SENDHANG MUSTIKANING WARIH IV 66

 

66.

Nalika Rangga lan Marga sarta Gima sakancane teka Kademangan wektune wis lingsir wengi. Nanging ing Regol panjagan isih akeh prajurit Kademangan sing siaga ing jurit klawan sikep gegaman. Malah Ki Demang isih katon lelenggahan ing pendhapa jagongan karo Bebau Krajan, Kedhungori lan Kaliumprik, ing kono uga ana jagabaya loro. Rangga lan Marga mandheg sedhela ing regol omong-omongan karo prajurit sing lagi jaga, banjur mlaku tumuju pendhapa Gima lan kanca-kancane dikanthi munggah pendhapa, arep dijak nemoni Ki Demang. Gima sakancane kuwi padha gumun, awit sikepe Rangga lan Marga sarta para Prajurit Kademangan sing ora kaya anyikepi marang durjana sing wis kepikut. Malah nalika Gima manthukne sirah aweh kurmat marang para prajurit sing ana regol, prajurit-prajurit kuwi padha nanggapi karo mesem semanak. Gima sakancane ora ngerti yen olehe Para prajurit duwe sikep kang kaya mangkono kuwi amerga padha ngira yen Gima sakancane kuwi kancane Marga lan Rangga.

"Mangga, mangga mriki Anakmas" Demang Kedhungtuwung gurawalan mbagekne tekane Rangga lan Marga sing ditutne wong papat sing durung ditepungi kuwi.

"Matur nuwun Ki Demang" wangsulane Rangga karo mapan lungguh ing sisihe Ki Kaliumprik "nyuwun pangapunten awit, kula radi kedangon gegojegan kaliyan tiyang-tiyang punika ing Lepen Tuwung, temah nembe wangsul. Wonten pawartos lan kedadosan punapa nalika kula tilar wau Ki Demang?".

Demang Kedhungtuwung manggut-manggut, karo mesem banjur wangsulan :

"Boten wonten kedadosan ingkang ageng, namung ing Gupit wau dipun gegeraken dening durjana ingkang sliweran, nanging dereng kasil mendhet punapa-punapa kaselak kadenangan tiyang rondha, nanging eman sanget durjana kala wau boten saged kapikut. Kula kinten punika wau namung maling limrah Anakmas".

"Inggih, inggih" Rangga nanggapi kandhane Demang Kedhungtuwung karo manggut-manggut sajak ngerti.

"Nuwun sewu Ki Demang" genti Marga sing guneman.

"Inggih anak mas ?"

"Menawi ing Ngablak boten wonten kedadosan punapa-punapa ta?" Marga takon "awit sok durjana punika nggadhahi cara ingkang julig, ngetingal damel kosek ing satunggaling dhusun namung kangge mancing lan mecah kekiyataning warga, lajeng kancanipun ingkang nindakaken kadurjanan ing dhukuh sanesipun utawi sacaketipun".

"Leres punika Anakmas" wangsulane Demang Kedhungtuwung "kala wau ing Ngablak mila wonten Durjana ingkang mlebet nanging enggal kadenangan dening Kunthara ingkang nembe ngangklang lajeng dening Kunthara badhe dipun cepeng, sapisan malih emanipun durjana-durjana wau kesit sangtet temah saged lolos saking pambujungipun Kunthara ingkang namung ijen".

"Estunipun upami boten konangan Ki Kunthara malah kaleresan Ki Demang" Jagabaya Sekayu nrambul gunem .

"Kaleresan sing kepiye Ki Sekayu?" Demang Kedhungtuwung genti sing takon.

"Inggih awit kala wau, pas tiyang-tiyang sami opyak ing Gupit,  dening Baune Krajan malah kula kapurih ngiyati panjagen ing Ngablak mila kula inggih lajeng ngirit lare-lare kula dhateng Ngablak, sedaya kula prentah nindakken baris pendhem ing pekaranganipun Ki Wangsa Semi. Awit miturut petang kula boten wonten inceran sanes tumrap para durjana kajawi namung griyanipun Ki Wangsa. Jebul durjananipun malah dipun oyak dening Ki Kunthara, dados inggih boteh siyos kaleresan. Sanaosa makaten wekdal punika lare-lare inggih panggah kula prentah murih tetep baris pendhem ing mrika, Ki Demang" wangsulane Jagabaya Sekayu.

"Prentahmu marang bocah-bocah prajurit mangkono kuwi wis bener Ki Sekayu" Demang Kedhungtuwung mbenerake kawicaksanane Jagabaya Sekayu.

"Sae punika Ki Jagabaya" dumadakan Rangga melu urun rembug "nanging miturut panginten kula, dalu niki griyanipun Ki Wangsa boten badhe kalebetan durjana".

"Makaten nggih Adhi?" Bebau Krajan nyauti urun rembuge Rangga.

"Inggih Ki Bau" wangsulane Rangga jalaran kula mireng piyambak "grambyanganipun para Durjana ingkang kala wau boten kapikut".

"Lho Kados pundi ta Anakmas? Kula kok malah kirang mudheng?" Demang Kedhungtuwung genti sing nakoni Rangga.

"Murih cethanipun, ing mriki kula mbeta kancanipun Durjana ingkang kala wau diuber dening Ki Kunthara. Cobi Ki Demang midhangetaken kados pundi aluring cariyos, tiyange kula kengkenipun wicanten piyambak".

Rangga nginger lungguhe genti mandhep menyang Gima sakancane, banjur kandha :

"Gima, Genambuthil, Jagul lan Penthet, saiki padha critaa dhewe-dhewe lelakonmu wiwit sadurunge kowe budhal saka omah tumeka nggonmu leren ing ngisore Wit Widara cedhak Tegal Bera, banjur ngalih menyang Kali Tuwung nganti tekan papan kene iki".

"Apa sing dadi ucapmu iki mengko sing bakal nemtokne nasibmu" sadurunge Gima wangsulan, Marga numpangi rembug "yen sing kok kandhakne kuwi kanyatan sing satemene, kowe wong papat bakal slamet. Kososk baline, yen nganti cilike ana sing kok tutup-tutupi gedhene kowe wani ngapusi, kowe ora bakal nampa pidana apa-apa kajaba mung kaya sing dikandhakne Kakang Rangga neng pinggir Kali mau".

"Nggih Den" Gima cepet wangsulan "kula badhe cariyos sak nyatane".

"Iya" Rangga sing semaur "gage critakna!".

"Niku ngeten Ki Demang lan Ki Bau sedaya" Gima miwiti critane "saderenge kula nggih njaluk ngapura, kula boten saged basa sing alus".

"Iya ora dadi apa Kisanak" Ki Demang mangsuli kandhane Gima.

"Nami kula Gima, griya kula ing Lemah Garing mrika, lajeng tiyang tiga niki kabeh kanca kula, Jagul, Penthet kaliyan Genambuthil. Kanca kula tiga niki sedaya boten ngerti napa-napa, mergi namung kula ajak murih ngrencangi anggen kula badhe nyambut damel nindakne prentahe Lurah Kunthara, yogane Ki Kahastha saking Bulakbadher".

"Dadi kowe wong papat iki kabeh kena diarani andhahane Kunthara?" Demang Kedhungtuwung motong rembug.

"Leres Ki Demang" wangsulane Gima.

"Banjur kowe diprentah apa dening Lurahmu si KIunthara kuwi?" Demang Kedhungtuwung pitakon maneh.

"Kula dikengken supados ngrampok utawi ngampak griyanipun Juragan Wangsa, mendhet mas sarta barleyan daganganipun Juragan Wangsa, tuwin mbradhat anakipun estri ingkang nami Rinem tuwin mlajengaken semahipun Juragan Wangsa ingkang nami Semi" wangsulane Gima kanthi suwara sing cetha.

"Keparat" dumadakan Jagabaya Slumpring sing wiwit mau meneng ing cedhake Jagabaya Sekayu misuh karo ngadeg, tangane sigap nggeret pedhang saka wrangkane sing cemanthel ing lempenge kiwa  "dadi sing mbradhat prawan-prawan Kedhungtuwung ki klebu kowe. Saiki rasakna iki ganjaranmu".

Karo muni ngono kuwi Jagabaya Sumpring mlaku nyedhaki Gima sakancane karo pedhange diangkat arep dibabatne Gima sakancane. Nanging sadurunge pedhange Jagabaya Sumpring kuwi ngenani Gima, dumadakan ........

"Cring.........."

Pedhange Jagabaya Sumpring ucul saka gegemane mencelat rada adoh tumiba ing jogan pendhapa Kademangan. Sakala Jagabaya Sumpring kaget, nanging durung nganti ngerti apa sing nyebabne pedhange ucul saka gegeman, kaselak balung igane krasa kaya putung kesampe tangane Marga sing ngerti-ngerti wis ngadeg ing cedhake. Jagabaya Sumpring tiba neng lemah gulungkoming karo mbengok seru, sambat lara. Marga ora aweh kalodhangan babar pisan, Jagabaya Sumpring sing lagi gulungkoming, dicandhak tangane loro pisan banjur dipluntir memburi . Jagabaya Sumpring wis ora bisa bangga, dening Marga dipeksa dilungguhne, karo dikandhani suwarane keprungu alus nanging nglarani kuping :

"Nuwun sewu katuran lenggah rumiyin Ki Jagabaya, mangga sami dipun mirengne anggenipun cariyos Gima dereng rampung".

Jagabaya Sunpring arep semaur nanging ora bisa, merga Marga wis luwih dhisik nuthuk saraping gunem Jagabaya sing kondhang duwe watak brangasan lan mentalan kuwi.

 

ana candhake.