SENDHANG MUSTIKANING WARIH III (4)

 

kacariyosaken malih dening : Rust Luh Getih

4

 

Byar padhang wong papat budhal saka Grojogan Jambe Kembar tumuju Padhepokan Banyugurih. Sadawaning dalan wong papat kuwi karo rembugan bab alas lan thethukulan sing diliwati, jenenge wit-witan utawa woh-wohan sing arang ditemoni. Babar pisan ora ngrembug kahanan ing Banyugurih utawa ing Jatipethuk sing wis marahi Ki Banyugurih kongkonan cantrike nyegat pangumbara ing cedhak Grojogan Jambe Kembar saperlu dijaluki pitulungan murih bali tentreme Banyugurih lan Jatipethuk. Miturut kandhane Wukir lan Kurantil, saka Grojogan jambe Kembar takan Banyugurih kuwi lakon setengah ari punjul sathithik. Mula Rangga mrayogakne olehe mlaku ora perlu kesusu, dadi dikira-kira sore mengko sadurunge surup wis tekan.

Nalika lakune srengenge oleh seprapating langit ing sisih wetan, lakune wong papat kuwi kepethuk sawijining Sendhang sing banyune bening nyarong, kinayoman wit preh sing gedhe lan ngrembuyung. Marga ngajak kanca-kancane mandheg, leren anggone mlaku, wangune Rangga kepengin nyedhaki sendhang sing sajak nengsemake pandulu kuwi.

"Sendhang punika sinebat Sendhang Teleng, Ki Rangga" Wukir aweh weruh jenenge Sendhang marang Rangga sing ora kedhep-kedhep namatne sesawangan asri ing sakiwa tengene sendhang "sanadyan tebih saking padhusunan, nanging sok wonten ingkang ndugeni papan punika".

"Oo, pantes, gisiking Sendhang katon resik. Lha wong sing teka mrene kuwi mung arep ngenggar-enggar ati apa duwe karep liyane?" Rangga takon.

"Inggih, Sendhang Teleng punika kondhang wingitipun, resiking kawontenan boten awit dipun resiki titiyang ingkang saba mriki, nanging awit perbawaning Sendhang piyambak. Cobi ndika pirsani rak boten wonten ron utawi sanesipun ingkang nyebloki sendhang lan sakupengipun, sadaya barang ingkang dhumawah badhe nisih. Punika awit ingkang mbaureksa Sendhang punika ingkang ngersakaken. Titiyang ingkang ndugeni sendhang punika kathah-kathah sami ngalap berkahipun mBah Jenggotarang, inggtih ingkang mbaureksa sendhang Teleng punika" Wukir aweh katrangan ngenani sendhang sing asri kuwi.

"O ngono?" wangsulane Rangga sajak wis ngerti karo sing dicritakne Wukir.

"Lha mBah Jenggotarang kuwi omahe ing sisih ngendi?" Marga genti sing takon "awake dhewe kudune luwih dhisik kula nuwun neng daleme, merga arep leren ing papan sing dadi rereksane.Supaya ora nuwuhake panyakrabawa ala marang awake dhewe. Rak ya ngono ta Kakang?"

Muni ngono kuwi Marga karo noleh nyawang Rangga, njaluk tetimbangan.

"Iya bener kuwi Dhi" wangsulane Rangga sing banjur mbaleni pitakone Marga mau marang Wukir lan Kurantil "ayo Kang Wukir, aku tuduhna daleme mBah Jenggotaarang, tak kula nuwun, ora kepenak atiku yen nganti diarani bocah nom sing ora weruh ing tatakrama. Nek mBah Jenggotarang dhewe kira-kira ora apa-apa, nanging rewang utawa kulawargane bisa rada ora kepenak marang awake dhewe".

Wukir lan Kurantil ngguyu, banjur Kurantil omong alon-alon nanging cetha :

"Kula kaliyan Kang Wukir niki, estunipun inggih dereng nate kepanggih kaliyan mBah Jenggotarang niku Ki. Awit mBah Jenggotarang punika wujud badan alus, ingkang mapanipun ing wit Preh niku. Criyosipun menawi wonten ingkang ngalap berkah ing mriki, saratipun caos dhahar dhateng mBah Jenggotarang sarta mbesmi dupa ing ngandhaping wit preh. Mangke menawi mBah Jenggotarang kepareng ngersakaken manggihi tiyang wau, mBah Jenggotarang badhe ngetingalaken wujudipun".

"Dadi sing ngalap berkah neng kene durung mesthi bisa weruh wujude mBah Jenggotarang?" Marga takon.

"Leres Ki Marga" Wukir wangsulan "sok ngotena, liripun nadyan boten dipun panggihi boten ateges panyuwunipun boten dipun kabulaken. Criyosipun ngakathah, kathah ingkang dereng sami nkepanggih nanging nyatanipun panyuwunipun sami dipun kabulaken".

"Lha sing disuwunke marang mBah Jenggotarang kuwi apa wae?" Rangga gtenti sing takon.

"Inggih gumantung ingkang dipun betahaken punapa?" Wukir wangsulan "wonten ingkang nyuwun supados anggenipun laku dagang saged laris, wonten ingkang nyuwun supados anggenipun tetanen saged kathah wedalipun sarta dipun tebihaken saking ama, wonten ingkang nyuwun enggal kaparingan momongan sasampunipun dangu nggenipun emah-emah nanging dereng gadhah anak, wonten ingkang dipun caketaken jodhonipun, wonten ingkang nyuwun supados tiyang estri ingkang dipun tresnani saged kepencut dhateng piyambakipun, ugi wonten ingkang nyuwun kaparingan awet nom lan taksih kathah malih".

"Lha Kang Wukir lan Kang Kurantil tau nyuwun apa marang mBah Jenggotarang?" Marga takon karo mesem.

"Kula boten badhe nyuwun utawi ngalap berkah mriki Ki" Kurantil wangsulan manteb.

"Lho kena apa?"

"Awit sinten ingkang ngalap berkah ing mriki, benjing menawi sampun titiwancinipun pejah, alusipun kedah netepi prajanjen, inggih punika kedah ndherek dados rewangipun mBah Jenggotarang. Kamangka dhawuhipun Bapa Guru Ki Sukirna, sak apes-apesipun tiyang punika ingkang benjang sasampunipun pejah boten saged wangsul dhateng Gustinipun. Lan kula ajrih menawi ngantos awit dados rewangipun mBah Jenggotarang  ndadosaken kula boten saged wangsul dhumateng Gusti" Kurantil nggenahne omonge.

"Sanaosa makaten Ki" Wukir nambahi katrangane Kurantil "Bapa Guru Ki Sukirna ugi paring weling dhumateng kula lan sadaya cantrik mentrik ing padhepokan Banyugurih, boten dipun parengaken memada langkung-langkung ganggu damel dhateng sok sintena ingkang remen ngalap berkah dhateng papan-papan wingit sarta nyenyuwun dhateng ingkang mBaureksa papan kala wau. Bakenipun Bapa Guru namung dhawuh dhateng Cantrik lan Mentrik supados namung nyenyuwun dhumateng Gusti ingkang yasa lan mbaureksa jagad saisinipun punika".

Saking katreme anggone padha rerembugan Wukir lan Kurantil padha ora ngerti, mung Rangga lan Marga sing weruh, nanging ora dikandhakne, yen wong papat mau wis dikupengi wong wolulas sing ana sacedhake sendhang. Tetuwane wong sing ngupengi kuwi wong papat kuwi bisik-bisik karo salah sijine andhahane, ngrasani wong papat sing lagi katrem jejagongan. Nadyan mung bisik-bisik sing kancane dhewe wae akeh sing ora krungu, nanging Marga lan Rangga, bisa klawan cetha nangkep omongan klesak-klesik kuwi.

"Genah kuwi wong-wong Banyugurih ngono lho Trot?" sing dadi pangarepe wong-wong kuwi nakoni andhahane.

"Sing kalih, pancen nggih Lurahe" wangsulane sing ditakoni "nanging cobi ndika pirsani sing kalih tasih nem-nem niku?".

"Iya-iya, mripatmu pancen awas Trot, dedeg piyadege bocah loro kae pancen bisa gawe ngilere sing weruh, pakulitane kuning ngemu giring, resik lan alus, kathik rupane ya bagus pisan, aja samar kowe mengko mesthi nampa bebungah akeh dhewe, nanging ya nek wis bocah loro kae klakon dikersakne Raden Sentani" sing diarani Lurahe dening sing diceluk Trot kuwi wangsulan.

"Lha nek Gusti Raden Sentani boten kepranan?" Sontrot takon.

"Kowe tetep oleh bebungah, ora saka Raden Sentani nanging saka aku, nek Raden Sentani ora ngersakne, kuwi jenenge rejeki kanggo aku? aku dhewe sing arep ngopeni hapsara loro kae" Lurahe wangsulan karo cengar-cengir sajak seneng atine. Sontrot mesam-mesem melu seneng, ing pikirane wis ketok bakal tampa redana sing ora sethithik, bisa kanggo pista Tuak lan Arak ing warunge Badra Klentreng apese ana sepasar.

Lurahe banjur aweh sasmita marang andhahane supaya waspada, wong kuwi banjur lon-lonan mlaku nyaketi papane sing lagi padhya katrem jejagongan.

 

ana candhake.