dening : immir
8.
Kaya padatan, bubar subuhan Iroh wis lungguh lincak neng emper, nyegat Yu Sireng sing saben dina mesthi ngampiri anggone arep budhal tandur. Pancen sarapan kanggo Bapak lan adhi-adhine wis dicawisake neng babragan pawon. Esuk kuwi olehe tandur neng sawah sinderan garapane Darma Sagi, dadi ora ana sing nggawa pit motor, cukup mlaku wae merga papane ora adoh. Ora suwe lungguhan, Yu Sireng teka sing terus marani papane Iroh lungguhan.
"Rung eneng sing budhal ta Roh?" pitakone Yu Sireng karo melu mapan lungguh neng lincak.
"Durung Lik" wangsulane Iroh "paling lagi padha tangi, wong sawahe cedhak wae dadi ya ora kesusu".
"He eh, iya jane nek budhale esuk ngono, mengko bisa mentas ora awan nemen lho Ya?"
"Sak jane iya, nanging wong kaceke ya ora akeh wae, dadi wong-wong pilih budhal ora mruput".
"Eh, rukuh saka nggone Yu Kandar wingi wis kok jajal Roh? Rukuhku tak anyari pas subuhan mau, apik Roh, seneng aku. Nek Klambi karo sarunge nyang Pake lagi dijajal, klambine rada kegedhen sethithik" Yu Sireng wiwit crita.
"Rukuhku tak wenehne Depi, sarung karo klambine dicoba Bapak jarene pas" wangsulane Iroh.
"Piye Roh? Mas Setya wis kirim WA pa rung? mesthi diterusne telpon, ya ra? ngobrol apa wae Roh? mesthi olehe telepon disuwek-suwekne iya ta?" Yu Sireng ngalihne rembug.
"Ora ki Lik? Ora ana WA ora ana telepon mlebu neng Ha Pe ku liyane saka Grup Tandur kok" Iroh wangsulan karo mesem.
"Aja ngapusi lho Roh, ora apa-apa kok, dadi ora usah isan-isin biasa ngono kuwi, wong aku biyen ya tau dadi wong nom kok".
"Kandhani kok ora percaya lho" Iroh wangsulan karo ngadeg "Kae lho wong-wong wis teka, gemrudug saka wetan kae, ayo ndang budhal!".
Yu Sireng karo Iroh banjur mlaku menyang ratan, ngetutne kanca-kancane budhal menyang sawah.
Tekan sawah, winihe wis akeh sing dadi tempahan. Sing tempah Darmun bocah saka Sekarputih, isih kaprenah ponakan karo bojone Darma Sagi. Bocahe sregep tur pethel ing samubarang gawe, mula saben wayahe ana gaweyan sawah, Darmun mesthi diceluk dening Darma Sagi , dikongkon ngrewangi nggarap sawahe. Padatan nek ayahan nggone Darma Sagi wis rampung, Darmun mesthi genti dikongkon nyambut gawe nggone wong liyane sing durung rampung garapane. Ngono kuwi merga wong-wong padha ngerti yen nyambut gawene Darmun keneng dijagakne butuh, ora sakepenake seneng angon wektu, butuhe esuk budhal sore mulih. ora. Dadi Darmun kuwi akeh sing seneng, lan ndadekne Darmun ora tau leren, ora nyambut gawe. Biyen Darmun mesthi nginep neng omahe Darma Sagi, nanging sakjege duwe pit motor, Darmun luwih akeh nglaju saka Sekarputih. Sanajan mengkonowa, Darmun ora tau kawanen teka nggon nyambut gawene.
"Kedhokan Sepingan ajeng kula tempahi lho Dhe....." Darmun ngomongi sing lagi padha tandur "Sinten sing ajeng nanemi? Ngga kula tempahane sakniki".
"Aku wae" Yung Warti sing nyauri "tak mrana saiki".
Darmun ora nyauti, terus mlaku menyang tulakan dhuwur, arep nempahi kedhokan sepingan sing ora bisa kejidhar. Yung Warti ya banjur nututi.
"Ketingale sepeken melih bulak mriki mpun tutup tanem danten nggih Yung?" karo nempahi winih Darmun ngajak omong Yung Warti.
"Ketoke ya ngono" wangsulane Yung Warti karo tandur "wong suk Rebo Wage kuwi aku ya wis wiwit kon tandur nyang cedhak omahmu kana".
"O enggih Yung ? Sing mBoregi tesih Lik Yono?"
"Isih, lha arep sapa maneh? nanging jare wong-wong mengko nora diangkut nganggo truck, arep ditumpakne Colt Ikrak, jarene Mas Yono nggenteni Colte Ikrak-e wong Kawis" wangsulane Yung Warti.
"Enggih nggenteni gadhahane Yunus Banyumeneng sing sakniki njurag gabah teng Kawis".
