dening : immir
25.
Kodrat ora enggal mbalesi WA sing dikirim Depi marang dheweke, sing isine Iroh meling Kodrat dikongkon ngajak Silvi, yen Kodrat sarapan neng warunge Iroh sesuk. Dhasar Kodrat bocah sing duwe panggraita cukup lantip nek dibandhing kanca-kancane, mula Kodrat banjur duwe dudutan yen wis ana apa-apa antarane Silvi karo Iroh sing ana gandheng cenenge karo anggone seneng sarapan neng warunge Iroh. Pancen wingi meh setugel dina, Silvi dolan neng omahe Kodrat merga Silvi njaluk warah mecahne masalah ing salah sijine mata kuliahe. Bar kuwi disambung omong-omongan kaya lumrahe bocah nom sing kepethuk kancane. Nalika jagongan karo Silvi, ndelalah Kodrat ora ijen, nanging neng kono ana Sandi lan Bagas sing olehe dolan mrono wiwit esuk sadurunge Silvi teka.
Sing dadi bahan omongan neka-neka, wiwit Covid-19 sing ora ilang-ilang, nganti tekan kegiatan Karang Taruna sing saiki wis ora tau keprungu kabare. Lha ing omong-omongan kuwi bola-bali kasebut jeneng Koiroh. Sing miturut Sandi Koiroh kuwi manusia luar biasa dan serba bisa, bocah nom sing patut ditiru dening sinoman liyane. Pokoke pas ngrembug Koiroh, bocah telu yaiku Kodrat, Sandi lan Bagas blas ora ana cacade, kabeh sarwa apik. Klebu pintere olah panganan sing marahi larising warunge.
"Aku jane ya krungu nek Iroh saiki bakul sarapan, jarene bocah-bocah murah tur ya mirasa, nanging aku durung tau ngrasakne sarapan gaweyane Iroh kuwi" Kandhane Bagas "merga aku ki nek bar subuh kerep keturon maneh, tangi-tangi wis rada awan, arep mara nyang warunge Iroh kuwatir nek wis tutup, wong jarene ora nganti awan".
"Iya pancene" Sandi nyauti "sok-sok jam pitu punjul sathithik ngana kae wae wis entek, dadi ya terus tutup".
"Mula aku nek mrana ajeg esuuk, mudhun subuhan bablas mrana, ngopi sak gelas karo sarapan sepiring, limang ewu wis wareg tur waras" Kodrat nanggapi.
"Awakmu ki kerep ya Drat mrana?" Bagas takon.
"Gak, cumak saben esuk thok. perasaanku ki durung krasa komplit nek durung ngopi karo sarapan nggone Iroh ki" Kodrat wangsulan karo ngguyu.
"Sajake Kodrat lagi ngesir Iroh iki" Bagas nyauti karo mesem.
"Gak sah munafik coy" Sandi nrambul gunem " masia aku, kowe karo cah-cah liyane nek gelem jujur mesthi padha ngesir nek karo Iroh kae. Cumak gandheng Iroh ki nduweni sipat angker, dadi ya ora ana sing padha wani ngajak guyon sembranan, parikenan".
Bocah telu ngguyu bareng, Silvi sing krungu melu mesem. Ora suwe ngomong Iroh, Silvi pamitan bali.
Kelingan kuwi kabeh, Kodrat banjur gawe dudutan, sajake Silvi wingi rumangsa ewa marang Iroh. Banjur apa sing wis ditindakne Silvi, kok nganti liwat Depi Iroh meling supaya dheweke ngajak Silvi jajan neng warunge Iroh?. Ora kesuwen, Kodrat nilpun Depi golek sisik melik. Maune Depi ora gelem blaka, nanging gandheng kalah pengalaman srawung, wekasan Depi ngaku nek Silvi wis kirim WA marang Iroh sing isine banget ora sopan lan ngalarani ati. Kodrat uga wis kasil njaluk tulung Depi supaya dikirimi screenshot WA ne Silvi menyang Iroh.
Bareng wis ngerti isi WA ne Silvi marang Iroh kanthi wutuh, Kodrat nggagas. Silvi sing wis wani ngaku-aku nek dadi pacangane, lan mentala nulis ukara sing ora pantes diwaca kuwi kudu diwenehi Pelajaran, ben ora kebacut-bacut anggone nasar. Nek perlu ya nganggo cara ngapusi barang, sing baku ora ngembet-embet Iroh lan kulawargane. Kodrat wis nemu akal kanggo kuwi, mengko bar maghrib Silvi arep ditemoni, ora mung Silvi nanging Bapak Ibune ya arep digeret pisan.
