SLENDHANG KUNING (023)

23.

Bubar mangan Sodik wis ora bali menyang kamare Ibune maneh, merga Sodik ngerti nek Ibu karo mBakyune lagi gayeng jagongan ngrembug urusane wong wedok sing Sodik ora pati mudheng. Sodik malah bablas menyang kamare sing manggon neng lantai dhuwur. Kelingan nek sesuk esuk kudu dhapuk dadi sopir nyetiri mobile Ririen nglayat menyang Panggang, Sodik kepengin enggal bisa leren wae. Merga mau awan ya ora turu babar pisan wong nyetir saka omah tekan Yogya, ora ana kancane pisan. Mula murih sesuk esuk bisa duwe tenaga sing luwih seger, becike bengi iki ora sah ndadak melekan nganti wengi, enggal mapan wae, sokur nek bisa enggal turu, saora-orane bisa ndlujurne balung neng paturon.

 

"Klunthing" lagi wae Sodik arep mapan ngglethak, dumadakan hapene muni nuduhne nek ana pesen WA sing mlebu. Karo njengkerutne bathuke, Sodik mbukak pesen sing jebul saka Ustadz Mahfudzi, Ketua Yayasan sing ora kulinane kirim pesen liwat WA.

 

"Assalamu'alaikum, Dhik Sodik posisi di mana? longgar gak? nek longgar aku arep ngobrol sedhela" ngono kuwi unine pesen WA saka Ustadz Mahfudzi. Pancen Ustadz Mahfudzi kuwi sanajan duwe kalungguhan sing dhuwur, wong ya pensiunan salah sijine Petinggi Kemenag Ngawi, banjur tau lungguh dadi anggota DPRD barang, dhasare Ustadz kondhang sing saben dina mider ngubengi kutha-kutha nekani panjaluke umat sing mbutuhake pituture, nanging priyayine lembah manah lan ora sombong. Karo sapa-sapa tansah ngajeni, tembung satembung tansah gawe senenge sing ngrungokne, tata kramane komplit mula ya mokal ana sing wani aweh panyendhu marang dheweke. Klebu nek rembugan karo bocah-bocah sing umure adoh mapan ing sangisore, kaya marang Sodik Salim iki. Wong Sodik Salim kuwi umure telung puluhan, lha Ustadz Mahfudzi pitung puluh kepara punjul. Nanging basa sing dicakne nalika ngajak guneman Sodik ya kaya mau ngono kuwi.

 

Ora niyat arep aweh wangsulan lumantar WA, Sodik Salim banjur nutul Hapene telepon marang Ketua Yayasane kuwi.

 

"Assalamu'alaikum, iya Dhik Sodik?" Ustadz Mahfudzi nampani telpune Sodik.

 

"Waalaikumussalam" wangsulane Sodik nganggo suwara sing alus "badhe dhawuh menapa Tadz? kula longgar sanget kok".

 

"Alhamdulillah, sesuk awan Dhik Sodik are tak jaluki tulung makili aku, bisa ta?" Ustadz Mahfudzi nembung nek arep njaluk tulung. Sodik ngerti, tembunge njaluk tulung, nanging satemene kuwi luwih pas nek diarani prentah. Nanging pancen selawase urip, Ustadz mahfudzi kuwi ora tau nibakne prentah marang sapa wae, kabeh mesthi nganggo tembung njaluk tulung, sing ndadekne para  andhahan ngisorane rumangsa nek diajeni dening pimpinane.

 

"Makili dhateng pundi ta Tadz?" Sodik genti takon dibacutne nggenahne nek dheweke lagi repot dhewe "wekdal menika kula taksih dhateng panggenane Yu Rien, kalih Ibu napa. Lha benjing enjing badhe takziyah dhateng tiyang sepuhipun tanggine Yu Rien dhateng Panggang Gunung Kidul".

 

"Oo, Dhik Sodik neng Yogya ta? ya wis nek ngono" suwarane Ustadz Mahfudzi keprungu rada cuwa "ya mengko tulung nitip salamku wae kagem mBak Ririen lan Kakunge nek ngono".

 

"Inggih Tadz" wangsulane Sodik, banjur ditutugne nganggo takon "lha estunipun badhe kadhawuhan makili bab napa ta Tadz?"

 

"Sesuk awan kuwi rak jadwale wawancarane mBak Waginem sing olehe nglebokne lamaran panjenengan barengi kae?" Ustadz Mahfudzi aweh katrangan.

 

"Dipun ralat Tadz" Sodik nigas rembug karo ngguyu "boten kula sarengi nanging, andilalah sareng kalih kula ingkang badhe ndherek rapat ing Kantor Yayasan".

 

"He he he " Ustadz Mahfudzi melu ngguyu "iya, mau karepku ya arep muni ngono kuwi he he he, lha sirku Dhi Sodik sing arep tak jaluki tulung ngawasi lakune wawancara kuwi. Merga bares wae ya Dhik, Waginem kae wis tak anggep kaya anakku dhewe, merga aku wis ngerti tenan nek bocah kae klebu bocah sing luwar biasa. Sregep, sopan,Solihah, duwe rasa tanggung jawab sing gedhe lan ora mbalekne gaweyan apa wae sing dipasrahne. Kuwi aku ngerti dhewe, wong ing atase bocah saka kana kae, nanging bisa nuduhne nek olehe taat neng agamane ngungkuli bocah weton pesantren wae. Mula jane ngono aku kepengin Waginem kuwi bisa ditampa neng SMA ne dhewe".

