dening: IMMIR
11.
Bu Kardiman mesthi wae eling. wong pancen tenane ngono Sujud kuwi isih kepetung ponakane dhewe. Biyen Sujud kuwi ya kerep dolan menyang omahe Bu Kardiman. Bocah kuwi bektine marang Bu Narti ngluwihi bektine Rani marang Ibune. Ya lumrah wong Sujud kuwi ora tau kelingan rupane ibune dhewe, wiwit cilik sing dingerteni ibune kuwi ya Bu Sunarti kuwi. Rampung kuliah Sujud banjur ketampa nyambut gawe neng Perusahaan Properti blanjane lumayan gedhe, mula ora aneh sadurunge omah-omah wis bisa duwe omah lan kendaraan dhewe. Pak Sakun lan Bu Narti sansaya tresna marang Sujud. Budhal nggebyur neng jagading bebrayan, Pak Sakun lan Bu Narti ora nggawani apa-apa merga Sujud nyata wis opor bebek, bisa ngentas awak dhewek.
Nanging lakuning urip sok beda karo kersane sing gawe urip. Oleh rong tahun omah-omah Vera sisihane Sujud katimbalan marak ing ngarsaning Gusti luwih dhisik, seda konduran bareng lan jabang bayi sing dilahirne. Bubar lelakon kuwi Bu Kardiman ora pati krungu kepriye lelakone Sujud sabanjure, lagi iki mau dumadakan mBakyune Ipe nakoni dheweke, apa isih kelingan karo ponakane kuwi.
"Lha wonten napa ta mBakyu kalih anak kula Sujud?" Bu Kardiman takon.
"Saiki mung dadi pikiran wae kok Dhik, jan mesakne banget" wangsulane Bu Narti sawise unjal ambegan dawa.
"Mesakne kados pundi ta mBakyu? Napa sakit napa pripun?".
Bu Sunarti bola-bali unjal ambegan landhung, sawise meneng sauntara banjur wiwit kandha :
"Saiki iki Sujud wis ora manggon neng Kota Wisata Cibubur maneh, Dhik!"
"Lha griyane sing nika?" Bu Kardiman nyela takon.
"Omahe kae dikontrakne. Maune sadurunge arep ngontrakne omahe bocahe ki ya matur Masmu karo aku, nek kanggo nglalekne kenangan karo Vera kanggo sauntara arep ninggalne omah kuwi. Aku karo Masmu ya mathuk wae, wong tak kira arep bali manggon neng omah kene maneh. E jebule pangiraku luput, Sujud malah tuku omah karo sawah neng Leuwiliang kana. Banjur metu saka anggone nyambut gawe, ngalih gaweyan dadi Tani sayuran. Sampean rak ya ngerti dhewe, wiwit cilik bocah kae ora tau kenal sing jenenge nyambut gawe abot kaya wong tani ngono kuwi. Saiki Sujud ki awake dadi ireng, thik kuru pisan. Pa gak mesakne nek ngono kuwi ?".
"Menawi prakawis kulit dados cemeng amargi asring kenging sunaring surya niku boten dados napa mBakyu, badanipun dados ketingal kera punika awit gajihipun sampun luluh kenging panasing raga, dados kula kinten malah dados lan sehatipun pun Sujud" wangsulane Bu Kardiman nerangake adhedhasar ngelmuning kasarasan.
"Iya Dhik" Bu Narti nyauti rembug "tak kira apa sing sampean kandhakne kuwi mau ya ana benere. Nanging ora mung kuwi sing marakne aku mikirake si Sujud kuwi".
"Punapa malih punika mBakyu?" Bu Kardiman takon.
"Nek mung mergta kuru karo ireng ngono wae ora sepirowa Dhik" Bu Narti wangtsulan " kahanan penampilane si Sujud kuwi saiki ketok nek ora diopeni, rambute kerep diingu dawa ora diurus, nyandhang nganggone ya mung sak kecandhake. Wis jan ora ngatonake nek bocah kuwi biyen ketok resik, nyandhang nganggo sarwa patut. Klambine ketok nek ora tau mambu penatu. Pokoke jan ketok melas ngana kae lho Dhik".
"Lha mBakyu punapa boten paring pitutur, murih Sujud boten ngulinakaken gesang ngaten punika?"
"Jane ya wis tak kandhani akeh-akeh, ning ya ora tau digabres blas. Iki aku nemu pikiran anyar Dhik kanggo murih becike ponakanmu si Sujud kuwi" .
"Penggalihan enggal kados pundi ta mBakyu?" Bu Kardiman takon karo njengkerutne bathuke mratandhani yen durung mudheng karo sing dikarepne Bu Narti.
Bu Narti noleh nyawang lawang, banjur mbalik nyawang Bu Kardiman karo nerusne kandhane :
"Ngene lho Dhik, aku saiki rak ya wis ngrumangsani nek wis tuwa. Kamangka Masmu ya wis ora eneng, sansaya tuwa mengkone aku rak ya mbutuhake kanca sing nocogi ati ta Dhik?".
"Inggih lha lajeng?"
"Tan wurunga mbesuke aku rak ya genti melu anak, sanajan Sujud kuwi anak sing ora olehku nglahirne dhewe, ewa semono rumangsaku atiku iki luwih cedhak menyang Sujud tinimbang marang anakku dhewe si Rani. Nanging gandheng kahanane Sujud kaya mangkono iku mau, kaya-kaya mokal mbesuke kena tak eloni. Lha wong ngopeni awake dhewe wae ora bisa mosok arep ngopeni ibune sing wis tuwa ? Ya pa ra?".
"Inggih" Bu Kardiman semaur karo mesem.
"Mulane saiki aku mikir kepengin golek sing bisa lan gelem ngopeni Sujud, cekake ngono aku duwe dudutan yen wektu iki Sujud mbutuhne bojo sing bisa ngopeni" Bu Narti kandha sajak manteb.
"Lha mBakyu badhe pados mantu ? Lha Sujud sampun ditari napa dereng? sampun purun emah-emah malih napa dereng? rak nggih ngaten ta mBakyu?" Bu Kardiman semaur semu takon.
"Ya durung ta Dhik" wangsulane Bu Sunarti "olehku nari piye? wong calone wae lagi ketemu neng angen-angen iki mau kok. Nek perkara Sujud wis niyat omah-omah maneh apa durung, kuwi gampang mengko dikandhani sing becik. Ngandhani Sujud kuwi ora pati angel kok, wong bocah kae kuwi bpcah sing duwe pikiran lantip".
"Lha mBakyu napa kemutan menawi wonten lare estri ingkang kinten-kinten cocog kaliyan Sujud? Mesthine larene dereng dipun dangu ta mBakyu? gek enggal didangu mawon, cocog saestu menapa boten kaliyan Sujud" Bu Kardiman aweh rerigen.
"Ora Dhik, aku ora tau kepethuk luwih-luwih srawung karo bocah wadon sing miturutku cocog upama dadi sisihane Sigid. Mesthi wae bocahe ya durung tak tari, cocog apa ora nek dadi sisihane Sujud. Merga mengko sing arep tak kongkon nakoni lan ngrimuk atine bocah kuwi, ora ana liya sampean dhewe".
"Lho kok kula ta mBakyu?" Bu Kardiman njomblak "kados pundi niku genahe?".
Bu Narti gumuyu alon, banjur kandhane :
"Ngene lho Dhik, kanggo kabecikane Sujud, bocah wadon sing mengkone dadei sisihane kuwi kudu duwe sipat jujur, doyan ing gawe, trampil, gathekan lan ora seneng aleman. Kamangka golek bocah wedok sing nduweni sipat ngono kuwi saiki iki angel, sansaya maneh bareng usum Ha Pe Android ngene iki. Ya apa ora ?"
"Ketingale nggih ngaten punika mBakyu" wangsulane Bu Kardiman karo mesem.
"Nanging, sing diarani angel digoleki kuwi ora ateges ora ana wujude. Dadi bocah wadon sing mangkono mau sak temene ya akeh, mung wae kena diarani mung wong beja sing bisa nemokne. Lha Sampean kuwi miturut pamawasku salah sijine wong sing beja kuwi mau. Amarga sampean wis bisa nemokne bocah wadon lan nggulawenthah sing saiki bocah wadon kuwi dadi kaya sing tak omongne mau. Pirsa ?".
"Boten" wangsulane Bu Kardiman karo gedheg "kula boten paham kalih ingkang mBakyu dhawuhne niku wau. Malah kula dados mumet amargi bingung kaliyan pangandikanipun mBakyu ingkang makaten punika".
"Mengko dhisik ta, aja kesusu mumet" Bu Narti mesem amba "sampean nyedhak mrene tak bisiki".
Bu Kardiman manut banjur nyedhak, kupinge dicedhakne menyang Bu Sunarti. Siap dibisiki.
ana candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar