SENDHANG MUSTIKANING WARIH 7 (135)

135.

        Kahanan dadi sidhem sauntara, Rangga karo Marga mung sawang-sawangan, padha rembugan nganggo basa sasmita. Sauntara Tanggon lan kanca-kancane uga padha meneng, rumangsa ora kongang melu mikir apa sing lagi dipikir Pradapa. Dumadakan Marga ngiringake sirahe, nilingne pangrungune, ana suwara sing sanadyan adoh nanging wis mlebu ing pangrungune.

        “Ana sikil papat mlaku tumuju papan kene” Rangga guneman lirih aweh weruh apa sing lagi ditilingne Marga.

        Pradapa karo Tanggon sakancane padha nyawang marang Rangga, nanging durung ana sing guneman apa-apa.

        “Iya Kakang” Marga wangsulan “nanging isih adoh, watara limangatus jangkah ana lor kana”.

        “Sinten ingkang mlampah mrepegi papan menika Adhi?” Pradapa takon karo nyawang Marga lan Rangga genti-genti.

        “Aku ora ngerti sapa sing lagi mlaku mengidul nurut pinggiring kali kuwi Kakang Pradapa” sing mangsuli Rangga “lan aku ya durung ngerti wong loro kuwi arep menyang ngendi, ana sambung rapete karo ndika sakanca apa ora? Aku ya durung ngerti”.

        “Ngene wae, coba tak papage wong loro sing mlaku mrene kuwi, tak takonane apik-apikan” Rangga arep ngadeg.

        “Aja Kakang, Kakang keri wae ana kene ngancani Kakang Pradapa” Marga nyaut tembunge Rangga, banjur genti nakoni marang Tanggon lan kanca-kancane “sapa sing gelem melu aku? Prelune mbok menawa ana sing tepung karo wong loro sing mlaku mrene kuwi, dadine saupama wonge duwe sedya apik merga isih sedulur dhewe karo ndika, ora ana kedadeyan salah tampa karo aku sing bisa nuwuhake pasulayan sing tanpa guna. Lan saupama wong loro sing mlaku mrene iki, andhahane Kyai Daka utawa Lurah Danara, tak adhepane dhewe, ndika bisa bali mrene ngabari Kakang Pradapa yen ana bebaya sing teka”.

        “Kula kemawon Adhi Marga ingkang ndherek” tanpa mikir dawa Tanggon sing semaur karo melu ngadeg.

        Rangga bali mapan lungguh maneh, Marga banjur metu saka papan pandhelikan sing diarani guwa kuwi, ditutne Tanggon sing karo nyaut tumbake.

        Setengah mlayu Marga lan Tanggon mlaku ngalor ing sapinggire kali Gebyog sabrang kulon. Bareng wis rada sauntara, Marga aweh sasmita marang Tanggon supaya mandheg, wong loro kuwi banjur ngamping watu gedhe, nguwasi dalan sapecak sing kulina dienggo liwat Tanggon sakancane yen arep luru uwi utawa gembili kanggo mangan.

        “Wong sing dicegat wis teka Kang Tanggon” Marga guneman bisik-bisik cedhak kupinge Tanggon, ungaken saka kene mbok menawa ndika wis tepung”.

        Tanggon banjur ngadeg nyawang arah lor karo sirahe diangklungne manengen dadi panyawange bisa cetha. Bareng wis rada sauntara, Tanggon bali linggih maneh nyedhaki Marga karo polatan sing sajak ana rasa seneng.

        “Sapa? Ndika wis tepung apa durung ?” Marga takon.

        “Anu Adhi, leres tiyang kalih, sedaya kula sampun tepang, ingkang setunggal Ki Pawit, tiyang sepuhipun Ki Bau Jangglengan lan ingkang setunggal malih yoganipun ingkang ragil, ingkang nami Ki Panulad” wangsulane Tanggon cetha.

        “Yen pancen mangkono, ndika aja umpetan maneh, wong loro kae tumuli ndika pethuki wae, ndika tuturi nek Kakang Pradapa ndika singidne ing guwa lha nek gelem ya ndika ajak pisan mampir menyang guwa dimen bisa kepethuk karo Kakang Pradapa. Aku tak bali dhsik, ngabari Kakang Pradapa lan sedulur liyane yen sing mlaku saka lor iki mau Ki Pawit karo Ki Panulad” .

        Tanggon banjur bali ngadeg tanpa tolah-toleh, banjur mlaku menyang dalan sapecak sing kulina diliwati kuwi, banjur ngadeg ngenteni wong loro sing lagi mlaku saka arah lor. Marga ora tumuli bali menyang Guwa kaya sing dikandhakne marang Tanggon mau, nanging nguwasi Tanggon saka papane walike watu gedhe sing dienggo ampingan. Bareng Marga weruh sawuse wong loro kuwi kepethuk Tanggon banjur padha rerangkulan lan sajak padha seneng atine, Marga lagi mencolot ninggalne papan pandhelikane arep bali menyang Guwane Tanggon, ngabari Rangga lan Pradapa, sapa jebule sing teka.

        “Siwa Pawit kalihan Kakang Panulad, Adhi Marga?” pitakone Pradapa sawuse Marga ngandhakne sapa sing teka.

        “Jarene Kakang Tanggon mau mangkono” wangsulane Marga ayem “wong aku ya durung kober nemoni, merga selak kepengin ngabari Kakang Pradapa cikben ora kuwatir”.

        “Inggih, ngaturaken genging panuwun Adhi” wangsulane Pradapa.

        “Kula nuwun, kula ingkang sowan Gus” dumadakan ana suwarane wong alok kula nuwun. Ana wong loro sing teka ditutne Tanggon, sing ora liya Ki Pawit karo Panulad. Pradapa gage wae anggone ngadeg mapagne sing lagi teka, genti genten Pradapa rerangkulan karo Ki Pawid lan Panulad. Pangkas, Tolu lan Pahing uga banjur melu nyedhak, padha nyalami Ki Pawit lan Panulad. Pradapa banjur ngajak  Ki Pawit lan Panulad mapan lungguh ing bleketheple sing ana jerone guwa kuwi.

        “Menika Adhi Rangga lan Adhi Marga, Wa” kandhane Pradapa marang Ki Pawit karo nudingi Rangga lan Marga “inggih priyantun kalih menika ingkang sampun nyambung nyawa kula, saupami boten wonten pitulungan saking Adhi Marga lan Adhi Rangga, kula kinten kula boten badhe kepanggih kalihan Wa Pawit  lan Kakang Panulad malih”.

        Rangga lan Marga bareng-bareng manthukne sirahe aweh kurmat marang Ki Pawit karo mesem.

        “Matur nuwun anakmas kekalih” Ki Pawit kandha marang Rangga lan Marga kanthi sikep kang kurmat “inggih dipun tepangaken mawon, nami kula Pawit lan menika yoga kula Panulad, kula menika abdinipun Sawargi Ki Lurah Kepuh Agal inggih keng Bapanipun Gus Pradapa menika. Menawi kepareng mangertos, Nakmas kekalih menika saking Kasatriyan pundi inggih?”.

        Panulad mesem karo manthuk kurmat marang Marga lan Rangga.

        “Inggih Ki Pawit” sing wangsulan Marga sawise dikedhepi Rangga “Kakang Pradapa sampun cariyos kathah sanget ngengingi lelabetanipun Ki Pawit dhateng Dhusun Kepuh Agal wiwit mbabat ngantos dumugi sakniki, makaten ugi Kakang Pradapa ugi sampun nyariyosaken sinten Kakang Panulad putranipun Ki Pawit ingkang trampil ing reh ulah kanuragan. Kados ingkang dipun aturaken Kakang Pradapa ing ngajeng, nami kula Marga lan menika sedherek kula sepuh nami Rangga. Kula kekalih menika namung lare klambrangan, kenging dipun bebasakaken lare kleyang kabur kanginan, kandhang langit kemul mega. Andilalah kula kekalih ngliwati papan mriki lan kepanggih kalihan Kakang Pradapa, Kakang Tanggon, Kakang Tolu, Kakang Pahing saha Kakang Pangkas lan samangke kepanggih Ki Pawit saha Kakang Panulad”.

        “He he he Inggih Anakmas Marga” Ki Pawit wangsulan karo gumuyu lirih “mila leres ujaring para pinter, boten wonten Satriya tama menika dhemen ngongasaken kasudiran lan kalangkunganipun dhateng sadhengah titah. Badhe kados menapa anggenipun anakmas nutupi, nanging bukti boten saged dipun selaki, waluyanipun Gus Pradapa sasampunipun meh katelasan rah awit kabalang Kudhi dening andhahanipun Lurah Danara saha anggen jengandika sampun pirsa menawi kula kalihan Panulad dumugi papan mriki, nedahaken bilih anakmas kekalih menika saboten-botenipun Satriya Trah Wikudibya ingkang nembe lelana brata. Sanaosa sakedhik, kala wau Tanggon sampun criyos dhateng kula. Mila tunrap kula lan anak kula Panulad tuhu sampun nampi nugraha dene saged kepanggih lan sapajagong kalihan Anakmas Marga lan Anakmas Rangga”.

        “He he he, Sampun kesangeten anggenipun paring pangalembana Kyai” Rangga nyaut rembug karo ngguyu “kula kuwatos menawi ngantos kula boten kiyat ngangkat sirah amargi sansaya mindhak ageng. Estunipun menika wau kula kalihan Kakang Pradapa lan sedherek-sedherek menika rak nembe reraosan kados pundi kawontenan ing Kepuh Agal dinten menika, andilalah saking kamirahaning Gusti, Ki Pawit kalihan Kakang Panulad rawuh, kula kinten pitaken-pitaken ing salebeting manahipun Kakang Pradapa ngengingi kawontenan Kepuh Agal tumunten saged pikantuk wangsulan”.

        “Inggih Wa” Pradapa melu numpangi rembug “samangke kados pundi pawartosipun Kepuh Agal ? Kakang Pawana sampun kakepyakaken menapa dereng? Harak inggih boten wonten ingkang ngrusuhi lampahing Kepyakan Wisudanipun Kakang Pawana dados Lurah ta Wa?”.

        Ki Pawit banjur nata anggone lungguh. Nanging durung nganti kumecap mangsuli pitakone Pradapa, kasaru mlebune Pangkas karo Tolu saka pawon, wong loro kuwi nggawa tompo loro isi uwi sing wis godhogan karo nggawa Kendhi isi banyu kanggo ngombe.

        “Nuwun sewu Kyai” kandhane Tolu karo nyelehne tompo neng ngarepe Ki Pawit “dhateng wana wontenipun namung Uwi godhog kalihan toya belik”.

        “Inggih Wa, mangga dipun rahabi rumiyin, kangge ngganjel padharan” Pradapa melu guneman ngacarani Ki Pawit .

        “Matur nuwun Gus Dapa” wangsulane Ki Pawit “mila estunipun wiwit bidhal saking griya enjing wau, dugi sak niki nggih dereng klebetan menapa-menapa kajawi toya kalen ingkang dikokop kalih mlampah wau. Mangga Nakmas Rangga lan Nakmas Marga, sanaosa namung wi bang kulit, menawi anggenipun nedha sareng-sareng raosipun saged dados eca sanget lho?!?”.

        Kabeh sing ana guwa pandhelikane Tanggon sakancane kuwi banjur padha mangan uwi bebarengan.

        “Estunipun nalika Pawana suka kabar dhateng kula bilih Gus Pradapa sampun jengkar saking Kepuh Agal nindakaken jejibahan winados saking Sawargi Ki Lurah” ing sela-selane mangan Ki Pawit wiwit nyritakne lelakon ing Kepuh Agal “kula lajeng prentah dhateng Pawana murih adicara kepyakan wisudan tumunten dipun lampahi. Lajeng enjingipun Pawana ngempalaken sedaya Bebau, Sesepuh lan Sapukawat Kepuh Agal ing Pendhapa Dalem Kalurahan, lan kepyakan badhe dipun ayati, sedaya ubarampening Kepyakan kados dene buceng lan ambeng pirantos wilujengan sampun cumawis. Nanging Kyai Daka lan Lurah Danara ingkang suwaunipun sampun sarujuk Pawana kawisuda, dumadakan malih boten sarujuk. Jalaran Gus Pradapa boten ndherek amberkahi kepyakan wisudan menika, kamangka miturut wangsit ingkang dipun tampi dening Kyai Daka, wekdal menika Gus Pradapa ical saking Kepuh Agal jalaran kakersakaken dening ingkang mBaureksa Dhusun lan kasingidaken awor kalihan lare sekawan ingkang langkung rumiyin ical, inggih menika Tanggon, Pahing, Tolu lan Pangkas”.

        “Sareng Kyai Daka lan Lurah Danara boten sarujuk lajeng kados pundi Wa?” Pradapa nyelani takon, ing atine tuwuh pangira yen Kyai Daka lan Lurah Danara wis nganggep dheweke tumekeng pati seanajan bathange ora ketemu. Awit dina kepyakan kuwi sedina sawise dheweke ninggal Kepuh Agal lan nandhang tatu merga kena gegamane anadhane Danara.

 

 

Ana candhake.