 

"Inggih Ustadz" Sodik salim wangsulan alon "kula kemawon sanaosa anggen kula tepang dereng dangu, rumaos kula mBak Waginem nika mila kenya ingkang mumpuni ing samubarang reh".

 

"O, dadi Dhik Sodik kuwi durung suwe ta olehe tepung karo Waginem?" Ustadz Mahfudzi takon karo ngguyu alon.

 

"Kinten-kinten nembe setengahan wulan kok Tadz" wangsule Sodik.

 

"O ngono, nanging lagia setengah wulan olehe tepung, Dhik Sodik ora perlu tidha-tidha, percaya wae karo aku, Dhik Sodik ora bakal rugi nek ndang cepet olehe nembung menyang wong tuwane Waginem banjur ndang diresmekne pisan" Ustadz Mahfudzi nyambung olehe rembugan "aja samar mengko aku tak sing nginang jambe suruhe, ndhodhog kori lawange, dadi talanging basane keng Ibu nglamar Waginem kanggo slirane........".

 

"Ustadz ki kok saged mawon lho.....?" sanadyan satemene sajroning atine Sodik ana rasa seneng krungu tembung guyon parikenane Ketua Yayasane kuwi, nanging sing ucul saka lambene tembung sing seje. Mung cengkoking suwarane sing ora bisa diajak apus-apus, yen tenane pancen Sodik duwe rasa seneng karo apa sing dikandhakne Ustadz Mahfudzi ngono kuwi mau.

 

"Nanging bares wae ya Dhik?" Ustadz Mahfudzi ngendika maneh "Upama Dhik Sodik ki bisa karo Waginem, aku rumangsa melu seneng, lha Dhik Sodik dhewe kira-kira piye? nek karo bocah Karangasri kae?".

 

"Pripun nggih Tadz? nggih ngoten nika neh......" wangsulane Sodik karo ngguyu.

 

Ora suwe Ustadz Mahfudzi mungkasi nggone rembugan liwat telepon karo Sodik, sanajan jebul Sodik ora bisa nindakne apa sing diprentahne, merga lagi neng Yogya, nanging rembugan neg telepon kuwi mau, nuwuhake rasa sing nyenengake. Nyenengake ing atine Sodik Salim, uga ing penggalihe Ustadz Mahfudzi.

 

Sodik nyelehne Hapene neng meja cilik cedhak ambene, banjur ngglethak arep mapan turu. Nanging jebul pikirane Sodik angel dijak enggal leren, suwe nggone Sodik ngeremne mripate, nanging panggah durung bisa ngliyep. Jroning atine tansah kelingan marang Waginem sing bengi iki satemene uga lagi ana ing Yogya, pase ing kos-kosane ponakane. Nanging sesuk-esuk bar subuh, Waginem kudu bali menyang Ngawi, merga jam loro awan kudu wawancara ing SMA Al-Hasan magepokan karo lamaran sing wis dilebokne.

 

"Wah, sesuk Waginem piye ya? muga-muga wae bisa mlaku kanthi lancar" kandhane Sodik marang atine dhewe.

 

"Nek kudune kuwi wis kenek dijagakne nek mesthi lancare" atine sing sesisih melu guneman "wong Ustadz Mahfudzi sing pengalaman uripe wis ora karuwan akehe wae wis ngandhakne nek Waginem ki bocah luwar biasa tenan. Gek ya ngapa ndadak mbuwang-buwang wektu kanggo wawancara barang ki jane? Genah patuta ngono kudune SMA Al-Hasan sing ngunggah-unggahi supaya Waginem gelem melu mulang neng kono kok, kok malah arep ditest barang?".

 

"Iya ya? kudune kaya aku biyen kae ya? gara-gara kurang guru bahasa Arab karo Bahasa Inggris banjur aku digregik kon melu mulang kae ya?" atine sing sijine mau aweh wangsulan.

 

"Nanging apa sing diakandhakne Pak Ketua Yayasan mau ora mung guyon lho?" atine sing sesisih ngajak rembugan bab liya "aku iki pancen wis pas banget upama dadi jodhone Waginem, sanajan durung tau blaka, ketoke Waginem kae ya wis ngerti nek dheweke kuwi cocoge ya dadi jodhone Sodik Salim he he he".

 

"Mula apa sing dikandhakne Ustadz Fudzi mau ndang ditindakne wae, apa pengin Munir mbaleni crita jaman karo Susi biyen ?, aku kudu ngerti nek satemene Munir kae uga duwe rasa seneng marang Waginem, sanadyan aku ora ngerti senenge Munir kuwi seneng sing kepiye? Kaya senenge wong marang enake panganan apa kaya senenging satriya sing nggayuh wahyuning Hyang Suksma? mBuh apa modhele senenge Munir, nanging wajib diwaspadani aja nganti Waginem luput saka kudangan mrucut saka embanan".

 

 Ngolang-aling nggone ngeloni guling, Sodik panggah angel anggone enggal bisa turu. Beda karo Bu Kaji sing mau sore sawise rumangsa oleh dalan anggone kepengin luwih ngraketake anake lanang karo Bu Guru TK sing arep dikancani nglayat sesuk, penggalihe Bu Kaji dadi sansaya rena. Mula ora suwe olehe mapan sare, ya banjur mider ing alaming pangimpen, nyupenakne para putrane murih bisa antuk kamulyan.

 

 

ana candhake,