TEMBANG CEMPLANG (32)

 

dening: IMMIR

 

32.

Amarga Bu Narti karo Bu Kardiman ujube arep ndelok-ndelok tanduran lan kebune Sujud, mula dening Sujud banjur diajak menyang Kebun sing gandheng karo omahe. Sujud njupuk payung telu banjur diulungne marang Ibune kuwalon, Bulike lan Mur. Pancen srengengene lagi ora ana sing ngaling-alingi, aja maneh kok mendhung nadyan mega tipis wae ora ana. Mula nadyan isih durung pati awan, panase wis sumelet. Bu Narti karo Bu Kardiman uga banjur ngegarne payunge, kanggo nadhahi tumi bane sunar srengenge. Mur ora tiru-tiru juragane, payunge diselehne neng papane sakawit, banjur nyaut caping sing nyanthel neng cagak emper.

"Kula tak ngampil capinge niki mawon nggih Mas?" sadurunge caping dienggo Mur iswih kober taren marang sing duwe.

"Neng kebun kuwi panas lho Dhik?" Sujud ngelikne "nek mangsa ngene iki arang ana mendhung sing nutupi srengengene".

"Inggih Mas" wangsulane Mur "nanging kula sampun kulina saba ing ara-ara kok, menawi ngangge payung damel ebah kirang sekeca".

Sujud ora semaur maneh. Wong telu papat Sujud banjur budhal ndelok-ndelok sayur sing ditandur Sujud. Mung Andhik sing ora melu menyang kebun, pawadane arep mbenakne kipas mobil sing jarene mau rada seret.

Beda karo para juragane sing lakune alon, karo sedhela-sedhela namatne tanduran kanthi dijingglengi, Mur wis adoh olehe mlaku ing sela-selane tanduran. Bocah sing asline saka ndesa kuwi rumangsa seneng bisa mlaku-mlaku neng kebun, entrane ngono pancen satemene tanpa dirasakne Mur kuwi ya duwe rasa kangen marang pasawahan sing biyen disaba saben dina.

Jebul neng kebun kono ana sing nyambut gawe ngrewangi Sujud, wong lanang siji karo wong wedok loro, umure kira-kira ya seketan tahun. Wong telu kuwi lagi padha nandangi gaweyane dhewe-dhewe. Sing lanang klawan gegaman pacul lagi ndandani dalan banyu sing diilekne saka kalen, wong wadon loro lagi padha ketungkul ngresiki suket sing thukul ngrubung tanduran. Mur noleh ngiwa, noleh nengen, weruh gubug cilik sing kulina dienggo leren wong sing padha nyambut gawe, ngiras kanggo nyimpen alat-alat tetanen kaya dene Pacul, arit, wangkil lan liya-liyane. Mur marani gubug kuwi, tekan gubug sandhale dicopot banjur clanane dilinting mendhuwur. Njupuk wangkil karo jugil banjur marani wong wedok loro sing lagi matun tanduran kuwi, melu matun kaya sing ditindakne wong loro kuwi.

"Loh mBak?" salah siji saka wa]ong loro kuwi ngluruhi Mur sing teka-teka banjur melu tandang gawe. Mur ora semaur mung mesem karo manthuk.

"mBak jangan ikut-ikutan kami, nanti kotor lho? mBak ini orang kota pegang-pegang wangkil begitu bisa bahaya lho?" wong sijine genti omong rada dawa, ngandhani Mur sing lagi arep ngobahne wangkile. Wong loro kuwi sajake dudu wong Jawa, dadi olehe omong ya ora nganggo basa jawa.

"Tidak apa-apa Mak" Mur wangsulan karo mesem "saya sudah terbiasa bekerja seperti ini, saya ini juga orang desa kok".

"Ah, masak sih mBak? Orang desa kok cantik? kulitnya halus, pakaiannya bagus?" sing ngluruhi pisanan mau genti omong karo ngulati Mur sing mesam-mesem ramah, wong kuwi ketok nek ora percaya marang omongane Mur sing ngakune wong desa.

"Memangnya orang desa tidak boleh cantik ya Mak?" Mur wangsulan karo ngguyu "malah sebaliknya gadis desa itu lebih banyak yang cantik-cantik. Saya ini aslinya orang desa, jauh di Jawa Timur sana Mak, dulu pekerjaan saya ya buruh-buruh di sawah dan ladang orang, baru kira-kira tiga tahun yang lalu saya datang di Jakarta".

Karo wangsulan ngono kuwi Mur banjur tumandang nyolahne wangkile ngresiki suket sing arep ngrebut pangane tanduran.  Wong loro kuwi banjur padha ngulati tandang gawene Mur. Wong loro kuwi gumun setengah ora percaya karo apa sing disawang. Bocah kutha kuwi tangane trampil nyolahne alate wong tani, malah sajake ora kalah karo trampile wong loro kuwi. Nanging wong loro kuwi ya ora wani guneman apa-apa, mula ya banjur nerusne gaweyane ndhangiri guludan sing diadhepi dhewe-dhewe.  Tenane ngono anggone Mur melu tumandang ngono kuwi amarga Mur kepencut weruh lemah sing begur lan tanduran kang subur, banjur kepengin tumandang kaya jaman isih ana desa biyen, sapisan maneh alam "bawah sadare" Mur lagi kangen-kangenan karo uripe jaman sing kawuri.

Bu Narti karo Bu Kardiman sing olehe menyang Kebune Sujud kuwi sakjane ora mung sak dolan lan kepengin weruh tandurane Sujud, nanging duwe karep aweh kalodhangan Sujud supaya luwih cetha anggone ngulati Mur. Ngulati rupane, ngulati kelakuwane, ngulati solah bawane ya ngulati sipat-sipate. Wong loro kuwi maune rada anyel merga Mur ora mbarengi juragane, kamangka Sujud tansah ngetutne lan mandhu Ibu Kuwalon karo Bulike. Nek ngene iki dadine, Sujud rak ora sida bisa nyemak kahanane Mur kaya apa asline.

"Lha Mur mau terus neng ndi? thik ujug-ujug ilang iki mau?" Bu Kardiman grenengan dhewe.

"Lho lha iya ta?" Bu Narti nyaut grenengane adhine ipe "aku thik ya ora ngerti nek Nak Mur mau wis ngalih enggon ora awor awake dhewe?".

Wong loro kuwi banjur tolah-toleh, panyawange ngubengi saindenging kebun. Sujud melu ngulat-ulati, nggoleki sing digoleki Ibu kuwalone karo Bulike.

"O alah lha nika napa?" sawise sauntara noleh ngiwa noleh nengen Sujud banjur kandha.

"Endi ta Nang?" Bu Narti takon.

"Nika lho Bu, ing kidul gubug, awor kaliyan tiyang matun" Sujud nudingi arah pernahe Mur.

"Gek neng kana kae lagi ngapa bocah kae?" Bu Kardiman grenengan maneh.

"Mangga ta dipun celaki Bulik, mangga Bu" Sujud ajak-ajak nyedhak "napa kula celuke mawon supoados mriki malih?".

"Awake dhewe sing mrana wae, Ibu ya kepengin  ngerti nggon kana kok" Bu Narti wangsulan.

Wong telu kuwi banjur mlaku marani papane Mur sing lagi katungkul nyolahne wangkil jalaran kasengsem marang lemah sing kepyur mawur mratandhani yen lemah sing subur. Bareng wis tekan sacedhake sing diparani, wong telu kuwi kabeh padha digawe ndomblong. Tandang gawene Mur sing ora kalah trampil karo wong loro sing nyambut gawe ngrewangi Sujud. Ora ana sing ngira yen pranyata Mur bisa nandangi gaweyan ngono kuwi, malah yen nonton tilase, asil gaweyane Mur sethithik luwih rapi lan luwih cepet timbang wong loro kuwi, sing iki miturut panyawange Sujud.

"Mur awakmu kuwi lagi ngapa?" Bu Kardiman muni karo suwara rada  banter nakoni Mur. Sing ditakoni kaget, banjur ndengengek, karo rada wedi banjur semaur :

"Ibuke wau madosi kula? nyuwun pangapunten Buk-e, kula wau nyobi wangkil, ndelalah lajeng kebacut kasengsem. mBoten ngertos menawi didangu Buk-e".

Bu Kardiman mesem, banjur wangsulan :

"Ora apa-apa. Aku ora nggoleki kok, mung Budhe Narti mau kejot kok dumadakan awakmu lunga tanpa pamit. Jebul neng kene, gek olehmu tandang gawe kuwi ngrusakne taningan apa ora?".

Sepisan maneh Mur dadi klicutan semu wedi, banjur kandhane marang Sujud :

"Nyuwun pangapunten Mas Sujud, niki wau kula suket-sukete bakda diwangkil lajeng kula tanem, kula urugi siti kados nek kula matun teng nDhusun rumiyin".

"Sing bener pancen ya ngono kuwi kok Dhik" wangsulane Sujud "awakmu pinter, gaweyane ketok luwih rapi lan nyenengake. Matur nuwun lho, nanging awakmu rak dadi reged kabeh keneng lemah".

"Boten napa-napa kok Mas, niki wau ketang kepengin tiru-tiru Mak-mak niku" wangsulane Mur karo mesem.

Eseme Mur rumangsane Sujud katon luwih manis maneh. Mur sing merga keneng panase srengenge kringete dleweran rupane dadi abang ireng, miturut panyawange Sujud dadi sansaya ayu.

 

ana candhake.