Nalika Kodrat uluk salam kula nuwun neng ngarep lawang omahe Soma Kunthet, mbarengi ana wong wadon ayu rupane, alus solah bawane, umure wis setengah tuwa, uga lagi nothok kori daleme Pak Muh ing Demangan Madiun. Pak Muh sing lagi mlebu omah, bubar maghriban saka masjid gage mbukakne lawang kanggo tamune.
"O alah, awakmu ta Dhik?" panyapane Pak Muh marang tamune "kana bablas menjero wae, mbakyumu ana kok".
"Inggih Mas" wangsulane tamune sing uga banjur mlaku tumuju omah mburi, dipapag karo rangkulane Bu Muh. Wong loro padha rerangkulan keket, lali nek jaman covid. tujune kok omahe cedhak lan padha sehate.
"Kene-kene lungguh kene" Bu Muh ngajak tamune lungguh neng kursi ruang tengah.
"Saka omah wae apa saka ngendi iki arep nyang ngendi iki mau? arep mara kok ora telepon dhisik?" Bu Muh nakoni dhayohe. Pak Muh nusul melu njagongi, lungguh njenjeri bojone.
"Saka omah ya arep mrene iki" dhayohe wangsulan "wong ya wis sauntara ta aku iki ora mrene?"
"Iya, pancen kowe kuwi kebacut kok Tun, sedulur mung siji wae ora tau kok parani, wong mung kene-kono wae lho" Bu Muh semu srengen ngomongi dhayuhe. Pancen dhayuh kuwi adhine Bu Muh sing cacahe ya mung siji ndhil kuwi. Jenenge Srimiyatun, tunggal wadhah karo Bu Muh, lan tunggale Bu Muh ki ya mung loro, Bu Muh karo Srimiyatun thok. Srimiyatun dadi Guru SD ing Demangan kono. Bojone Srimiyatun wis rong tahun tinggal donya, dadi Srimiyatun wektu iki wis randha. Hanafi bojone Srimiyatun jaman uripe nyambut gawe dadi Guru SMP, lan sasuwene gandheng karo Srimiyatun, durung diparingi momongan. Dadi Srimiyatun saiki neng omah urip ijen ora ana kancane.
"Embuh mBak" Srimiyatun wangsulan "rumangsaku sansaya suwe ditinggal Mas Han ki ora sansaya mari susahe, nanging malah sansaya nglangut tanpa ana watese".
"Ya sing sabar ta Dhik" Pak Muh aweh tutur "awake dhewe ki dadi titah saderma nglakoni, lan ya mung kari bisa ndedeonga muga-muga Dik Han neng kana kaparingan papan sing apik, digrujuga rahmat lan pangapura".
"Inggih Mas" wangsulane Srimiyatun karo mripat sing kaca-kaca, kelingan sing wis ora ana.
"Kowe ngombe apa Tun? sing adhem apa sing panas?" Bu Muh nari dhayuhe.
"Ora sah mBak, mengko wae nek ngelak tak njupuk dhewe" wangsulane Srimiyatun .
"Lha iki Setya kok ora katon, apa lunga ta mBak?" Srimiyatun nakokne ponakane.
"Anu, iki mau pamit arep golek pulsa" wangsulane Bu Muh "paling sedhela maneh rak mulih".
"Piye? wis arep rabi apa durung? Setya ki wis wayahe lho mBak?"
"Embuh Tun, anakmu lanang kae angel kok, aku nganti bingung mikirne" wangsulane Bu Muh karo nyedhot ambegan dawa.
"Ora nek angel" Pak Muh nyelani rembug "sesuk kuwi Ibune arep tak jak ngancani Bas, nontoni cah wedok sing jeneng Khoiroh sing diomong kae. Lha nek ora ana acara sesuk Dhik Sri melu apa piye ben mundhak regeng?".
"Lha njenengan ki pripun ta pakne? wong arep mara nggene tiyang thik dadakan niku? gek mengke olehe ajeng nyepakne gawan pripun?" Bu Muh nutuh bojone.
"Sing arep diparani iki dudu kaya wong liyane ya Bu, dadi minangka dhayoh awake dhewe nyoba njumbuhne karo sipate sing duwe omah sing sok aneh ngana kae. Perkara jajan sesuk mampir warung apa toko, ya bisa" wangsulane Pak Muh ayem.
"Teng pundi ta Mas niku?" Srimiyatun takon.
"Nyang Ngarengan, nggone Pak Sampun sing biyen kerep dolan mrene kae lho" sing wangsulan Bu Muh. Krungu jeneng "Sampun" dumadakan neng dhadhane Srimiyatun ana rasa aneh sing mrambat ing jerone.
"Bisa melu ta?" Pak Muh nakoni.
"Insya'allah Mas" Srimiyatun mangtsuli, suwarane kedher. Rasa aneh neng dhadhane durung ilang.
ana candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar