55.
Kyai Saepullah unjal ambegan landhung, jroning ati ngunjukne syukur marang Allah, awit sajake cahyaning pituduh wis ambyok ing atine Luwukabang. Mula Kyai sing wicaksana iku banjur mangsuli pitakone Luwukabang :
"Ooo, kuwi ngene Ki Luwukabang, sajroning kahanan mangkono iku, yen ndika kepengin ngunjukne sembah marang Allah ya cukup klawan ora obah, jroning cipta ngunjukne ucaping panembah sacukupe. Dene yen ndika ngersakne atur bekti marang sapepadhaning titah, ndika cukup matur marang sing arep ndika bekteni klawan ucap pangabekti" .
Luwukabang gumuyu lirih, rumangsa lega oleh wangsulan ngono kuwi. Banjur ora suwe, tumuli ngucap nyebut jenenge Rangga :
"Dhuh sang mustikaning bawana Kaki Rangga.......".
Rangga sing jenenge disebut gage nyaut :
"Ana apa Ki Luwukabang?".
"Jagad neksenana, dinten niki kula Luwukabang anetepi sumpah, mugi Kaki Rangga kersaa nampi pangabekti saking kula, lan mugi sedaya anekseni bilih kula sampun miwiti kangge sadanguning gesang kula, badhe manut miturut dhumateng Kaki Rangga minangka guru kula".
"Semanten ugi kula" Tamparangin karo isih ngglethak ya melu omong "bilih wiwit dinten punika kula prasetya dados abdinipun Ki Rangga, sedaya dhawuhipun badhe kula estokaken lan boten pisan-pisan wantun ndaga ingkang dados kersanipun Ki Rangga".
Krungu omonge Luwukabang karo Tamparangin ngono kuwi, Rangga banjur nyaut kanthi tembung sing alus :
"Ki Luwukabang lan Ki Tamparangin, perkara sing ndika kandhakne kuwi, aku wis bisa ngerteni. Mung wae, jawabanku ndika wong loro tak aturi sabar ngenteni, yaiku mbesuk wae yen ndika wis bali waras kaya wingi uni".
Kyai Saepullah rumangsa marem, awit katon yen gegedhug loro andel-andele Ki Gambangkawat kuwi sajake kena diajak manjing marang laku tobat. Kyai Saepullah uga ndedonga sajroning atine, muga-muga wong-wong liyane uga padha kaparingan hidayah temah gelem nulad lekase gegedhug loro kuwi.
Sauntara iku, sing ana ing Tundhan Ki Gambangkawat sing lagi rembugan karo Ki Lindhuk lan Ajar Taliwangsa, nelakake gumun wor lan kuwatiring atine.
"Niki mpun sepeken Klabangireng, Adhi Tamparangin lan Adhi Luwukabang kula kongkon nyegat lampahe Ki Landhung teng sajawine Dhusun, nanging dugi sepriki dereng wonten kabare" kandhane Ki Gambangkawat marang Ki Lindhuk lan Ajar Taliwangsa ing pendhapa kalurahan Tundhan.
"Lha ya, maune aku ya ora nggagas bab kuwi" wangsulane Ki Lindhuk "nanging bareng nganti sepasar ora ana wartane banjur thukul pitakonan-pitakonan ing atiku".
"Pitaken kados pundi Paman?" Taliwangsa takon.
"Miturut petung sing waras" Ki Lindhuk wangsulan "kudune bocah-bocah kuwi wis bisa ngrangket Landhung sakancane kabeh. Mula tuwuh pitakonan : apa kira-kira barang lan bandha sing digawa Landhung kuwi mbejaji banget? Banjur bocah-bocah kuwi melik, kepengin nyingidne luwih dhisik, dadi ora digawa bali mrene".
"Lha nek ngotena saestu, inggih pantes nampi pidana ingkang awrat Paman" wangsulane Gambangkawat "nanging, kok sajake mboteb badhe ngoten, tiyang wonten Adhi Luwukabang miwah Adhi Tamparangin".
"Lha nek ora ngono banjur ana kedadeyan apa kira-kira?" Ki Lindhuk wangsulan "upama bocah-bocah kuwi bisa dikalahne dening Landhung sakancane, mesthine Landhung ya wis tekan kene, wong tujuwane rak pancen arep mrene. Ya ra?".
Ana candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar