SENDHANG MUSTIKANING WARIH IV 75

 

SENDHANG MUSTIKANING WARIH IV

kacariyosaken malih dening : Rust Luh Getih.

 

75.

Jagabaya Sekayu nyawang Kunthara karo mripat sing murup saking nesune, tembunge Kunthara dianggep wis ngliwati wates anggone ngremehne marang dheweke. Sing disawang babar pisan ora ngawaki, malah kepara semu ngece karo eseme sing katon ngremehake. Sanajan mangkonowa, Jagabaya Sekayu isih eling yen dheweke kuwi jejere Jagabaya sing uga kena diarani salah siji saka pamonging Kademangan, sing kudu bisa ngenggoni sipating pamong sing kudu pinter momong marang sing diemong, lan aran wis lumrah yen sok-sok isih ana wong sing angel diemong lan kang mangkono iku dibutuhne kesabarane sing dadi pamong.

"Aku ngerti Ki Kunthara" kandhane Jagabaya Sekayu disabar-sabarne "ndika pancen wong sing duwe ngelmu kanuragan kang pinunjul, kudune kaluwihan ndika iku ora ndika gunakne kanggo ngremehne liyan luwih-luwih kanggo ngremehne pranatan. Sepisan maneh tak jaluk, ayo ndika karo Ki Bau Kedhungori bebarengan karo aku ngadhep ing ngarsane Ki Demang, supaya perkara ndika karo Ki Kedhungori bisa dirampungake kanthi saadil-adile lan sabecik-becike".

"Aja ngimpi Ki Jagabaya" wangsulane Kunthara karo ngguyu ngece "iki wektune isih awan, ora becik yen dienggo ngimpi".

"Apa sing kok karepne Ki Kunthara?" Jagabaya Sekayu wangsulan karo rada nggetak.

"nDika arep nggawa aku menyang ngarepe Ki Demang kanggo diadili?" wangsulane Kunthara karo nyebekne lambene "kuwi lagi bisa klakon yen aku wis dadi bandan Ki Jagabaya".

Wangsulane Kunthara sing mangkono kuwi cetha nuduhake yen Kunthara wis nantang marang Jagabaya Sekayu. Mula Jagabaya kuwi wis ora bisa ngempet nesune maneh.

"Yen ngono bakal tak sembadani apa sing dadi patembayamu Ki Kunthara".

Jagabaya Sekayu banjur siaga jurus kanggo ngadhepi Kunthara, gagang pedhange digegem kenceng, sikile dijangkahne nyedhaki papane Kunthara ngadeg. Kunthara luwih prayitna, ora gelem kedhisikan dening obahing mungsuh. Sadurunge Jagabaya Sekayu luwih cedhak karo papane, Kunthara mencolot maju karo ngarahne pucuk pedhange kanggo nyuduk dhadhane Jagabaya Sekayu. Jagabaya Sekayu kaget, ora nyana yen bakal nampa sudukan pedhang klawan dadakan ngono kuwi, gage wae Jagabaya Sekayu ngendhani karo mencolot mangiwa. Nanging Kunthara ora mandheg neng panyuduk wae, sikile tengen disadhukne ngarah lambunge Jagabaya Sekayu. Jagabaya Sekayu ora lila yen nganti lambunge kena sadhukan sikile Kunthara, gageyan pedhange diobahne kanggo nangkis sadhukane mungsuhe. Ngerti sikile ditadhahi nganggo pedhang, Kunthara gage narik panyadhuke memburi, ndadekne Kunthara mundur sajangkah, banjur wiwit nata kanggo nibakne jurus sabanjure.

Sauntara iku, Rikad sing adhep-adhepan karo Dahana bawane kalah gladhen, ndadekne Rikad sansaya kethetheran ngendhani lan nangkis pangrangsange mungsuhe. mBaka sethithik Rikad wiwit kadheseg mundur sing banjur diteter dening Dahana klawan serangan-serangan sing mbebayani marang kaslametaning jiwane. Tujune ora adoh saka papan kono, ana Bebau Kedhungori sing wis ora duwe mungsuh, amerga Kunthara wis salin genti adhep-adhepan karo Jagabaya Sekayu. Ngerti yen Rikad sajroning bebaya, Ki Kedhungori banjur tumandang. Nalika Rikad wis kentekan pangarep-arep jalaran pedhange wis ucul saka tangan ketamplek pedhange Dahana, lan pucuk pedhange Dahana wis ngener tumuju dhadhane, Ki Kedhungori wis ora sranta maneh. Pedhange Dahana disabet saka iringan nganggo pedhange, ndadekne pedhang sing dicekel Dahana ucul saka gegeman. Banjur ditututi karo sikile Ki Kedhungori njejak dhadhane Dahana. Dahana sing babar pisan ora ngira yen Bebau Kedhungori arep melu nrambul, ora bisa endha. Keneng dijejak dhadhane Dahana kesurung memburi telung jangkah adege dadi sempoyongan, Bebau Kedhungori isih durung trima mundure Dahana ditututi nganggo kepelane sing  nyamber janggut. Dahana njerit kelaran banjur tiba neng lemah. Bebau Kedhungori banjur ngringkus tangane Dahana loro pisan digeret memburi karo bangkekane dipidak nganggo sikil kiwa, Dahana pasrah ora bisa obah. Weruh Dahana wis dikuwasani dening juragane, Rikad gage tumandang, ikete Dahana disaut wudhar, banjur dienggo naleni tangane sing wis dipluntir memburi dening Ki Kedhungori. Sawuse Dahana dadi bandan, Bebau Kedhungori banjur ngongkon Rikad supaya Dahana dijagani aja nganti bisa ucul lan mlayu ninggalne papan kuwi, sauntara Bebau Kedhungori genti nyedhaki papane kerengan Jagabaya Sekayu sing kudu ngadhepi Kunthara sing nyata sekti mandraguna.

Pancen bener yen Kunthara nyata wong sing sudira, sanajan ngadhepi Jagabaya Sekayu sing tenagane isih wutuh, sauntara Kunthara wis kalong tenagane kanggo ngadhepi Bebau Kedhungori, suprandene ora katon susut tandange. Malah kosok balen karo kahanane Jagabaya Sekayu sing wiwit kethetheran ngendhani lan nangkis serangane mungsuhe. Sajake Kunthara ora kepengin ndedawa anggone perang tandhing karo Jagabaya Sekayu iki, ngelmune wiwit diunggahne, pangrangsane tumuli ditambahi sing ndadekne Jagabaya Sekayu sansaya kethetheran.  Nganti wekasane, ing sawijining kalodhangan klena pangendhane Jagabaya Sekayu, sikile Kunthara klakon bisa nyadhuk lambunge Jagabaya andel-andele Demang Kedhungtuwung kuwi. Kena sadhukan pas ing lambung, Jagabaya Sekayu mencelat memburi tiba gulung koming neng lemah, Kunthara nututi mencolot maju karo arep mbacokne pedhange ngarah sirahe mungsuhe. Jagabaya Sekayu sing gulung koming neng lemah ora weruh yen pedhange Kunthara arep nyigar sirahe. Kunthara dhewe uga wis bisa mesthekne yen nganti mbleset pambacoke dudu sirahe Sekayu sing bakal sigar, nanging bisa uga malah gulune Jagabaya Sekayu sing bakal pedhot kena bacokane pedhange. Nanging Kunthara dadi kaget setengah mati, nalika pedhange kurang sakecu saka sirahe mungsuhe, dumadakan keprungu suwara jumlegur kaya suwarane bledheg, pedhange mencelat ucul saka gegeman lan epek-epeke krasa panas sing ora karuwan larane.

Pranyata nalika bareng karo Jagabaya Sekayu kena sadhukane Kunthara mau, Rangga lan Marga tekan ing papan kono. Weruh yen Jagabaya Sekayu tiba gulung koming neng lemah sing banjur ditututi Kunthara karo mbacokne pedhange, Marga luwih cepet anggone mencolot karo nyeblakne pecute sing ndadekne pedhange Kunthara mencelat ucul saka gegeman. Kunthara mencolot mundur watara telung jangkah banjur nyawang apa sing wis kedadeyan.

"Keparat!" Kunthara misuh banter karo nggetak bareng ngerti yen Marga wis ngadeg ana ngarepe karo nyekeli pecut ing tangane "licik, apa karepmu nyampuri perkaraku iki he?".

"Sareh dhisik Ki Kunthara......" wangsulane Marga karo mesem semanak "sing arep ndika gawe cilaka kuwi Jagabaya Kademangan, yen nganti Ki Jagabaya cilike tatu gedhene nganti tumekeng tiwas merga keneng gegamanmu, mangka ndika bakal adhep-adhepan karo Ki Demang  lan kabeh kawula sakademangan Kedhungtuwung kene".

"Apa perkaramu? Apa kok kira aku wedi nek mung ngadhepi Ki Demang lan wong-wong Kedhungtuwung kene he?" Kunthara nggetak karo mripat abang murup.

"Aku ora takon, ndika wedi apa ora, nanging aku perlu ngandhani ndika, yen ndika ora bakal menang mungsuh wong sakademangan" wangsulane Marga .

"Heh Marga, kowe wong anyar ing Kademangan kene" kandhane Kunthara karo praupan abang mangar-mangar saking nesune "kowe durung ngerti sipat lan gegedhohane wong-wong Kedhungtuwung sing ora weruh ing kabecikan. Mumpung durung kebacut sing bakal ndadekne kowe kedhuwung, tak elingne luwih becik kowe sumingkir saka kene lan aja seneng melu-melu sing dudu perkaramu, tak kandhani".

"Matur nuwun Kunthara" wangsulane Marga panggah sareh "ndika wis gelem ngelingne lan nuturi aku, saiki genti rungokna pititurku marang ndika, sanajan ndika duwe ngelmu kanuragan sing pinunjul, ndika ora bakal bisa ngalahake wong sakademangan luwih-luwih yen ndika mapan ing papan sing ora bener".

 

ana candhake.