"Iya"
"Mengke rombongane Yunge tumut danten Yung?" Darmun takon.
"Iya neh, tambah Sinem sing saiki melu rombongane Yu Timah, suda Iroh sing ora gelem mulih bengi-bengi" wangsulane Yung Warti.
"Iroh niku sing pundi ta Yung, tiyange? kok kula kadose dereng nate wanuh?" Darmun takon maneh.
"Kae lho sing mau jejer Sireng, clanane biru, kudhunge ya biru. Kuwi pancen lagi melu tandur tahun iki, wong maune isih sekolah" Yung Warti nggenahne.
"Ooooo, lare sing ayu nika wau ta? Eman.........".
"Iya, ngapa thik eman?" Yung Warti genti takon.
"nGGih eman mawon, upama Iroh tumut sing tempah dadi mundhak sregep" wangsulane Darmun karo ngguyu "Panase srengenge malih dados kaya padhang mbulan".
Yung Warti melu ngguyu krungu wangsulane Darmun sing bares kuwi.
"Marahi Iroh ki durung tau tandur mbara kaya liyane, sok-sok bar ngisak lagi tekan omah, dadi bocahe wawang, mula pilih ora melu rombonganku" kandhane Yung Warti sabanjure.
"Iroh nika dereng gadhah semah nggih Yung?" Darmun takon sajak serius.
"Durung" wangsulane Yung Warti "isih prawan thing-thing kae, wong lagi wae lulus sekolah nyang Ngawi kok. Padha karo awakmu, padha olehe durung duwe bojo".
Darmun mesem, pancen wiwit weruh Iroh pisanan mau, atine Darmun ana rasa seneng lan tansah kepengin nyawang bocah tandur sing sajake anyaran kuwi. Darmun cepet ngerti, nek tenane dheweke wiwit kepencut marang bocah wadon sing rupane ayu kuwi. Saka rumangsane Darmun, wiwit teka terus nyemplung neng kedhokan tandur, sing jenenge Iroh kuwi ketok nek bocah sing apik. Pas tempahan neng mburine perlu diundur, ya ora bengak-bengok ngongkon sing tempah supaya ngunduri, pas tempahane butuh maju, si Iroh ora kabotan ngranggeh dhewe tempahan sing ana mburine, beda karo wong tandur liyane sing pilih prentah supaya winihe diajoni. Disawang Darmun, mripate Iroh ya ora jlalatan nyang ngendi-endi, bocah kuwi nyata yen ayu imbuh manis, pawakan lencir, kulite kuning ngemu giring, praupane resik ketok sumunar. Darmun bener-benerkepencut. Semangate Darmun sansaya dhuwur bareng krungu omonge Yung Warti nek Iroh kuwi isih legan, isih prawan.
Darmun dhewe satemene wis rada kasep yen dibandhingne karo kanca-kancane tunggal desa kono. Umure wis ngancik nem likur tahun, rupane ya ora pati nguciwani. Urip mung karo simboke sing wis randha rada tuwa. Senajan mung rong pathok ya duwe sawah, tinggalan saka jenate Bapakne. Saking pethele bocah, sawahe dhewe cukup digarap dadi samben, yen mulih saka nyambut gawe neng sawahe wong liya, parandene garapan sawahe tansah katon becik lan asile ajeg luwih dhuwur tinimbang sawah kiwa tengene. Dadi bocah nom sing urip neng padesan, Darmun ora katut katut kasempyok tekane budaya anyar sing jarene tekane saka kutha. Ora gelem ubyak-ubyuk kaya bocah nom liyane sing seneng mbraeni pit montore, dinggo kebut-kebutan ora ngerti wayah ngana kae. Ora seneng melu klayaban sing ora genah tujuwane. Ora kasengsem ambyok ing jagad maya, katrem ing You Tube, Facebook lan sapiturute. Nanging kabeh-kabeh mau mung diliwati klawan sapantese. Sanajan ya tau lungguh cangkrukan neng Warung Angkringan, nanging ya ora dadi panggaotan. Senajan ya seneng Pit Montor nanging ya dijumbuhne klawan kabutuhane. Senajan seneng tayuban, nanging ya cukup bisa ngumpuli kancane. Ora seneng main apa maneh ngabotohan, nyiriki omben-omben sing marakne awak rusak lan aras-arasen nyambut gawe. Ora doyan ngrokok, sing jarene ora bisa weruh ing ngendi papan enake rokok kuwi mau. Najan mangkonowa, Darmun ora tau alok gething marang kanca-kancane sing dhemen kebut-kebutan, dhemen mendem-mendeman, dhemen ngrokok lan seneng rina wengi cangkrukaan neng warung. Awit Darmun ya ngrumangsani, kawruh lan kapinterane isih cethek ora sabandhing karo kawruh lan kapinterane kanca-kancane. Wong pancen Darmun kuwi mung tamatan SMP.
Ana Candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar