dening : immir
26.
Ana suwara pit motor mlebu omah, ora suwe Setya teka. Weruh yen ana Bulike, gageyan Setya sungkem mbagekne :
"Bekti kula Bulik, sampun dangu ta ?"
"Ya wis sauntara, saka ngendi iki mau?" wangsulane Srimiyatun
"Saking pados Pulsa" Setya banjur melu jagongan mapan lungguh cedhak Bulike.
Bu Muh ngadeg banjur menyat ninggalne nggon jagongan, kira-kira sepuluh menit wis bali mrono maneh karo omong :
"Saiki ayo maem dhisik, wis tak cepakne neng mburi kae lho".
"Ayo, Dhik" Pak Muh ngadeg karo ngajak adhine ipe.
Wong papat banjur padha mangan bareng, ngrahabi olah-olahane Bu Muh sing masak Trancam Ketimun karo lalapane ayam kampung digoreng garing.
"Jane olehku mrene iki mau kajaba niyat tilik ya ana perlu liyane lho mBak" ing sela-selane mangan Srimiyatun sing lungguhe cedhak karo mBakyune kuwi omong.
"Perlu karo aku? karo Masmu? apa karo Bas?" wangsulane Bu Muh mbalik takon.
Srimiyatun ora enggal wangsulan merga isih mamah segane, lagi bareng sing dipamah mlebu weteng banjur semaur :
"Ya karo Mbak, ya karo Mas. Nanging mengko wae, nek wis bar mangan tak omong, nek tak omongne saiki kuwatir bisa ngrusak selera mangan iki mengko" Srimiyatun wangsulan karo mesem.
"Bener kuwi Dhik, ayo ndang dittutugne mangane, mengko bar mangan terus jagongan sing gayeng" Pak Muh melu wangsulan.
"Naaah, napa ta? sing disiplin makan tak boleh sambil bicara rak mung Bas dhewe ta?" Setya melu nrambul gunem.
Wong papat padha mesem bareng, merga wong papat ora ana sing ngecakne tata cara mangan sing becik, yaiku ora oleh disambi omong. Bareng wis padha rampung olehe mangan, Srimiyatun karo Bu Muh nglorodi piring-piring sing reged, digawa menyang panggonan isah-isahan. Pak Muh karo Setya bali lungguh neng panggonane mau, ora suwe disusul Bu Muh lan Srimiyatun. Bu Muh karo nggawa gedhang mentheg sing wis mateng, selirang gedhe-gedhe.
"Gedhang tandurane Tun niki Pakne" kandhane Bu Muh karo nyelehne gedhang sing diwadhahi piring neng ndhuwur meja.
"Sing nandur ya sawargi Mas Han ta mBak, mBak mosok aku?" Srimiyatun sing mangsuli.
"Wao, gedhang mentheg wis ndalu, senenganku iki" Pak Muh nyauti rembug karo mothelo gedhange sak uler.
"Wis gek ndang omonga, apa sing dadi perlumu?" Bu Muh aweh prentah menyang sedulure wedok.
"Mengke riyin Bulik" Setya numpangi rembug sadurunge Srimiyatun mangsuli tembunge Bu Muh "niki rak kangge para sepuh ta? kula tak ngalih riyin".
"Ora, Mas Bas neng kene wae, iki ora ana sing wadi kok" Srimiyatun menging Setya ngalih. Setya manut, ora sida ngadeg.
"nggih sampun nek ngoten" kandhane.
"Lha arep ngomong apa ta jane?" Pak Muh nakoni Srimiyatun.
"Badhe nangkletne maknane impen sing wongsal-wangsul ndugeni tilem kula Mas" Srimiyatun wiwit omong serius "impen sing meh sami, dugi teng tilem kula meh saben dalu, ngajengne parak enjing".
"Ooo, ngimpi nek wayah samono kuwi, nek carane wong jawa bisa diarani ngimpi sing Puspatajem, tegese bisa iku ngimpi sing tenane ngono sasmitaning Gaib marang manungsa lumantar ngimpi, nek cara agama Islam bisa uga iku wujude Rukyah shahihah, yaiku sasmita saka Allah marang titahE, ngimpi Rukyah Shahihah kuwi drajate meh sak pra patang puluhe wahyu sing ditampa dening para Nabi" Pak Muh aweh katrangan. Wong telu, Bu Muh, Setya lan luwih-luwih Srimiyatun nyemak kanthi tenanan.
"Lha awakmu kuwi ngimpi apa ? kok jaremu mau bola-bali ngimpi sing meh padha kuwi?" Bu Muh banjur nakoni adhine, ngiras pantes mbukak dalan supaya Srimiyatun enggal nyritakne impene.
"Inggih Mas" Srimiyatun miwiti nyritakne impene marang Pak Muh, sing uga dirungokne dening Bu Muh lan Setya "kula niki rak sampun dangu sanget boten kepanggih kaliyan Mas Sampun sing riyin kancane Mas Muh nika? nggih antawis mpun selangkungan tahun".
"Lha iya, padha karo aku karo mBakyumu leh ora tau ketemu karo Si Sampun kuwi, wong pungkasan Sampun saba kene ki mbarengi karo pas Ibu kagungan kersa mengeti pitung wulan mBakyumu ngandhut si Bas kuwi. Lha ana apa kok nyebut jeneng Sampun barang kuwi?"
Krungu jeneng Sampun, Setya banjur kelingan marang Iroh, bocah sing sesuk arep didolani omahe bareng karo Bapak lan Ibune. Setya mesam-mesem dhewe. Bu Muh sing weruh nek Setya mesam-mesem, banjur nutup tutuk nganggo tangane, nutup esem sing ngguyu tingkahe anak lanange.
"Nggih Mas Sampun niku sing wongsal-wangsul kula sumerepi salebeting impen, wiwit malem selasa kliwon kepengker niku" Srimiyatun mangsuli pitakone Pak Muh.
"Lha neng impen kuwi Sampun ngomong apa marang awakmu?" Pak Muh takon maneh.
"Ingkang sepisanan" Srimiyatun wangsulan "rumaos kula niku, Mas Sampun mara teng griya, nanging namung ngangge kaos singlet kathokan cekak, kalih tangane nyangking betan ketingal yen awrat. Nanging nembe dugi latar sampun dipapag kaliyan Mas Han, rumaos kula Mas Han nggih taksih sugeng, kaliyan Mas Han Mas Sampun dilungi Sarung kaliyan rasukane Mas Han supados diengge Mas Sampun, nanging gandheng Mas Sampun taksih ngujengi betane sing awrat, sarung kaliyan rasukan wau namung disampirne pundhak. Kula lajeng nglilir, wekdal nedahaken sampun jam tiga, kula nggih nlajeng tangi nglampahi Tahajud, salebeting Tahajud kula ndedonga nyuwunaken pangapura dosa-dosanipun Mas Han".
"Lha banjur ngimpi liyane?" Pak Muh takon.
"Taksih kathah malih, mung ngimpi wau dalu sing ndadosaken kula trataban mawon".
"Lha wujude ngimpi kaya apa?" Pak Muh mesem.
"Rumaos kula, kula kaliyan Mas Han numpak Honda Jazz nika, Mas Han ingkang ngasta Setir, nglangkungi margi ingkang dereng nate kula sumerepi saderenge. Sareng dumugi satunggaling margi prapatan, Mas Han mandheg. Ing mriku sampun wonten Mobil sae sanget, Mas Han mandhap saking Mobil lajeng dipapag kaliyan sopiripun Mobil sae wau, lha ing mriku ugi wonten Mas Sampun ingkang ngadeg ing sandhing mobil sae wau. Mas Han lajeng ngengken Mas Sampun supados nggentosi nyetir Honda Jaz, Mas Han piyambak lajeng mlebet mobil sae wau lajeng mlampah nilar kula. Kula inggih lajeng nglilir. Kula dheg-dhegan niku nggih lucu, lha wong namung ngimpi kemawon kok lajeng kula gagas nek Mas Sampun niku sangertos kula rak boten nate saged nyopir ta Mas? Nanging duka, kula nek kelingan ngimpi dhek dalu niku kok lajeng radi trataban" Srimiyatun mungkasi critane.
Pak Muh mesem sajak wis bisa gawe dudutan bab makna impen sing ditemoni Srimiyatun. Bu Muh lan Setya mung meneng sajak melu mikir lan ngenteni apa sing dadi werdining impen miturut petung lan wawasane Pak Muh. Srimiyatun ya terus dheg-dhegan ngenteni wangsulan saka Mase Ipe, kaya dheg-dhegane Soma Kuntet lan bojone wektu kuwi sing lagi ngenteni wangsulan saka Kodrat Sambega, murih apa sing wis ditindakne Silviana Hayuningrum marang Koiroh ora ndadekne lelakon Kriwikan dadi Grojogan.
ana candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar