SLENDHANG KUNING (035)

35.

Munir pancen wis ora bisa ngunggahi maneh tembunge Waginem sing wis migunakne tembung asil istikhoroh ngono kuwi mau. Merga nek wis tekan kono kuwi, dieyela kaya ngapa wae, asile panggah ora bisa ngowahi sing dadi putusane sing jarene putusan sing wis pinal. Wengi kuwi Munir rumangsa kasoran rembug lan upama ditutugne olehe ngajak guneman mBok Sadikem utawa Waginem, tan wurunga malah ora ana bathine tumrap Munir. Mula Munir ya banjur pamitan, senadyan atine pegel campur anyel nanging praupane digawe lumrah wae, merga Munir isih duwe pengarep-arep bisa nelukne Waginem nganggo cara liyane. Waginem dhewe nalika dipamiti Munir, olehe wangsulan ya ora beda karo padatan, sanajan neng atine ana rasa seneng nek Munir enggal lunga saka omahe.

 

Salungane Munir ninggal omahe, mBok Sadikem ora enggal-enggal ngalih saka palungguhane ing ruwang tamu kuwi. Waginem sawuse nutup lan ngunci lawange ya banjur mbalik nyedhaki simboke maneh.

 

"Ketoke karepe Munir kuwi mau ya enek apike lho Nem" kandhane mBok Sadikem sawise Waginem bali mapan lungguh neng kursine "merga arepa kaya ngapa wae, nek neng Ngawi kene iki, sak maju-majune sekolahan partikulir kuwi ya kadohan nek ditandhingne karo sekolah negeri lan jenenge ngabdi neng sekolahan partikulir kuwi ya beda banget nek ditandhing karo ngabdi neng sekolahan sing negeri".

 

"Nek bab kuwi pancen bener mBok" Waginem semaur sabar "nanging aku sing ora bisa ngandel karo omonge Mas Munir kae, luwih-luwih  bareng aku krungu karo sing dingendikakne Ustadazh garwane Ustadz Mahfudzi mau, mesthi wae aku ora kepengin dadi kurban kaya pacare Mas Sodik sing biyen".

 

"Ya wis nek pancen ngono" wekasane mBok Sadikem ya mbenerne panemune anake wedok "ora liwat olehmu ngabdi neng sekolahane Pak Ustadz Karmudi kuwi ya kudu sing ikhlas lahir batin, merga ya mung kanthi sangu rasa ikhlas kuwi sing bisa nuntun lakuning menungsa marang kanugrahaning Gusti Allah".

 

"Iya mBok, pandongane simbok wae sing tansah tak suwun" wangsulane Waginem.

 

"Lha nek miturut angen-angenmu, olehe Pak Ustadz Karmudi arep ngajak rembugan Sodik karo Ibune mengko akeh kasile apa ora Nem?" mBok Sadikem ngalihne rembugan, ngajak ngrembug perkara liya.

 

"Aku ora wani ngangen-angen bab kuwi mBok" wangsulane Waginem alon "upama Mas Sodik karo Ibune kersa nggugu sing arep didhawuhne Ustadz Mahfudzi ya sokur alhamdulillah, dene nek ora ya ora apa-apa, wong kabeh-kabeh ki mung wujud pambudidayane manungsa, sing ora bisa ngungkuli purbaning Kawasa".

 

"Dadi upama kowe ora sida karo Sodik ngono kowe ora cuwa?" mBok Sadikem takon sing semune nanting atine anake wedok.

 

"Nek rasa cuwa kuwi ketoke ya ana ta mBok?" Waginem semaur "senajan rasa cuwa kuwi kudune ora ana, jeneh wong sasuwene iki pancen aku dudu apa-apane Mas Sodik kejaba mung kanca lumrah, sanajan sak jane ngono ya .........".

 

"Ya seneng upama ora mung dadi kanca lumrah nanging dadi kanca urip ?" mBok Sadikem nyela tembunge Waginem sing sengaja ora ditutugne.

 

Waginem wis ora semaur maneh, malah banjur ngukudi gelas tilas kanggo nyuguhi Munir mau, arep dikorahi ing mburi. Mbok Sadikem ya banjur ngadeg, ngalih arep menyang kamare, leren.

 

Sauntara kuwi, Munir sing atine isih krasa anyel merga durung klakon bisa nelukne atine Waginem, malah dheweke nemoni kasoran rembug, karo nyetir mobil olehe nyewa kuwi pikirane mubeng seser, ngulat-ulati cara sing kira-kira bisa digunakne kanggo mujudne pepenginane. Nalika mripate weruh tas plastik isi Sate lonthong sing mau lali ora diwenehne mBok Sadikem, Munir mundhak anyel marang Waginem kenya ayu sing jebul ora kaya kenya-kenya waranggana liyane. Kaca mobile dibukak, Lonthong Sate sing olehe tuku nganggo dhuwit kuwi, diuncalne metu, mbuh menyang ngendi tibane.

 

"Rasakna kowe Nem" grenenge Munir sajroning atine "saiki kowe bisa ngucap sing aku kudu meneng ora kuwawa ngungkuli, nanging embuh wektune kowe bakal ngalami nasib kaya sate lonthong kuwi mau. Apa rumangsane ngono aku kepengin ngrabi dheweke? Ora, aku ora kepengin ngrabi Waginem, aku mung kepengin mbuktekne nek aku wong lanang sing bisa nelukne atine wong wedok sing kaya Waginem kuwi wae".

 

Gandheng wektune isih durung pati wengi, Munir ya ora kesusu selak bali. Mobil sing disetiri digelak menyang papan sing kerep dienggo seneng-seneng, papane wong sing kapeksa dodolan tresna merga rumangsa ora kuwat ngadhepi cobaning urip neng ngalam dunya.

 

Meh bareng wektune, Bu Kaji Ali uga lagi ngajak Sodik sing kabeneran ora repot, rerembugan mirunggan karo nglaras arume kopi.

 

"Aku dhek emben pas neng Yogya sing keri dhewe kae lho Le,  jan ngrasakne seneng ora kaya padatane" ngendikane Bu Kaji marang Sodik sing wis lungguh neng kursi cedhake ibune.

"Lha menapa wonten ingkang benten kalih padatane?" Sodik semaur "lire sikepipun Yu Rien utawi Mas Kahar langkung sae dhateng Ibu?".

 

"Ya ora jane" Bu Kaji paring wangsulan "nek sikepe mBakyumu utawa bojone ki ya ora tau beda, wong wiwit biyen ya tansah ora tau gawe cuwane Ibu".

 

"Lha napa sing ndadosne benten?" Sodik matur maneh.

 

"Iki kira-kira lho ya?" Bu Kaji ngendika rada banter.

 

"Nggih napa Bu sing kira-kira niku?" Sodik mesem.

 

"Kira-kira merga neng kana Ibu rak oleh tepungan anyar, sing wonge becik, pinter, sopan lan bisa ngladeni kanthi becik nek Ibu ngersakne ngajak jagongan dheweke".

 

"Sinten menika Bu? Kakung menapa Estri? atake Ibu nembe kapilut ing raos asmara?" Sodik matur karo setengah guyon.

 

"Kowe kuwi kok malah ngawur" Bu Kaji wangsulan suwarane ora nuduhne yen ora karenan merga tembunge putrane "ibumu iki wis tuwa, kok arep mbok padhakne isih nom wae, isiha nom biyen sapungkure Bapakmu, ibu wis ora tau nemoni wong lanang sing bisa gawe sengseme ibu, ora merga apa-apa kajaba pancen tresnane Ibu ki wis entek disuntak kanggo sawargi Bapakmu lan turahane Ibu sokne menyang kowe karo mBakyumu".

 

"Inggih Bu" wangsulane Sodik wis ora karo guyon "kula nggih ngertos lan saged ngraosaken bilih ingkang didhawuhne Ibu niku wau mila leres".

 

"Iya" Bu Kaji nutugne ngendikane "kae lho, Restu kowe ngerti Restu ta?".

 

"Nggih ngertos lah Bu" Sodik wangsulan karo rada ngguyu "Restu putrane Bu Hasanah Pak Jayadi ingkang kala wingenane sareng-sareng takziyah dhateng Panggang nika ta? Restu kenging menapa Bu?".

 

"Ora keneng apa-apa" Bu Kaji wangsulan karo mesem "sing ibu kersakne oleh tepungan anyar ki ya Restu kae bocahe. Ibu ki kerep jagongan karo Restu lan Ibu rumangsa cocog karo dheweke, merga omong saomong sarwa nengsemake, jembar tebaning wawasan, ora kaduk olehe seneng umuk malah kepara pintere dialingi, nanging tembung sing metu saka lesane kabeh sarwa gawe senenging atine Ibu lan kira-kira wong liyane Ibu ya duwe panemu sing padha".

 

"Lha inggih limrah ta Bu?" Sodik atur wangsulan "Restu nika rak inggih putranipun tiyang kinurmat, bapak lan ibunipun Guru sedaya, wiwit alit tansah digegulang ing reh kautaman, menapa malih Restu nika rak inggih tiyang ingkang pinter, tiyang inggih lulusan Perguruan Tinggi ingkang kondhang ing Yogya. Dados inggih sampun pas menawi Restu nggadhahi kelangkungan kados ingkang Ibu dhawuhaken menika kala wau, jeneh wis sarjana kathik wiwit cilik digulawenthah dening wong tuwane sing kakung putri guru kabeh, dadose nggih dados tiyang sae. Mila kula nggih sok-sok gadhah gagasan benjing menawi pikantuk jodho ngaten, kepengin saged jodho ingkang nyambut damelipun dados Guru, murih anak-anak kula benjing saged dados lare ingkang shaleh solehah".

 

"Ibu ya seneng kok saupama Ibu kagungan mantu wedok ki Guru ngono" Bu Kaji ngegongi apa sing dikandhakne Sodik.

 

"Inggih ta Bu?" Sodik ngguyu lirih "nggih mugi-mugi mawon boten dangu malih Ibu kaparingan mantu Bu Guru".

 

"Aamiin" Bu Kaji wangsulan ngamini kandhane Sodik "kowe ngerti ta Le? Restu kae nyambut gawene ya Guru lho?".

 

"Dheg!" Sodik wiwit nyandhak karo sing dikersakne Ibune. Ana sethithik rasa samar sing mampir ing atine. Samar yen Ibune ngersakne Sodik gelema mujudne idham-idhamane, ngaturne mantu marang Ibune sawijining Guru, sing ora liya Restu sing wektu iki nyambut gawene ya dadi Guru, Guru TK.

 

Nggagas ngono kuwi, ndadekne Sodik banjur meneng, ora enggal guneman, nanggapi pangandikane Ibune sing lagi ngersakne ngajak jejagongan.

 

 

ana candhake.