cathetan cekak kanggo
ni made siti asih
dening : Bapakne Lintang
21.
Bubar ngunjuk obat jatah wengi kuwi, Bu Asper ora enggal-enggal mapan sare maneh, malah banjur lenggah ngajak omong-omongan karo Bu Ningrum sing lungguh neng klasa karo Pak Yunus dikancani Bagus. Bola-bali Bu Asper ngalembana sedulur tuwane Bu Ningrum yaiku dokter Heru sing saben-saben Bu Asper gerah mesthi gupuh olehe mbudidaya nambani. Bu Ningrum mung ngrungokne wae apa sing dingendikakne Bu Asper, karo pisan-pindho nyauti karo tembung cekak :
"Injih Budhe"
Sauntara Bu Asper ngendikan karo Bu Ningrum, Karmini ngringkesi barang-barang sing ana jero kamar kuwi. Barang-barang oleh-olehe wong-wong sing padha bezuk mau, ana sing nggawakne buwah-buwahan, ana sing nggawakne kueh-kueh kalengan, kabeh ditata rapi ing meja.
"Ya panganan sing ana kuwi padha dipangan kono ta nDhuk, karo Nak Ningrum karo Nak Yunus barang kuwi diaturi dhahar" ngendikane Bu Asper marang Karmini "wong sak mono akehe ngono kok, nek kon mangan aku dhewe rak ya mesthi ora entek".
"Injih Ibu" wangsulane Karmini "lha Ibu ngersakaken dhahar napa? buwah per nggih wonten, napa pisang? napa napa ?".
"Ora, Ibu isih krasa tuwuk banget iki" ngendikane Bu Asper sing dumadakan banjur ndangu Karmini "awakmu ora kepethuk karo Tien karo Har no, Kar? wong pas wonge teka mau gajege awakmu pas metu?".
Karmini ora enggal wangsulan, atine sing mau kober murup merga krungu gunemane Hartini, krasa panas maneh. Karmini meneng karo ulat sing malih, ulate dadi sedhih.
"nDhuk Kar" bareng Karmini ora enggal wangsulan Bu Asper ngendika maneh "awakmu ki dijak omong Ibu kok malah nglamun ta?"
"Oh, inggih Ibu, nyuwun pangapunten" Karmini gragapan mangsuli "wau sampun kepanggih dhateng jawi, pas Den Ayu kalih Den Har nembe rawuh".
"Kowe kuwi ki kok ngono maneh ta?" Bu Asper nyendhu mantune "Tien kae mBakyumu dhewe ya? wong karo sedulur dhewe kok isih nganggo sebutan Den barang, rak marahi ora akrap ngono kuwi".
"Inggih, nyuwun Pangapunten Ibu" Karmini wangsulan alon.
"Lha mBakyumu ngomong apa?" Bu Asper ndangu maneh.
"Boten ngendikan punapa-punapa kok Ibu" Karmini matur dora "namung dhawuh menawi badhe gentos ngladosi Ibu, kula kadhawuhan leren rumiyin".
"Ya Ibu mundhut marang awakmu supaya ndawakne usus, nggedhekne sabar, ya nDhuk" Bu Asper ngendika semu ora percaya karo wangsulane Karmini "pancen mBakyumu ki ya ngana kae, dadi awakmu sing tiba dadi wong nom, sing gedhe pangapurane".
"Injih Ibu" wangsulane Karmini "samangke Ibu enggal istirahat, sampun dangu-dangu anggenipun lenggah, sampun menggalih ingkang kathah-kathah rumiyin. Kala wau Kar dipun weling Pak Dokter murih ngemutaken Ibu supados kathah istirahatipun".
"Iya, Ibu ya arep ndang sare maneh kok" ngendikane Bu Asper karo mapan sare "tulung kemule Ibu sing ngisor kuwi benakna!".
Karmini banjur nata kemul sing diagem Bu Asper. Bu Ningrum sing weruh slaga lan krungu gunemane Karmini, dhingkuk karo mesem dhewe. Kegawa karo pakaryane sing jejer dadi Guru BP ing sekolahane, Bu Ningrum ngakoni sajroning ati yen arang wong bisa nglakoni kaya Karmini ngono kuwi. Nek manut karo critane Karmini pas lungguh neng cedhak plawangan dalan mlebu Rumah Sakit mau, genah nek tembung-tembung kasar lan nglarani ati sing diucapne Hartini marang Karmini angel dilalaekne. Nanging ing ngarepe Bu Asper Karmini bisa matur yen Hartini ora kandha apa-apa. Lan sing luwih ndadekne Bu Ningrum kagum marang Karmini, yaiku olehe pinter Karmini ngendheg supaya Bu Asper ora nutugne ngrembug sing ana gandheng cenenge karo Hartini, kanthi pawadan supaya Bu Asper ora menggalih abot-abot jumbuh karo welinge Dokter. Bareng wis rada sauntara Pak Yunus banjur ngajak Bu Ningrum pamitan, wektune wis rada wengi.
"Aku bali dhisik ya Mas Bagus?" kandhane Bu Ningrum marang Bagus sawuse pamit marang Bu Asper, banjur ditutugne takon marang Karmini " mBak Karmini boten siyos sareng kula?".
"Matur nuwun lho Dhik ?!?" Bagus wangsulan karo mesem. Karmini ora semaur mung nggleges karo mesem. Malah Bu Asper sing banjur mangsuli karo mesem lega :
"Ya ora ta Nak, wong bengi iki aku kepengin dikancani Ibune Arka karo Bagus kok".
"Inggih Budhe".
Bagus karo Karmini nguntabne kundure Bu Ningrum karo Pak Yunus nganti tekan skjabane kamar, ora suwe banjur bali mlebu maneh.
"Jare Mas Yunus mau, sirahmu jare ngelu ta Dhik?" pitakone Bagus marang Karmini sawuse tekan njero kamar.
"Panjenengan niku kok kmesthi ngoten lho?" Karmini mangsuli karo mrengut.
"Aku ngerti" Bagus wangsulan karo ngguyu "olehmu ngelu kuwi merga sedina iki mau awakmu lali utawa ora kober mangan. Iya pa ra? Wis saiki ayo bontot olehe nggawani mBahe mau didhudhah, aku ya durung mangan kok".
Bagus njupuk Bontotan sig digawa saka omah mau sore, banjur didhudhah. Wong loro lanang wedok kuwi banjur mangan bareng. Sanajan wis telat olehe mangan, nanging kekarone olehe mangan krasa enak. Sega sing diwungkus godhong gedhang, lawuh kering tempe karo brengkes gereh ditambahi sambel pecel sing isih garing. Gandheng olehe mangan bareng karo wong sing dicocogi lahir batine, dadine krasa enak sing ora ana tandhinge. Karmini sing mau atine panas lan kober sirahe cekot-cekot merga krungu tembung sing ora kepenak dirungokne, saiki kabeh rasa kuwi wis ilang, ganti karo rasa ayem lan tentrem. mBuh apa sebabe, wiwit dadi bojone Bagus, sing wis las-lasan tahun suwene kuwi Karmini tansah rumangsa ayem lan tentrem saben-saben cedhak karo sing lanang. Semono uga sing dirasakne Bagus, saben-saben sesandhingan karo Karmini. Sasuwene dadi bojone, rumangsane Bagus Karmini kuwi ora tau sengaja nindakne kaluputan sing gedhe, iya sing wujud suwara iya sing wujud rupa. Senadyan pengasilane Bagus kanggo nyangga adege kulawarga sok ora sepiroa, nanging Karmini ora tau sambat ngresula. Sing ana malah Karmini ora tau kendhat tansah aweh semangat marang sing lanang supaya tetep optimis olehe leles gogrogan rejeki sing disebar dening Gusti Sing Maha Kuwasa.
Bareng karo olehe mangan Bagus lan Karmini rampung, Bu Asper wis pules anggone sare. Karmini bali lungguh neng kursi sing ana sisihe amben pasareyane Bu Asper. Bagus pamitan arep lungguh neng kursi teras, ngirup segere hawa wengi. Wengi kuwi kahanan ing kamar papane Bu Asper dirawat katon tentrem lan ayem. Aja maneh kok suwarane wong sambat, suwara watuk utawa suwara segu wae babar pisan ora ana. Kuwi sing katon ing mripat. Beda karo sing ora bisa disawang. Ya iku sing ana waliking dhadhane Karmini. Senajan wis ora nesu maneh, nanging tembunge Hartini sing ngundamana wong tuwane, temen ora bisa dilalekne. Ati lembute Karmini banget olehe ora trima yen ana wong nyepelekne wong tuwane. Wong tuwa sing dadi lantaran dheweke bisa ana lan slamet urip nganti dina iki, sing tanpa petungan tansah tumindak becik marang dheweke. Lha kok mara-mara ana wong sing selawase ora tau canthuk lawung karo wong tuwane, selawase durung tau wong tuwane ganggu gawe lan gawe rugine, kanthi entheng ngundamana yen jarene Mak-e kuwi Lonthe. Karmini bener-bener ngrasakne lara ing dhasaring atine.
ana candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar