SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (077)

77.

Rada suwe aku karo Ki Tanpa Aran meneng-menengan, embuh Ki Tanpa Aran lagi nggagas apa, aku ora ngerti. Nek gagasanku nglambrang tekan ngendi-endi, sing cetha ing Kutharaja Majapahit aku wis ora duwe sapa-sapa lan apa-apa maneh. Mungguhku ing Majapahit iki ora ana sing bisa tak arep-arep, tak bekteni apa dene sing tak tresnani. Palungguhan sing kinurmatan dening sapepadhaning wong wis ilang, Rama Tumenggung sing tak bekteni wis ora ana, Andalu sing tak tresnani mung kari crita. Tak gagas-gagas luwih prayoga yen aku enggal tumuli minggat ninggalne Majapahit sing saiki wis ora dadi Kutharaja maneh iki. Ora ana gunane kesuwen manggon neng kene, kajaba mung nambahi rasa lara ing telenging rasa.

 

“Pancen bener, urip neng kene kuwi wis ora mencutake maneh” dumadakan Ki Tanpa Aran guneman, aku kaget wong tuwa kuwi kaya nyemoni marang gagasan sing ana atiku “nanging nek jenenge manungsa arep urip neng bumi ngendi wae, jan-jane ya padha wae, ora bakal krasan nek ora keturutan apa sing dadi karepe lan kapunggel apa sing dadi critane”.

 

Aku ora semaur, malah ethok-ethok ora migatekne apa sing lagi wae diucapne wong sing katon ora genep nalare  kuwi.

 

“Akeh wong sing  ngerti lan ngakoni jenenge kesaguhan kuwi kudu diudi murih bisane diwujudi” Ki Tanpa Aran guneman maneh, kaya mau olehe guneman ya mung grenengan kaya ditujokne marang awake dhewe, panyawange ora tumuju marang aku, nanging menyang banyune kedhung sing meneng kuwi “nanging keh-kehane ya mung mandheg neng pocapan, wegah nandangi nek wis rada suwe banjur nganggo pawadan lali, kamangka kasaguhan kuwi ya lagi, durung katutupan dening kesaguhan anyar, ewa semono diumbar kleyar, ya kaya mangkono kuwi sing marahi gegayuhan jugar, banjur yen wis genti ngluputne jaman utawa papan, kang mangkono iku nyata yen ora klebu nalar. Pancen ya rada angel mbedakne nasar apa pancen kesasar?”.

 

Kaya diithik-ithik pangrasaku dening ucape Ki Tanpa Aran ngono kuwi. Tembung-tembung sing katone mung metu nurutiobahe lambe kuwi, cetha yen wis nyemoni marang aku. Akum au lagi wae kandha yen isih duwe sesanggeman sing kudu tak tindakne, nanging nyatane gagasanku sing nglambrang mau, babar pisan ora nyenggol karo anggonku arep netepi sesanggemanku sing tak kandhakne mau.

 

“Nuwun sewu Kyai” alon-alon aku guneman tak tujokne marang Ki Tanpa Aran “mila saestu, kabekta dening kawontenan ingkang tansah ngisruhaken manah, kula sok nyupekaken sesanggeman ingkang mesthinipun enggal kula lampahi. mBok ndika kersa paring pitedah dhateng kula ta Kyai?, menapa ingkang prayogi kula lampahi, murih kula enggal saged netepi kesagahan ingkang sampun kathah ingkang kula supekaken wau”.

 

“He he he……” Ki Tanpa Aran ngguyu karo cengar-cengir “ndika kuwi ya aneh? nJaluk pituduh kok marang wong gendheng? Apa ndika kepengin dadi gendheng? Tak tuturana mangsa ndika arep nggugu? Jeneh piwelinge wong sing nalare jangkep, wasis ing sakehing kawruh agal lan alus, tur rupane ya ayu, kuwi wae wis ndika lirwakne? Gajege ana sedulur tuwa sing kajibah nuntun adhine murih bisa maca ngelmu kang tinulis tanpa aksara, ngrungokne piwulang sing tanpa suwara?”.

 

“Jagad Dewa Bathara” aku nyebut ing sajroning ati, ukarane Ki Tanpa Aran sing keri dhewe iki mau kaya palu gedhe sing ditibakne menyang dhadha rasane. Aku wis diwelehake melek-melekan, aku wis nyidrani marang apa sing dadi welinge Kang mBok Setyawati nalika aku pamitan arep tilik lan pamitan marang bumi Majapahit luwih dhisik murih bisa gangsar nggonku nampa tuntunan ngelmu Sejatining Sih peparinge Sawargi Kanjeng Eyang Doradruwasa sing murih aku bisa nampa kanthi sampurna kudu dituntuni dening Kang mBok Setyawati, Ratu ing Kraton Katentreman. Nalika semana aku diweling, sadurunge aku bisa mangwasani Ngelmu Sejatining Sih, aku kudu mbudidaya murih aja nganti gawe pepati utawa tumindak sing bisa njalari ana titahing Gusti sing mati, ora ngemungake titah sing wujud manungsa sanadyan paribasan mung sawujude mrutu utawa tengu pisan ora kena mati jalaran saka tumindakku. Nanging, kanyatane aku wis nglalekne apa sing dadi welinge Kang mBok Setyawati, mbuh wis pira cacahe kewan cilik-cilik bangsane jingklong sing mati tak cablek merga tak anggep ngganggu, malah sing lagi wae tak tindakne dina iki mau, cetha yen wis adoh ninggalne weling sing dikandhakne Kang mBok Ratu. Mung nuruti rasa sengit saka ati sing kebak pangigit-igit, aku wis dadi jalaran matine Ki Suwela lan Makara kanthi pati sing nyata kaniaya.

