46.
Kyai Saepullah mesem amba krungu suwarane Luwukabang sing atos kuwi. Malah Rangga sing ora kulina ngempet guyune, dadi bali kepingkel-pingkel, nganti luhe netes nelesi pipi.
Tanparangin karo Luwukabang dadi ora seneng ngerteni sikepe Rangga sing sajak ngece marang ucape Luwukabang.
"He Rangga" Tamparangin nyuwara banter "apa sing kok guyu he? Wiwit mau sajake kowe ngece marang aku, apa dumeh kowe Santri Kauman kok anggep aku wedi karo kowe?".
Rangga ngendheg guyune, disuwarani ngono kuwi bocah nom sing ora sabaran kuwi arep gage tandang, nanging ora sida tangane Kyai Saepullah diangkat aweh sasmita supaya Rangga sabar dhisik.
"Ki Luwukabang lan Ki Tamparangin" Kyai Saepullah ngucap najan ora banter nanging cetha "nDika bisa selak neng ngarepe wong liya, nanging ndika ora bisa mukir ing ngarepku. Ndika ngaku bageyan saka Gegaman Mataram Mancanegara, wiwit kapan? Ndika kudune ngerti sapa Wiratamtama sing mbawahi Gegaman Mancanegara Mataram. Nanging nyatane nDika ora weruh yen kabeh Gegaman Mancanegara Mataram bisane katetepake minangka Gegaman kudu lulus ing pandadarane Kyai Saepullah ya aku dhewe".
Luwukabang karo Tamparangin sapandurat padha blangkemen ora bisa kumecap. Ngrumangsani wewadine wis kawiyak, nanging wis dadi watak wantune murid Gunung Layang, sutik ngajoni luput marang liyan malah kepara milih ngluputake.
"Iya, iya tak akoni" Tamparangin wekasan kandha "yen kudune aku sakanca biyen njaluk diuji marang Kyai, nanging gandheng anggonku aku sakanca biyen sing ndadekne Gegaman Mancanegara Mataram iki Patih Mandaraka dhewe, mula ora ndadak nganggo liwat pendadaran ndika".
"Uwis ora susah diterus-terusne perkara sing ora wigati iki" Luwukabang melu omong "sing baku aku ngaturi nDika Kyai Saepullah lan Rangga, wektu iki Desa Tundhan lagi kisruh merga pokale Ki Landhung lan kanca-kancane. Prayogane nDika bali menyang Kauman wae, mengko sawayah-wayah Tundhan wis bali tentrem bakal ana utusan ngabari marang nDika lan para kadang santri".
Rangga lan Kyai Saepullah pandeng-pandengan, kekarone banjur padha mesem. Kyai Saepullah aweh sasmita marang Rangga supaya Rangga aweh wangsulan marang wong loro, telu Klabangireng kuwi.
"Sing gedhe pangapuramu ya Ki Luwukabang lan Ki Tamparangin uga kowe Ki Klabangireng" Rangga wekasan sing genti kandha "saka kabeh omongan ngayawaramu mau siji wae ora ana sing tak percaya. Aku arep nerusne laku bali menyang Desa kelahiranku, kowe kabeh aja pisan-pisan ngganggu gawe marang aku lan kanca-kancaku".
Krungu pangucape Rangga sing ngono kuwi mau, Luwukabang nggeget untu karo nggereng.
"Rangga...!" Luwukabang kandha sereng "satemene aku ngeman kowe kabeh, nanging nek kowe ora nggugu omongku aja ngarani aku mentala yen nganti ana bocah tak nggo pangewan-ewan neng papan kene".
Rangga ngguyu ngece, wangsulane :
"He he he nek ndelok omonganmu sing sarwa umuk, aku ya percaya nek omonganmu sing keri iki ya dubluk".
Klabangireng sing wiwit mau meneng wae, mencolot maju, dhengkule tengen diangkat munggah sikile nyadhuk ngarah dhadhane Rangga. Sadhukane Klabangireng iki banget mbebayani awit tenagane Klabangireng pancen gedhe lan rosa. Nanging Rangga dudu reca, nalika sikile Klabangireng kurang satabok saka dhadhane, tangane Rangga luwih cepet obahe garese Klabangireng dibabat nganggo lengen. Pas balung gares tempuk balung tangan. Klabangireng njerit sakayange, disusul ana suwara gumebrug. Klabangireng tiba neng lemah, ora eling. Balung garese remuk kena sabetan lengene Rangga.
Tamparangin sing weruh Klabangireng tiba semaput, maju nyedhaki Rangga karo nggetak :
"Keparat kowe Rangga, ayo adhepana aku".
"Aja mung ijen Tamparangin, ben rada suwe anggone gojek, ayo Luwukabang pisan maju bareng kene" wangsulane Rangga karo ngguya-ngguyu ngece.
Ana Candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar