SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (043)

 43.

Wong telu kuwi meneng sedhela sajake lagi nggagas wangsulan sing tak wenehne. Banjur wong telu kuwi padha guneman klesik-klesik padha kancane, aku ora ngerti apa sing lagi diomong, merga kajaba lirih, basa sing digunakne ya beda karo basa sing kulina tak enggo, wangune wae basa wewadi sing mung dingerteni wong telu kuwi thok. Aku ethok-ethok ora krungu, malah aku banjur mbalikne awak marani Baratketiga sandhangan sing maune tak kendhoni, bali tak tata lan tak kencengi maneh.

Nalika aku lagi mbenerne sandhangane Baratketiga, wong telu kuwi mlaku marani, nanging aku ora maelu, api-api ketungkul ndandani tungganku.

“Kisanak, ndika kuwi arep menyang endi, olehku rembugan durung rampung kok malah arep ndika tinggal?” wong sing mau nakoni aku takon maneh.

“Lho isih ana ta sing arep ndika takokne menyang aku?” karo noleh aku mbalik takon “nek ndika nakokne sing ana sambung rapete karo laladan kene, bares wae aku ora ngerti, nek ndika takon aku saka ngendi lan arep menyang ngendi, gajege ya wis tak wangsuli kanthi cetha ta?”.

 

“Ora perkara kuwi sing arep tak rembug” wong kuwi wangsulan suwarane wiwit ketara nek rada banter “nanging akua rep ngecakne kuwajibanku minangka prajurit marang ndika sing pantes tak sujanani”.

 

“Aku tumindak apa Kisanak? Yen ndika kuwi pranyata Prajurit Majapahit, ya gene ora ana tandha pangkat kaprajuritan sing nemplek ing sandhangan sing ndika enggo? Aja ngawu-awu dadi prajurit yen mung arep memedeni kawula Majapahit kaya aku” ora krasa aku katut kepancing karo omongane wong mau, meh wae aku ketrucut ngaku yen aku iki isih punggawa Dalem Katumenggungan reh-rehane Tumenggung Jatikusuma, nanging tujune aku banjur eling yen akum au wis kandha nek tilas abdine Gusti Tumenggung, embuh Tumenggung sapa ora tak genahne, dadi aku ora sida blaka apa anane.

 

“Aku pancen Prajurit Majapahit sing anyar kisanak” wangsulane wong kuwi, suwarane bali mendhek “dudu Prajurit Majapahit sing kulina ndika weruhi. Aku sakanca iki abdi lan pandhereke Gusti Adipati Girindrawardana sing jumeneng Keling, sing bakal nggenteni keprabone Prabu Brawijaya ing Majapahit. Dene kuwajibanku sakanca, ngendheg lakune wong sing arep ngliwati dalan kene, iya sing saka kulon iya sing saka wetan, ora kena mbacutake laku kajaba yen wis ana bukti nyata yen wong kuwi nyata-nyata setya lan tresna marang Negara Majapahit, klebu ndika sing mau kandha nek arep menyang perenge Gunung Lawu, dadi saka kene ndika arep ngulon”.

 

“Aneh, aku lagi ngerti iki ana wong ngawur sing ngawu-awu dadi prajurit Majapahit banjur arep tumindak sing cengkah lan pranatan kaprajuritan Majapahit” aku grengengan alon nanging tak seja supaya wong telu kuwi melu krungu “dumeh aku mung sak tilase abdi pekathik wae banjur arep diapusi”.

 

“Aku ora ngawur Kisanak” wong kuwi bali guneman rada banter “aku ya ora arep ngapusi, saiki ndika tak prentahne supaya masrahake kabeh barang sing ndika gawa klebu jaran sing ndika rakiti kuwi marang aku. Barang lan jaran ndika kuwi dibutiuhake kanggo wragad ndandani Majapahit sawuse mengko klakon pindhah kutha menyang Kadhiri, jumbuh karo sing dilenggahi Raja Majapahit sing anyar yaiku Gusti Adipati Girindrawardana”.

 

“Oo, cethane sing tak adhepi iki bangsane Begal sing golek mangsan ta jebule?” aku semaur santak. Jroning batin aku isih duwe kapracayan yen mung ngadhepi bangsane begal ngene iki wae, sanadyan dikrubut lima Kirakira aku isih menang. Luwih-luwih saiki aku uga nggawa sipat kandel pusaka keris Kyai Bancik ampilan saka Rama Tumenggung uga Slendhang Sipat peparinge Ki Anggara calon bapa Maratuwaku.

 

“Keparat kowe Suwanda” tak wangsuli nganggo ukara ngono kuwi, wong mau misuh karo mentheleng, tangane wiwit ngepel “aku dudu begal, nanging aku prajurit. Saiki kowe gelem masrahne apa sing tak kandhakne mau apa ora he?”.

 

“Aku ora idhep” wangsulanku tatag, karo tata-tata siaga ngadhepi bebaya “mboh prajurit, embuh wong ngarit, embuh begal embuh brandhal nek kowe kabeh ora kepengin tak rangket tak pasrahne prajurit Majapahit supaya dilebokne pakunjaran, enggal tumuli padha sumingkira saka ngarepanku!”.

 

Tanpa guneman apa-apa wong mau mlangkah maju karo ngirimne dugangan ngarah marang lambungku. Tujune aku waspada, dugangane bisa tak endhani lan tanganku genti kemlawe aweh ngarah marang sirahe wong kuwi. Nanging padha karo pandugange mungsuhku, pupuhanku jebul isih bisa diendhani dening wong kuwi. Dumadakan wong telu kuwi kaya semayan, ngebyuk bareng nrajang aku, aku dadi rada kaget, mung tujune sadurunge aku ngabdi ing dalem katumenggungan aku wis diweleg ngelmu kanuragan dening wong tuwaku lan sabanjure aku uga wis akeh nampa piwulang kanuragan saka rama Tumenggung, dadi ngadhepi kruyukane wong telu sing maju bareng iki, aku isih bisa ngladeni kanthi becik. Kabeh serangan isih bisa tak endhani utawa tak tangkis kanthi becik, malah siji loro sadhukan lan pupuhanku krasa bisa ngenani peranganing awake mungsuh-mungsuhku.

 

Wong telu kuwi tak anggep begal sing bodho, jalaran anggone ngadhepi aku maju bebarengan. Upama duwe  nalar, wong telu kuwi rak bisa ngirit tenaga lan napase?. Lire olehe maju gentenan siji-siji, nek sing maju wis krasa kesel lan ambegane wis menggeh-menggeh, bisa mundur supaya digenteni kancane. Nanging cara iki ora dicakne, dadi aku ya luwih seneng, sanadyan ya rada abot ngadhepi wong telu sing maju bareng.

 

Kira-kira oleng seketan jurus nggonku ngadhepi kruyukane wong telu sing carane perang isih katon kasar lan ngawur, isih ditambahi karo kerepe olehe padha misuh-misuh lan omong lekoh nalikane ketiban sikil utawa kepelanku sing ora bisa diendhani, wong telu kuwi padha mencolot memburi. Telu-telune banjur padha ndudut pusaka saka wrangkane dhewe-dhewe. Sing siji, ya kuwi sing mau ngajak omongan aku dhisik dhewe, ngetokne pedhange. Sing loro padha nglolos tumbake.

 

“Suwanda, tinimbang mengko patimu ndadak nganggo pasiksan saka aku wong telu, luwih becik yen  kowe pasrah wae” kandhane wong sing nyekeli pedhang kuwi karo nyawang aku “aku ngerti yen satemene kowe kuwi dudu tilas pekathik kaya sing mbok kandhakne neng ngarep. Kowe mesthi punggawa Majapahit sing bodho sing ora manut karo para punggawa sing wis manunggal karo barisan saka Keling lan Kedhiri. Nadyan ta mangkono  aku isih gelem aweh pangapura marang kowe nek kowe gelem masrahne jaran lan barang-barangmu marang aku. Perkara mbesuke kowe bakal mati neng tanganku ing madyaning peperangan, kuwi perkara seje. Saiki sepisan maneh tak takoni, kowe milih mati neng kene apa milih masrahne jaran lan barang-barangmu marang aku?”.

 

“Lucu tembungmu kuwi kisanak” wangsulanku karo ngguyu, nanging aku kober rada ngedhap merga tak sawang pucukpucuk tumbak lan pedhang sing dicekeli wong telu kuwi katon busem ora sumorot nalika kena soroting srengenge, iki nuduhne nek gegamane wong-wong kuwi dudu gegaman wantah, nanging gegaman sing ngemu wisa utawa warangan sing mbebayani “sajake nggonmu dadi begal durung pati suwe ya? Ketitik lagi ngadhepi tilas pekathik wae kowe wong telu kethetheran, ngono kok wani-wanine ngaku prajurit he?. Sepisan maneh tak elingne, nek kowe kepengin slamet diage minggata saka ngarepku kene, nek ora minggat aja takon dosamu apa nek aku kapeksa ngrangket kowe lan masrahne marang Prajurit Majapahit sing temenan supaya kowe kabeh padha dikunjara!”.

 

Bubar muni ngono kuwi, kanggo njagani bebaya sing ora tak karepake, alon-alon Slendhang Sipat peparinge Wa Anggara tak udhari saka bangkekanku. Tak cekeli pas tengah-tengahe nganggo tangan tengen. Aneh, durung nganti aku ngucapne mantra wewarah saka Wa Anggara, ketara yen Slendhang Sipat wis ngetokne pangaribawa sing nggegirisi. Ana ganda arum kaya gandane kembang melathi lan ing papan kono krasa kaya malih dadi angker lan nyeremake.

 

 

Ana candhake.