58.
Bareng lakune Ki Lindhuk, Ajar Taliwangsa lan Gambangkawat wis nyedhaki gisik, wong telu kuwi banjur leren. Katelune lungguh neng watu sing pating tlenuk neng kono.
"Nek kene iki ana tandha yen kerep disaba menungsa" Ki Lindhuk omong alon.
"Inggih kula nggih saged ngraosaken Paman" wangsulane Ajar Taliwangsa "nanging sinten punika? Adhi Luwukabang, Tamparangin, Klabangireng sakancanipun, Landhung miwah sapukawatipun, napa malah tiyang sanes ingkang boten wonten sambetipun kaliyan awakipun piyambak?".
"Kuwi sing durung cetha" wangsulane Ki Lindhuk "najan mangkonowa, aku duwe pangira, Landhung utawa Klabangireng mesthi wis tau ngliwati laladan iki, dadi saupama mengko tinemune sing kerep saba mrene kuwi wong liya, wong mau bisa ditakoni, mbok menawa bisa aweh katrangan ngenani Landhung utawa bocah-bocahe dhewe".
"Inggih Paman" Gambangkawat wangsulan "senaosa makaten, punapa saben dinten mesthi wonten tiyang ingkang ngambah laladan punika?"
"St......st....st...." dumadakan Ki Lindhuk ngangkat driji panudinge diseleh neng lambe, minangka tengara supaya kabeh padha meneng.
Kupinge Ki Lindhuk krungu ana suwara jangkah sing isih rada adoh nyedhaki papane. Ora akeh, kira-kira ana wong telu nek ora papat.
"Najan mbuh saben dina mbuh ora, nanging dina iki ana suwarane jangkah nyedhak mrene" kandhane alon "ora akeh mung wong telu utawa papat".
"Punapa prayogi dipun caketi Paman?" Gambangkawat takon.
"Ngono ya kena" wangsulane Ki Lindhuk "nanging luwih prayoga didelok dhisik, apa sing ditindakne wong-wong kuwi".
Ki Lindhuk banjur ngadeg, mlaku alon-alon. Tangane aweh sasmita supaya Taliwangsa lan Gambangkawat rada mencar.
Sauntara sing dirungokne Ki Lindhuk sajake ya ngerti nek ana sing meneng-meneng arep ndhendhepi solahe. Nanging padha api-api ora ngerti. Kanggo ngecelikne sing ndhedhepi, Marga malah nyuwara banter :
"Weleh, tiwas ndadak ngrekasa nyabrang jebul uwine malah arang-arang Kang".
Krungu omonge Marga sing banter kuwi, Rangga mesem, banjur wangsulan ora kalah bantere :
"Iya, nanging neng sisih kono kuwi mau gembiline luwih kerep lan gedhe-gedhe" .
Bocah loro kuwi olehe omongan kober dirungokne klawan cetha dening Ki Lindhuk, Ajar Taliwangsa lan Gambangkawat sing wis cedhak lan amping-amping gegrumbulan.
"Yen ngono, wong-wong iki klebu wong anyar sing ngambah laladan kene iki? Yen ngono genah nek ora bisa ditakoni babagan Landhung utawa Klabangireng" ngono batine Gambangkawat.
"Apa sing kok pikir?" Gambangkawat kaget, Ki Lindhuk jebul wis neng mburine, banjur ndemek geger karo takon.
"Tiyang-tiyang niku" Gambangkawat wangsulan alon.
Ki Lindhuk mesem, kandhane :
"Mung bocah padesan sing kesrakat uripe, teka kene mung arep luru pala kependhem. Sajake bocah saka sabrang lor......".
"Dados niku lare-lare ingkang boten wonten ginanipun Paman?" Gambangkawat takon.
"Mengko dhisik" wangsulane Ki Lindhuk "coba ayo ditakoni, mbok menawa ana gunane".
Ana Candhake
Tidak ada komentar:
Posting Komentar