TEMBANG CEMPLANG 40

 

dening: IMMIR

 

40.

Dina Ahad esuk, Bu Narti wis dandan rapi ngenteni tekane anake kuwalon sing arep ngampiri banjur bareng sanja menyang omahe adhine ipe. Sedhela-sedhela priyayi setengah tua kuwi nyawang jam sing nemplek neng tembok, sedhela-sedhela nglirik jam sing ana lengene. Pancen wektune isih esuk, nanging saka rumangsane Bu Narti lakune pandom jam ora pati cepet kaya padatane. Saben-saben ana suwara mobil sing liwat neng ratan ngarep omahe Bu Narti merlokne ngungak liwat lawang, karo ngarep-arep kuwi mobile Sujud sing teka. Nanging nganti jam pitu sing diarep-arep panggah durung ketok irunge. Bu Narti dadi rada uring-uringan dhewe, nganggep Sujud olehe arep sanja menyang Jakarta kuwi geleme ora-ora. Lagi bareng wektu wis nuduhne jam setengah wolu, Sujud teka sing banjur ngaturne bekti marang Bu Narti kaya adate, salaman klawan ngambung tangane ibune kuwalon sing wis dianggep ibune dhewe kuwi.

"Apa mau ndadak mampir-mampir ta Nang? kok yah mene lagi teka kene ki?" sawise Sujud mapan lungguh neng kursi Bu Narti takon.

"Boten niku Bu?" wangsulane Sujud karo ndelok jam sing dienggo neng tangane sing kiwa "pancen kula bidhal saking griya wau sampun jam pitu kirang seprapat".

"Tiwas Ibu jam nem wis lungguh neng ngarep lawang ngenteni awakmu" Bu Narti numpangi rembug.

"Lha kados pundi? bidhal sak niki napa mangke sekedhap malih?" Sujud banjur nari Ibune kuwalon.

"Ya ndang budhal wae no, mengko-mengko ki ngek arep ngenteni apa maneh?" wangsulane Bu Narti ngajak budhal saiki "iki Bulikmu apa ora wis ngarep-arep tekane awake dhewe?".

"Inggih, mangga menawi makaten" Sujud wangsulan ngajak budhal, karo batine rada ngguyu sikepe ibune sing daya-daya selak kepengin pethuk Bu Kardiman. Sak jane Sujud dhewe ya wis kepengin enggal teka nggone Bulike, ora merga selak kepengin ketemu Bulik utawa Paklike, nanging merga ing atine ana rasa aneh sing ora leren-leren ngranuhi jero dhadhane. Malah mau bengi olehe bisa turu kepara wis rada wengi, ing angen-angene wira-wiri wewayangane Mur klawan solah bawane sing tansah gawe sengsem atine.

"Ibu sakjane arep takon marang awakmu lho Nang" neng jero mobil sing wiwit mlaku neng ratan gedhe Bu Narti wiwit mbukak rembugan.

"Inggih Buk? Ibu badhe mundhut pira punapa?" karo nyetir Sujud genti takon.

"Jan-jane olehe Ibu arep takon kuwi wis rada suwe, pase kae wektu slametane Bapakmu" Bu Narti wangsulan nanging durung njawab sing ditakokne Sujud.

"Lha menawi makaten rak inggih sampun radi dangu? Kok Ibu mendel mawon? boten ndangu-ndangu Sujud?" Sujud melehne ibune kuwalon.

"Iya, amarga Ibu isih rada tidha-tidha, ibu kuwatir gek-gek pitakone Ibu gawe ora senenge atimu?".

"Walah, Ibu punika lho? punapa sadangunipun Sujud dados putrane Ibu punika nate Sujud boten remen kaliyan punapa mingkang Ibu dhawuhaken?" Sujud melehne ibune maneh.

"Jane ya durung tau, nanging embuh bareng arep nakokne bab iki Ibu kok dadi rada mikir-mikir" Bu Narti sing lungguhe jejer karo Sujud kuwi mesem.

"Lha samangke mangga, mumpung wonten kalodhangan, punapa ingkang badhe dipun pundhutaken pirsa dhateng Sujud?"

"Ngene lho Nang" Bu Narti omonge digawe sareh lan ketara ngati-ati "sawise awakmu wiwit ngalih nyang Leuwiliang kae, miturut pamawase Ibu, awakmu kuwi mbutuhake kanca urip sing bisa aweh kawigaten marang awakmu, dadi ana sing kasarane melu ngopeni ragamu. Ngerti sing ibu kersakne?".

"Ibu ngersakaken kula pados semah supados wonten ingkang ngopeni ngaten ta?" Sujud wangsulan karo mesem.

"Bener" Bu Narti nyauti rembug "lha sing arep Ibu takokne, apa awakmu durung mikir arep omah-omah maneh? apa durung ana bocah wedok sing sakirane cocog karo angen-angenmu?".

Sujud suwe ora wangsulan. Wewayangane Mur ngaton maneh neng angen-angene.

"Piye Nang? Kok meneng wae ki?" Bu Narti mbaleni pitakone.

Sujud rada nggragap banjur wangsulan :

"Rumiyin kula rak sampun matur Ibu, menawi kula sampun kepanggih kaliyan ingkang nocogi manah, lan larene ugi purun kaliyan kula, nembe kula badhe ngajak lare wau sowan Ibu supados Ibu pirsani cocog lan botenipun kalih kula miturut pamanggihipun Ibu?"

"Iya, kuwi aku isih eling. Sing tak takokne ki awakmu wis kepethuk sing nocogi atimu apa durung?"

"Inggih, sak jane kula sampun kepanggih kaliyan lare ingkang kula cocogi, namung kemawon dereng kula tarosi purun kaliyan kula punapa boten? lan kula inggih tidha-tidha saupami larenipun purun kalih kula, Ibu saged nampi punapa boten? Inggih jalaran kula kuwatis menawi Ibu boten saged nampi niku ingkang murugaken kula dereng wantun narosi larenipun, mengke kadhung larenipun purun ndelalah Ibu boten remen? rak mesakaken?" Sujud wangsulan ngati-ati banget .

"Nek ngono padha karo sing dirasakne Ibu" Bu Narti mesem, batine nggagas dikarepne Sujud mesthi Mur. Bu Narti banjur kelingan yen nate omong marang Sujud yen sakjane wis nemokne bocah wedok sing arep dijodhokne karo Sujud, nanging wektu kuwi dening Bu Kardiman isih dipenging, kanthi pawadan strata sosial sing njomplang antarane Sujud karo bocah kuwi. Bu Narti ya isih kelingan nek Sujud ya wis mratelakne yen bedane ing pendidikan ora dadi prinsip tumrape Sujud.

"Sami kados pundi Buk?" Sujud takon.

"Wis saiki Ibu arep terus terang" Bu Narti mangsuli teges "blaka wae, jane Ibu kuwi kepengin njodhokne awakmu karo rewange Bulikmu sing jeneng Mur kae, nek awakmu ora gelem ya ora apa-apa, nanging nek awakmu gelem, ndang matura Ibu, perlune Ibu banjur omong marang Bulikmu ben nari Nak Mur. Piye?".

Sujud mesem, dhadhane krasa longgar banget. Katon ana kembang sing mekar ngrenggani sajroning dhadhane.

"Inggih Buk" Sujud kandha karo suwara sing cetha "mila ingkang kula aturaken Ibu pancen Dhik Mur niku kok. Kula remen menawi Ibu mangke ndhawuhi Bulik supados nangkleti Dhik Mur bab purun punapa botenipun menawi kula ajak gesang sesarengan".

Padha karo Sujud, Bu Narti dadi luwih seneng atine. Bu Narti wis manteb olehe percaya karo petung nalare, yen Mur kuwi cocog yen dadi bojone Sujud. Ora ana tembung salah siji sing diuntungake, nanging loro-lorone bakal luwih apik dadine yen loro-lorone klakon nyawiji urip salakirabi.

"Ya yen mangkono, mengko melu rungokna Ibu tak kandha marang Bulikmu, sokur yen awakmu bisa luwih mantebne rembug, dadi Bulikmu ora tidha-tidha maneh olehe nakoni Nak Mur" wangsulane Bu Narti wekasane.

Yen karo mlaku Bu Narti rembugan karo Sujud bab olehe arep ngarah Mur, sing neng Kedunggalar Yang Yem saka eguh pratikel lan rerigene Bu Mandhor dina kuwi wis niyat arep nelpon anake wedok sing neng Jakarta. Pancen nadyan Nita kuwi anak kuwalon sing wis dianggep anake dhewe, nanging Bu Mandhor ora nyarujuki karepe Nita sing duwe niyat arep ndadekne Mur dadi bojo siri-ne wong Pengusaha sugih sing kabeneran isih adhine Bosse Nita.

"Saiki ngene wae Yem" Bu Mandhor ngandhani Mak Yem "iki mumpung dinane Minggu, anakmu telponen nganggo hape ku. Omongana karo sing diomongne Nita marang awakmu. Nek bisa anakmu kandhanana pisan, aja sulap karo gebyaring bandha, aja gampang gumun karo kumrincinging ringgit. Lakonku, lakonmu, lakone sawargi Mak Jah bisa kok critakne marang Mur. Urip iki mung sedhela, bandha donya kuwi durung mesthi ndadekne wong dadi mulya, malah kurang-kurang bejane kedanan bandha bisa ndadekne manungsa dadi wong sing cilaka lan urip sengsara".

"Nggih Bu, mengke Mur kula kandhanane" wangsulane Yang Yem. Bu Mandhor banjur ngadeg njupuk hapene.

 

 

ana candhake.