SLENDHANG KUNING (017)

17.

Munir ngira yen mBok Sadikem wis percaya marang kabeh apa sing dikandhakne. Mula Munir banjur sansaya mempeng anggone arep ngecakne cara supaya simboke Waginem kuwi sansaya kepencut marang critane, kanthi mangkono Munir duwe panemu nek mengkone bakal ana sing bakal ngrewangi dheweke kanggo ngepek atine Waginem sing saiki ana tandha-tandha lagi kapencut marang Sodik, sedulur misanane. Kamangka jane ngono, olehe mBok Sadikem aweh wangsulan marang Munir kaya sing diucapne mau mung merga kepengin gawe kepenaking atine sing ngajak omong. mBok Sadikem panggah duwe kapitayan yen anake wedok wis cukup diwasa lan ngerti karo apa sing ditindakne. Kajaba saka kuwi, mBok Sadikem sethithik-sethithik ya wis ngerti sapa satemene Munir, sing ngakune nyambut gawe dadi lawyer kuwi.

 

"Panjenengan napa sampun ngertos saestu sinten Mas Sodik, Mak?" Muir wiwit ngecakne aji sapu regele kanggo nyaponi rasa senenge mBok Sadikem marang sedulur misanane.

 

"nGgih ngertose pas Gus Sodik dolan mriki sepeken kepengker nika neh Gus?" wangsulane mBok Sadikem panggah ngenaki rembug "tiyang Wag piyambak criyose nggih dereng dangu anggenipun tepang, kepanggih turene nggih nembe ping kalih".

 

"Mas Sodik nika sedherek kula tunggil mBah Buyut, Mak" kandhane Munir sabanjure eseme wiwit katon megar ing lambene "dados kula nggih sampun apal sanget kalih Mas Sodik nika, apal njawi lan nglebetipun, tiyang wiwit alit ngantos ageng kerep awor tunggil sapadolanan".

 

"Inggih ta Gus?" mBok Sadikem waton wangsulan.

 

"Inggih Mak" Munir nutugne olehe guneman "jane Mas Sodik nika tiyange pinter, sregep lan pinter srawung, kalih sinten-sinten sae, namung kuciwanipun nggadhahi sipat boten anteban".

 

"Boten anteban pripun Gus?" mBok Sadikem wiwit nggatekne omongane Munir.

 

"Sipatipun dhemennyar" wangsulane Munir maneh "dhemen menawi taksih anyar, menika ing babagan menapa kemawon, inggih ing babagan padamelan menapa dene babagan kekancan. Upami boten dhemenyar ngoten, jane Mas Sodik nika sak niki mesthi empun dados tiyang sing mapan sanget, tiyang piyambakipun menika lulusan luwar negeri, rumiyin nate mucal dhateng sekolahan ageng tur kondhang, nanging gandheng boten anteban niku, nembe angsal setunggal tahun nggih empun boten tlaten lajeng medal, pindhah dhateng papan sanes, nanging ing papan enggal niku nggih boten dangu, medal malih. Ngoten niku wongsal-wangsul, ngantos sak niki mucal teng sekolahan dhusun ingkang blanjanipun boten cekap kangge gesang limrah".

 

"Nanging ketingalipun Gus Sodik nika priyantune sabar ngoten lho Gus? Pas mriki kala emben nika nitihe nggih mobil, ndhak mobil silihan neh?" mBok Sadikem wiwit kegeret ing puseraning critane Munir.

 

"Oh, nika ta Mak?" Munir mesem sansaya amba "pancen Mas Sodik nika putra ragil saking sedherek kalih, mbakyune sampun emah-emah lan ndherek kakunge teng Yogya mrika. Teng griya Mas Sodik kantun kalih Budhe Kaji, ibunipun. Sawargi Pakdhe Kaji niku, nilari warisan ingkang kathah, tegal, sabin, raja kaya lan sanes-sanesipun, dados nggih limrah mawon menawi Mas Sodik niku gesange sekeca. Nanging, menawi namung njagakne tilaranipun tiyang sepuh lan boten dipun ngrembakaken malah namung dipun agem nuruti remening manah, dangu-dangu warisan menika rak inggih telas piyambak ta Mak?".

 

"Nggih, leres niku Gus" mBok Sadikem mbenerne panemune Munir.

 

"Malah sakniki nggih sampun ketingal kok" Munir mbacutne kartisampekane "warisan saking Pak Dhe Kaji sawargi niku, sak niki sampun kathah sudanipun, sabin ingkang waune pinten-pinten enggen, sak niki kantun setunggal panggenan tur nggih sampun boten wiyar malih, kandhangipun Pak Dhe kaji niku waune wonten tiga kebak raja kaya, setunggal kangge ngandhangne Lembu ingkang cacahe langkung saking sedasa, ingkang setunggal kangge kandhang Maesa, wonten menawi namung sewelas ngoten, lan setunggale kangge kandhang menda, cacahe nggih kathah. Sak niki meh telas, kantun nisa lembu kalih napa tiga ngaten, maesa blas boten nilas lan mendanipun kantun gangsal napa nem ngaten. Kamangka kangge nyekapi kabetanan saben dinten pensiun jandha ingkang dipun tampi Budhe Kaji niku nggih mpun turah-turah, tiyang sawargi Pakdhe Kaji niku rumiyin ing kemenag pangkatipun sampun inggil".

 

"Makaten nggih Gus?" mBok Sadikem sansaya kasengsem ngrungokne critane Munir.

 

"Inggih Mak" wangsulane Munir disambung karo nutugne critane "Mas Sodik nika wiwit cilik gesangipun sekeca Mak, boten nate ngraosaken rekaosing gesang kados kula niki, betah napa-napa kantun aba. Benten kalih kula, sing wiwit bayi diingu tiyang ingkang gesangipun pas-pasan, tiyang Bapak kula niku riyin namung pegawe negeri ingkang pangkatipun andhap, gadhah sabin nggih boten wiyar, gek yogane bapak kula niku kathah dados nggih gesange namung pas-pasan kemawon. Kados kula niki, saged tumbas napa-napa nggih sasampunipun ageng, sampun saged pados arta piyambak, niku mawon nggih direwangi meres kringet sarta gesang ngirit ngantos mlirit ngoten nika, dados nggih tebih menawi dibandhingne kalih Mas Sodik".

 

Sansaya suwe sansaya akeh sing dirembug Munir karo mBok Sadikem, mligine sing magepokan karo Sodik sing meneng-meneng maune wis mikat atine mBok Sadikem sing kepengin ngepek mantu. Senajan bola-bali olehe padha rembugan diselani wong sing teka tuku blanja neng warunge mBok Sadikem, nanging ora nyuda kasengseme mBok Sadikem sing sansaya adoh kaseret ing ulekaning critane dhayohe.

 

Sauntara kuwi, Waginem sing wis tekan Kantore SMA Al-Hasan Kedunggalar lagi ditemoni dening Khoirul Anam, Kepala Tata Usaha ing sekolahan kuwi. Khoirul kuwi wonge bagus tur alus, isih nom tur ya isih legan pisan. Lulus saka Fakutas Adab UIN Surabaya telung tahun kepungkur banjur nglamar menyang SMA Al-Hasan sing ora adoh saka omahe kuwi. Ndelalah ya banjur ketampa, malah bareng Pak Kepala lan Para Pengurus Yayasan weruh nek Khoirul kuwi nyambut gawene becik, banjur dipasrahi dadi KTU nggenteni KTU sing lawas sing wis sepuh sing banjur didadekne sesepuh ing Kantor kono.

 

"Niki lamaranipun mBak Waginem kula simpene rumiyin" kandhane Khoirul sawise nampani berkas-berkas lamaran saka Waginem "amargi Pak Kepala nembe tindak rapat kalih Yayasan ing dalemipun Pak Ketua Yayasan ing Ngawi mrika. Mangke sawanci-wanci Pak Kepala rawuh kula aturaken dhateng panjenenganipun".

 

"Makaten nggih Bapak?" Waginem wangsulan sopan.

 

"Inggih mBak" kandhane Khoirul karo nglirik sing diajak omong, menang-meneng Khoirul ya weruh nek wong sing nglebokne layang lamaran ing sekolahane kuwi nduweni "daya tarik" sing kuwat. Kasarane rembug, miturut panemune Khoirul, Waginem iki klebu kenya ayu sing arang tandhinge. Ayu alami ora ayu pulasan kaya lumrahe kenya sing tau ditepungi ngana kae "mangke sawanci-wanci wonten keputusan saking Pak Kepala Panjenengan kula kabari".

 

"Inggih Bapak, matur nuwun sanget" wangsulane Waginem sing arep pamitan.

 

"Jane saene lamarane didamel warni kalih mBak" Khoirul aweh rerigen marang Waginem.

 

"Warni kalih kados pundi Bapak?" Waginem takon.

 

"Ah, sampun nimbali kula Bapak ta mBak, kersane boten kaken" Khoirul semnata karo ngguyu renyah nuduhne ramahe "kula niki dereng tuwa lho, nami kula Khoirul Anam, sanes Guru, dados mBak Waginem saged nimbali kula Pak Khoirul, napa Mas Khoirul, napa Dhik Khoirul, ngaten langkung akrab. Menawi ditimbali Bapak ngono kuwi rasane aku dadi grogi dhewe he he he".

 

"Oh, nyuwun pangapunten Bap... eh, Mas Khoirul" Waginem semaur karo mesem.

 

"Nah, ngono rak keprungu luwih kemraket" wangsulane Khoirul karo ngguyu "karepku ki ngene, lamaran sing siji persis kaya sing njenengan asta iki mau, ditujokne menyang Bapak Kepala Sekolah lha sing siji maneh ditujokne menyang Bapak Ketua Yayasan Al-Hasan, sapa ngerti mengko mBak Waginem bisa langsung ditampa dadi Guru Tetap Yayasan?!?".

 

Waginem manthuk-manthuk, jroning atine ana rasa panuwun marang Pak Kepala Tata Usaha sing wis aweh rerigen marang dheweke mangkono mau.

 

"Ngene wae, mBak Waginem bisa ngasta surat lamaran siji maneh neng kene, mengko berkas liyane rak bisa dipoto-kopi neng lor kono? Dadi ora sah ndadak kundur dhisik menyang Ngawi, banjur tindak mrene maneh".

 

"Assalamu'alaikum" durung nganti Waginem mangsuli pamrayogane Khoirul, keprungu ana wong uluk salam. Wong loro sing lagi lungguh adhep-adhepan keletan meja ing ruang tamu Kantor SMA Al-Azhar kuwi padha ndengengek bareng karo wangsulan :

 

"Alaikumussalam".

 

"Mas Sodik......?" ora krasa Waginem nyebut jenenge sing lagi teka kuwi.

 

"Inggih" wangsulane Sodik karo mesem lan nyedhaki papane sing lagi lungguh "sampun dangu ta mBak niki wau?".

 

"Sampun saantawis Mas" kandhane Waginem aweh wangsulan.

 

 

ana candhake.