64.
Ajar Taliwangsa nyata sekti mandraguna, nadyan tangane ora nyekel gegaman, suprandene cukup ndadekne Rangga luwih ngati-ati. Saka epek-epeke Ajar Taliwangsa ngetokne kukus sing kumebul, epek-epeke dhewe mengangah abang kaya mawa. Lan saka epek-epek kukus mlumpuk dadi kekuwatan sing ngedab-edabi ngantem marang perbahe mungsuh ora ndadak nganggo nyedhak.
Rangga sing dhasare kepengin ngirit tenaga, milih ngendhani anteman kuwi tinimbang ngadhepi kanthi adu kekuwatan. Merga anteman sing diendhani, ndadekne papan kono akeh kekayon sing padha gosong lan ambruk ketiban hawa panas sing disawatake saka epek-epeke Ajar Taliwangsa.
"Terusna olehmu endha Bedhes cilik" kandhane Taliwangsa karo terus ngantemne hawa panas "ora-ora yen sedhela maneh, bathangmu ora njengkilang kobong ketiban tanganku".
"Kosok baline Wong gerang gak duwe utek" wangsulane Rangga karo terus endha "tenagamu ora suwe maneh bakal entek, lan kowe mesthi megap-megap ora kesenggol apa-apa".
"Keparat" Taliwangsa misuh "rasakna iki!".
Bar muni ngono kuwi Ajar Taliwangsa terus ngarahne epek-epeke menyang Rangga, susul sumusul ora ana lerene. Rangga terus jempalitan ngendhani. Kang mangkono iku ndadekne wit-witan sing ana kono padha mblasah gosong.
Ki Lindhuk sing durung tandang apa-apa mung gonta-ganti nyawang sing lagi padha kerengan. Weruh Gambangkawat sing wis tekan puncak ngilmune lan bisa gawe Marga kethetheran ngrasakne mripat sing angel kanggo nyawang lan ambegan sing cekak-cekak, Ki Lindhuk bisa gawe dudutan yen ora suwe maneh mungsuhe Gambangkawat kuwi bakal koncatan nyawa, pepinginane Gambangkawat anggone arep nugel gulune Marga bakal kelakon.
Semono uga nalika Ki Lindhuk weruh Rangga jempalitan anggone ngendhani gempurane Taluliwangsa sing nyata mbebayani kuwi, Lindhuk wis wani mesthekake yen ora suwe maneh Rangga bakal njengkilang kuwandhane. Kobong dening ngilmune Taliwangsa. Lindhuk wis ora kepencut nonton perang sing miturut pamawase babar pisan ora imbang kuwi. Mula Lindhuk banjur mapab ngglethak neng ndhuwure watu gedhe sing praene leter. Arep turu.
Nanging Rangga lan Marga ora gelem nek dikongkon manut karo panyangkane Ki Lindhuk. Nadyan wektu iku ketoke loro-lorone sajroning karepotan. Nanging ora ateges kudu gelem ngiklasne critane dicuthel klawan tinengeran mati ing laladan Desa Tundhan ing pinggiring Bengawan. Merga nek nganti cuthel mung tekan semono, lelakone Rangga lan Marga iki bisa nuwuhake gara-gara sing nyundhul Jonggring Salaka tenan.
Mula nalika pega wisa saka pedhange Ki Gambangkawat kasil nyempyok praupane Marga, muride Ki Tanparupa kuwi sakala mlumpat memburi banjur kanthi salto, nyoba ngedohi mungsuhe kanthi amping-amping wit gedhe.
Gambangkawat gumuyu lakak-lakak weruh mungsuhe kasil dikenani wisa pedhange, nganti saiki kapeksa mencolot ngadoh lan Gambangkawat ngira yen Marga tinggal glanggang colong playu.
"Tanpa pedah kowe mlayu Marga" sumbare Gambangkawat banter "wisa sing wis nemplek nyang kulitmu kuwi wis ngresep neng jero daging, banjur nurut ilining getihmu tumuju jantung, sedhela maneh jantungmu mandheg ora bakal bisa keketeg ha....ha.....ha.....".
Gambangkawat sing wis rumangsa menang kuwi nerusne nggone ngguyu lakak-lakak.
Ki Lindhuk sing lagi leyeh-leyeh, krungu sumbar lan guyune Ki Gambangkawat ngono kuwi banjur alok banter :
"Gambang Aja banter-banter olehmu ngguyu, mbribeni olehku areo turu iki lho. Kana ndang ditututi mungsuhmu sing mlayu kae, mbok menawa bisa kok ngge nglipur atimu nyawang anggone sekarat arep pecat nyawane!".
Gambangkawat ngendheg guyune, karo mesam-mesem dheweke arep nututi Marga sing dianggep mlayu. Jroning atine Gambangkawat mbenerne Ki Lindhuk, dheweke kudu bisa nambahi sengsarane mungsuhe sing wis arep pecat nyawane.
Ana candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar