22.
Prajurit loro sing duwe jejibahan nunggu Kartagentho karo Jayaglegek, kuwi siji lan sijine padha inget-ingetan. Naluri kaprajuritane ngandhakne yen nom-noman loro iki nyata yen prajurit sandi, sing lagi nindakne kuwajiban. mBuh saka Mataram, mbuh saka Madiun. Sing cetha lagi ngulat-ulati kahanane Kademangan Kedhungtuwung kono. Ora mung ngulat-ulati wae, nanging uga bakal mbrastha para-para sing arep gawe kisruhing bebrayan agung.
"Punapa ingkang kedah kula cariyosaken Adhi?" Prajurit kuwi takon sawuse sauntara ora guneman.
"Iya, wiwit tekane Kunthara menyang papan kene mau, wiwit sadurunge aku karo Marga teka, nganti bumbunge sing keri sing jarene isi jamu mau" wangsulane Rangga "sokur-sokur yen ndika uga bisa nyritakne sapa satemene Kunthara kuwi mau".
"Inggih Adhi" Prajurit kuwi wangsulan banjur meneng sedhela, sajak nglumpukne pangeling-eling sing bisa dicritakne marang Rangga lan Marga, luwih-luwih magepokan karo tembunge Rangga sing keri dhewe, sing kepengin ngerti sapa sejatine Kunthara kuwi.
"Rumiyin nalika Ki Pujud madeg kraman dhateng Ki Demang" Prajurit kuwi miwiti crita "Kajawi dipun sengkuyung dening kulawarga saking Nyi Demang sepuh ingkang angka tiga, Ki Pujud ugi dipun dombani dening Ki Kahastha, pangarsaning Paguron Bulakbadher. Salah satunggal siswanipun Ki Bulakbadher inggih ingkang nama Kunthara kala wau.
Suwaunipun Ki Demang sawadya-balanipun ugi kenging sinebat radi kethetheran ngadhepi kramanipun ingkang rayi piyambak, inggih Ki Pujud, ingkang mangasrama ing Dhusun Durenan sa wetanipun Kedhungtuwung mriki. Mila Ki Demang nyuwun bebantu dhateng Ki Jatikuning ingkang ngesuhi Padhepokan Banjarsemanggi, kaleresan Ki Demang punika jaman timuripun nate puruita ing Padhepokan Banjarsemanggi mrika.
Angleresi badhe dumuginipun bebantu saking Banjarsemanggi, tanpa kadenangan dening Ki Pujud lan ugi boten kasumerepan dening para Jagabaya lan Bebau ing Kedhungtuwung. Ki Bulakbadher kaliyan Ki Kunthara manggihi Ki Demang ing Kedhungtuwung. Ki Bulakbadher matur dhateng Ki Demang bilih piyambakipun kaliyan Ki Kunthara ngrumaosi sampun klintu ing pamilih ing babagan rebat pnguwaos ing Kedhungtuwung punika. Klintu pamilih awit anggenipun sampun pitados kaliyan rembagipun Ki Pujud. Samangke Ki Bulakbadher sampun mangertos bilih ing prakawis punika ingkang leres inggih Ki Panjer. Pramila Ki Bulakbadher miwah Ki Kunthara matur bilih badhe malik tingal gantos nyengkuyung Ki Demang Kedhungtuwung.
"Apa wis ndika pikir kanthi wutuh Ki Kahastha?" tumanggapipun Ki Demang nalika samanten "ndika ngersakne nyawiji karo aku lan para kawula ing Kedhungtuwung kuwi mesthi ana sing ndika purih. Kamangka yen dahuru ing Kedhungtuwung kene kuwi wis rampung, lan ndelalah kersaning Gusti pinesthi aku akanca sing unggul ing yuda, ora ana sing bisa dak aturake marang Ki Kahastha miwah Kunthara, minangka pepulih awit anggon ndika wis melu labuh marang Kedhungtuwung kene. Iya sing wujud lemah palungguh apa dene kalenggahan minangka sapukawat lakuning parentah ing Kademangan kene".
"Nyuwun pangapunten Ki Demang" atur wangsulanipun Ki Bulakbadher dupi mirang pangandikanipun Ki Demang ingkang makaten kala wau "anggen kula purun nyorohaken jiwa raga kula lan jiwa raganipun anak kula Kunthara punika, boten jalaran pamrih punapa-punapa. Awit, sanadyan namung sa-ilat wiyaripun, kula inggih sampun gadhah siti garapan ing Bulak Badher, sanadyan namung drajating guru, nanging sanyatanipun sadaya warga ing Bulakbadher sami mangestu pada dhateng kula. Pramila saking punika kula suwun Ki Demang sampun menggalihaken bab pepulih utawi panyembulih dhateng kula lan anak kula Kunthara, kula kekalih babar pisan boten melik lan mbetahaken sadaya ingkang dipun dhawuhaken Ki Demang kala wau".
"Lha yen ora jalaran kaya sing dak aturake mau, banjur apa satemene sing dikersakne Ki Kahastha?" Ki Demang lajeng mundhut pirsa malih.
"Ing ngajeng sampun kula aturaken bilih kula ngrumaosi sampun nindakaken prakawis ingkang lepat awit sampun nggega rembagipun Ki Pujud. Gandheng samangke kula sampun kaparingan emut dening Gusti, kula lan anak kula niyat badhe nebus kalepatan kula kala wau kanthi manunggal lan atur pambiiiyantu dhateng Ki Demang. Inggih mugi-mugi kanthi lekas kula ingkang makaten punika, sageda nyuda dosa tuwin kalepatan kula ing ngarsanipun Gusti Ingkang Murbeng Gesang".
Inggih awit saking aturipun Ki Bulakbadher ingkang makaten punika, Ki Demang boten saged malih nduwa kersanipun Ki Kahastha miwah Kunthara ingkang nelakaken badhe manunggal kaliyan Ki Demang. Sanaosa makaten, Ki Demang ugi boten lajeng pitados makaten kemawon. Nalika Ki Jatikuning lan bebantu saking Banjarsemanggi sampun dumugi ing Kedhungtuwung, Ki Demang ngaturaken babagan punika dhateng Ki Jatikuning sinartan panyuwunan ririgen murih saenipun.
"Yen Demange durung bisa percaya kanthi wutuh marang apa sing dikandhakne Ki Bulakbadher lan Muride sing jeneng Kunthara, kuwi jeneng wis trep lan wis pas" dhawuh pangandikanipun Ki Jatikuning sareng Ki Demang nyariyosaken bab anggenipun Ki Bulakbadher lan Ki Kunthara ingkang sakniki malik tingal.
"Lajeng prayogining lampah kados pundi Bapa?" Ki Demang lajeng nyuwun pirsa "punapa ingkang kedah kula lampahi murih dom ingkang sumurup ing toya punika boten nuwuhaken kapitunan dhateng kula miwah Kedhungtuwung?".
"Becike, saparipolahe Kahastha apa dene Kunthara kudu ana sing memanuki tanpa ana kendhate" Ki Jatikuning asung pamrayogi.
"Lajeng sinten ingkang sakintenipun saged nglampahi padamelan punika Bapa? kula kinten menawi Prajurit Kademangan tartamtu gampil kadenangan" Ki Demang sajak repot anggneipun badhe pados paraga ingkang kajibah memanuki saparipolahipun Ki Bulakbadher saha Ki Kunthara.
"Kabeneran" Ki Jatikuning tumunten ngendika "adhimu si Sangkan lan si Paran, kabeneran iki mau melu mrene. Ngiras pantes kanggo ngukur sapira kawruhe,si Kembar iki titipna marang Ki Bulakbadher, kandhakna yen bocah loro iki cantrik anyaran saka Banjarsemanggi sing nekad arep melu kepengin melu maju ing paprangan, mula murih bocah loro kuwi ora pepes atine lan ora ngrepotake lakuning paprangan mungsuh bala kraman, Demange banjur nitipne bocah loro kuwi marang Kahastha supaya diawat-awati".
"Lekas ingkang makaten punika punapa boten mebayani tumrap kasugenganipun adhi kula Sangkan miwah adhi kula Paran Bapa? ngemuti bilih adhi kekalih punika nembe yuswa sekawan welas tahun?" Ki Demang ketingal tidha-tidha.
"Aja samar Demange" wangsulanipun Ki Jatikuning kaliyan gumujeng "ora ateges aku iki kibir, yen mung nindakne pagaweyan ngono kuwi wae, adhimu ora bakal kether, sarta adhimu loro pisan kena dijibne bisa lebda ing karya, temah ora ana sing kudu dikuwatirake maneh".
Inggih awit rerigen saking Ki Jatikuning ingkang makaten punika, Ki Demang lajeng nganthi putranipun Kembar Ki Jatikuning ingkang asma Sangkan miwah Paran, dhateng papan pasanggrahanipun Ki Bulakbadher miwah Kunthara. Dhawuhipun Ki Demang dhateng Ki Bulakbadher inggih persis kaliyan ingkang dipun dhawuhaken dening Ki Jatikuning. Ki Kahastha miwah Kunthara ingkang boten nyana punapa sejatosing lekasipun Ki Demang, sakalangkung monggkog, awit rumaos sampun pinitados saestu dening Ki Demang Kedhungtuwung .
"Inggih Ki Demang" wangsulanipun Ki Kahastha nalika Ki Demang sampun rampung anggenipun masrahaken si kembar Sangkan lan Paran "mila leres ingkang kadhawuhaken Ki Demang kala wau, menawi lare kalih punika kapenggak boten kaparengaken tumut maju ing paprangan, saged ugi manahipun badhe pepes nunten kecalan greget, nanging menawi kaparengaken, saged ugi ngresahi prajurit sanesipun. Lan manawi Ki Demang masrahaken prakawis punika dhateng kula, punika sampun sak trepipun. Kula sampun kulina momong lare-lare murih ing tembenipun saged dados prajurit ingkang wudu ing tandhing lan peng-pengan ing madyaning paprangan".
"Iya yen ngono, aku mung bisa ngaturake Nedhanrima marang Ki Kahastha lan Kunthara" Ki Demang paring wangsulan, penggalihipun sakalangkung lega.
ana candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar