20.
Pancen
Marsini durung crita marang anake yen Maryati
dhek emben kae kajaba nekakne welingan saka Bu Huda ya ngiras ngandhakne sing
dadi kekarepane Pak Harmaka arep ngepek dheweke. Mungguhe Marsini, dheweke wis
mangsuli Maryati nek ora bisa nuruti panjaluke Pak Harmaka kuwi wis cukup. Ora
prelu dikandhak-kandhakne marang sapa wae, merga yen dicritakne marang wong
liya bisa nuwuhake rasa ora kepenak marang Pak Harmaka lan malah bisa uga dadi
dadakan pitnah sing ora genah.
“Iki
mung kanggo awake dhewe wae Mur” kandhane Marsini sawise rada sauntara meneng
nata ukara “Bulikmu pas mrene esuk-esuk kae, jan-jane rak diutus Pak Harmaka,
nembung Ibu nek arep dikersakne dadi garwane”.
“Oh,
inggih kula nggih kelingan Bu” Murtala nyauti kandhane ibune.
“Kelingan
apa?”
“Pak
Harmaka pinten dinten kapengker nate mampir wande, ngajak jagongan kula radi
dangu” wangsulane Murtala.
“Apa
nakoni kowe sarujuk apa ora nek Ibu dijak omah-omah maneh karo Pak Har?”
Marsini takon, nocogne karo crita sing digawa Maryati dhek emben.
“Boten,
namung ngraosi Ibu ingkang ditilar seda bapak seprika-sepriki kok dereng krama
malih, Pak Har taken napa kula awisi menawi Ibu badhe krama malih. Kula nggih
wangsulan menawi boten, malah kula criyos menawi kula jane nggih remen mawon
menawi Ibu kersa krama malih, nanging mila Ibu piyambak ingkang dereng
ngersakaken emah-emah malih” wangsulane Murtala.
“Lha
tembung sing ngono kuwi, dening Pak Har dikandhakne menyang Bulikmu nek jare
kowe wis mathuk menawa Ibu omah-omah karo Pak Har” kandhane Marsini.
“Lha
nek kula ngoten, menawi Ibu ngersakaken emah-emah malih kula inggih remen-remen
kemawon” wangsulane Murtala karo mesem.
“Sapa
sing arep omah-omah maneh?” Marsini wangsulan rada sengol, rumangsa dijak guyon
anake lanang “Ibu ki mung kandha bek Bulikmu diutus Pak Har ngono kuwi, Ibu
dhewe ora duwe karep ngono kuwi, katresnane Ibu wis tak suntak kanggo sawargi
Bapakmu karo kowe”.
“Dados
Ibu boten kersa?”
“Kandhani
ora ki ya ora” wangsulane Marsini maneh “saya maneh bareng Bulikmu kandha nek
miturut panemune Ibu, niyate Pak Harmaka kuwi ora tulus temenan nanging katutan
pamrih. Mula Ibu banjur nggagas, atake Ratih kuwi mau ana gandheng cenenge karo
pamrihe Pak Harmaka mau”.
“Lha
Pak Harmaka kagungan pamrih pripun ta Bu cethane niku?” Murtala durung mudheng
karo sing dikandhakne Ibune.
“Ngene
lho critane” Marsini banjur nyethakne apa sing dikandhakne mau “Pak Har kae rak
isih percaya marang kojahe wong sing diarani wong tuwa apa Kiyai ta Mur?”
“Lha
inggih leres ta Bu?” Murtala nyelani rembuge ibune “mila tiyang sepuh rak kedah
dipun mirengaken pituturipun makaten ugi Kiyai, kados kula rak inggih kedah
migatosaken pituturipun Kyai Zamzuri?”
“Mengko
dhisik ta” Marsini mangsuli karo suwara rada sereng “nek Ibu guneman kuwi aja
mbok selani dhisik, mengko wae nek Ibu wis rampung genti kandhaa”.
“Inggih
Bu” Murtala cengar-cengir.
“Jarene
Bulikmu, Pak Harmaka ki bubar dikandhani Kiyaine, jarene omahe dhewe iki
dienggoni Pulung Lurah Desa Kedunggalar, kamangka sing sapa wonge bisa nyawiji
karo Pulung mau, mangka bakal kuwat dadi Lurah Desa Kedunggalar kene” Marsini
nutugne olehe kandha “Lha miturut panemune Pak Har, sepisan maneh kuwi jarene
Bulikmu sing krungu olehe jagongan Pak Har karo Pakmucilik, kanggo ngarah
supaya Pulung mau gelem mencok marang Pak Har, Pak Har kudu nyawiji karo Ibu,
mula Pak Har banjur utusan Bulikmu, mengko nek Ibu gelem Pak Har arep rawuh
mrene nglamar Ibu kanthi upacara jangkep manut karo adat kang ana. Coba
gagasen, kuwi rak padha wae Pak Har mung arep ngarah Pulung nganggo srana Ibu
ta? Apa ngono kuwi ora jeneng ngremehne Ibu? Upama Ibu iki gela ngono luput apa
ora?”
Murtala
mesem krungu rembuge Ibune sing sansaya suwe sansaya keprungu yen suwarane nuduhne anyeling atine.
“Kok
kowe malah mesam-mesem ta Mur?” Marsini nakoni anake karo suwara sing rada
sereng “apa tembunge Ibu mau ana sing lucu? Apa merga Ibu wis disepelekne Pak
Harmaka banjur mbok esemi?”.
“Sabar
Bu” Murtala wangsulan sareh, eseme wis ilang “menawi Ibu rumaos dipun remehaken
lajeng duka, menika langkung ageng tunanipun tinimbang kalihan bathinipun.
Amargi miturut pamanggih kula, Pak Harmaka menika dereng ngremehaken Ibu……”.
“Durung
nyepelekne piye ta? Genah wis kaya ngono kok isih mbok arani ora nyepelekne Ibu…….”
Marsini nugel rembuge anake, atine anyel.
“Sekedhap
ta Bu” Murtala mesem maneh “kula tutugne riyin atur kula sing dereng rampung
niki, sampun kesesa duka rumiyin”.
“Iya
piye?”
“Kula
wastani dereng ngremehaken, benten kalihan boten ngremehaken” Murtala banjur
nutugne olehe kandha “awit anggenipun Pak Harmaka badhe mundhut garwa Ibu
namung dumugi ing panyuwunan. Menawi Ibu pirsa bilih anggenipun nyuwun Pak Har
murih Ibu kersa dados garwanipun menika amargi namung mamrih pulung, menika
saged dipun wastani ngremehaken nanging ugi saged dipun wastani boten, jalaran
menika gumantung dhateng Ibu piyambak, boten gumantung dhateng Pak Harmaka”.
“Wong
sing diremehne kuwi Ibu, sing nyepelekne Pak Har, kok malah jaremu gumantung
marang Ibu ki piye?” suwarane Marsini mendhuwur maneh.
“Ngeten
lho Bu” Murtala wangsulan suwarane digawe sansaya alus “gumantung dhateng Ibu
menika makaten, menawi Ibu nyarujuki panyuwunanipun Pak Har ingkang badhe
ndadosaken Ibu dados garwanipun kangge ngarah Pulung menika, mangka ateges Ibu
kersa dipun remehaken. Kaping kalih, menawi Ibu duka-duka awit rumaos dipun
remehaken, menika cetha menawi Ibu kersa dipun remehaken sanaosa anggenipun
nampi kalihan duka-duka, nanging panggah mawon nek Ibu sampun ngakeni menawi
kersa dipun remehaken. Kaping tiga, menawi ibu boten kersa nuruti kersanipun
Pak Har, tanpa nyebat ingkang wonten gandheng cenenge kalihan Pulung, awit kula
kinten anggenipun utusan Bulik, Pak Har ugi boten ngendika murih ngatutaken
anggenipun jagongan Pak Har kalihan Paklik ingkang dipun mireng dening Bulik, nanging
mawi pawadan kados ingkang wonten penggalihipun Ibu ingkang ndadosaken Ibu
dereng kepareng emah-emah malih, menika ateges Ibu boten kersa dipun remehaken
lan boten badhe dipun remehaken. Cobi samangke Ibu penggalih kanthi nyuwun
pitedah dhateng Gusti Allah langkung rumiyin, atur kula menika saged katampi menapa
boten?”.
Marsini
ora enggal wangsulan, kabeh sing lagi wae dikandhakne anake lanang kuwi digagas
kanthi wening, nganggo suwaraning ati kang suci.
“Astaghfirullah…….”
Wekasan Marsini nyebut “Ibu sing luput kowe sing bener…..”
“Boten
makaten Bu” Murtala gageyan nyaut kandhane Ibune “Ibu boten lepat, namung badhe
lepat nanging boten siyos, awit sampun saged nampi hidayahipun Gusti Allah
ingkang mlebet ing penggalihipun Ibu”.
“Iya,
Ibu ya muji Alhamdulillah, merga olehku wangsulan marang Bulikmu dhek emben kae,
ya ora nganggo bab pawadan pulung sing Ibu ora mudheng kuwi, nanging cukup kaya
wangsulane Ibu marang kowe mau, katresnanku wis tak suntak marang Bapakmu lan
kowe”.
“Inggih
sokur ta Bu menawi makaten” wangsulane Murtala, karo ati sing lega “dados
prakawis kalihan Pak Har sampun rampung, saenipun boten sah dipun rembag utawi
dipun penggalih malih”.
“Iya,
nanging perkarane Ratih sing lagi arep wiwit iki banjur kepriye?” Marsini nakokne
bab perkarane Ratih “Wangune Ratih kuwi kepengin kowe dadi jodhone. Upama olehe
mrene Ratih mau ora ana sambung rapete karo urusane Pak Har perkara Pulung
Lurah mau, miturut panemu kepiye Le?”.
“Ibu
niku kok ngoten lho?” Murtala wangsulan karo ngguyu “perkawise Ratih niku sanes
perkawisipun awake piyambak, menawi Ratih curhat dhateng Ibu kados wau, niku
sing sae nggih menawi saged dibantu dene boten saged mbantu, nggih dipun
dongakne mawon mugi-mugi enggal pikantuk pitulungan saking Pangeran. Kalih
ngoten Ratih rak dereng wicanten menawi kepengin kula dados jodhone ta? Dados
nggih boten sah dipun gagas. Dene menawi sampun criyos menawi kepengin gesang
sesarengan kalihan kula, nembe mengke dipun gagas kados pundi saenipun, menawi
dipun tampi sae pripun, menawi boten nggih pripun, niku boten sae menawi
dipikir sakniki”.
Ana candhake
Tidak ada komentar:
Posting Komentar