SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (052)

 

52.

Resi Sundaka banjur aweh sasmita marang aku lan Ki Jurudah sarta Ki Prasanta supaya ngetutne dheweke sing arep ngadhep ing ngarsane Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa kaya sing dikandhakne paraga sing lagi wae mlebu gandhok kuwi. Ora kakehan gunem, aku wong telu banjur ngetut lakune Resi Sundaka mlebu menyang Pringgitan.

 

Ing pringgitan Eyang Resi Doradruwasa wis lenggah ing klasa, ing ngarsane katon ana wong wadon kira-kira umur las-lasan tahun, prabane katon mencorong, lungguh timpuh kanthi sirah ndhingkluk marikelu. Ing rada sisih kiwane Eyang Resi, ana paraga telu sing umur-umurane ora adoh karo Resi Sundaka, kabeh ngrasuk sandhangan sing kulina diagem dening para Brahmana. Padha karo wong wadon sing ayu mau, wong telu sing pangiraku sedulure Resi Sundaka kuwi, padha lungguh amarikelu. Resi Sundaka nyembah karo ndhodhok, aku, Ki Prasanta lan Ki Jurudah padha nerokne saparipolahe Brahmana mudha kuwi. Karo nyembah aku isih kober nglirik marang Eyang Resi, wadana lan salirane ora geseh karo Aluse sing nemoni aku neng alas wingenane, mung sing ana kene katon luwih seger.

 

“Klakon tekan bumi Kedhuwang kene sira Suwanda” Eyang Resi ngendika alon karo mesem sajak rena ing penggalih, banjur ditutugne paring dhawuh marang aku wong papat “kene padha lungguh nyedhak aku kene, ndika pisan Dhimas Sundaka lan Jurudah sarta Prasanta”.

 

Resi Sundaka banjur mlaku ndhodhok, aku, Ki Jurudah lan ki Prasanta nerokne, banjur mapan lungguh awor karo wong telu sing pacakane kaya Brahmana kuwi.

 

“Awit saking berkah saha pangestunipun Kanjeng Eyang Panembahan, ancas kula sowan ing bumi Kedhuwang saged kasembadan, Eyang. Pangabekti kula mugi kunjuk” aku matur karo nyembah sawuse linggih ing klasa pandhan sing putih, ngganda wangi aruming kembang pudhak.

 

“Iya, iya Suwanda pangabektinira wis ingsun tampa klawan gambiraning ati, ora liwat kepenakna dhisik nggonmu linggih” Eyang Resi paring wangsulan, banjur genti paring dhawuh marang wong wadon ayu sing linggihe ing sisih tengen “Nini Dewi, Ki Jurudah lan Ki Prasanta sawuse nglenggana ing kaluputane, dene tanpa palilahira wis wani ninggalne Kraton Katentreman lan Taman Sendhang Pangayoman, mung saprelu arep soroh amuk menyang Majapahit, saiki wis padha teka ing papan kene. Tak jaluk, Nini Dewi ya sing gedhe pangapurane marang sekabatira loro sing maune lali kuwi”.

 

“Ngaturaken genging panuwun Kanjeng Eyang lan sepisan malih pun Setyawati nyuwun pangapunten, inggih labet saking kiranging kawigatosan kula temah ndadosaken Paman Jurudah miwah Paman Prasanta sampun sami sembrana badhe nglampahaken tindak ingkang boten prayoga dhateng Kitha Raja Majapahit, katujunipun Kanjeng Eyang langkung pana lajeng paring pemut dhateng Paman kula kekalih menika, saupami Kanjeng Eyang boten manggihi Paman Jurudah saha Paman Prasanta, mendah kados menapa dukanipun Hyang Agung dhateng pun Setyawati?” wong wadon sing jebul duwe jeneng Setyawati kuwi karo nyembah atur wangsulan.

 

“Kabeh mau wis ginaris ing lakuning jagad Nini” Eyang Panembahan ngendika maneh “olehku bisa weruh yen Jurudah lan Prasanta kanthi sesidheman budhal menyang Majapahit kae, iya awit saka pituduh sing tak tampa saka Hyang Kang Maha Wikan, bisane aku nemoni sekabatmu loro kuwi, iya awit saka sihing Hyang Maha Prakosa kang maringake aku kekuwatan temah bisa kongkonan alusku nemoni wong loro kuwi, dene anane Jurudah lan Prasanta gelem nurut apa sing tak kandhakne marang wong sakloron kuwi, iya jalaran sakarone wis kasawaban dening sihing Hyang Kang Maha Asih, temah atine sing panas kaya mawa sambi ditepasi, bisa luluh lane ling marang jejibahane titah nyebarake sihing Gusti marang sapepadhaning titah. Dadi kabeh kabecikan sing ana lan dumadi kuwi satemene iya kagungane Dzat Tan Kena Kinaya Apa”.

 

Ora mung Setyawati dhewe, sanadyan aku lan kabeh sing lungguh ing klasa pringitan kuwi padha manthuk-manthuk kabeh, ngrasakne kaluhuraning sabdane kanjeng Eyang Resi Doradruwasa sing kabeh ngemu pitutur luhur sing pantes dadi gwegebengane manungsa kuwi.

 

“Sabanjure” Eyang Resi paring pangandika maneh, saiki genti ditujokne marang Resi Sundaka lan para sedulure “Dhimas Resi Sundaka lan kadang-kadangku saka Gunung Merapi, sajake titti wancine ndika wong papat nindakne dhawuh saka Bapa Panembahan Kumbangtaman sing magepokan karo aku wis teka….”.

 

“Kula namung nengga dhawuh saking jengandika Panembahan, sawanci-wanci kadhawuhan kula tiyang sekawan boten badhe suwala” Resi Sundaka nigas rembug, matur karo nyembah.

“Kaya sing padha ndika uningani” Eyang Panembahan nutugne anggone ngendika “tunggangan kanggo aku wis cumawis, ya iku Jaran Kyai Baratketiga sing kudune sing ngeterne mrene kuwi putuku Suwanda, nanging gandheng kanggo netepi lakuning kodrat, Baratketiga sing pisah karo Suwanda ing alas Patalan, bisa kepethuk ndika wong papat lan ndika giring mrene”.

 

“Nuwun inggih Panembahan” Sundaka nyelani rembug “sadaya menika mila inggih saking kamirahaning Gusti kemawon”.

 

“Bener Dhimas” Eyang Resi paring wangsulan “sabanjure, kidung suci sing diwaca dening Nini Setyawati wis rampung pamacane, saiki mung kari siji sing durung tak tindakne, ya iku aweh weruh marang putuku Suwanda, apa sing wis kedaden lan apa sing prayoga dilakoni dening Suwanda sawise klakon ketemu aku ana Kedhuwang kene”.

 

“Inggih Panembahan, sepisan malih kula iyang sekawan namung nengga lan badhe nglampahi menapa ingkang dados dhawuh jengandika Panembahan” Sundaka atur wangsulan kanthi kurmat banget.

 

“Iya Dhimas, saiki prayogakna nggon ndika padha lenggah, aku tak guneman marang putuku Suwanda” Eyang Resi Doradruwasa ngendika maneh, banjur miji aku supaya rada nyedhak “saiki Suwanda, coba rada nyaketa mrene, aku arep aweh rembug marang sira, jumbuh karo sing didhawuhne Gusti Tumenggung Jatikusuma marang sira nalika samana”.

 

Aku ngesot maju watara pitung kecu, sawise rada caket karo papan lenggahe Eyang Resi, aku banjur nyembah karo matur :

 

“Nuwun inggih Kanjeng Eyang, pun Suwanda siaga nilingake karna kangge nampi dhawuh saha sabdanipun kanjeng Eyang Panembahan ing Kedhuwang”.

 

“Sepisan maneh, tatanen rasanira, sucekna atinira, murih ora tumpeng suh nggonira nampa tembungku, murih  sira bisa njumbuhake apa sing bakal tak kandhakne karo piwulang sing nate sira tampa sadurunge, mligine kang magepokan karo jejering Suwanda minangka titahe Sang Dzat Kena Kinaya Apa lan sesambungane klawan titah liya ing jagad kang gumelar sarta murih sumurup apa sing diarani sejatining Sih kang mijil saka cipratan sipating Gusti Sing Maha Asih. Lan kang luwiuh wigati, tembung sing bakal ingsun ucapake iki bakal dadi tembung pungkasan saka aku marang sira, dadi ngibarat kaya wre kresna tegese banyu ireng utawa mangsi, kang tumiba ing patra seta, ya iku dluwang putih, mung sepisan ora bisa dibolan-baleni, sarta ora bisa diowah-owahi maneh” Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa miwiti nggone arep paring pangandika marang aku.

 

Ora kaya adate yen arep nampa pitutur saka Rama Tumenggung utawa saka sesepuh liyane ngana kae, wektu kuwi dumadakan ana rasa gambira wor lan rasa miris kan samar ing atiku. Babar pisan aku ora bisa ngentha-entha tembung apa sing bakal tak tampa lan apa sing kudu tak tindakne sawuse nampa wejangan sing ngendikane wejangan pungkasan saka Eyang Resi Doradruwasa iki. Ora krasa aku dadi gemeter, kringet adhem wiwit nelesi klambi sing tak enggo.

 

“Piye Suwanda?” Eyang Resi ngendika maneh, paring pandangu marang aku “sadurunge kebacut utawa kadhung, tembung sing bakal tak kandhakne marang sira iki ngemu kuwajiban sing kudu sira lakoni, yen kongsi sira suwala utawa gedhene nyulayani bakal gedhe walat sing bakal sira tampa. Dadi sepisan maneh, sira isih kepengin nampa rembug saka aku iki apa sira milih murungake wae?”.

 

“Dhuh Kanjeng Eyang Panembahan” aturku karo ndhredheg wel-welan “Suwanda sampun siaga ing manah badhe nampi sadya dhawuh saking kanjeng Eyang lan kula aprasetya sedaya dhawuh saking kanjeng Eyang Panembahan badhe kula lampahi kanthi suka lilaning manah, menawi ngantos Suwanda anyulayani mugi Gusti Paring Walat dhumateng kula”.

 

Eyang Panembahan ora enggal nutugne anggone arep paring wejangan, sauntara kahanan ing pringgitan kuwi dadi sepi nyenyet angker lan mrebawani.

 

 

Ana candhake.