SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (044)

44.

Srengenge sing mau panase kaya ngobong-obonga bumi dumadakan ketutupan mendhung ireng sing tan kawruhan sangkane sing ndadekne kahanan dadi surem. Wong telu sing wis padha siaga karo gegamane kuwi dumadakan mlumpat memburi, kaya weruh barang sing wis gawe mirising atine. Wong telu kuwi padha inget-ingetan karo kancane, nanging ora guneman apa-apa. Aku dadi sansaya waspada, mbok menawa wae wong telu kuwi lagi semayan gawe cara piye carane ngadhepi aku sing wis ngetokne gegaman aneh sing mung rupa slendhang sutra rupa kuning iki.

 

“Ya gene padha leren Kisanak? Ayo ditutugne anggone padha gojeg, yen ndika kabeh ngetokne gegaman sing mawa wisa utawa warangan, aku cukup nganggo slendhang iki wae. Ayo dibuktekne , ndika wong telu apa aku sing bakal dadi rebuking bumi ing sacedhake Sendhang iki” aku guneman aweh panantang marang wong telu sing durung sida nggunakne gegamane kanggo nyerang aku.

Wong telu kuwi ora ana sing semaur, nanging malah padha manthuk marang kancane dhewe, banjur tata-tata arep wiwit bali ngrangsang marang aku. Aku njejegne kuda-judaning sikilku. Kaya welinge Wa Anggara, Slendhang Sipat tal sabetne marang lengenku karo muji marang Hyang Agung nyuwun kekuwatan murih bisa unggul ing yuda. Dunadakan sepisan maneh wong telu kuwi murungne anggone arep nerjang, malah banjur setindak padha mundur maneh. Aku ora ngerti ya gene wong telu kuwi teka malih dadi kaya wong sing lagi kaweden.

Nanging dumadakan saka walik grumbul, keprungu suwarane wong ngguyu ngekek, banjur disusul jumedhule sawijining paraga sing macak nganggo sandhangane Brahmana. Ora nganggo iket, nanging rambute digelung mendhuwur, ngrasuk jubah rupane klawu, jenggot lan brengose diingu dawa. Beda karo wong telu mau, Brahmana sing wis setengah umur kuwi gageyan mlaku banjur mandheg neng tengah antarane aku karo wong telu sing dadi mungsuhku mau.

 

“Nuwun sewu Denmas” wong kuwi aweh kurmat marang aku karo guneman alus

“Tak suwun sing gedhe pangapura ndika, awit saka patrape murid-muridku sing ora weruh Slendhang Sipat piyandel Gunung Argapura, uga padha durung ngerti yen ndika iki jebul siswane Panembahan Kiswara”.

 

“Nyuwun pangapunten” aku nimbangi kurmat, Slendhang Sipat isih tak cekel ana tanganku, banjur wangsulan nganggo basa krama “Sang Resi menika sinten inggih, dene sampun wanuh kalihan Suwanda ingkang dereng saged menapa-menapa menika?”.

 

“Inggih ndherek tepang Raden, nami kula Ajar Sarapat saking Gunung Gangsir, yoganipun Bapa Resi Kasatnetra, ingkang duk sugengipun mila mitranipun Panembahan Kiswara” wong sing nganggo sandhangan Brahmana kuwi, malik uga nganggo basa krama, nepungake dhiri marang aku,merga ngira yen aku iki isih siwane Eyang Panembahan Kiswara Gurune Rama Tumenggung lan Wa Anggara.

 

Nek nitik saka patrape wong telu sing didhaku minangka muride kuwi mau, nadyan wong sing ngaku jeneng Ajar Sarapat iki, pangiraku iya Ajar sing ora pati nggugu piwulang agama. Mula kanggo ngeden-edeni supaya wong kuwi ora tiru-tiru murid-muride, aku niyat ora arep blaka yen aku iki mung anak angkate saka salah siji saka muride Eyang Panembahan Kiswara, lan aku ya ora arep menging wong kuwi nyebut aku iki siswane Eyang Panembahan Kiswara.

 

“Inggih Sang Resi, kula ugi nyuwun pangapunten awit kula boten mangertos bilih ingkang gojegan kalihan kula menika kala wau jebul siswa jengandika” aku guneman ngiras aweh wangsulan marang Ajar Sarapat “salajengipun sumangga kula cadhong dhawuh, kaparenga sang Resi paring pepajar dhumateng kula”.

 

“Kenging dipun sanepakaken nguyahi segara utawi marahi bebek lelangen menawi kula atur pepajar dhumateng jengandika Raden Suwanda” Ajar Sarapat wangsulan karo mesem “awit kula ngrumaosi bilih ingkang wonten ngajeng kula menika tuhu siswanipun Panembahan ingkang dados Kedhunging ngelmi agal lan alus. Namung kemawon, kula radi ngungun nalika jengandika kala wau paring dhawuh dhateng murid-murid kula bilih badhe tindak dhateng perenging redi Mahendra sisih ler kilen, nanging anggen jengandika milih margi kok kados kirang leres? Awit margi ingkang jengandika tempuh menika anjogipun boten dhateng Redi Lawu, nanging badhe dhateng Redi Wilis, nuwun sewu menapa Raden mila badhe dhateng Redi Wilis nanging klentu anyebut Redi Mahendra nalika paring wangsulan dhateng murid-murid kula kala wau?”.

 

Aku dadi rada kaget karo wangsulane Ajar Sarapat, wangsulan iki cetha nek nuduhne lamun lakuku wis njupuk dalan sing ora bener utawa kena diarani kesasar ing marga. Kamangka pancen aku durung tau ngerti dalan endi sing kudu tak liwati murih aku bisa tekan papane Eyang Resi Doradruwasa. Mula kanggo nutupi isin,merga kesasar laku,  aku banjur wangsulan karo mesem :

 

“Mila leres Sang Resi, estunipun kula sampun kangen kalihan sedherek sepuhipun Panembahan Kiswara ingkang samangke mangasrama ing Bumi Kedhuwang, nanging bares kemawon kula radi supe marginipun mila kula lajeng milih liwat papan mriki menika kala wau”.

 

“Ooo, Raden Suwanda badhe mertuwi dhateng Kedhuwang? Panggenanipun Sang Maha Resi Doradruwasa, Titah setengah Dewa ingkang yuswanipun langkung sepuh tinimbang nagari Majapahit menika?” Ajar sarapat jebul luwih ngerti sapa sejatine Eyang Resi Doradruwasa.

 

“Mila leres makaten Sang Resi” wangsulanku alon.

 

“Menawi makaten, kedahipun Raden ing margi protigan saderenhgipun papan mriki niki wau, Raden mundhut margi ingkang nganan, marginipun mila ketingal alit, menika margi ingkang anjogipun dhateng Gunung Lawu sisih ler, watawis lampahan kalih dinten mawi kapal” Ajar sarapat ngandhakne dalan endi sing kudu tak liwati “menawi margi menika anjogipun dhateng Redi Wilis, ing mrika rayinipun Panembahan Kiswara ugi wonten ingkang mangasrama, namung kemawon sampun radi dangu anggenipun murud ing kasedan jati”.

 

“Inggih, inggih matur nuwun sanget Sang Resi” aku wangsulan lan sajroning ati rumangsa gumun, dene Ajar sing umure kira-kira sewidakan tahun iki teka apal banget karo sedulur-sedulure Kanjeng Eyang Panembahan Kiswara sawargi? “katujunipun niki kula wau kula kepanggih kalihan Sang Resi ing mriki, saupami boten harak kula saged keblasuk-blasuk awit kesasar ing margi”.

 

“Inggih Raden dhawah sami-sami, samangke menawi Raden ngersakaken nglajengaklen tindak, boten langkung kula ndherekaken raharja lan mugi tansah manggiha rahayu” kandhane Ajar Sarapat, sing banjur kandha marang wong telu sing jarene muride mau “Grontol, Gombak karo kowe Ganggeng, ayo padha nyuwun pangapura marang Raden Suwanda, kuwi ngono isih pepundhenmu dhewe siswane Panembahan Kiswara saka Gunung Argapura”.

 

Wong telu sing pating domblong nyawang nggonku wawan rembug karo Ajar sarapat kuwi tumuli maju karo atur sembah, karo padha guneman njaluk pangapura marang aku.

 

“Nyuwun pangapunten Raden, saestu kula boten mangertos” meh bareng wong telu kuwi nggone guneman karo nyembah.

 

“Iya-iya Kisanak, tiba sapadha-padha” wangsulanku karo mesem “aku ya nyuwun pangapura awit aku ya ora ngerti menawa ndika tetelune iki jebul siswane Bapa Ajar Sarapat, dadi awake dhewe iki mau kena diarani ora ana sing luput, merga ya jalaran durung padha wanuhe durung padha weruhe yen jebul isih karo sanakane dhewe”.

 

“Leres menika Raden” sing semaur malah Ajar sarapat sing anggone guneman karo maju sajangkah nyaketi aku “mugi-mugi pasedherekan antawisipun kulawarga Gunung Gangsir kalihan kulawarga Gunung Argapura menika sageda trus sambet sinambet ngantos pupating jagad”.

 

Gandheng srengenge  wis sansaya adoh nggone ngglewang mangulon, mula aku banjr pamit arep nerusne laku. Ajar Sarapat lan murid-muride padha ngucapne atur sugeng tindak marang aku. Aku milih mbalik,  arep ngliwati dalan sing mau dituduhne dening Ajar Sarapat. Karo mlaku aku rumangsa mongkog dene wis kagadhuhan Slendhang Sipat dening Wa Anggara, temah dening Ajar Sarapat aku dikira siswane Eyang Panembahan Kiswara.

 

 

Ana candhake.