SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (055)

55.

Sawise meneng sedhela, kanggo nata ukara murih gampang ditampa dening Kakang mBok Setyawati, aku banjur wiwit guneman :

 

“Bares kemawon Kakang mBok, kula mila sampun saged nampi menapa ingkang dipun ngendikakaken dening Kanjeng Eyang kalawau, nanging rumaos kula dhawuh-dhawuhipun Kanjeng Eyang Resi menika kala wau namung tembung-tembung limrah ingkang sampun kaprah dipun kojahaken dening titiyang saderengipun, dados menawi kawastanan Ngelmu, menika menggah kula kok dereng pantes. Menika menggah pamanggih kula, borong anggen badhe Kang mBok badhe amastani”.

 

Tak lirik, Kakang mBok Setyawati njengkerutne bathuke, katon yen lagi mikir tembung sing lagi tak ucapne minangka kanggo aweh wangsulan marang pitakon sing ditujokne aku mau.

 

“Mengko dhisik Dhimas” sawuse rada sauntara nggone njengkerutne bathuke Kakang mBok Setyawati banjur guneman maneh “ing ngarep wis tak kandhakne yen, Ngelmu Sejatining Sih sing diparingake marang Dhimas dening Kanjeng Eyang kui mau, ing walike tembung sing disabdakne Kanjeng Eyang Resi, isih luwih akeh maneh piwulang sing luhur lan suci, yen si adhi pranyata mung bisa nampa lan krungu sing disabdakne Kanjeng Eyang lan durung bisa nyumurupi ukara sing ora kocap kuwi, ateges si Adhi isih mbutuhake pambiyantu saka pun kakang minangka sedulur tuwane si Adhi. Nanging, sadurunge pun kakang aweh pambiyantu, aku luwih dhisik kudu mangerteni si Adhi iki isih mbutuhake Wedharaning Ngelmu Sejatining Sih iki apa ora? Yen Dhimas Suwanda nyata isih mbutuhake, mangka pun kakang nyata ora kabotan aweh pambiyantu jer kuwi wis dadi kuwajibanku minangka sedulur tuwa, lan pancen weling sing tak tampa saka kanjeng Eyang pancen kudu mangkono. Nanging yen Dhimas Suwanda jebul wis rumangsa ora mbutuhake ngelmu sing kanggone mung minangka piranti leladi marang bebrayan agung iki, yekti ora ana guna lan paedahe yen ta aku meksa aweh pambiyantu marang Dhimas, murih bisa nggadhuh ngelmu Sejatining Sih iki kanthi rada sampurna”.

 

Aku dadi rada ora kepenak nampa ucape Kang mBok Setyawati iki, ya gene arep aweh pambiyantu marang aku sing jare sedulure enom wae kok ndadak nganggo ditakoni luwih dhisik butuh lan orane? Kamangka aweh pambiyantu marang aku magepokan karo ngelmu sing lagi dirembug iki, cetha yen wis dadi dhawuhe Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa marang dheweke. Nanging, slagane Kang mBok Setyawati pas lagi guneman marang aku mau kuwi, sing tak senengi. Tembung-tembunge sing metu saka lathine, keprungu enak dirungokne nganggo kuping, obahing lathi sing wor lan liringing netrane sarta obahing peranganing raga liyane, katon sarwa pantes lang awe sengseme sapa sing ndulu. Meh wae aku lali, yen sing lagi guneman karo aku iki sedulur tunggal guruku sing kaprenah tuwa, tak kira yen sing guneman iki mau Andalu sing wewayangane tansah kumanthil-kanthil ing telenging atiku. Iya Andalu, sing praupan, pawakan, solah bawa, kabeh memper banget karo Kakang mBok Setyawati. Andalu sing wis kuwawa dadi pamecut marang aku supaya ninggalne Majapahit saperlu puruita menyang Kedhuwang kanggo nampa ngelmu sing kena dienggo sangu lelayaran ing samodraning bebrayan antarane aku karo dheweke.

 

Jalaran nyumurupi solah bawa lan suwarane Kakang mBok Setyawati sing sarwa ceples karo Andalu kuwi, ndadekne rasa kangenku marang Andalu wis angel diampet maneh. Luwih-luwih nganti saiki aku durung ngerti lakon apa sing disandhang dening Andalu sawuse Wa Anggara gugur bareng karo Rama Tumenggung dadi sawur tawuring Majapahit. Lan nalika mau aku nyuwun pirsa marang Kanjeng Eyang mungguh nasib sing disandhang Andalu, aku ora oleh wangsulan sing maremake babar pisan.

