SLENDHANG KUNING (037)

37.

Dina esuke Sodik ora menyang sawah, merga dinane Rebo lan dina Rebo karo Kamis kuwi ancerane Sodik mulang neng SMA. Mula isih esuk wis ngelapi pit montore, banjur adus lan reresik awak. Karo mantesi sandhang panganggone Sodik mesam-mesem dhewe, semangat olehe arep budhal mulang wuwuh sapirang-pirang. Ya, merga mengko bakal ketemu Waginem neng sekolahan.Sodik Salim wong pinter weton Mesir kuwi ora tau nggagas ya gene anane Waginem neng sekolahan kuwi wis nambahi greget olehe njangkahne sikil menyang sekolahan. Sakeplasan Sodik ya tau maca, yen tenane ora mung dheweke dhewe sing wangune kepencokan sengsem marang Waginem. Khoirul Kepala Tata Usaha sing uga isih legan kuwi miturut panyawange Sodik uga nggadhuh rasa kepencut marang Waginem, nanging Sodik ora nggagas perkara kuwi. Sodik isih luwih optimis yen mung saingan karo Khoirul wae sajake ora pati mbebayani, luwih-luwih yen kelingan karo sing dingendikakne Pak Ketua Yayasan sing luwih nyengkuyung marang dheweke ketimbang marang Khoirul Anam. Uga ora kalah bakune, nadyan Sodik olehe teka neng sekolahan ora saben dina, beda karo Khoirul sing saben dina mlebu, nanging wektu kanggo ketemu lan omong-omongan karo Waginem luwih akeh dheweke tinimbang karo Khoirul sing ruwangane beda karo ruwangan sing kanggo lungguhan para Guru nek wayahe ora mulang neng kelas.

 

"Nanging ora kena semono" dumadakan sajroning atine ana suwara elik-elik "nadyan arang bisa ketemu lan jejagongan, nanging bisa uga Waginem luwih sengsem marang Khoirul lho?".

 

"Kuwi bener" wangsulane atine dhewe "nek pancen mangkono tenan, ya ora apa-apa, karang jenenge jodho kuwi wis diatur dening sing gawe urip. Sing baku aku wis njangkah kanggo marani panjangkaku, dene karo Sing Kuwasa jebul ora dikeparengake, ya wis. Muga-muga wae, mbuh karo aku mbuh karo Khoirul muga-muga ing mbesuk uripe Waginem dadi sansaya becik, ora kaya Susi sing wurung karo aku jebul malah ora karuwan sing dadi nasibe".

 

Kelingan Susi, Sodik uga banjur eling marang Munir. Yen Munir biyen wis ngrebut Susi saka tangane, saiki ora mokal yen Munir uga mbudidaya ngrebut Waginem saka tangane maneh. Sodik uga weruh lan ngerti bab kuwi. Nanging Sodik uga ngerti nek Susi karo Waginem kuwi beda lan nduweni kapribaden sing ora padha.

 

"Ya muga-muga wae Gusti Allah paring pangayoman marang Waginem" karo ngrampungne olehe jungkasan Sodik ndedonga marang Sing Maha Kuwasa.

 

Ngepasi Sodik tekan parkiran sepedha motore para guru, neng kono Waginem lagi wae njagangne sepedhane. Ana rasa seneng sing mampir ing agen-angene Sodik.

Mripate nglirik jam ing tangane, wektu jam pelajaran isih setengah jam maneh diwiwiti. Tekane Waginem ing sekolahan ora kasep, ora beda karo olehe teka.

 

"Kok gasik Bu?" aloke Sodik aruh-aruh marang kenya sing wis njiret atine kuwi. Wiwit Waginem dadi guru neng sekolahan kono, Sodik yen nyeluk Waginem salin saka mBak malih dadi Bu, idhep-idhep mbasakne murid-muride.

 

"Inggih Mas, eh Pak" wangsulane Waginem karo mesem "tinimbang ing margi kraos kemrungsung, kula pilih bidhal radi enjing".

 

"Mila saenipun inggih makaten" Sodik guneman maneh karo njejerne sepedhane ing sisihe sepedhane Waginem. Waginem dhewe wis ngalih neng njabane parkiran nanging isih ngadeg ora tumuli mlaku menyang ruwangane guru-guru, ketoke ngenteni Sodik.

 

Wong loro sing satemene ing atine ana rasa sengsem nanging isih durung ana sing wani mblakakne kuwi banjur bareng mlaku tumuju ruwang guru.

 

"Ketingalipun pripun Bu? saged kraos napa boten sasampunipun ngraosaken mucal lare-lare dhusun ing mriki?" karo mlaku Sodik nglirik Waginem sing mlaku ora adoh  ing sisihe.

 

"Insya'allah malah sansaya krasan Pak" karo mesem kebak semangat Waginem wangsulan "saged kepanggih lare-lare saben dinten makaten menika, ingkang wonten raosipun namung remen, inggih mugi-mugi mawon anggen kula nindakaken kuwajiban mucal menika ugi saged ndadosaken lare-lare sansaya sregep anggenipun sinau".

 

"Aamiin" Sodik wangsulan karo mesem.

 

Ora krasa lakune wong loro kuwi wis tekan panggonan sing dituju. Jebul neng papan kono wis akeh guru sing teka lan lungguh neng kursine karo padha omong-omongan.

 

"Waaaah jan serasi tenan Pak Sodik" Pak Sigid, guru Akutansi neng sekolahan kono kuwi, alok karo ngguyu renyah, ngerti nek Sodik karo Waginem tekane bareng.

 

"Apane sing serasi Pak?" Sodik wangsulan karo ngimbangi mesem.

 

"nGgih panjenengan kalih Bu Waginem niku lho" Pak Sigid guneman maneh eseme sansaya amba "kula sawang wiwit saking parkiran dugi mriki, anggenipun tindak ketingal nengsemaken, kados Romeo kalih Yuliet mawon".

 

"Ora dhing Pak" Bu Wiwin sing olehe lungguh ora adoh karo Pak Sigit melu nrambul "ora kaya Romeo karo Yuliet, nanging kaya Kamajaya karo Kamaratih".

 

Sodik ora wangsulan, mung eseme wae sing katon nambahi sumringahe praupane. Waginem uga ora guneman apa-apa, mung rasa seneng ing sajroning atine merga oleh gojlogan saka kanca-kanca padha guru kuwi sing ora bisa disingidake. Praupane dadi mbrabak, nanging dudu mbrabake wong sing nesu, nanging mbrabak merga atine ketiban rasa isin, isin sing nyenengake.

 

"Mulane, kabeh wae padha nyenyuwuna muga-muga Pak Sodik karo Bu Waginem enggal nyebar undangan kanggo awake dhewe" Pak Agus sing yuswane paling tuwa ing ruwangan kono kuwi, melu mbumboni "mengko nek wis resmi, Pak Sodik rak mundhak sregep rawuh, rak ya ngeterne ingkang garwa? rak ya ngono ta Pak Sodik?".

 

"Walah-walah, panjenengan kabeh ki jan sadis tenan kok" Sodik wangsulan karo ngguyu "esuk-esuk kok wis mentala-mentalane nggarapi kancane kaya ngene?".

 

Wong sak ruwangan padha ngguyu bareng, klebu Waginem uga melu mesem, praupane mundhak sansaya mbrabak abang kaya jambu dersana. Karo mapan lungguh neng kursine, Sodik kober nglirik Waginem sing uga mapan lungguh neng kursi ora adoh saka papane. Jebul mbarengi Sodik nglirik kuwi, Waginem uga pas nglirik marang Sodik. Tanpa disengaja sunaring mripate wong loro kuwi tempuk, kekarone mesem bareng banjur padha ndhingkluk, praupane padha olehe mbrabake.

 

mBarengi wektune, Bu Kaji Ali lagi wae lenggah neng pawon, masrahne blanja-blanja sing dituku saka bakul ideran sing dadi langganane, marang Simpen sing wektu kuwi lagi ngelapi bala pecah sing lagi wae rampung dikorahi.

 

"Lho mBak Yun blanja wau empun dugi ta Bu Kaji?" karo nampani blanja-blanja sayuran, Simpen takon marang bendarane.

 

"Uwis, lha kae wonge rung lunga, isih ngedoli sing lagi padha blanja kae" wangsulane Bu Kaji "lha apa awakmu mbutuhne apa maneh? ya kana, tukuwa kana iki dhuwite, mumpung wonge durung lunga".

 

"Boten kok Bu Kaji" Simpen matur "anu, kula dhek emben rak taksih nilar susuk teng piyambake? nek boten ndang kula jaluk mengke saged-saged kelalen larene".

 

"O kuwi ta? Uwis kok" Bu Kaji ngendika karo mesem "susuk sing cacahe rongewu satus seket ta? Uwis diwenehne aku, dipotongne blanja kuwi".

 

"Oh, nggih empun nek ngoten, kula namung kuwatos nek larene nglali" kandhane Simpen sabanjure.

 

"Kowe kuwi kok senengane nyujanani ala marang wong liya lho?" Bu Kaji ngendika semu srengen "ora becik ngono kuwi, upama si Yun Blanja kae lali, merga ya pancen urusane sapirang-pirang, nek dielikne rak ya banjur manggon. Iya ta?".

 

"Eng... enggih jane" Simpen wangsulan karo mesem, ngrumangsani kaluputane.

 

Bu Kaji karo Simpen padha noleh nyawang arahe plawangan pekarangan, ana sepedha motor sing menggok suwarane keprungu banter saka papane wong loro sing lagi padha jejagongan kuwi. Simpen menyat, mlaku mengarep arep ndelok sapa sing lagi teka.

 

"Ketungale kados Mas Munir" kandhane Simpen ngaturake marang Bu Kaji sapa sing numpak sepedha motor mlebu ing pekarangan kono kuwi.

 

"Sapa Munir? Munire Dhik Hari?" Bu Kaji mundhut pirsa, nggenahne sapa tamune.

 

"Inggih leres"

 

"Kana temanana dhisik, kon ngenteni neng pendhapa wae, aku tak salin kudhung dhisik" Bu Kaji prentah Simpen supaya nemoni tamune.

 

Simpem ya banjur metu arep nindakne dhawuhe bendarane. Bu Kaji mlebu omah arep salin kerudhung sing rada pantes yen kanggo nemoni dhayoh.

 

"Bekti kula Budhe Kaji" Munir gurawalan mapag metune Bu Kaji saka omah, banjur sungkem karo ngaturne bekti.

 

"Iya" wangsulane Bu Kaji sing dibacutne karo pamundhutan pirsa "iki mau saka omah? Apa mung mampir wae? Apa diutus Bapakmu?".

 

"Inggih Budhe, saking griya mawon kok" wangsulane Munir "kula supe menawi niki wau Mas Sodik mucal, estunipun badhe matur Mas Sodik ugi matur dhateng Budhe Kaji".

 

"Iya, Sodik iki mau menyang sekolahan" Bu Kaji paring wangsulan "Lha arep matur bab apa ta? Ketoke kok wigati banget?".

 

"Inggih Budhe" Munir matur alon nanging cetha "inggih awit kasurung raos dosa ingkang nate kula tindakaken dhateng Mas Sodik kala rumiyin, kula gagas menawi kula wajib ngaturaken babagan menika dhateng Mas Sodik ugi dhateng Budhe Kaji, inggih nadyan namung sakedhik sageda nyuda dosa kula ingkang sampun kalajeng rumiyin nika".

 

"Lho perkara sing wis kebacut lan wis suwe kedadeyane ya gene mbok kandhakne maneh? Kowe rak ya wis ngerti dhewe ta? Sodik ki wis ora nggagas perkara kuwi maneh. Lha saiki apa maneh sing arep mbok kandhakne?" Bu Kaji mundhut pirsa, suwarane cetha yen olehe ngendika katon tenanan.

 

ana candhake.