus, guyu ngece semu ngremehne marang apa sing lagi wae dingendikakne Guru, ya Raden Kala Canthuka sing sadurunge iki tak sebut asmane Ki Tanpa Aran. Rada suwe lan rada dawa anggone gumuyu Ratu Kraton Katentreman kuwi, nganti Guru katon rumangsa yen disepelekne. Kamangka sing tak weruhi sasuwene iki, Guruku iki ora tau nggatekne patrape liyan marang panjenengane, panjenengane ora tau nggagas pangalembana utawa panacad saka liyan. Nanging beda, dina kuwi Guru katon ora karenan krungu digeguyu lan disepelekne dening Kang mBok Setyawati, wanita ayu tanpa cacad sing umure wis atusan tahun nanging nggadhuh kanugrahaning Hyang Agung rupa nom tan kena ing tuwa iki.

 

“Heh Ratu Kraton Katentreman” dumadakan Guru ngendika banter ngendheg guyune Kang mBok Setyawati “apa sing ndika geguyu? Aja dumeh ndika sasuwene iki tansah winongwong ing dewa temah ora tau kepleset marang tumindak dosa banjur ndika rumangsa luwih mulya tinimbang wong sing tau kecemplung ing juranging kanisthan kaya aku iki. Apa ndika wis lali marang pituture Eyangmu Resi Paluamba sing ndhawuhake yen kang gumelar ing jagad iki anane mung sarwa owah gingsir? Durung karuwan wong sing suci bakal suci selawase lan durung mesthi nek wong wis tau tumindak ala bakal selawase dadi ala?”.

 

Aneh banget, krungu pangandikane Guru ngono kuwi, Kang mBok Setyawati sakala meneng. Pasuryane didhingklukne, mripate diremne, banjur ambegan rada landhung wola-wali.

 

“Gusti mugi paringa pangaksama dhumateng titah ingkang nembe supe” alon-alon keprungu Ratu Kraton Katentreman kuwi nyebut, banjur ngelekne mripate. Karo nyawang marang Guruku, wong ayu kuwi banjur guneman alon nanging keprungu cetha “banget panuwunku marang ndika Raden Kala Canthuka sing wis ngelingake aku sing lagi lali, lan tak jaluk ndika gelema aweh pangapura awit laliku temah wis nyenggol rasa pangrasa ndika”.

 

“Ora prelu ndika atur panuwun marang aku Ratu” Ki Tanpa Aran aweh wangsulan karo cengar-cengir maneh “awit tuhune dudu aku sing ngelingne ndika, nanging mung Sih saka Hyang Agung sing tumurun lan ngobahake ati ndika sing bisa ndadekne ndika kelingan. Lan ndika uga ora kudu njaluk pangapura marang aku, awit ndika ora luput marang aku sarta ora gawe kapitunanku, malah ndika luput marang salira ndika dhewe temah saupama ndika ora enggal bali eling, ndika dhewe sing bakal nandhang kapitunan”.

 

“Bener apa sing ndika kandhakne kuwi Raden Kala Canthuka” wangsulane kang mBok Setyawati karo pasuryan sing sajak seneng lan kang mangkono kuwi sansaya nambahi ayune wong ayu sing tanpa cacad iki, ndadekne atiku sansaya ora karu-karuwan rasane merga saking sansaya kansengseme marang Ratu Panguwasa Taman Pangayoman iki “nyata ora luntur saka telenging atimu pitutur luhur sing tau ndika tampa saka Kanjeng Eyang ing Paluamba. Saiki ndika kandhakne wae apa sing ndika karepake klawan tembung ndika sing arep aweh pambiyantu marang aku lan Dhimas Suwanda magepokan karo Ngelmu Sejatining Sih peparinge Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa sing durung sampurna anggonku bisa nampa mau?”.

 

“Eman Ratu” Guru wangsulan karo panggah cengar-cengir nganyelake “lekas ciptaning ati suci sing tak kandhakne ing ngarep mau ora gampang bisa tak tindakne, jalaran ana sarat sing kudu ana, lan sarat kuwi bisane ana lan bisane ora ana gumantung marang ati ndika apa dene atine Raden Bagus Suwanda, sing nganti dina iki aku durung weruh wujude”.

 

“Aja ndedawa mangsa lan aja kakehan ngronce ukara sing tundhone malah dadi ora cetha Kala Canthuka” Ratu Kraton Katentreman kuwi nyaut pangandikane Guru karo ngincangne alise “diage kandhakna apa sarat sing kudu ana kuwi?”.

 

“Sarate ndika apa dene Raden Bagus Suwanda kudu percaya karo sing bakal tak kandhakne mengko, Ratu” wangsulane Guru “mau aku wis rembugan karo Raden Bagus Suwanda, putra angkate Tumenggung Jatikusuma iki wis kandha yen percaya banget marang apa sing wis lan arep tak kandhakne marang dheweke, saiki kari Ratu Katentreman sing ana ngarepku iki kersa apa ora percaya karo apa sing arep tak kandhakne mengko?”.

 

Kang mBok Setyawati katon bola-bali njengkerutne palarapane. Wangune lagi nggagas utawa nimbang-nimbang anggone arep aweh wangsulan marang Guru. Jroning ati aku ngarep-arep banget, muga-muga wong ayu kuwi gelem lan nggugu apa sing arep didhawuhne Guru ya iku Ngelmu Sejating Sih peparinge Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa kuwi lagi bisa temen-temen manunggal marang aku lan marang Kang mBok Setyawati, lamun aku karo dheweke wis bisa manunggal dadi siji, urip bebojowan. Nanging dumadakan, mbuh sapa sing mbisiki atiku, aku banjur kelingan sing mau diucapne dening Kang mBok Setyawati yen biyen Raden kala Canthuka sing saiki wis dadi guruku iki, tau kasmaran lan kepengin mengku garwa Dewi Setyawati sing isih kaprenah sedulur nak dulure dhewe iki. Ana rasa kuwatir jroning atiku, kuwatir yen nganti mengko Ratu Panguwasa Taman Pangayoman iki wis muni gelem percaya marang Guru, banjur Raden Kala Canthuka ngandhakne manawa sarat sabanjure Dewi Setyawati admajane Raden Damarwulan iki kudu dadi jodhone Raden Kala Canthuka putrane Raden Layang Seta. Yen sabanjure jebul Kang mBok Setyawati percaya, harak sida ajur mumur rasaning atiku?. Ora krasa gagasanku banjur nglambrang tekan ngendi-endi.

 

“Kepriye Ratu?” dumadakan anggonku nglamun dibuyarake karo suwara pitakone Guru marang kang mBok Setyawati sing wis rada sauntara ora enggal aweh wangsulan marang Raden Kala Canthuka, guruku. Aku ndengengek, bali nyawang marang Ratu Kraton Katentreman sing sansaya katon mencorong prabane.

 

“Ngene ya Raden kala Canthuka” alon-alon Kang mBok Setyawati wiwit guneman aweh wangsulan marang Guru.

 

“Iya Ratu, ndika dhawuhake wae panemu ndika, aku bakal sabar ngrungokne apa sing bakal ndika dhawuhake” wangsulane Guru karo mesem.

 

“Sanadyan aku durung tau krungu yen didhaku murid dening Kanjeng Eyang Resi ing Paluamba, nanging jagad ora bisa nyelaki manawa aku iki wayahe Pandhita sing tau tate jumeneng minangka Pepatih ing Nagara Majapahit kae” kaya wong ngetung beton Kang mBok Setyawati olehe ngucapne wangsulan marang Guru “dadi apa sing dingendikakne dening Eyang Resi ing Paluamba sing tau tak rungokne, kuwi klebu ngelmu sing kudu tak ugemi dadi paugeraning uripku”.

 

“Iya, Ratu” Guru nigas kandhane Kang mBok Setyawati “aku wis bisa nampa karo sing ndika dhawuhake iki. Banjur apa sambung rapete karo sing tak kandhakne ing ngarep babagan sarat sing kudu ana mau?”.

 

“Sabar dhisik Kala Canthuka” Kang mBok Setyawati wangsulan karo mesem, sanadyan esem kuwi ora ditujokne kanggo aku, nanging weruh esem kuwi ndadekne kaya rontog-rontoga isenisening dhadhaku, gebyaring untune Ratu Panguwasa Taman Pangayoman iki nyata ngemu perbawa tresna sing tan bisa kinaya apa mungguh ing kaendahane “salah siji pitutur sing tau tak tampa saka Kanjeng Eyang ing Paluamba biyen nyebutake, yaiku salah siji sing bisa ngregeti ati sing suci yaiku nalika ati kapencokan sipat dhemen ngingu pandakwa ala marang sapa wae, lire gampang nganggep wong liya kuwi wong ala, gampang nggorohake utawa ora percaya marang apa sing dikandhakne dening liyan, mung jalaran saka pangaribawane rasa ora seneng utawa gething marang wong mau. Dadi gampang ora percaya utawa gampang nggorohake tembunge wong liya merga sengite marang wong liya mau, bisa ndadekne rereget sajroning ati”.

 

“Dadi Ratu Kraton Katentreman percaya karo sing arep tak kandhakne mengko?” Guru mundhut pirsa katon pasuryane sumunar nuduhne yen penggalihe lagi kalegan.

 

“Aja kesusu gawe dudutan Kala Canthuka” sepisan maneh Kang mBok Setyawati wangsulan karo mbalangne esem, sanadyan mung kasababan rasaning atiku dadi sansaya ora karu-karuwan “rembugku durung tutug, jare ndika mau arep sabar ngrungokne apa sing arep tak kandhakne?”.

 

 

Ana candhake.