SLENDHANG KUNING (034)

34.

Sawuse ganep anggone nata ukara ing angen-angene, Munir banjur njejegne olehe lungguh lan kanthi praupan sing katon sumringah, Munir wiwit guneman ngecakne rancangan sing wis tinata ing sajroning atine kuwi. Rancangan supaya Waginem munggahe marang mBok Sadikem ora kebacut-bacut seneng atine merga Waginem wis tinampa panglamare ing sekolahan papan mulange Sodik Salim kuwi.

 

"Pancen sansaya suwe, Sekolahane Mas Sodik kuwi sansaya wiwit gelem obah ngintir marang ombyaking jaman, karepe ngono ya murih ora kagiles dening rodhaning kahanan sing sansaya seser mubenge. Nanging nek miturut pamawas lan panyawangku minangka wong ndelok, tegese ndelok kuwi mung kendel alok merga kanthi cetha bisa weruh kakurangane sing disawang, beda karo sing nglakoni sing adhakane mung weruh kaundhakane moh nyawang kakurangane, olehe obah sekolahan sing cedhak omahku kae kajaba mung sipate rog-rog asem ya wis rada kasep" kandhane Munir karo ulat sing panggah sumeh.

 

"Rog-rog asem lan rada kasep piye Mas?" Waginem sing satemene wis aras-arasen ngrungokne kojahe Munir, nyelani rembug.

 

"Tegese rog-rog asem kuwi ya ngana kae, ora ajeg olehe obah, istilah ora konsisten nek weruh sekolahan liya sing maju lagi grayah-grayah arep nerokne, nanging ya kuwi mau wis kasep. Arepa mburu playune sekolahan liyane sing wis apal marang dalan sing kudu diliwati, panggah wae sekolahane Mas Sodik kae ya keponthal-ponthal sansaya adoh olehe ketinggal neng mburi, nek dipeksa olehe nekad arep nututi playune sing wis adoh neng ngarepe ya tiwas pedhot napase" kandhane Munir sabanjure.

 

"Ya mangga Mas, kuwi miturut panyawang lan pamawas panjenengan" Waginem wangsulan suwarane digawe sareh murih ora gawe gelene dhayohe, sanadyan satemene atine Waginem ora bisa narimakne karo pambijine Munir marang sekolahan sing lagi wae arep didadekne papan kanggo ngabdi kuwi "mbok menawa pancen ya ana benere, nanging pamawas lan pambijine panjenengan marang sekolahan kuwi ya durung karuwan kabeh bener, merga olehe panjenengan mirsani rak mung saka kadohan tur ya ora njinggleng lire ya mung kadhang kala wae anggone panjenengan mirsani, dadi ya ora mokal nek ana owah-owahan mbuh sing sipate becik utawa kurang prayoga sing luput saka pamirsane panjenengan. Padha wae karo aku, sanadyan lagi weruh nanging aku uga sithik akeh ya bisa aweh pambiji marang sekolahan ndesa kuwi, mesthi wae ora kabeh nampa biji becik, ya isih akeh sing kudu didandani, ya merga kagawa saka niyat lan asiling pambijiku marang sekolahan ndesa kuwi, aku wis mantep tenan olehku arep ngabdekne ragaku, tenaga lan pikiranku marang Gusti Allah lumantar sekolahan ndesa kuwi. Ora ateges aku gumedhe, sanadyan mung saklungsu kabisan sing tak duweni, kenaa kanggo udhu murih ing tembe mburine sekolahan ndesa kuwi bisa luwih maju, kuwi panjangkaku muga-muga bisa kasembadan".

 

"Apik banget sing dadi gegayuhanmu Dhik" Munir mesem lambene ngucapne pangalembana, nanging beda karo sing nyuwara ing jero batine "nanging nek jareku kok eman".

 

"Eman piye Mas?" Waginem takon.

 

"Ngibarate wong dandan-dandan" kandhane Munir aweh wangsulan "nek sing didandani kuwi dhasare ngono kahanane becik, gegayuhan lan panjangkane Slirane kuwi bakal kanthi gampang bisa kasembadan, nanging nek sing didandani kuwi barang sing wis amoh, sanadyan sing ndandani kuwi tukang sing pinter pisan ya tiwas tuwas, iya apa ora ?".

 

"Amoh lan orane sekolahan kae, sing ngerti dudu wong adoh Mas" Waginem wiwit rada dhuwur suwarane "karo maneh, minangka wong anyar aku ya kepengin ngerti kahanan sing satemene, karo maneh aku iki ya dudu tukang utawa tenaga ahli, aku mung saderma kepengin melu ngabdi kasil utawa orane kuwi dudu wewenangku, merga aku mung kasampiran kuwajiban ngecakne lan nularake kawruh sing wis tau tak tampa, dene asile bakal kepiye, kuwi mung Gusti Allah sing wenang nemtokne. Guruku nate dhawuh lan wis tak dadekne paugeman, guru kuwi mung wajib mulangake kawruh murih sing diwulang bisa weruh, dene menawa Gusti Allah ngersakne liya sing ora jumbuh karo sing diangkah dening guru mau, kuwi dudu lupute guru. Guru mung bisa mulang ora bisa gawe pinter, bisane mung mbudidaya murih murid bisa pinter..........".

 

"Nuwun sewu nggih Gus" mBok Sadikem sing wiwit mau mung meneng ethok-ethok ora bisa melu nyaut karo sing lagi padha dirembug, dumadakan melu guneman "menawi kula mirengne wiwit wau, ingkang dipun rembag si Nem kalih panjenengan niki, kenging dipun sanepakaken kados tiyang mastani raosing sambel ing layah".

 

"Ngaten nggih Mak?" Munir sing durung mudheng sing dikarepne mBok Sadikem semaur seneng, ngira menawa bakal aweh panemu sing tundhone bakal mbenerake panemune.

 

"Inggih" mBok Sadikem nutiugne gunem "namung emanipun, ingkang dipun raosaken Nem kalih ingkang panjenengan raosaken benten, jalaran ingkang sami dipun raosaken namung bumbunipun dede sambelipun. Menawi ingkang dipun raosaken menika sami-sami sambelipun, tartamtu boten badhe wonten benten ing pamanggih, awit wiwit kula dereng lahir ngantos benjing balung kula telas, raosing sambel menika pedhes, menika sedaya tiyang mesthi badhe ngleresaken. Benten menawi ingkang dipun raosaken menika bumbunipun sambel ingkang dumados saking bawang,brambang, trasi, gendhis lan sanesipun. Kamangka ingkang dipun raosaken Nem niku gendhise lan ingkang panjenengan raosaken menika trasinipun, mangka salaminipun inggih boten badhe panggih ing pamanggih, menapa boten makaten Gus?".

 

Munir sing babar pisan ora ngira yen jebul mBok Sadikem wong bodho sing ora tau ngerti sekolahan kuwi bisa ngucapne tembung sing sanadyan mung ngrembug sak sambel nanging duwe teba sing jembare kagila-gila, sapandurat mung  bisa meneng. Munir ya wis krasa nek kanthi guneman mangkono kuwi, mBok Sadikem nuduhake yen dheweke ora seneng krungu olehe Munir lan Waginem ngrembug sing magepokan karo sekolahan sing wis nampa panglamare Waginem kuwi.  Munir ya banjur duwe dudutan, yen ora ana gunane ngrembug lan nuduhne marang Waginem nek sekolahan sing arep didadekne papan ngabdi kuwi dudu sekolahan sing bisa aweh janji panguripan sing luwih becik.

 

"Leres sanget menika Mak" kandhane Munir sabanjure "estunipun kula inggih boten remen kok ngrembag prakawis sekolahan ingkang mapanipun caket kalih griya kula niku. Namung kemawon kula namung nggadahi pepenginan murih lampahing pagesangan menika saged adil".

 

"Adil piye Mas?" sadurunge Mak Sadikem semaur Waginem ndhisiki takon.

