cathetan cekak kanggo
ni made siti asih
dening : Bapakne Lintang
22.
Dirawat sedina punjul sawengi, kesehatane Bu Asper wis pulih. Sawise diperiksa dening Dokter esuk kuwi, mengko Bu Asper wis dikeparengake kundur, mung diweling supaya dhahar, istirahat lan olah raga ringan saben dina kudu luwih teratur sarta ora dikeparengake menggalih sing abot-abot. Kabeh rumangsa seneng. Sawuse urusan administrasi rampung, mbarengi karo Dokter Heru niliki mrono. Wekasane Dr. Heru nelpon Tiok yen Bu Asper wis dijemput, dadi Tiok ora perlu ninggalne gaweyane kanggo njemput lan nggawa bali ibune.
"Lha administrasine piye Mas?" liwat telepon kantore Tiok nakokne bab wragad sing kudu dibayar menyang Rumah Sakit.
"Sampun Mas" wangsulane Dokter Heru "sedaya sampun dicekapi Mas Bagus".
"Ya wis yen ngono, aku mung bisa matur nuwun thok lho Mas Heru" kandhane Tiok maneh banjur nutup telepone.
Lagi sepuluh menit olehe Bu Asper rawuh ing dalem saka Rumah Sakit, Evi Wulansari Putrane sing nomer loro teka. Pancen Evi olehe ngerti nek Ibune gerah kuwi lagi esuk mau, Harmana Kangmase ipe olehe nelpon Sugeng kakunge lagi esuk mau. Sugeng sing wektu iki isih tugas neng Surabaya banjur ngabari Evi. Mula Evie olehe niliki Ibune kepancal, tekan Rumah Sakit jebul Ibune wis kundur. Banjur nututi bali menyang omah iki mau.
Beda karo Hartini, Evie kuwi luwih alus sikep lan tangkebe marang Karmini. Luwih-luwih bareng krungu lan weruh dhewe sikep lan tangkebe Bu Asper marang bojone Bagus kuwi. Bola-bali Evie ngandhakne panuwune marang Karmini lan Bagus sing luwih cepet tumindak sawuse padha weruh yen Ibune gerah.
"Tenan lho Dhik" kandhane Evie marang Bagus lan Karmini "aku gak bisa mbayangne upama sampean kuwi padha gak ndang cepet bareng-bareng karo Mas Heru ngeterne Ibu nyang Rumah sakit ngono, embuh piye dadine?".
"Sedaya punika awit Ibu punika kalebet kawulanipun Gusti Allah ingkang sae, pramila inggih lajeng kaparingan piwales sae dening Gusti Allah. Ngepasi Ibu ngeresakaken kedah dhateng Rumah Sakit, ngepasi Bapake Arka liwat lajeng kepanggih Pak Dasim, lajeng ngepasi malih kula sampun medal saking peken. Dados sedaya punika awit sihipun Gusti dhateng Ibu, Den Ayu" wangsulane Karmini.
"Sampean ki nek ngundang aku kok nganggo Den Ayu lho Dhik" Evi ngandhani Karmini "saiki iki wis ora usum sebutan ngono kuwi, luwih-luwih sampean ki wis dadi adhiku, dadi nek nyeluk aku ya cukup mBak apa Budhe merga mbasakne putrane, ngono lho".
"Injih Den, eh mBakyu" wangsulane Karmini cekak.
Sanadyan wis sehat lan wis ana dalem, Bu Asper isih mbutuhne kawigaten saka putra-putrane. Mula saben esuk, karo bali saka Pasar Karmini ngelangake mampir daleme Bu Asper lan mengko yen Bagus nggelak Angkudese saka Jagaraga tumuju Sidowayah, diampiri maneh diajak bali. Dadi saiki baline Karmini saka Pasar mundhak awan, merga ndadak mampir menyang daleme Maratuwane dhisik. Neng kono Karmini ora mung lungguh karo jagongan thok, nanging uga nandangi gaweyan-gaweyan sing durung tumata. Ngono kuwi saben dina, kajaba nek dina Ahad utawa ngepasi tanggal abang. Karmini pawadan, nek dina prei Tiok karo Vero rak ana omah dadi Bu Asper wis ora kasepen maneh. Nanging satemene, Karmini ngendhani aja nganti dheweke kepethuk karo putra pembarepe Bu Asper, Karmini kuwatir nek nganti kepethuk lan kedaden nampa ukara sing marakake laraning ati, bisa-bisa Karmini ora kuwat meper kesabarane lan bisa dadi ora becik. Bagus dhewe olehe mara menyang omahe, ya mung nek karo ngeterne lan mapag Karmini. Olehe bisa jagongan karo Ibune ora bisa suwe, merga ya kudu enggal nindakne pagaweyane. Sok ngonowa gandheng ajeg saben dina kepethuk, mungguhe Bu Asper wektu kuwi putrane sing paling cedhak ya mung Bagus. Putra mantu sing dianggep paling migatekne ya mung Karmini, merga kajaba Karmini gelem melu nyandhak gaweyan sing durung tumata, uga ajeg saben dina saka pasar Karmini nggawa oleh-oleh jajan pasar karemane Bu Asper, kaya bangsane Klepon, utri, kicak lan sapiturute, sing wis arang ditemoni ing kuliner modern.
Mung siji sing durung dituruti pamundhute Bu Asper marang Bagus utawa Karmini. Yaiku, anggone Bu Asper kepengin ketemu karo anak-anake Bagus. Jalaran sawuse mlebu SMA neng Ngawi, Arka Bismantaka, anak lanange Bagus duwe kesibukan sing sansaya akeh. Saben teka saka sekolahe wis dienteni dening bocah-bocah adhik kelase jaman neng MTs sing njaluk dibimbing sinau, mligine ing babagan wulangan Ilmu Pasti, tunggalane Matematika, Fisika, lan sapanunggalane. Bocah-bocah sing padha njaluk warah kuwi preine mung nek dina Jumuah, Sabtu karo Minggu. Lha nek dina Jumuah wiwit bubar dluhur nganti sore Arka ngrewangi Pak Kyai Anas, marahi bocah-bocah sing sinau Ngaji neng Masjid. Dina Sabtu karo Minggu, kajaba ana acara melu kegiatan Karang Taruna, Arka ya ora diolehi dening wong tuwane mara menyang daleme Eyange. Kuwatir yen nganti kepethuk, putrane Bu Asper sing mbarep, kurang-kurang bejane bisa nuwuhake perkara sing mbebayani.
Olehe penasaran Bagus ya gene Tiok bisa malik grembyang sikep lan tangkebe marang dheweke sakulawargane kuwi wis nemu jawaban. Yaiku nalika dina Sabtu malem Minggu, let telung dina sawuse Bu Asper kundur saka Rumah Sakit, Tiok karo Vero ngelangake sanja menyang omahe Mak Jiyah, saperlu nemoni Bagus kaya sing wis tau dijanjekne.
"Ngene lho Gus" kandhane Tiok marang Bagus pas jagongan neng omahe Mak Jiyah, sing neng kono ya melu jagongan, Vero karo Karmini barang "bareng sansaya tuwa iki, pikiranku dadi beda adoh karo pikiranku jaman isih rada enom biyen".
"Kok rumangsa tuwa ki umurmu saiki wis pira ta Mas? karo aku rak ya mung kacek telung tahun ta?" Bagus genti takon.
"Iya, nanging timbang biyen rak ya wis luwih tuwa saiki ta?" Tiok wangtsulan karo mesem "umurku ki wis seket loro tahun Gus. Ora suwe maneh aku wayahe pensiun. Saiki ponakanmu sing mung siji kae isih suwe rampung kuliyahe neng UII Yogya kana".
"Lho lha sing dijak dolan mriki kala emben nika sinten Den , eh Mas ?" Karmini nrambul melu guneman, merga Tiok kandha nek anake jebul mung siji.
"Kae anu Dhik" sing mangsuli dudu Tiok nanging Vero "kae anake adhikku, mula neng kene rak ketok anteng-anteng ta? sing siji kae jenenge Rinata, sekolahe neng SMP Siji kono terus sing siji kae adhine jenenge Bayu, isih kelas nem neng Candha. Ning ya wis dadi kaya anak-anakku kabeh wong bocah loro kae dikukup Masmu, merga dadi korban rumah tangga sing berantakan".
"Oo, dados nika putranipun Den Giri ta?" Karmini bali takon. Giri kuwi adhine Vero, putrane Pak Guntara sing biyen ngasta jabatan penting neng kantor Kabupaten. Lha Giri kuwi umur-umurane barakan karo Karmini, mung kaceke sekolahe ora tau awor. Karmini neng SD Pasopati terus nerusne nyang MTs, Giri neng SD Candhabirawa banjur nerusne nyang SMP Siji, bar kuwi terus nyang SMA 2 Ngawi.
"Iya" genti Tiok sing mangsuli "Giri ki saiki neng ngendi ora ana sing ngerti, bar dimohi sing wedok kae ya terus lunga ngono wae, lha mBakyukmu sing dadi gantine wong tuwa sing wis sepuh, ya banjur sing kepokoh ngopeni anak-anake".
"Lha ya kudune pancen mengkono" Bagus genti melu guneman "wong tarah mBak Vero kuwi Budhene, dadi ya duwe kuwajiban ngopeni, nek dudu Budhene banjur sapa maneh sing kudu ngopeni? ya ra?".
"Bener Gus" wangsulane Tiok "Ya merga jalaran saka kuwi, aku banjur sadar nek sasuwene iki aku mung ngukuhi panemuku dhewe sing bener, liyane salah kabeh. Luwih-luwih bareng aku ketanggor ana lelakon sing jebul luput saka teoriku ngene iki. Aku dadi sansaya sadar lan wis rumangsa dosa gedhe".
ana candhake.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar