SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (056)

56.

Sansaya koming rasaning pikirku weruh slagane Kang mBok sing nyata ora bisa diselaki yen pancen wis nuwuhake branta sajroning nalarku. Nanging sepisan maneh aku isih kelingan yen aku iki isih kaprenah sedulure nom, kajaba saka iku aku uga ora lali yen tenane atiku wis ana sing nduweni, ya iku Andalu sing lagi tak sumelangake mungguh sing dadi nasibe.

 

“Nyuwun pangapunten Kang mBok” wekasan aku aweh wangsulan “kula boten saged atur wangsulan ingkang pas, jalaran estunipun kula kepengin sanget wangsul rumiyin dhateng Majapahit, nanjihaken kabar ingkang kula pireng. Mangke sasampunipun kula ngertos kawontenan Majapahit mawi panyawang kula piyambak, kula tumunten wangsul malih dhateng mriki saprelu nyampurnakaken Ngelmi Sejatining Sih asarana nampi pambiyantu saking Kakang mBok Ratu Setyawati”.

 

“Apa Dhimas Suwanda isih kurang percaya karo dhawuh pangandikane Eyang Resi sarta critane Paman Jurudah lan Paman Prasanta sing ngabarake kahanan Majapahit sawise Dhimas budhal menyang Kedhuwang ?” Kakang mBok sajak ora pati sarujuk yen aku arep tilik menyang Kutha Raja “sumurupa Dhimas, jaman Majapahit kanggone si Adhi kuwi wis dadi jaman sing kawuri, lire Gusti Kang Maha Agung wis kepareng ngersakake Dhimas Suwanda nggelar panguripan anyar sing ora manggon ing Majapahit maneh, nanging manggon neng papan anyar sing manggon ing salore Gunung Lawu lan Dhimas Suwanda kasampiran jejibahan nutugne lelabuhane Tumenggung Jatikusuma leladi marang bebrayan agung kanthi lelandhesan Ngelmu Sejatining Sih sing diparingake Kanjeng Eyang mau, mesthi wae sawuse Dhimas Suwanda bisa ngawruhi kanthi wutuh apa wae isining ngelmu sejatining sih kuwi sawise Dhimas kuwawa maca ukara ing waliking sabdane Kanjeng Eyang kang tinulis tanpa aksara kaucapake tanpa suwara mau”.

 

“Ing prakawis menika kula sampun nglenggana Kang mBok” aku aweh wangsulan “ugi kula sakalangkung pitados dhateng pangandikanipun Kanjeng Eyang Resi menapa dene kabar ingkang dipun asta dening Ki Jurudah miwah Ki Prasanta magepokan kalih kawontenan Majapahit ing wekdal menika. Anggen kula kepengin tilik dhateng Kitharaja menika kenging kawastanan kangge pamitan murih wewayangan Majapahit boten tansah ngranuhi manah kula, awit bares kemawon salah satunggal ingkang dados jalaran saking anggen kula dereng saged nata manah sarta nyiyagakaken nalar kangge nampi pambiyantu saking Kakang mBok menika inggih awit kula dereng saged nyupekaken Majapahit. Inggih kanthi kula tilik kangge pamitan menika ambok bilih saged dados lantaran kula saged nampi kawontenan ingkang kedah kula adhepi temah saged nampi pambiyantu saking Kakang mBok kanthi gangsar”.

 

“Yen pancen si adhi wis ora bisa dipenggak maneh, kapeksa pun Kakang ya mung bisa nglilani sarta titip weling sing kudu sira estokne Suwanda, ya iku wujud sirikan sing kudu sira tetepi sawuse klakon Dhimas Suwanda tekan Kutharaja” wekasan Kakang mBok Setyawati kandha yen ngidini aku tilik menyang Majapahit.

 

“Menapa ingkang kedah boten kula lampahi sadangunipun kula ing Majapahit mangke Kakang mBok?” aku takon apa sing kudu tak siriki.

 

“Nurut pawelinge Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa, sadurunge Dhimas Suwanda klakon bisa mangwasani Ngelmu Sejatining Sih, Dhimas Suwanda ora dikeparengake tumindak sing bisa gawe patine titah sing wujud apa wae, kajaba sing ora disengaja kaya upamane ngeplak peranganing awak kamangka Dhimas Suwanda ora ngerti yen ing kono ana titah wujud lemut utawa sapanunggalane sing lagi mencok, saupama Dhimas weruh uga ora dikeparengake . Bakune Dhimas kudu bisa ngreksa dhiri temah ora gawe pepati kanthi pawadan apa wae” Kakang mBok njlentrehne sirikan sing kudu tak singkiri sasuwene aku durung bisa nguwasani ngelmu peparinge Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa, klebu nalika aku arep menyang Majapahit iki.

 

“Inggih Kang mBok” aku nyaguhi sing dadi welinge Kanjeng Eyang Resi sing dikandhakne Kang mBok Setyawati , jalaran sirikan sing mangkono kuwi cetha yen gampang banget anggone nglakoni lan aku mesthi bisa “dhawuhipun Kang mBok badhe tansah kula emut-emut lan kula estokaken”.

 

“Sabanjure Dhimas” Kang mBok Setyawati nutugne anggone guneman “yen dhimas wis sumurup kanyatan ing Majapahit diage dhimas tumuli pamitan lan bali nemoni pun Kakang, ora neng kene nanging awit papan iki sedhela maneh bakal bali marang wewujudan kaya sadurunge Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa mangasrama, ya iku wujud alas gung kanthi isen-isen sing banget nggegirisi”.

 

“Menawi boten wonten mriki lajeng dhateng pundi kula saged sowan Kang mBok Ratu?” aku takon.

“Si Adhi tak keparengake njujug ing Taman Sendhang Pangayoman sing mapan ing Kraton Katentreman” Kang mBok Setyawati aweh wangsulan “minangka srana Dhimas bisa teka kanthi gampang ing papan kuwi, si Adhi bakal tak ampili pusaka Kraton Pangayoman sing wujud kalpika sing aran Akik Mustikaning Tirta, sawayah-wayah si adhi kepengin menyang Kraton Katentreman, sawangen akik iki rada sauntara, mangka si adhi bakal dituntun dening Hyang Agung lumaku menyang papane Kraton Katentreman. Lan sepisan maneh welingku Suwanda, yen nganti si adhi jebul ora bisa bawa leksana ya iku netepi kasaguhan ora gawe pepati kaya sing tak kandhakne ing ngarep satemene banget gedhe wewalat sing bakal ditampa dening Dhimas Suwanda saka Sang Hyang Maha Prakosa”.

 

Kang mBok Setyawati banjur ngetokne ali-ali sing ana mripate wujud akik rupa putih bening, banjur diulungake marang aku. Gita-gita nggonku nampani kanthi senenging ati.

 

“Ngaturaken gunging panuwun Kang mBok” tembungku karo nampani ali-ali sing ana akike kuwi “samangke kaparenga keng rayi bidhal dhateng Majapahit, pangestunipun Kang mBok ingkang tansah kula jeng-ajeng, mugi kula saged lebda ing karya”.

 

“Iya Dhimas, diage sira budhala, duga-duga tansaha dhimas gawa, ngati-ati aja nganti keri” wangsulane Kang mBok karo mesem, mesem sing ngujiwat banget sing bisa gawe kumepyure panon saking olehe nengsemake “saiki padha sowing-sowangan, dhimas budhal menyang Kutharaja pun Kakang lan Paman Jurudah lan Paman Prasanta uga arep budhal bali menyang Kraton Katentreman”.

 

Rampung krungu ucape Kakang mBok Setyawati ngono kuwi mau, dumadakan ora weruh anggone obah, ngerti-ngerti Kang mBok Setyawati, Ki Jurudah apa dene Ki Prasanta wis ilang saka panduluku. Lan sadurunge ilang rasa gumunku, dumadakan bumi sing tak lungguhi obah-obah kaya diputer mubeng, kahanan dadi saya mbingungake bareng dumadakan malih dadi peteng ndhedhet lelimengan, saka langit keprungu suwarane gludhug sing saut-sautan ora nganggo wirama sing tumata. Nganti suntara suwene kahanan mangkono kuwi dumadi, mbarengi mandhege bumi saka olehe munyer, lamat-lamat saka kadohan keprungu suwara pangakake ula gedhe sing lagi luwe, pambaunge asu ajak sing ngalup-alup nrenyuhake, panggerone macan gembong sing kaya lagi luru memangsan. 

 

Suwara-suwara aneh kuwi sansaya suwe dadi sansaya cetha, banjur lon-lonan wiwit suda lan keprungu sansaya ngadoh saka papanku lungguh, suwe-suwe ilang babar pisan, bareng karo kahanan sing bali dadi padhang maneh. Mung eloke kahanan, klasa sing gumelar sing mau tak lungguhi, pendhapa sing jembar, latar sing gilar-gilar, kabeh wis ora ana. Sing katon neng kiwa tengenku saiki mung reruntuhan tilas wewangunan, bangsane kayu cagak, blandar lan sapanunggalane rata klawan lemah. Ompak watu sing wis padha lumuten. Kabeh digubel dening tetuwuhan rupa ri bandhil lan bebondhotan.

 

Aku ngadeg noleh mengiwa karo noleh manengen ngulati kahanan sing mbingungake nalarku iku. Jebul aku mau lungguh ing ngisor wit gedhe sing oyot-oyote pating pendhosol njudhuk ing lumahe lemah. Lan saka reruntuhan wewangunan kuwi dumadakan jumedhul ana ula ireng salengen gedhene, mriupate abang nyawang papanku ngadeg. Ula ireng kuwi mandheng banjur ngangkat sirahe, awake sing ngarep didegne, mekrok ngemba kaya enthong.

 

Aku siaga banjur nyandhak cuthik arep tak enggo nuthuk ula sing sajak mbebayani kuwi. Nanging aku banjur kelingan welinge Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa, lumantar Kang mBok Ratu Setyawati mau, ora dikeparengake gawe pepati kanthi pawadan apa wae. Cuthik sing wis tak goceki banjur tak buwang menyang lemah maneh. Saka panging wit sing ana dhuwurku keprungu suwarane manuk Drekuku, gumuyu. Bareng aku noleh mendhuwur nyawang prenahe manuk derkuku mau, jebul ing kana uga ana manuk Jalak Penyu sing uga banjur ngguyu, disambung karo ocehane sing sajak aweh sasmita marang aku :

 

“Tutna aku, tutna aku” manuk Jalak penyu kuwi cumlorot mudhun banjur nyolot-nyolot neng lemah. Aku tanggap, ula sing mau mekrok tak tinggal ngono wae, aku ngetutne lakune Jalak Penyu sing pencolotan nuduhne dalan marang aku.

 

 

Ana candhake.