SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (057)

57.

mBuh nganti pirang dina suwene aku terus mlaku, ninggalne bumi Kedhuwang tumuju menyang Kutharaja ing Majapahit. Gandheng aku wis diselehi kekuwatan gaib dening Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa jaman kepethuk sepisanan kae, sing wujude aku ora kagadhuhan rasa kesel, luwe lan ngantuk, mula aku babar pisan ora leren mandheg, kajaba yen wayah bengi sing ndadekne kahanan dadi peteng dhet-dhet, sing bisa ndadekne aku kelangan arahe kiblat.

 

Pusaka Keris Kyai Bancik peparinge Rama Tumenggung sing dhawuhe Rama Tumenggung supaya diaturne ing ngarsane Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa isih tak sengkelit ana lempengku, pranyata tanpa mirsani bukti keris kuwi Kanjeng Eyang Resi wis luwih pana sapa satemene aku. Samono uga Slendhang Sutra Kuning sing karan Slendhang Sipat, peparing saka Wa Anggara, minangka sipat kandelku uga ora pisah saka anggaku. Malah sangu dhuwit emas sakanthong cilik paringane Kanjeng Ibu Nyai Tumenggung uga isih wutuh . Barang-barang mau kabeh pancen ora arep tak pisahne saka awakku, Keris Kyai Bancik apa dene Slendhang Sipat tak kira bakal ana gunane samangsa-mangsa aku kepethuk bebaya, dene dhuwit sangu peparinge Ibu Nyai Tumenggung bisa tak anggo sawayah-wayah yen aku mbutuhake sing prelu dituku nganggo dhuwit sanadyan satemene aku wis ora mbutuhake apa-apa, jalaran aku ora butuh mangan utawa ngombe sing ngendikane Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa nganti satus rong puluh tahun lawase.

 

Ora tak critakne reroncene marga, lakuku wis cedhak karo padhukuhan Bulak Pandhe, sing nalika durung tak tinggal padhukuhan kuwi kareh dening Wa Anggara sing pinercaya dening Negara dadi Kebayan. Saiki aku durung ngerti sapa sing gumanti nglungguhi palenggahane Wa Anggara. Kanggoku kuwi ora pati baku, merga sing luwih baku maneh aku kepengin, mangerteni kabar apa sing nyartani Andalu, putrane Wa Anggara sing arep dijodhokne karo aku.

 

Nalika lakuku tekan pategalan sing rada amba, sing manggon sakulone padhukuhan Bulak Pande aku mandheg. Ing pinggir dalan katon ana warung cilik sing dodol omben lan panganan. Aku nedya menggok arep mlebu menyang warung kuwi, sanadyan temene aku ora butuh mangan utawa ngombe, nanging aku golek warta luwih dhisik sing ana gandheng cenenge karo Padhukuhan Bulak Pandhe sawuse Wa Anggara gugur.

“Mangga Kisanak pinarak nglebet mriki” sajak gupuh wong sing duwe warung mbagekne tekaku, banjur gumrecek tembunge nawakne dagangane “badhe ngersakne ngunjuk menapa? Wonten Toya Dawegan Klapa Wulung ingkang nembe anggenipun methik saking glugunipun, wonten legen, ugi wonten kopi ingkang toyanipun kedah dipun umubaken rumiyin……”.

 

“Kula nyuwun Dawegan kemawon Ki” aku wangsulan karo mapan linggih ing lincak dawa ngadhep meja, karo manthuk kurmat marang wong sing padha lagi ngadhep wedange dhewe-dhewe, wong sing uga padha karo aku, butuh tuku omben ing warung kuwi.

 

“Menawi makaten katuran nengga sakedhap nggih Kisanak, kersane deganipun dipun pacaki rumiyin” wong sing duwe warung kuwi guneman banjur mlaku menjaba karo njupuk bendho kanggo macaki klapa sing tak butuhake banyune “kalih nengga, manga dipun sambi niku wonten nyamikan Wajik, Jadah lan menapa menika ingkang wonten”.

 

“Inggih Ki” wangsulanku, banjur aku genti ngajak omongan wong sing linggih ora adoh saka panggonanku lungguh “nuwun sewu, wetan mriku niku padhukuhan pundi nggih Kisanak?”

 

Tak sengaja aku nambong, api-api durung wanuh karo laladan kono lan sajroning ati aku nyenyuwun marang Bethara muga-muga ora ana wong sing ora pangling karo wewujudanku sing satemene wis malih ora kaya jaman aku isih manggon neng dalem katumenggungan kae.

 

“Wetan mriku niku ta Kisanak?” wong sing takoni wangsulan nggenahne pitakonku karo nyawang sakujuring awakku tanpa kedhep, aku dadi ngedhap kuwatir yen nganti konangan nek aku iki Suwanda putra angkate Rama Tumenggung Jatikusuma .

 

“Inggih, kula wau saking kilen nglangkungi wana-wana, lajeng manggihi bulak pasabinan lajeng wonten pategilan mriki, dados sampun tigang dinten kula mlampah nembe badhe kepanggih padhusunan dinten menika mangke” aku aweh wangsulan karo nggawe crita sing rada ngayawara.

 

“Lha ndika niku sedherek saking pundi?” wong sijine sing mau meneng wae genti takon.

 

“Menawi asli kula, kula tebih saking Wonogiri Kisanak, nanging sampun dangu sanget kula nilar dhusun papan kula lahir saprelu ngumbara patos tedha, nglereg-nglereg mangetan wasana dumugi papan mriki niki” se[pisan maneh aku gawe crita sing ora nyata.

 

“Ndika ngagem asma sinten Kisanak? Meh kemawon kula wau ajeng klentu, ndika niku dedeg piadeg tuwin pasuryanipun memper kalihan priyagung ing Katumenggungan mriki, ingkang murca boten wonten ingkang mangertos dhateng pundi purugipun, kalih peken saderengipun wonten dahuru ingkang ndadosaken Gusti Prabu kendhang saking praja” wong sing wangsulan dhisik dhewe mau  takon jenengku lan nyritakne yen aku mirip karo priyagung Katumenggungan. Neng jero ati aku mesem, sing bener ora mirip maneh nanging ya aku sing priyagung sing dianggep murca kuwi.

 

“Ingkang mbentenaken namung, caranipun guneman kalih sandhangan ingkang ndika agem niku, kalih menawi Raden Bagus Suwanda priyagung ingkang kula aturaken wau pakulitanipun kuning ngemu giring, saliranipun radi lema menawi ndika, nuwun sewu ketingalipun gadhah pakulitan cemeng lan radi kera” wong kuwi nambahi katrangane.

 

“Inggih Kisanak, nami kula angsale nengeri bapa biyung kula rumiyin Wuluh Rahina, awit lahir kula kacariyos nyarengi lintang wuluh ndadari, nanging dening kanca-kanca kula dipun celuk mawi sebatan Genter, awit menawi katandhing kalih kanc-kanca sabarakan, kula niki inggil piyambak dedegipun, kados genter” wangsulanku sansaya adoh nggonku nggawe crita.

 

“Ing pundi-pundi niku sami mawon Kisanak Wuluh Rahina” wangsulane wong mau karo ngguyu “nami kula ingkang asli nggih sae, wong kalih tiyang sepuh kula dipun tengeri mawi jenang abang kanthi nami Sudira, nanging gandheng kula remen nedha woh-wohan pala gumandhul, kalih kanca-kanca lajeng dipun undang Codhot . Malah sak niki titiyang ing panggenan kula kathah sing boten tepang kalih Sudira, ingkang dipun tepangi nggih Codhot niki”.

 

“Sami kalihan kula Ki Sudira” aku melu ngguyu “tiyang nggen kula mrika nggih sami boten sumerep nami kula ingkang asli, lan ingkang dipun tepangi nggih Genter niki”.

 

“He he he….” Wong sing nakoni aku ngendi omahku mau genti sing ngguyu karo guneman “menawi nami kula Tomblok, Kisanak Genter. Kula boten ajeng criyos nek nami kula gawan bayi niku Parta, jalaran tiyang mriki boten wonten sing tepang kalih Parta”.

 

Krungu kandhane wong sing jarene ora arep ngaku jeneng asline kuwi mau aku dadi ngguyu, Codhot ya melu ngguyu pisan, wong telu dadi ngguyu banter, sajak merdika uripe.

 

“Thik padha pating cekakak ki jane ngono lagi ngguyu apa ta?” Sing duwe warung nyedhaki aku karo ngulungne dawegan sing wis pacakan lan wis dibolongi kanggo dalan ngombe, marang aku karo takon sajak gumun.

 

“Jenengmu biyen sapa Kang Togog?” Codhot wangsulan karo ngempet guyune, aku dadi ngerti nek sing duwe warung kuwi julukane Togog.

 

“Jenengku ta?” Sing duwe warung wangsulan karo mbalik takon “asline jenengku ki rak Mursita, embuh karo wong-wong kok dielih dadi Togog iki biyen piye? Padha wae karo bojoku kae, biyen jenenge rak Gemi, malah saiki ora ana wong sing ngerti Gemi ki sapa, malah Gemi dhewe ketoke nek jeneng Minthul kuwi mung jeneng julukan, ning nyatane nek diceluk Gemi ngono Minthul ki sok malah ora enggal semaur, beda karo nek diundang Minthul ngono gage wae olehe semaur”.

 

“Dados genahe ngoten lho Ki Mursita utawi Kisanak Togog” aku genti sing guneman “tiyang sekawan gangsal sak semah ndika niku mpun gantos nami sedaya. Nami ingkang asli sampun digantos, kula dados Genter, makaten ugi sedherek kalih menika, sak niki langkung kaprah gadhah nami Codhot kalih Tomblok”.

 

“Oo, nggih, nggih” Togog sing duwe jeneng asli Mursita kuwi wangsulan karo manthuk-manthuk. Wong liyane durung leren anggone padha glegesan dhewe, sauntara pitakonku ing ngarep durung ana sing aweh wangsulan.

 

 

Ana candhake.