kacariyosaken malih dening : Rust Luh Getih
6.
Weruh ana pawongan sing teka tanpa kanyana sadurunge Marga lan Rangga siaga, nom-noma loro kuwi ora gelem kedhuwung ing mburi. Meneng-meneng padha ngetrepne ngelmu serepane dhewe-dhewe. Rangga munjerake kekuwatane marang teken bongkotan pring kuning, lan Marga ngirimake hawa murni marang pucuk cemethine. Kaya padatan yen ngadhepi musuh-musuhe, nom-noman loro kuwi ora gelem ndhisiki nyerang, pilih ngadeg klawan kuda-kuda jejeg ngenteni apa sing arep ditindakne paraga sing lagi teka kuwi. Pawongan sing sarwa ireng kuwi nyawang Marga lan Rangga sedhela, banjur genti nyawang Sambega sakancane sing isih ngglethak neng lemah, nadyan ora ana tatu neng awake sing mbebayani tumrap jiwane, nanging bawane wis kentekan tenaga, tetep durung bisa tangi. Dumadakan pawongan kuwi nggereng, karo ngrogoh kanthongan jubahe . Ora suwe keprungu suwarane pawongan sing semu serak, kandha marang Sambega lan kanca-kancane :
"Menungsa kakehan cacah tanpa paedah, ora ana gunane diingu suwe-suwe"
Sambega lan para andhahane sing krungu suwarane pawongan sing lagi teka kuwi, ketara yen kaget, nanging ora suwe. Sadurunge ilang rasa kagete, tangane wong kuwi obah lan kaya wong nyebarne winih pari ing sawah, saka tangane pawongan kuwi nyawatake peso cilik-cilik akeh banget marang Sambega saandhahane. Ora ana sing nisa, kabeh jantunge wong sing wis tanpa daya kuwi kencepan peso cilik sing disawatake pawongan sing lagi teka kuwi. Ana suwara panjerit bebarengan, nanging banjur bali sepi, Sambega lan kanca-kancane kabeh wis tumekan ing pati.
Rangga lan Marga dadi sansaya kaget, ngerti patrap sing ditindakne wong sing durung dingerteni jenenge kuwi. Nanging obahe nom-noman loro kuwi kalah cepet, pawongan sing lagi wae gawe patine Sambega sakancane kuwi mencolot mblusuk neng jero tandhu sing mau dipikul kancane Sambega. Metune wis ngempit bocah wadon sing sajake lagi turu merga kena daya panggendam. Karo ngguyu lakak-lakak pawongan kuwi kandha marang Rangga lan Marga :
"Ora sah kok critakne aku wis ngerti sapa kowe, Ora sah kok terusne ora ana gunane, yen isih bisa baliya wae, kandhakna marang wong tuwamu Si Jatikuning supaya tata-tata, yen rembulan wis purnama, ing sasi sawise sasi iki, aku mesthi teka ing Banjarsemanggi, arep nugel gulune Jatikuning lan kabeh kulawargane sarta ngratakne Padhepokan Banjarsemanggi".
Bubar muni ngono kuwi pawongan sing sandhangane sarwa ireng kuwi, ngrogoh kanthongan jubahe lan ngrutug Rangga lan Marga nganggo peso-peso cilik sing tanpa wilangan akehe. Rangga lan Marga kaget kepati, katujune nom-noman loro kuwi duwe panggraita kang keliwat landhep. Peso-peso cilik sing prasasat kaya udan tekane kuwi, ora ana siji-sijia kang mbusikne kulite. Lan nalika nom-noman loro kuwi bikut nangkis peso-peso ding disawatake, pawongan kuwi banjur kaya mabur mlayu ninggalne papan kono karo nggawa bocah wadon ing kempitane.
Marga muring ora karuwan, atine panas rumangsa disepelekne dening pawongan sing ora nepungake jenenge mau. Pecute diseblakne, ngenani wit Gulun sing saprangkul gedhene. Sakala wit gedhe kuwi rubuh, merga ceklek ketiban pecute Marga. Banjur karo nggegem kenceng gagang pecute Marga mencolot arep nguber pawongan sing wis mlayu kuwi mau.
"Mandheg dhisik Dhi" dumadakan Rangga mbengok menging adhine. Marga mandheg, banjur noleh sedulur angkate.
"Selak ora ketutan Kakang" kandhane Marga alon.
"Ora ana gunane awake dhewe nguber lan nututi, wong mau niyat ora gelem tandhing tiyasa karo awake dhewe ing wektu iki" Rangga wangsulan sareh "Kajaba saka iku, aku lan si adhi durung ngaweruhi wewadine alas ing laladan kene iki, yen awake dhewe mung nuruti ati sing panas, kurang-kurang bejane bisa kena jirete wong mau utawa banjur mlebu wuwu sing sengaja dipasang kanggo gawe cilakane aku lan si Adhi".
"Banjur saiki kepriye Kakang? Apa sing arep ditindakne sabanjure?" Marga wiwit melu sareh suwarane.
"Sing cetha, awake dhewe durung weruh, sapa sejatine wong - wong sing dhemen tumindak dudu klawan nyulik prawan-prawan sing jarene didadekne kurban kuwi. Nanging, kanggo meruhi bab kuwi, mbok menawa ana wong sing bisa aweh katrangan. Kaping pindho, wong sing mlayu mau wis duwe pangira sing luput marang awake dhewe".
"Iya Kakang wong loro sing isih lungguhan neng ngisor grumbul kulon kana mau sajake bisa ditakoni" Marga nanggapi rembuge Rangga "Aku uga krungu sing dikandhakne wong mau, awake dhewe diarani anake Ki Jatikuning saka Padhepokan Banjarsemanggi, lan wong mau cetha yen musuh bebuyutane Ki Jatikuning sing disebut jenenge kuwi mau. Nanging sapa sejatine Ki Jatikuning kuwi? Lan ing ngendi dununge Padhepokan Banjarsemanggi sing arep diratakne mbesuk yen purnama wis teka sawise sasi iki kuwi?".
"Saiki ngene wae" Rangga mesem karo wangsulan "luwih dhisik, wong loro sing ora bisa obah neng ngisor grumbul kulon kae tambanana dhisik. Nek uwis kok tambani, muga-muga bisa aweh katrangan marang awake dhewe. Nek durung kok tambani, jeneh kok aweh katrangan, lha wong arep omong wae ya bisa".
Krungu wangsulane Rangga sing ngono kuwi, Marga ngguyu alon. Banjur mlaku marani grumbul sing dhek mau neng ngisore ana wong loro sing lagi lungguh jejagongan. Rangga uga banjur kelingan, yen dhek mau ngglethakne Karta Gentho karo Jaya Glegek neng cedhake lawang guwa. Rangga banjur ngadeg, mlaku marani papane wong loro sing wis dilumpuhne mau diglethakake.
"Aja wedi" kandhane Marga sawise tekan ngisor grumbul sing dienggo lungguh wong loro mau, Marga muni ngono kuwi mau jalaran weruh yen wong loro kuwi sansaya pucet praupane, weruh yen Marga marani panggonane "tekaku arep aweh tamba marang ndika sakloron".
Marga banjur nyeklek pucuking pang grumbulan sing gedhene luwih cilik timbang driji tangane bayi, lan dawane kira-kira telung kilan. Alon-alon cithik cilik kuwi dening Marga kanggo nyabet gegere salah siji saka wong loro kuwi, ora banter babar pisan. Aneh wong sing disabet Marga kuwi dumadakan krasa longgar otot-otote, bisa ngadeg lan bisa ngobahake kabeh anggotaning ragane. Nanging panggah durung bisa omong apa-apa.
"Minggir dhisik" Marga aweh prentah marang wong sing wis bisa ngadeg kuwi supaya nyingkrih. Banjur genti nyabet wong sing sijine. Padha karo sing dhisik, bubar disabet nganggo cuthik cilik ceklekan pang , wong kuwi banjur bisa ngadeg lan bisa ngobahake sarandhuning awake. Nanging ya durung bisa ngucap apa-apa.
"Uwis ndika sakloron wis waras, kari mulihne suwarane" kandhane Marga marang wong loro kuwi. Wong sing durung bisa omong kuwi manthuk-manthuk, soroting mripate katon yen makili lambene kanggo ngaturake panuwun marang Marga.
"Saiki supaya suwara ndika bisa pulih kaya mau-maune, ayo ngetutna lakuku" kandhane Marga sabanjure "kakangku sing saiki neng lemah benthak kae sing bisa nambani ndika sakloron supaya bisa bali bisa omong kaya mau-maune".
Marga banjur mlaku marani papane tukaran karo wong rolas sing saiki wis dadi bathang kabeh mau, wong loro sing durung bisa omong kuwi ngetutne neng mburine.
"Wis ndang padha nembung, ya iki Kakangku sing tak omong mau, ya mung dheweke sing bisa mbalekne suwaramu sing ilang musna kuwi" kandhane Marga marang wong loro kuwi karo tangane nudingi Marga sing lagi lungguh neng watu bunder. Ing cedhake katon Kartagentho lan Jayaglegek, mlumah ngathang-athang mripate kethap-kethip, nanging ora ana suwarane.
ana candhake
Tidak ada komentar:
Posting Komentar