SENDHANG MUSTIKANING WARIH III (19)

 

SENDHANG MUSTIKANING WARIH III

kacariyosaken malih dening : Rust Luh Getih

19

Satemene wong loro sing lagi laku sembahyang kuwi dudu bangsane manungsa, nanging bangsa Jim, anane bisa disawang dening Kudana awit Kudana wis nggunakne kekuwatan batin sing  bisa ngaweruhi titah alus sing ana sacedhake. Kudana apa dene Sulastri lali yen ws ngetog netra batine, mula Kudana lan Sulastri babar pisan ora ngira yen wong loro kuwi temene bangsa alus. Jim loro kuwi temene ora ana gandheng rapete karo Kademangan Jatipethuk babar pisan, amerga Jim loro sing aran Rajikan karo Rajikin kuwi muride Syekh Jaminambar saka tlatah Madura sing lagi lelaku tumuju Pulo Jawa iring kulon. Senadyan ketiban patreme Sulastri lan Kerise Kudana ora mmbebayani tumrap kaslametaning jiwane. Nanging panggah isih ngrasakne lara sing tanpa upama. Mula nalika Rajikin ngerti yen arep disadhuk dening Kudana, Rajikin kanthi cepet ngobahne tangane, sikile Kudana disaut digeret mengiwa uga nganggo tenaga sing wutuh . Kudana sing ora ngira yen sing disadhuk bakal obah kanthi cepet, kena ing apes. awake kegeret sikile sing digeret, ndadekne Kudana tiba glangsaran ana lemah.

 "Eh, yen nitik wujudmu kowe kuwi klebu jinising manungsa, nanging ya gene sipatmu asor kaya sipating kewan?" Rajikin ngadeg karo takon marang Kudana sing lagi wae tangi saka anggone tiba "dening sing yasa jagad saisine aku lan kowe diwenehi papan sing beda, supaya ora rebutan papan, ya gene kowe ngambah alamku lan nedya gawe cilakaku? apa luputku marang kowe he manungsa?".

"Aja kaehan wuwus, ayo sadurunge mati ing tanganku, ngakuwa sapa aranmu? lan sapa sing wis ngidini kowe arep nyebarake kapitayanmu ing bumi Jatipethuk kene?" Kudana wangsulan karo siaga arep nerjang.

"Ngertiya Manungsa, aku Rajikin lan kuwi sedulurku Rajikan, muride Syekh Jaminambar saka tlatah Madura, aku ora niyat nyebarake apa-apa ing Kademangan Jatipethuk kene, merga aku ngerti laladan kene iki isine mung segara wedhi, kuwi yen ing alame bangsaku, nek ing alaming bangsa manungsa kene iki isih akeh alas sing rungkud. Kowe ndakwa aku arep nyebarne kapitayanku ing Jatipethuk kuwi dhasarmu apa? yen aku niyat arep nemoni bangsa manungsa sing ana Jatipethuk, mesthine aku arep mlebu ing alaming manungsa, nanging kanyatane malah kowe karo wong wedok kuwi sing mlebu ing alaming bangsaku lan teka-teka kowe lan wong wedok kuwi wis nedya gawe cilakaku. Saiki malah kowe ndakwa aku karo adhiku iki klawan pandakwa sing ngayawara. Mula aku dadi ngerti, niyatmu pancen ala kepengin pamer kadigdayan marang bangsaku, ing alaming bangsaku. Ya, aja kok kira aku wedi, mesthi kowe karo wong wadon kuwi bakal tak ladeni sagendhingmu" Rajikin wangsulan karo pasang kiuda-kuda kanggo ngadhepi Kudana. Sauntara iku Rajikan sing ana sisihe uga wis siyaga ing dhiri ngadhepi Sulastri sing dikira nduweni kasekten sing pilih tandhing, ketitik bisa ngambah alam kajiman.

Kudana babar pisan ora percaya karo sing dikandhakne Rajikin, merga Kudana wis kadhung duwe pangira yen Rajikan lan Rajikin iki salah sijining pepalang sing kudu disingkirake murih ing mbesuk anake sing saiki isih bayi, bisa dadi pengarepe wong Jatipethuk kang arep njaluk bali kamulyaning Majapahit sing isih dikuwasani Trah Brawijaya Kalima. Sawuse jejeg adege, banjur asung sasmita marang sisihane supaya maju bareng ngepruk wong loro sing ana ngarepe kuwi. Sulastri tanggap apa sing dikarepake bojone, sigra musus epek-epeke sinartan mantram sakti, saka epek-epek kuwi kumelun pega warna biru, ora suwe banjur metu cemethi upat-upat ula kuning, sansaya suwe sansaya mundhak dawa. Cemethi disabetake marang Rajikan, sakala Rajikan mencelat ana limang dhepa adohe tiba ngrungkebi lemah. Bareng lan mencelate Rajikan, Kudana ngarahake epek-epeke sing katon abang mengangah sing ngetokne perbawa panas, nebak dhadhane Rajikin sing ora kober ngendhani. Meh padha karo Rajikan, Rajikin rubuh, tiba gumlundhung ana lemah nganti meh limang dhepa adohe.

"Dhasar wong licik, jebul mung semono kekuwatanmu" Kudana ngucap karo tetep siaga ngadhepi tekane bebaya "lagi kesenggol epek-epekku wae kowe wis golung koming kaya ngono. Ayo nek nyata perwira tangiya, adhepana iki Kudana mantune Ki Sutambar piyandel Kademangan Kalipethuk".

Sulastri ora kalah anggone sumbar marang musuhe sing isih katon meneng mengkureb ana lemah, wuwuse :

"Wong lanang kemangi, arep adol bagus neng Jatipethuk. Konangan Sulastri sida mulih mung kari aran kowe Rajikan".

Rajikan lan Rajikin kuwi satemene jinis Jim sing wedi banget karo titah sing jeneng manungsa. Amerga wiwit cilik asring nampa dedongengan saka wong tuwane yen manungsa kuwi titahing Gusti sing paling sampurna, cinipta dening Allah kanthi wujud kasar lan alus, kajaba katitahake minangka kawula kang kudu manembah marang kang Nyipta, uga sinampiran kuwajiban minangka pangreksa murih lestarining bawana saisine. Mula nalikane Jim loro kuwi diprentah gurune supaya nindakne lelaku tumuju Pulo Jawa iring kulon, kekarone tansah golek dalan sing dikirak-kirakne dalan mau ora diliwati manungsa, merga kuwatir yen nganti kepethuk manungsa sing kulina manjing ing alame banjur ngganggu marang dheweke. Pranyata, sanadyan wis dingati-ati, saiki Rajikan lan Rajikin kudu kepethuk titah sing aran manungsa lan bener klawan sing dikuwatirake, manungsa loro sing jeneng Kudana lan Sulastri wis nelakake karepe yen arep gawe cilakane. Mau, Rajikin wis nyoba nuduhne sanadyan kaya ngapa dheweke uga duwe kekuwatan lan wis muni yen dheweke babar pisan ora wedi, sanadyan unine kuwi cengkah karo suwara ing atine sing tenane wis miris luwih dhisik amerga ana manungsa sing wis ngonangi kahanane.  Saiki jim loro kuwi luwih bisa ngrasakne lan ngaweruhi dhewe yen titah sing jeneng manungsa kuwi nyata-nyata nggegirisi, duwe kekuwatan sing banget medeni. Ping pindho Rajikan lan Rajikin ngrasakne kelaran, sepisan mau nalika ditibani patrem lan keris, rasaning awake sasat remuk ilang kekuwatane, kapindho Rajikan sing mencelat kesabet cemethine Sulastri lan Rajikin sing gumlundhung kesenggol epek-epeke Kudana.

Jim loro muride Syekh Jaminambar kuwi wis nyipta yen ora bisa nerusake prentahing gurune lelaku nganti tekan Tanah Jawa iring kulon, lan kudu mandheg ana kono, kebegal dening kasektene Kudana lan Sulastri. Nanging, jenenge titah Rajikan lan Rajikin ora gelem kalah sing tanpa gawe tunane sing ngalahake. mBuh dadine, wong loro kuwi nedya nglawan nganti saenteking kekuwatane. Sajroning ngrasakne lara, Rajikan lan Rajikin bebarengan ngetog kabisan sing digadhuh. Sinartan panyuwun marang Sing Maha Kuwasa, kekarone gumregah tangi banjur nyaketi mungsuhe. Teken Kayu Sanggalangit peparinge gurune ya Syekh Jaminambar wis padha digegem kenceng ing tangane dhewe-dhewe. Teken loro sing kembar rupane, padha gedhe lan dawane.

Weruh mungsuhe tangi lan mara nyedhak karo nyekel gegaman, Kudana gumuyu ngakak, banjur kandha marang bojone :

"Sajake pepalang loro iki kudu disampurnakne dina iki uga Nikmas, siagakna cemethimu aywa kongsi tumpangsuh nggonmu nibakne, dimen ora mindhon gaweni".

"Iya Kakang" wangsulane Sulastri karo ngencengi nggone nggegem bongkoting pecute "aja kuwatir, sedhela maneh sing ngganggu gawe putramu si Sentani iki mesthi lebur dadi ndheg amun-amun ketiban cemethiku".

Krungu omonganane wong loro kuwi Rajikan lan Rajikin ora mandheg nggone arep nglawan, malah kepara saupama kudu mung tekan semono lelakoning uripe, kekarone uga ora kepengin suwe-suwe nggone ngrasakne sekarat.

ana candhake.