 

Bareng mikir bab iki, aku banjur nggagas yen satemene olehku arep puruita marang Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa iki kajaba merga nampa minangka nglakoni paukuman saka Rama Tumenggung Jatikusuma, ya sing baku arep golek sangu murih nggonku nglakoni urip bebarengan karo Andalu bisa lestari lan nemu bagya mulya. Mulane aku banjur ndawakne gagasan, aku kudu luwih dhisik weruh lan bisa mesthekne yen kahanane Andalu wektu iki ing sajroning kahanan sing becik. Andalu isih urip kanthi suci, ora dirusak dening mungsuhe Wa Anggara, ya andhahane Gusti Adipati Girindrawardana sing wis kasil anggone ngraman Majapahit.  Jalaran yen nganti jebul Andalu wis dadi barang jarahan lan katut diboyong dening sing lagi menang perang, utawa kasucene wis direbut dening prajurit sing kegiwang atine merga weruh kasulistyane Andalu, kanggo apa Wedharing Ngelmu Sejatining Sih kuwi tak ngerteni? Ora ana gunane babar pisan. Kajaba yen….. aku durung wani mblakakne suwarane angen-angenku. Muga-muga Andalu isih kaya jaman sadurunge aku lunga ninggal Majapahit wingenane.

 

“Piye Dhimas?” bareng suwe aku ora semaur, Kakang mBok Setyawati banjur nakoni aku maneh. Olehe takon karo mesem sing ngujiwat banget, ati lanangku gumronjal ora karuwan, nanging aku isih eling yen katresnanku wis tak tibakne marang Andalu sing jarene Wa Anggara Andalu uga banget tresna marang aku.

 

“Nyuwun pangapunten Kang mBok” alon-alon aku wangsulan “menawi kang mBok ndangu kados makaten menika, inggih kula wangsulaken dhateng jengandika kakang mBok ingkang sampun nampi dhawuh saking Kanjeng Eyang Resi. Menawi kakang mBok kasdu nindakaken welingipun sawargi Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa ingkang nembe kemawon kundur makahyangan, inggih sumangga dene menawi kakang mBok boten kasdu ing panggalih temah eman paring pambiyantu dhateng kula, keng rayi estu boten saged menapa-menapa. Sadaya purba wonten asta jengandika Kakang mBok Ratu Setyawati”.

 

Sepisan maneh Kakang mBok mesem sing ngujiwat banget, meh wae gawe runtuh isen-isening dhadhaku, ketang saking kasengsem ndulu esem sing diwenehne dening Sang Pindha Ratih iki. Banjur disusuli guneman sing keprungu ndhemenake :

 

“Si Adhi kuwi lho? Kok bisa-bisane guneman kaya mangkono ta? Mesthi wae pun mBakyumu iki ora bakal wani ndaga dhawuhe Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa murih tansah aeeh pambiyantu marang Dhimas Suwanda. Dadi kanthi si Adhi aweh wangsulan kaya mangkono iku mau, si Adhi wis siyaga ing dhiri kanggo nampani pambiyantu saka pun Kakang? Jalaran kanggo nampani pambiyantu saka pun kakang murih Dhimas Suwanda bisa miyak wiwaraning gaib, ngrungokne weca sing tanpa suwara, maca piwulang sing tanpa aksara, sing manggon ana waliking sabda kang wis kangendikakne dening Kanjeng Eyang Resi marang si Adhi, iku ana sarate, ya iku si Adhi kudu bisa nata ati murih dadi resik saka sakehing kekarepaning hawa napsu, nata piker murih wening temah ora kaworan pamikir sing ora mardika. Apa si adhi wis bisa mujudake sarat iki?”.

 

Sepisan maneh aku meneng, ora enggal semaur. Rasa kangenku marang Andalu sengaja tak ora tak penggak, jalaran aku kuwatir yen nganti aku lali purwa duksina, kagiwang suwara slaga lan pawakan sarta pasuryane Kakang mBok Setyawati sing sansaya suwe sansaya gawe kepencute atiku. Aku ora kepengin dadi selulur nom sing nrucak marang sedulur tuwa.

 

“Sepisan malih kula nyuwun pangaksami Kakang mBok” karo ndhingkluk aku aweh wangsulan “menapa keng rayi kaparengaken nyuwun palilah kangge nata manah langkung rumiyin?. Jalaran kula ngertos, bilih ing titi wanci menika pikiranipun keng rayi nembe kuwur, nalaripun Suwanda nembe nglantur, saha manah kula nembe kisruh ingkang boten kantenan. Kanthi kawontenan ingkang kados menika cetha menawi kula dereng samekta nampi pambiyantu saking Kakang mBok, ingkang sanyata kula betahaken menika”.

 

“Iya Dhimas” Kakang mBok Setyawati wangsulan karo slaga sing ora owah “banjur nganti suk kapan kira-kira Dhimas Suwanda bisa nata ati lan nata piker kanggo nampa pambiyantu saka pun Kakang iki?”.

 

 

 

Ana candhake.