 

"Ngeten lho Mak kajeng kula niku" sanajan sing takon kuwi Waginem nanging wangsulane Munir ditujokne marang mBok Sadikem sing uga bisa dirungokne dening Waginem "liripun adil menika, mapanaken barang ing papan ingkang trep. Kados upaminipun, sinten kemawon tartamtu rumaos eman menawi sumerep sandhangan utawi ageman ingkang wujudipun Clana, Rasukan, Jas, Dhasi lan Sepatu menika dipun agem dening tiyang ingkang nembe nindakaken padamelanipun ing sabin, mluku, nggaru, macul lan ndhaut upaminipun. Inggih makaten menapa boten Mak?".

 

"Lha nggih sampun cetha ta Gus?" Mak Sadikem wangsulan karo mesem "jeneh menika cetha dede sandhangane kadang tani nalika nyambut damel kok, nggih tiyang ingkang makaten menika mbok menawi kemawon badhe dipun wastani kirang beres nalaripun".

 

"Pamanggihipun Mak menika estu sampun leres" Munir mesem amba "adilipun busana kala wau inggih ingkang ngagem mesthinipun priyantun kantoran, menawi agemanipunpriyantun kantoran diagem tiyang tani ing sabin menika boten adil, sanaosa inggih boten lepat awit boten nerak pepacuh utawi paugeran ingkang wonten. Lha samangke, kula sumerep bilih Dhik Waginem menika, piyantun ingkang punjul ing apapak, liripun lare ingkang pinter, trampil, gathekan, menapa-menapa sarwa saged, mesthinipun murih adilipun, Dhik Waginem menika kedahe rak nggih mucal utawi nyambut damel ing Sekolahan ingkang cetha nggadhahi biji ingkang sae, boten namung sekolahan sak-sake ngaten menika. Menawi sekolahan-sekolahan Negeri ing ing salebeting kitha Ngawi menika sampun cetha bilih bobotipun tartamtu inggil lan sae, benten kalih sekolahan ingkang nembe umur dereng dangu kathik namung sekolahan swasta ingkang yayasanipun yayasan lokal. Lha kajeng kula sowan kula mriki wau, kula badhe nutugaken atur kula kala emben nika, inggih menika Dhik Waginem badhe kula dherekaken sowan dhateng Kepala Sekolah Negeri ingkang kula tepangi, saperlu nglebetaken lamaran ing sekolahan negeri wau. Lan kula saged njamin, Dhik Waginem mesthi badhe dipun tampi, awit kajawi dhasaripun Dhik Waginem menika pinter, kula ugi gadhah sesambetan ingkang sae kalih kepala sekolahipun. Pripun pamanggihipun Mak ngengingi lekas lan ancas kula niki?".

 

"Piye Nem? Kowe wis krungu ta karo sing dingendikakne Gus Munir iki mau?" mBok Sadikem malah genti nakoni anake wedok.

 

"Ngene ya Mas Munir" Waginem wiwit guneman maneh "aku matur nuwun banget marang Mas Munir sing wis menggalihake aku lan kersa nedya mbantu aku, nanging kanthi tulus aku matur marang Mas Munir nek aku wis kadhung mantep arep ngabdi marang sekolahan sing ana ndesa kae. Ora merga aku ora percaya marang panjenengan, nanging tenane ngono putusan iki tak jupuk awit saka wohing anggonku wis nindakne sembahyang istikhoroh kaya sing tau tak aturne panjenengan biyen kae. Dadi rembugan bab anggonku arep golek papan kanggo ngabdekne ngelmu sing wis tak tampa iki, becike disigeg nganti samene wae".

 

Munir wis ora bisa semaur maneh, wengi kuwi dheweke kapeksa ngakoni yen Waginem pancen angel ditelukne. Munir banjur kepengin enggal pamitan wae, dheweke ora kepengin cuwaning atine disuntak neng omah kono, merga bisa nuwuhake kapitunan sing luwih gedhe. Tratab. Munir kelingan nek mau gawan sing arep dingge oleh-oleh marang mBok Sadiken lali, isih keri ing mobil. Lan saupama saiki dijupuk banjur dipasrahne, cetha nek wis ora patut, malah kira-kira wis anyep lan nyecek ora karuwan...... wong sate lonthong olehe tuku nggone Cak Nardi sore mau.

 

 

ana candhake.