SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (065)

65.

Cahya kuning kuwi dumadakan wis salin wujud, kaya dene wujude Kyai Bancik sing wujud bocah bajang mau, Cahya Kuning kuwi uga wujud bocah bajang mung duwe cahya sing sumunar kuning semu rada mbalerengi. Aku ora enggal sapa aruh marang wewujudan anyar iki, nanging aku panggah ora tinggal kaprayitnan, nek nitik solahe Bocah Bajang mawa cahya iki cetha nek ora sabaene, nanging duwe kadigdayan sing wangune ora gemen-gemen.

 

“Kula abdi jengandika Raden, sami kalihan Kyai Bancik” kandhane Bocah Bajang mawa cahya kuning kuwi alus, anoraga “kula pun Sipat ingkang wujud kasaripun arupi Slendhang Sutra Kuning ingkang tansah jengandika agem sabukan”.

 

Aku kaget semu gumun, mau Kyai Bancik sing wujude Keris nemoni lan aweh weruh sing dadi daya kekuwatan sing sinimpen ing awake, saiki Bocah Bajang iki ngaku yen dheweke Slendhang Sipat, sipat kandel peparinge Wa Anggara. Alon-alon tanganku nggrayahi bangkekan sing saben dina tak taleni nganggo Slendhang peparinge Wa Anggara kae. Kaya Kyai Bancik nalika ngongkon aku nggrayahi lempeng mau, saiki bangkekanku wis ora ketalenan slendhang Sipat maneh.

 

“Sami kalihan Kyai Bancik Raden” Slendhang Sipat sing wis wujud Bocah Bajang kuwi guneman maneh “minangka abdi, kula tansah ngantu-antu kaparingan dhawuh saking jengandika Bendara kula”.

 

“Mengko dhisik Kyai Sipat” aku wangsulan alon “aku ngerti yen jejer ndika iku mung piranti kanggo nyengkuyung apa sing tak karepake. Banjur piranti wujud Slendhang kaya ndika kuwi bisa digunakne ing babagan apa?”.

 

“Kados ingkang sampun jengandika buktekaken piyambak nalika jengandika Raden kepanggih prajurit Keling siswa-siswanipun Ajar Srapat saderengipun jengandika Raden kepangih kalihan Maharsi Doradruwasa nika. Menawi asta jengandika Raden kasabet kaping tiga mawi slendhang sipat, saestu saged damel mirisipun sok sintena ingkang amengsahi jengandika Raden lan menawi nekad boten miris mangka tiyang kala wau badhe nandhang lumpuh tanpa daya” Bocah Bajang mawa cahya kuwi aweh wangsulan.

 

“Iya aku wis mbuktekne dhewe ing babagan kuwi” aku guneman maneh “nanging tak kira ora mung mandheg tekan semono katiyasan sing mapan ana pusaka peparinge Wa Anggara iki”.

 

“Mila leres makaten Raden” wangsulane Slendhang Sipat sabanjure “Slendhang Sipat menika estu Slendhang ingkang dipun tampi dening Sang Begawan Satiban nalika panjenenganipun mahas ing samun ing pucuking Ardi Argapura nalika samanten, lajeng dening Panembahan Satiban kaparingaken dhateng Ki Kebayan Bulak Pandhe ingkang lajeng kaparingaken dhateng jengandika Raden menika. Saestu menawi Raden ngersakaken ngelih barang ingkang awratipun ngungkuli gunung pisan, menawi wonten peranganing barang menika saged katangsulan mawi Slendhang Sipat, saestu saged kanthi gampil jengandika seret utawi kabandhilaken”.

 

“mBok menawa ana piguna sing liyane ?” aku takon maneh.

 

“Kathah Raden” Slendhang Sipat wangsulan “manawi jengandika watak, Slendhang Sipat saged jengandika ajak nrabas tembok ingkang kandel tanpa damel risaking tembok, ugi saged jengandika dhawuhi murih ngewahi wewujudan jengandika dados wewujudanipun tiyang sanes ingkang jengandika kersakaken lan pigunipun ingkang sanes, benjang-benjang saged kula aturaken kanthi mirunggan. Samangke keparenga kula wangsul malih anggubed salira jengandika Raden, awit kula tingali lan kula raosaken dalu menika jengandika badhe nindakaken pakaryan ing kang wigatos, mugi2 kangge ngrampungi pakaryan menika kajawi ngginakaken Kyai Bancik mugi kula saged ugi kaginakna”.

 

Bubar muni ngono kuwi, Bocah Bajang mawa cahya kuwi ilang, lan kaya mau saiki ing bangkekanku wis katalenan Slendhang peparinge Wa Kebayan Bulak Pandhe sing wujud Slendhang Sutra Kuning kang aran Slendhang Sipat.

 

Sansaya bombong rasaning atiku, sansaya manteb tekading rasaku, wengi iki aku kudu bisa males lara wirange Rama Tumenggung marang Ki Suwela lan Makara sarta nagihake utang wirang sing disandhang dening Andalu merga saka tumindake Makara.  Kanthi laku dhedhemitan sing ora bisa disawang dening wong liya, aku mlaku kanthi kepenak, nurut dalan sing tumuju omahe Makara lan omahe Ki Suwela.

 

Bener apa sing dikandhakne dening Karta Cikrak pas mara menyang warunge Togog sore mau, wengi kuwi prajurit kraman saka Kedhiri lan Keling padha jaga-jaga kanthi sikep gegaman sing jangkep. Malah meh sadawaning rattan sing tak liwati, akeh prajurit sing uga mlaku baris wor sapantha-pantha kaya yen arep budhal methukne mungsuh ing palagan ngana kae. Weruh solahe para prajurit kraman kuwi, atiku dadi panas. Ngiras pantes mbuktekne warta sing tak tampa saka Kyai Bancik mau, aku ntedhaki Lurahing prajurit sing lagi mratitisake andhahane nggone padha mlaku.

 

“Dhug!” tanpa ngucapne apa-apa, tanganku kumlawe uwange lurah prajurit kuwi tak cakruk nganggo kepelan tangan sakayange.

 

“Adhuuuuuuuh……..!” Lurah Prajurit sing oira weruh sangkan parane bilahi kuwi njerit kelaran banjur rubuh tumiba neng lemah, untune padha rampal saking bantere cakrukanku. Kanca-kancane padha kaget, banjur pating pencolot padha nyedhaki, kepengin ngerti apa sing wis dialami dening lurahe.

 

Genti sikilku sing tak obahne, Lurah Prajurit sing isih gereng-gereng kelaran kuwi tak gajul prenah dhadhane. Sepisan maneh Lurah Prajurit kuwi mbengok banter, banjur kejet-kejet semaput. Para andhahane dadi sansaya geger ora karuwan, aku sumingkir rada ngadoh, karo ngenteni apa sing bakal ditindakne para prajurit sing ditinggal semaput lelurahe kuwi.

 

“Piye ca iki?” salah sijine prajurit mbengok banter nakoni kanca-kancane “Ki Lurah dumadakan kaya ketiban gegaman sing ora katon ing mripat, ngerti-ngerti rubuh ing lemah lali puwa duksina”.

 

“Lha ya piye?” kancane ana sing semaur “katone Ki Lurah kena guna dhesthi sing ditindakne bangsa alus, mau aku krungu suwara kaya ana bindhi sing tumiba ing pipine Ki Lurah, banjur aku weruh Ki Lurah tiba neng lemah. Lan sing sadurunge Ki Lurah semaput iki mau mesthine kabeh ya padha krungu lan weruh, dhadhane Ki Lurah kaya ditibani gandhen wesi, sing ndadekne Ki Lurah banjur ora kelingan iki”.

 

“Sing ngganggu gawe Ki Lurah iki mau cetha nek dudu bangsane manungsa” prajurit liyane ana sing guneman “mbok menawa wae, Ki Suwela utawa Ki Makara pirsa sapa sing wis ngganggu gawe Ki Lurah iki lan nganggo sarat utawa sajen apa murih bangsa alus kuwi ora nindakne ganggu gawe maneh marang awake dhewe lan prajurit saka Kedhiri lan Keling liyane, jalaran bisa wae Ki Lurah wis nindakne sing dadi sirikane warga kene jalaran Ki Lura hora ngerti, ngerti-ngerti wis nampa pidana kaya ngene iki wujude”.

 

“Yen ngono” Prajurit sing dhisik dhewe nakoni kancane mau aweh prentah, wangune prajurit kuwi wewakile Lurah Prajurit sing lagi ngrasakne cakrukan karo gajulanku kuwi “ayo Ki Lurah digawa menyang pasangrahan, gajege wengi iki Ki Suwela karo Ki Makara uga lagi ana ing pasanggrahan”.

 

Krungu yen para prajurit kuwi arep nemoni Ki Suwela lan Makara ing pasanggrahan, batinku krasa seneng, rumangsa kabeneran tenan, olehku tumindak gawe cilakane Lurah Prajurit mau jebul malah ana gunane. Saupama aku mau bablas menyang omahe Makara, mesthi malah ora oleh gawe, wong Makara ora ana ing omahe, samono uga karo Ki Suwela. Yen bengi iki Ki Suwela karo Makara manggon neng Pasanggrahane Prajurit saka Kedhiri lan Keling, ateges wong loro kuwi manggon neng omahe Wa Anggara. Lan kuwi luwih becik kanggoku, bengi iki ora sah ndadak mindhon gaweni, wong loro kuwi bakal tak rampungi, jumbuh karo dosa lan kaluputan sing wis ditindakne.

 

Aku banjur ngadeg ngenteni budhale para prajurit sing arep nggawa lurahe sing ora eling kuwi menyang pasanggrahane, aku arep ngetutne saka mburi, mesthi wae karo isih ngecakne dayane Kyai Bancik sing wis ndadekne aku ora bisa disawang dening mripate wong-wong sing ana kono, kanthi cara iki tak kira luwih gampang kanggoku arep methuki Ki Suwela lan Makara, anake.

 

 

Ana candhake.