 

Dumadakan jantungku krasa kaya mandheg, kasumpet dening rasa getun kedhuwung sing ora kena digambarake sepira gedhene. Aku banjur kelingan dhawuh pungkasan saka Kanjeng Rama Tumenggung sing tak tampa, ya iku aku kadhawuhan puruita kanggo necep ngelmu marang Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa. Pranyata sawuse aku nampa ngelmu, mung kari nyampurnakne wae, jebul aku ora kuwawa. Aku isih kalah karo panggodha, nuruti ubaling hawa napsu, kepengin males lara wirang marang Ki Suwela apa dene Makara. Yen mangkene, nyata yen aku wis gawe kuciwane sawargi Rama Tumenggung, sawargi Wa Anggara uga sawargi Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa. Lan sing luwih gawe sedhihing pikirku, aku wis gawe kuciwane Kang mBok Setyawati. Apa aku iki isih pantes nyebut Kang mBok marang panjenengane, wong nyatane nadyan wis kadhaku dadi siswane Eyang Resi Doradruwasa suprandene aku ora bisa netepi dhawuh piwulange sing dititipne marang Ratu Kraton Katentreman kuwi ?.

 

“Jamak lumrahe getun kuwi manggone ana ing mburi” dumadakan Ki Tanpa Aran guneman maneh “nanging nek mung digetuni, sayekti tanpa guna. Yen wis tumindak luput kudu wani ndhadha ing kaluputane lan kudu kanthi lega njaluk pangapura, murih ndika bisa mangerteni ngelmu Sejatining Sih sing diparingne dening Resi Doradruwasa kuwi. Jalaran, kira-kira wae, tanpa ngerteni ngelmu Sejatining Sih, ndika bakal nemoni urip kaya wong sing kesasar lan ora bakal bisa nutugne lakuning urip kanthi lumrah, sadurunge ndika bisa ngaweruhi isining ngelmu Sejatining Sih kuwi mau”.

 

“Inggih Kyai” aku nimbangi apa sing dikandhakne Ki Tanpa Aran, kanthi ati sing wis pepes “nanging menapa sakintenipun Ratu Kraton Katentreman ingkang piniji dening Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa nuntun kula menika taksih purun paring pangapura dhateng kula lan purun nuntun kula kangge mangertosi Ngelmu Sejating Sih kasebat?”.

 

“Ha ha ha ha…….” Ki Tanpa Aran sing mau wis tumata olehe guneman saiki mbalik kaya wong ora waras maneh, tak takoni diwangsuli nganggo guyu lakak-lakak, banjur guneman sing nek dirungokne bisa gawe panasing kuping “Nah, saiki ndika wis klakon dadi wong gendheng tenan. Takon kok marang wong gendheng, wis edan kathik ora nduweni wangsulane pitakon kuwi mau, ngono kok ngaku jarene wong sing waras nalare ha ha ha…….ha “.

 

Sanadyan aku ya ora seneng disrani wis dadi gendheng, nanging aku mung bisa meneng.

 

“Sing duwe wangsulan saka pitakon ndika kuwi cetha dudu aku Gus” kandhane Ki Tanpa Aran maneh “sak jagad iki sing nduweni wangsulan saka pitakon ndika mau mung siji, ya iku ya mung muride Resi Doradruwasa sing ayu dhewe kae he he he”.

 

“Inggih, inggih Kyai” wangsulanku groyok.

 

“Saiki kari ndika piye olehe arep nindakne, nek ndika rumangsa isih mbutuhne tuntunan murih bisa mangerteni Ngelmu Sejating Sih, ndika wis ngerti apa sing prayogane ndika tindakne lan upama ndika milih urip ing juranging sasar, ndika ya ngerti, apa sing kudu ndika lakoni. nDika nkuwi wong pinter dudu wong bodho, uga dudu wong gendheng lan ora patut dadi wong edan, kuwi ndika kudu ngerti Raden bagus Suwanda putra angkate Gusti Tumenggung Jatikusuma menungsa setengah dewa sing dadi kekasihe Sang Hyang Maha Nasa”.

 

 

 

Ana candhake