SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (058)

 

58.

Nanging anggone padha guyon kuwi dumadakan padha mandheg, ulat sing maune katon padha bingar merga padha ngguyu sing tulus ora merga digawe-gawe kuwi, malih dadi pucet lan semu kaweden. Warunge Togog kuwi ketekan Prajurit sikep gegaman cacah telu, pawakan lan praupane katon kasar-kasar mratandhani yen mung prajurit sing pangkate isih cendhek. Prajurit telu kuwi anggone mlebu warung tanpa nganggo deduga babar pisan, durung nganti dibagekne karo sing duwe warung, salah siji saka prajurit telu kuwi wis mbengok-mbengok takon :

 

“Endi sing duwe warung iki he?” takon ngono kuwi karo sikile sing siji diangkat ditumpangne menyang lincak sing tak lungguhi karo Codhot.

 

“Kula nDara…..” karo praupan pucet lan suwara gemeter Togog wangsulan disambung pitakonan “Ndara-ndara rawuh mriki badhe ngersakaken menapa?”.

 

“Dudu aku sing butuh” wangsulane Prajurit kuwi karo nyawang Togog, sauntara prajurit loro liyane banjur padha linggih neng lincak sing isih kothong, lan tanpa karo guneman apa-apa kekarone banjur padha nyaut panganan sing cumawis neng ndhuwur meja, dipangan.

 

“Inggih menawi makaten kula nyuwun pangapunten” Togog wangsulan.

 

“Tembungku durung rampung aja mbok sauri dhisik, goblog!” prajurit sing takon kuwi guneman maneh karo menthelengi Togog, Togog sing wiwit rada mari olehe wedi, bali dadi mengkeret maneh “kowe padha ngerti ta? Awan-awan sing panase kaya ngene iki, sing enak ngombe apa?”.

 

“Menawi tiang sadrajat kula ngeten niki sing seger nggih ngombe toya kendhi nDara” merga olehe takon prajurit  mau nganggo tembung “kowe padha ngerti ta” mula aku banjur nyaut aweh wangsulan “menawi priyantun ingkang kagungan serepan yatra lintune toya kendhi nggih kathah, legen napa duduh dawegan nggih seger”.

 

“Ha ha ha ha ,,,,,,” Prajurit kuwi ngguyu banter krungu wangsulanku “cangkemu muni nek wong kaya kowe sing seger kuwi banyu kendhi, nanging sing mbok adhepi dawegan, nek ngono kowe wong duwe serepan dhuwit?”.

Aku lagi krasa nek dawegan sing diladekne Togog mau durung kober tak entekne duduhe.

 

“Menawi niki benten nDara” aku wangsulan karo tak gawe rada ndhredheg vsethithik ben dikira wedi marang prajurit kuwi “dawegan sing kula ombe niki boten anggen kula tumbas, nanging niki wau opah nggen kula menek glugu ngundhuhi dawegan, kengkenane kakang kula Togog niku”.

 

“Ya wis, gak ngrembug perkara kuwi maneh” Prajurit kuwi guneman maneh, suwarane wis ora pati galak kaya pas lagi teka mau “saiki rungokna prentahku marang Togog karo kowe kabeh. Prajurit-prajurit sing saiki padha leren neng gredhu cedhak regol mlebu desa kae padha ngelak lan butuh ngombe, kae cacahe wong pitu karo aku lan kancaku loro kuwi kabeh ana sepuluh. Saiki pacakna dawegan cacah sepuluh, pilihna sing isih seger-seger, banjur terna mrana!. Sing macaki kareben Togog karo iki, sapa jenengmu he?”

 

Karo muni ngono kuwi prajurit kuwi nudingi aku.

 

“Kula ta nDara? Kula Genter adhine Kang Togog” gage aku wangsulan.

 

“Iya, gage kowe karo Togog milihi Dawegan sing isih seger lan sing gedhe-gedhe banjur pacakana” Prajurit kuwi wangsulan ngiras aweh prentah “kareben adil, mengko sing ngeterne menyang gredhu ben iki karo iki, jenengmu sapa ?”.

 

“Kula Codhot lan niki Tomblok nDara” Codhot gage wae olehe mangsuli merga ditudingi prajurit kuwi.

 

Aku karo Togog banjur ngalih njupuk bendho, nyedhaki panggonan dawegan arep nglakoni prentahe prajurit sing embuh dawegan kuwi dituku apa mung dijaluk lawaran wae, sing baku prentahe prajurit sing saben dina digetak-getak lurahe kuwi kudu enggal dituruti.

 

“Karo padha rungokna prentahku sabanjure” Prajurit kuwi guneman maneh “kowe kabeh padha sing ngati-ati, merga miturut telik sandi sing pinercaya desa kene arep ketekan menungsa sing arep gawe kisruh, jenenge Suwanda anake Tumenggung Jatikusuma sing wis mati, mula nek kowe ana sing weruh kumliwere Suwanda, aja padha kesuwen gage wae matur menyang pasanggrahan sing manggon neng tilas omahe Kebayan Bulak Pandhe kae. Ngerti?”.

 

“Inggih ngertos nDara” aku sing rada adoh manggonku wangsulan banter ben wonge krungu “Sinten wau? Suwanda? Tiangne niku sing pundi ta? Dedeg piadege pripun?”.

 

“Jarene wonge rada lemu, dhuwur kulite kuning resik, wonge bagus” Prajurit kuwi aweh katrangan “kuwi ancer-ancer sing tak tampa, wong aku dhewe ya durung tau wanuh karo wong sing jeneng Suwanda kuwi, kabare wong kuwi wis minggat luwih dhisik sadurunge Prajurite kanjeng Sinuhun sing jumeneng saiki teka neng Majapahit kene”.

 

Aku, Togog apadene Codhot karo Tomblok wis ora semaur maneh. Lagi bareng olehe macaki dawegan wis rampung, Togog banjur ngandhani Codhot karo Tomblok supaya ngeterne dawegan sing wis pacakan kuwi menyang gredhu cedhak regol dalam mlebu menyang ndesa.

 

Prajurit loro sing mau padha mangan panganan sing cemawis neng ndhuwure meja, wangune durung tutug anggone padha mangan. Banjur njaluk godhong, pangan sing ana meja kono padha dijupuk banjur diungkus arep digawa menyang  gredhu.  Prajurit loro kuwi banjur nututi kancane sing wis mlaku ndhisiki tanpa pamit ditutne Codhot karo Tomblok sing nggawa dawegan pacakan.

 

“nDika wau kok baud anggene ngaku nek adhi kula Kisanak Genter? Malah nggih ngaku nek dawegan-dawegan niki wau sing ngundhuhi nggih ndika? Upami prajurit-prajurit wau ngertos menawi ndika niku dede tiang mriki, ndika saged cilaka lho? Dibeta teng Kabayanan lajeng disikara ngantos pejah” sawuse prajurit telu mau adoh ninggalne warunge Togog utawa asline duwe jeneng Wursita  kuwi bisik-bisik nyang cedhak kupingku.

 

“Enggih Kakang” wangsulanku uga karo bisik-bisik “awake dhewe ora sah basan binasan, ndika cukup nyeluk aku Genter lan aku tak nyeluk ndika Kang Togog, ben ora ana sing ngerti nek awake dhewe iki lagi wae olehe padha tepung”.

 

“Iya Dhi” Togog wangsulan alon “aku ya ora bakal crita menyang sapa wae nek tenane ndika kuwi wong saka Wonogiri kaya sing ndika kandhakne mau, nanging nek eneng wong takon arep tak warah nek ndika kuwi anake Pakku cilik sing omahe pandhansari dhukuh lor kono, ben ora ana sing sujana. Merga jenenge ing kahanan sing lagi kisruh ngene iki, sok akeh wong sing melik golek rai banjur ndilat marang mungsuh, tega ngurbanake wong liya sing tenane tanpa dosa”.

 

Aku meneng ora enggal semaur, banjur bali mapan linggih neng lincak sing mau tak lungguhi. Kakang Togog, nututi melu mapan lungguh ing cedhakku, ya neng nggon sing mau dilungguhi Codhot. Wong loro meneng-menengan ora ana sing guneman. Ora suwe Codhot karo Tomblok wis padha teka kono maneh, banjur padha mbaleni necep wedang kopine sing mau ditinggalne.

 

“Saka rumangsaku ki neng ngendi-endi kok padha wae ya Kang” karo lungguh Tomblok grenengan dhewe “wong ki nek lagi rimangsa menang, banjur sawiyah-wiyah marang mungsuhe sing wis dianggep kalah”.

 

“Kowe kuwi omong apa lho mBlok?” Kang Togig semaur lirih “sing mbok arani wong  menang kuwi sapa? Lan sing mbok arani mungsuhe kuwi ya sapa?”.

 

“Sapa maneh?” sing wangsulan malah Codhot “sing kalah ya awake dhewe ngene iki, awake dhewe iki cetha nek mungsuhe wong-wong saka Kedhiri sing macak prajurit kae ta neh? Sawise kanjeng Sinuhun kendhang saka praja, wong-wong Keling karo Kedhiri kae menyang wong-wong kene sing dudu gedibale rak sawiyah-wiyah ta? Coba kaya iki mau karo sing wis kedaden sadurunge, wong-wong kae wis njaluk kathik nganggo meksa, nggetak-nggetak sakepenake dhewe marang awake dhewe. Titenana mbesuk nek Kanjeng Sinuhun wis kundur saka maneh, wong-wong kae mesthi bakal tumpes tapis kabeh”.

 

Krungu olehe padha rembugan wong-wong kuwi, aku banjur duwe dudutan yen satemene wong des akene iki isih ana, malah kira-kira wae isih akeh sing setya marang kanjeng Sinuhun Brawijaya sing jengkar saka praja merga anane kraman sing ditindakne Adipati Girindrawardana .

 

 

Ana candhake.