JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (043)

 

43.

Sudimin mung bisa ndhingkluk amarikelu, apa sing dikandhakne Bapakne, sing jarene mung wong sing ora pati melek hurup, kuwi krasa kaya sabdaning Begawan Wiyasa nalika paring pitutur marang Raden Permadi ing jejeran wayang kulit sawuse perang gagal ngana kae. Semono uga Wiwin Winarah, sanadyan tata gelar sing oleh wejangan mau sisihane, nanging tumraping Wiwin pitutur sing dikandhakne maratuwane kuwi uga kanggo dheweke barang lan kudu dibudidaya murih kabeh bisa dileksanakne kanthi sabener-benere. Pak Bahadir lan Bu Albertina, rumangsa cocog lan sarujuk banget karo sing dikandhakne Diman Bandhat marang anake lanang kuwi. Maune kekarone rumangsa eram, ingatase mung Sak Diman Bandhat teka bisa aweh pitutur sing jero lan amba tebane kaya mangkono kuwi, nanging bareng dinalar kanthi wening, ya pancen ora mokal lan ora aneh maneh, wong kanyatane wong desa sing sekolahe mung tekan kelas telu SR kuwi, wong sing wis ngukir jiwa ragane Sudimin, bocah pinter sing wiwit SD nganti tekan Perguruan Tinggi mesthi nduweni biji sing luwih becik tinimbang kanca-kanca saangkatane. Dadi bisa dijupuk dudutan, tata gelar Diman Bandhat kuwi mung wong ndesa, nanging dhasare ngono kagadhuhan nalar lan rasa sing klebu genius, mung merga nasib wae sing ndadekne Diman Bandhat ora ana sing ngakoni nek dheweke kuwi sawijining wong sing klebu cerdik-cendekiawan.

 

“Tak kira kanggo wektu iki apa sing dikandhakne Pakmu kuwi wis luwih saka cukup Min” sawuse meneng sauntara, Pak Suwaji ngendika marang Sudimin “lan pituture Kang Diman Bandhat iki mau, becik katindakne ora mung dening Sudimin dhewe, nanging kalebu marang kabeh sing padha ngrungokne. Harak inggih makaten ta Dhimas?”.

 

“Leres sanget Kangmas” Pak Bahadir sing dumadakan didumuk Pak Suwaji atur wangsulan karo rada nggragap, banjur genti paring pitutur marang Wiwin “klebu kanggo kowe barang Adhik, adhik iki kena diarani wong sing beja kemayangan merga dening Gusti Allah tinakdirake duwe maratuwa Pakdhe Diman Bandhat lan Budhe Sudinem iki”.

 

“Inggih Bapa, dhawuhipun Pakdhe eh Pak-e kala wau badhe tansah kula emut-emut kangge rambatan anggen kula kalih Mas mecaki dinten-dinten salajengipun” atur wangsulane Wiwin.

Sudimin mesem amba. Atine rumangsa bombong lan lega dene isih ketunggon wong-wong tuwa sing klebu wicaksana lan uga kaparingan jodho wanita sing pinter nalar lan atine. Eseme Sudimin sansaya mundhak amba.

 

“Panjenengan niku menggalih menapa ta Mas?” Wiwin Winarah sing wis ngadeg ana sandhinge takon “mosok wiwit wau kok tansah mesam-mesem mawon, ngantos bojone nusul mlebu kamar ora digatekne blas!”.

 

“He…?” Sudimin gragapan, wangsulane “he eh, nggagas urip sing lucu iki lho Bune”.

 

“Lucu kados pundi? Menapane ingkang lucu?” Wiwin nguber pitakonan.

 

“mBuh apa sing njalari, pas Ibune pamit metu arep ngancani mBok Mi karo mBak Sri nonton Tivi mau, pikiranku nglambrang tekan ngendi-endi, nitik dalan sing tau tak liwati wiwit sadurunge mlebu SD nganti tekan mbok terne suntik nang nggone dokter Sigit banjur mampir nang warunge Kang Mungin mau, kabeh katon cetha”. Wangsulane Sudimin karo nggeser anggone ngglethak, aweh panggonan marang sisihane.

 

“Inggih ta ?” Wiwin mapan neng sisihe sisihane karo guneman “niku tegese panjenengan mbetahne istirahat Mas, wau Dokter Sigit rak inggih criyos ta? Mas niki boten kagungan catatan penyakit menapa-menapa, namung kedah pinter-pinter ngatur wekdal, sampun “memforsir” tenaga lan pikiran terus-terusan kados ingkang sampun. Sampun, sak niki mangga sare rumiyin, benjing mawon kula tak matur babagan ingkang langkung wigatos”.

 

“Perkara apa kuwi?” Sudimin noleh, genti nyawang sisihane sing wis ngeremne mripate arep turu.

 

“Sampun ta, sak niki sare rumiyin mawon” Wiwin melek maneh banjur  wangsulan karo mesem “benjing enjing mawon kula tak matur, panjenengan tamtu badhe kepencut kalihan ingkang badhe kula aturaken, amargi ingkang kula aturaken benjing menika langkung mencutaken katimbang ngemut-emut anggen panjenengan methik Jamur Damen Ing Pinggir Galeng utawi jagongan kalihan mBak Hartini sing lencir kuning utawi mBak Ninuk ingkang tregal-tregel nggemesaken nika”.

 

“Sampean kuwi senengane kok gawe penasaran wae lho?” Sudimin guneman karo nyiwel irunge sisihane “ya wis nek ngono, ayo ndang turu dhisik”.

Tangane Sudimin ngranggeh saklar lampu sing ana sisih ambene, ngganti lampu kamar sing maune padhang kencar-kencar malih dadi remeng-remeng sing cocog nek dienggo madhangi wong sing lagi kepengin turu.

 

Esuke bubar shalat subuh neng masjid sing ora adoh saka omah, Sudimin karo Wiwin Winarah bali luwih dhisik. Merga Yahya isih arep aweh kajian marang Remaja Masjid sing dianakne pendhak dina Ahad esuk. Pancen wiwit Yahya isih cilik biyen, kulawargane Sudimin kuwi nek wayah ora lunga saka omah, nek nindakne sembahyang milih melu jama’ah ana masjid, Kanthi mangkono, bisa luwih ngraketake anggone padha srawung karo tangga teparone. Sudimin sakulawargane ngrumangsani banget yen merga akehe ayahan sing kudu dirampungne, ndadekne ora pati bisa ngumpuli tangga, bisane ya nek wayah pertemuan RT kuwi wae mung pendhak sesasi sepisan, tur durung karuwan Sudimin bisa teka merga kudu nindakne tugas saka kampuse. Ya mung kanthi nindakne sembahyang berjama’ah neng masjid ngono kuwi kulawargane Sudimin bisa kepethuk saka sebagian tangga-tanggane.

 

“Mas sampun pirsa menapa dereng menawi Pak Puguh, Marbot masjid nika badhe kagungan kersa mantu?” karo mlaku mulih, Wiwin nakoni sisihane. Lagi wae lakune wong loro kuwi dilancangi wong lanang sing numpak pit, karo alok ndherek langkung., ya wong lanang kuwi sing jeneg Puguh, Marbot Masjid.

 

“Uwis, aku dhek emben kae gajege ya wis kandha nyang sampean ta?” wangsulane Sudimin mbalik takon.

 

“Dhek napa ta Mas? Kula kok supe” Wiwin takon maneh.

 

“Pas aku kandha nek amplop saka Bandung ora tak wenehne sampean kae lho? Kae rak merga tak caosne Pak Puguh? Ya idhep-idhep mbantu bot-repote tangga lan kanca, wong sampean ya ngerti dhewe panguripane Kulawargane Pak Puguh ki ya mung ngana kae, mula sanadyan jarene olehe arep mantu kuwi mung climen, nanging wong ya jenenge duwe gawe mantu, panggah mbutuhake redana sing ora sethithik” Sudimin nggenahne olehe wis ngandhani Wiwin nek Pak Puguh arep duwe gawe mantu.

 

“Oo, inggih, inggih” Wiwin lagi kelingan “lha kala emben nika kula wastani nek dede Pak Puguh Marbot kok, Mas rak dhawuh Pak Puguh sing gawene resik-resik? Nggih kula kinten nek Pak Puguh sanese”.

 

Lakune Sudimin lan Wiwin wis tekan omah. Sudimin ndhisiki munggah, ora bablas mlebu, nanging malah mapan lungguh neng kursi teras. Wiwin uga banjur melu-melu lungguh neng kono.

 

“Jilu lusan niku tembung napa ta Mas?” dumadakan Wiwin takon maneh, ora ana sambunge karo sing lagi wae diomong karo mlaku mau.

 

“Lha sampean ki sing wong Sastra Jawa kok malah takon aku bab Jilulusan? Kuwi rak basa jawa” ora mangsuli pitakone bojone, Sudimin malah mbalekne pitakone Wiwin.

 

“Mosok Jilulusan niku basa Jawi Mas? Kula kok nembe niki mireng?” Wiwin nekad takon.

 

“Iya, kuwi gandhenge karo wong arep jejodhowan utawa arep besanan” wasana Sudimin gelem aweh wangsulan “Jilulusan kuwi cekakan saka Siji Telu Telu Kapisan, kuwi sok ana wong Jawa sing nyingkiri, ya iku njodhokne anak nomer siji utawa pambarep oleh bocah sing nomer telu lan kosok baline anak nomer telu karo anak sing lahir kapisan, nanging kuwi jaman biyen. Ana apa ta kok nakokne Jilulusan barang ki?”.

 

“Lha menawi Mas nyingkiri Jilulusan niku napa boten?” Wiwin durung mangsuli pitakone Sudimin, nanging malah takon maneh.

 

“Lha nek aku ya ora” Sudimin ngalahi aweh wangsulan luwih dhisik banjur takon “ana apa jane?”.

 

“Alhamdulillah” Wiwin semaur “jan-jane rak makaten ta Mas, putrane panjenengan Yahya niku kala emben rak matur dhateng kula, Yahya sampun kepengin rabi Mas”.

 

“Ya sokur alhamdulillah ta neh?” Sudimin munggel rembuge sisishane “kuwi ta sing jare arep sampean kandhakne mau bengi kae?”.

 

“He he he inggih Mas” wangsulane Wiwin karo ngguyu “nanging Yahya badhe matur Mas niku tidha-tidha, awit ingkang badhe dipun rabi Yahya niku anak nomer tiga, ragil pisan. Lha tiyang sepuhipun lare kala wau nyriyosi putrane, nek tiyang Jawi niku wonten ingkang nyiriki Jilulusan, sanaosa tiyang sepuhipun lare estrin kala wau boten. Kuwatosipun mangke menawi jebul awakipun piyambak, inggih tiyang sepuhipun Yahya taksih nyiriki Jilulusan menika, Pramila saderengipun kelajeng , lare estri niku criyos dhateng Yahya makaten menika kala wau”.

 

“O ngono ?” Sudimin lagi mudheng sing dikarepne Wiwin “saiki wis cetha nek awake dhewe ora nyiriki Jilulusan, nek miturut Yahya sing arep dirabi kuwi bocah sing becik akhlake awake dhewe ya kudu nyengkuyung lan ngrojongi karepe si anak. Bocah ngendi ta kuwi? Jarene Yahya jenenge sapa?”.

 

“Lare Ngawi, Mas” wangsulane Wiwin “alamate Perumahan Lawu Indah Ngawi, naminipun Arfa Khairiyah”.

 

“Omahe Ngawi?” Sudimin takon semu rada kaget.

 

“Inggih, Ngawi Kota Mas, sanes Kedunggalar” wangsulane Wiwin karo mesem.

 

 

Ana candhake.