SENDHANG MUSTIKANING WARIH IV 85

 

SENDHANG MUSTIKANING WARIH IV

kacariyosaken malih dening : Rust Luh Getih.

 

85.

Rangga mendhakne awake mangisor, sabetan tekene Ki Kahastha liwat dhuwur sirahe. Mendhake Rangga ora mung mendhak lumrah nanging karo ngobahne tangane sing nyekeli tekene kanggo nyuduk lambunge mungsuhe. Ki Kahastha kaget, enggal-enggal muter awake ngendhani sudukan tekene Rangga, sabetane sing luput ora diendhegne nanging diowahi dadi serangan anyar sing ngarah marang lambunge Rangga. Rangga sing sudukane bisa diendhani mungsuhe malah saiki lambunge arep dienggo sasaran tumibane serangan saka Ki Kahastha mencolot nisih. Kuda-kudane tetep kukuh, siaga ngadhepi mungsuh. Ki Kahastha sing ngira yen ing bab kekuwataning tenaga Rangga mung kaya salumrahe nom-noman liyane, kepengin nuduhne kekuwatan sing diduweni, murih Rangga ngerti yen sing diadhepi kuwi Ki Kahastha sing nduweni karosan luwih dhuwur tinimbang karosane wong lumrah cacah sepuluh didadekne siji. Mula serangane Ki Kahastha ngarah supaya ora bisa diendhani, nanging Ki Kahastha ngarep-arep supaya sabetan tekene ditangkis dening Rangga nganggo teken pring kuninge. Petunge Ki Kahastha, klawan mangkono bakal ndadekne Rangga miris weruh karosane lan kena dipesthekne yen teken gegamane Rangga bakal mencelat ucul saka gegeman. Rangga sing bisa maca apa sing dikarepne mungsuhe, sengaja ora gelem ngladeni kanthi nangkis panyabete Ki Kahastha, nanging milih endha sing ndadekne sabetane Ki Kahastha sing dilandhesi kekuwatan hawa murni kuwi mung tumiba ing papan suwung sing ndadekne wetuning tenagane Ki Kahastha mung tiba muspra. Pancen Rangga sengaja durung kepengin nuduhne kekuwatan lan karosane marang mungsuhe sing rumangsa duwe kekuwatan lan karosan tanpa tandhing, nanging Marga pilih ngobong kanepsone Ki Kahastha lan nguras tenagane klawan terus ngendhani sakehing serangan saka mungsuhe. Ki Kahastha sing serangane tansah bisa diendhani dening Rangga kuwi tumuli ngundhakne kacepetan obahe, tekene disolahne kaya ubenge kitiran lan ngarah marang peranganing ragane Rangga sing mbebayani.

"Keparat kowe Rangga" Ki Kahastha misuh ngerti solahe Rangga sing tansah ngendhani serangane "sedhela maneh bakal tak remuk sirahmu nganggo teken pusakaku iki, kowe!".

"Oh, mangga Kyai" wangsulane Rangga karo ngguyu "ora sah ndadak nganggo pekewuh, gage ndika tindakne wae apa sing ndika kandhakne kuwi".

Krungu wangsulane Rangga sing sajak ngece kuwi Ki Kahastha sansaya krasa umub getih sing mili ana jero awake. Perang tandhing antarane Ki Kahastha lan Rangga dadi sansaya rame, saking cepete nggone padha obah, ndadekne ragane Ki Kahastha lan Rangga ilang saka panyawang kabuntel wewayanganing gegaman sing mung katon kaya pega mawa cahya, pega kuning sing muser kaya angin gambul mangsa ketiga sing muser ing tengahing ara-ara.

Sauntara kuwi Marga sing weruh tandange Rangga sing milih ngladeni Ki Kahastha klawan ngandelne kacepetaning solah, banjur tiru-tiru lan dicakne kanggo ngadhepi mungsuh sing diadhepi. Kunthara sing wis ngecakne jurus-jurus pedhange ing tataran dhuwur, bisa nyolahne pedhange kanthi cepet lan mbebayani. Pedhange Kunthara mobat-mabit kaya polahe manuk alap-alap sing nyamber mangsane. Nanging, sing disamber alap-alap kuwi dudu bangsane manuk Drekuku sing gampang dicengkerem nganggo kukune, Marga pilih niru lekase manuk Srigunting sing tansah bisa ngendhani panyambere alap-alap lan pisan pindho malah bisa gawe kedandapane Alap-alap merga cakarane. Nadyan ora mbebayani tumrape si Alap-alap nanging cukup gawe perih lan panas ing awake. Kunthara sing serangane mung bisa ngenani angin, isih kudu sedhela-sedhela ngeses ngempet rasa panas lan perih awit tilasing upat-upat pecute Marga sing kober ninggalne tatu cilik ing geger lan lengene Kunthara.

"Setan kowe Marga" pisuhe Kunthara ing sela-selaning ngesese "nek nyata kowe wong perwira ungalna dhadhamu tak jebole jantungmu nganggo pucuking pedhangku iki. Aja mung jedhar-jedher kaya bocah angon wedhus sing nyampluki wedhuse sing ngebyong tanduran ngono kuwi".

"Dhadhaku ora adoh saka papanmu Kunthara" wangsulane Marga karo mesem "jantungku uga isih ana kene, ora mlayu, olehmu nibakne pedhang wae sing kurang tenanan. Nyolahne pedhang kuwi aja kaya panjak mbonang sing nyekeli tabuhe ngono kuwi. Apa kowe wis lali karo sing diwulangne Ki Kahastha wingenane kae?".

"Keparat Iblis laknat, kowe Marga" Kunthara misuh banter "tembungmu sing landhep kuwi pancen kudu diendheg klawan disuwek lambemu nganggo pedhang neng tanganku iki".

"Ayo tindakna Kunthara yen pancen kowe bisa" wangsulane Marga karo ngguyu-ngguyu ngremehne.

Kunthara wis ora semaur maneh, banjur bali nrajang maju klawan ngunggahne tataran ngelmu pedhange. Marga luwih prayitna, tekane serangan saka Kunthara diadhepi klawan nyebalne pecute.

Ora krasa olehe padha perang tandhing wong papat kuwi wis oleh atusan jurus, Cantrik-cantrik Padhepokan Bulakbadher sing wiwit weruh yen gurune lagi perang ana ing plataran tumuli padha metu saka pondhoke dhewe-dhewe nyaketi papan kalangane sing lagi adu kasudiran. Nanging gandheng durung ana prentah saka Kunthara utawa saka Ki Kahastha supaya cantrik-cantrik kuwi padha melu ngebyuk ngrubut sing diadhepi gurune, Cantrik-cantrik kuwi ora wani cedhak-cedhak karo kalangan. Nadyanta mangkono tetep siaga klawan gegamane dhewe-dhewe, wis samekta ing gawe lamun sawayah-wayah nampa prentah.

Demang Kedhungtuwung lan Para Bebau sarta Para Jagabaya sing mau padha nyawang saka Regol, uga wiwit rada nyedhak. Bareng wong-wong kuwi padha weruh yen Cantrik-cantrike Ki Kahastha wis samekta ing gawe, Jagabaya Pahang tumuli menthang gandewane, banjur nglepasne jemparing motha menyang langit. Iku sasmita marang para Prajurit Kademangan sing lagi ngenteni ora adoh ing sajabaning Padhepokan supaya padha maju melu mlebu ing pekaranganing padhepokan kanthi tertib.

Barisan Prajurit Kademangan sing weruh yen ana tengara supaya maju lan melu mlebu menyang padhepokan tumuli obah tanpa nyuwara.  Cantrik sing jaga regol ora kuwawa mbendung mlebune prajurit Kademangan sing sapirang-pirang. Ora mbutuhne wektu sing suwe, lawanging regol wis klakon dijebol dening Prajurit Kademangan sing banjur padha gumelur mlebu menyang pekarangan padhepokan, nusul para dhuwurane.

Plataran Padhepokan Bulakbadher kuwi dadi kebak Prajurit Kademangan sing wis siaga klawan sikep gegaman. Sauntara kuwi ing sabranging Plataran sisih liyane, uga katon Para Cantrik sing uga wis siyaga klawan gegamane.

"Jirih getih wedi pati kowe Rangga" Ki Kahastha sing tumuli weruh tekane Demang Kedhungtuwung ditutne para Bebau lan Para Jagabaya  sing nggawa barisan prajurit Kademangan banjur alok ngremehne kaprawirane Rangga "licik, tekamu jebul ora ijen nanging diterne karo Demang saandhahane sing nggawa prajurit samono akehe".

"Aja kesusu ndakwa sing ora-ora Kyai" wangsulane Rangga karo mesem "Ki Demang ora bakal melu tumandang, mangkono uga para Bebau lan Para Jagabaya sing lagi padha teka kuwi. Kabeh mung kepengin weruh wae".

"Weruh apa Rangga?" Ki Kahastha nggetak banter.

"Weruh asile Ki Demang olehe mulang ulah kanuragan marang aku lan adhiku Marga, wis bisa nyumpet pangumuke Kunthara karo Ki Kahastha apa durung, ngono. Pranyata nadyan durung pati sempurna nggone ngecakne jurus-jurus kanuragan olehe nuntuni Ki Demang, aku lan adhiku wis bisa mbuktekne yen jebul Ki Kahastha lan Kunthara sing kondhang sekti mandraguna kuwi kabeh mung tinemu yen kabar sing goroh. Sing banter mung suwarane, ora ana buktine, kaya bantere panggerone singa barong ing tontonan reyog, sing mung bisa gawe wedi lan girise bocah-bocah cilik sing durung pati ganep nalare" wangsulane Rangga sing ditutugne nganggo guyu sing manasne kuping.

 

ana candhake.