TEMBANG CEMPLANG 39

 

dening: IMMIR

 

39.

Karo nyerbeti lan manasi mobil pikirane Andhik nglambrang tekan ngendi-endi. Eling wong tuwane sing ana desa, kelingan desane sing asri lan durung pati mambu polusi, kelingan kanca-kancane guyon lan dolanan sing saiki bisane omong-omongan mung liwat hape kanthi wektu sing winates. Andhik banjur unjal ambegan landhung, dumadakan rasa kangen kuwi ngrenggani sajroning dhadha. Iya, pancen wis meh rong tahun Andhik ora bali tilik omah, dhek riyaya niyat ora bali merga kepengin ngerteni rasane badan ana paran. Dhek riyaya kepungkur pancen ya ana siji loro kancane sing padha-padha urip ngumbara neng Jakarta, sambang menyang mes panginepane, nanging rasane beda adoh karo riyayan neng desane. Mau lagi wae Andhik krungu olehe omong-omongan antarane Mur karo mBok Ti sing ngrembug anggone Mur arep tilik omah ngepasi suk riyaya, sing kari kurang ora ana rong sasi iki. Andhik mesem dhewe neng atine ana gagasan sing sajake apik upama bisa dicakne.

Olehe ngresiki lam manasi Mobil wis rampung, Andhik banjur metu saka garasi, karo nunggu dhawuh saka juragan Andhik arep lungguhan  neng Gerdhu Satpam, ngancani Singgih.

"Ora ana acara metu ta Bro?" lagi wae Andhik mapan linggih neng dhingklik ngarep gerdhu wis dipapag pitakonan  dening jaga.

"Embuh, durung ana dhawuh kok" wangsulane Andhik karo ngetokne hapene saka sak "upama metu paling ya sedhela maneh, wong saiki gaweyane Bosse akeh sing cukup diliwatne Hape".

"Lha iya, wong aweyan kari aba lan prentah anak buwah wae" Singgih nyauri omongane Andhik "beda nek karo Boss lanang, kabeh gaweyan kudu liwat kantor, dadi saben dina ya kudu ngantor".

"Iya" Andhik nyauti rembug "eh, omong-omong liyane Mas. Suk riyaya kuwi sampean ana rencana tilik ndesa pa gak?".

Singgih meneng sedhela, banjur wangsulane :

"Jane ya ana gagasan kanggo bali, nanging embuh mengko, sida bali apa ora".

"Lha piye ta?" Andhik takon.

"Bali nyang desa kuwi mbutuhne sangu lho Bro" Singgih wangsulan "masiya neng kene awake dhewe ki buruh sing blas ora kajen, nanging nek pas bali teka ndesa kana ngana kae, wong-wong ki nganggep awake dhewe kuwi Boss, dikra dhuwite akeh, dikira nek nglumpukne dhuwit neng Jakarta kuwi gampang. Ya pa ra?. Gek keri-keri iki dhuwitku sing tak kirim mulih kanggo mbantu sekolahe adhikku ya lumayan akeh, dadi sing neng simpenan kari ora sepiroa akehe".

Andhi meneng krungu wangsulane Singgih ngono kuwi, pancen Andhik ya weruh nek Singgih kuwi duwe adhik sing isih sekolah, lan kanggo nyuda rekasane wong tuwane sing mung dadi Tukang Batu, Singgih kudu gelem aweh bebantu kanthi ngirimi adhine dhuwit. Andhik ya ngerti, wong neng ndesane kuwi ya meh padha karo sing diomongne Singgih, wong sing teka saka kutha kuwi dikira dhuwite akeh, merga wong sing saka Kutha adate ya ana rasa isin nek diarani olehe nyambut gawe neng kutha asile padha wae karo nyambut gawe neng ndesa, dadi upama pethuk kanca lan kenalan kudu bisa nuduhne nek olehe nyambut gawe wis kasil, kanrhi cara yen pethuk kanca kudu duwe rokok gilig sing regane muni, serep-serep. Upama metu kudu siap dadi Boss, nraktir jajan marang kanca-kancane.

"Lha sampean apa duwe rencana yen arep tilik omah?" genti Singgih sing nakoni Andhik.

"Sirku ya ngono, wong dhek riyaya kae aku ora tilik omah, dadi kangen rasane karo bocah-bocah kanca dolan jaman semana" wangsulane Andhik .

"Aku jane ya ana rasa kapang ngono kuwi, nanging embuh mengko. Sapa ngerti kajaba THR karo Bosse ditambahi hadiah liyane" Singgih ngegongi wangsulane Andhik.

"Aku duwe rencana ngene lho Mas" Andhik omong maneh "sirku ben ora suk-sukan golek antri tiket bus utawa Kereta, tak pikir luwih kepenak ngrental mobil wae saka kene".

"Lha kuwi ya sansaya akeh wragate? Isih mbayar sewan mobil, nukokne bensin barang" Singgih nyaut .

"Ngene no, upama lho iki, aku sampean, Mas Marsana karo Om Sadi kuwi rak sak jurusan? Mengko sewan mobil karo bensine  ditanggung bareng-bareng, lha sopire cukup aku dadi ora mbutuhne mbayar sopir. Piye upama ngono?".

"Waah, kuwi ketoke ya mathuk Bro" Singgih wangsulan "kari wong-wong liyane piye?"

"Durung tak takoni" wangsulane Andhik "kira-kira ya padha mathuk mesthine, malah nek kepener bisa-bisa Mur ya gelem kok nek dijak bareng pisan".

"Apa? Lha Mur apa ya arep tilik omah?" Singgih takon karo suwara sing rada dhuwur.

"Kira-kira ngono, aku mau lagi wae krungu, Mur rasan-rasan karo mBok Ti jare simboke sing neng ndesa wis kangen, merga wis telung riyaya Mur ora  bali" Andhik wangsulan karo suwara sing sareh wae.

"O ngono?"

"Iya, malah  nek Mur gelem bareng awake dhewe, aku saguh nanggung bageyan sean mobil karo bensine Mur" Andhik nutugne omonge.

"Waaa, nek kuwi aku sing ora setuju, tak kira Mas Marsana ya ora mathuk" Singgih wangsulan.

"Iki ora nambah tanggunganne wong-wong Mas, Mur ya mbayar nanging sing nanggung aku, ora nganggo dhuwite sapa-sapa" Andhik nggenahne karepe.

"Iya, aku wis ngerti kuwi" Singgih nyauti rembug "nanging kuwi padha karo sampean nggunakne kesempatan jroning kesempitan, malah keneng diarani sampean ngajak bersaing sing ora sehat".

"Bener kuwi Mas Singgih" dumadakan Sadirun sing lagi wae nusul lungguhan neng dhingklik kuwi melu omong "nek pancen arep mbantu Mur, ya ayo dibantu bareng-bareng, Mur ben melu rombongan nanging ora dikongkon urun apa-apa. Kuwi jareku sing paling mathuk".

Andhik karo Singgih bebarengan noleh menyang pernahe Sadirun. Banjur Andhik sing rumangsa panemune ora disetujoni wong loro kuwi, banjur semaur karo mesem :

"Tak kira ngono ya luwih becik, aku ya malah kebeneran, ora akeh-akeh olehku ngetokne dhuwit".

Muni ngono kuwi Andhik karo mikir, wong mengkone sing nyekel setire mobil kuwi dheweke, dadi bisa wae olehe arep narik kawigatene Mur ben ngerti yen dheweke kuwi aong lanang sing bregas, mengko pas riyaya bisa wae dheweke dolan menyang omahe Mur banjur ngajak metu karo nggawa mobil rentalane. Mur mesthi bakal kebukak atine gelem migatekake marang dheweke sing temen-temen tresna marang Mur.

"Lha Mur wis ditari apa durung? gelem apa ora?" Singgih takon.

"Durung, wong gagasan arep ngrental mobil ki ya lagi esuk iki mau kok" Andhik mangsuli pitakone Singgih.

"Lha kuwi?" Sadirun nyuwara rada njengek.

"Lha kuwi piye Om?" Singgih takon.

"Nek ndelok watak, wantu, lagak lagon lan lageyane, kira-kira Mur kae kok ora gelem ta upama ora dikongkon melu nyangga wragat nyewa mobil sak bensine kuwi" Sadirun semaur nggenahne panemune.

"Malah bisa-bisa Mur ora sida bali, tilik ndesa" Singgih genti ngimbuhi.

"Bisa uga mangkono" Sadirun nambahi rembug "merga Mur ki wis bola-bali omong nek bocah kae ki ora arep mikir golek seneng dhisik, sing baku dheweke ki arep nyambut gawe luwih dhisik, nglumpukne dhuwik, perkara seneng kuwi gampang janjine dhuwite wis akeh".

Andhik meneng ora semaur, panemune Sadirun kuwi ya klebu nalar yen digathukne karo sipate Mur  sing wis kulina dingerteni saben dinane.

 

ana candhake.