SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (080)

 

80.

Sanadyan mung laku ndharat lire ora nunggang apa-apa, nanging awit aku wis ngaweruhi daya lan pangaribawane Keris Kyai Bancik apa dene Slendhang Sipat, kawimbuhan daya kekuwatan peparinge Kanjeng Eyang Resi Dora Druwasa sing ndadekne aku ora kasinungan kesel, ngantuk, luwe lan ngelak, ndadekne  lakuku ora ngrasakne apa-apa. Lakon saka Majapahit tumekan pereng lor sukune Gunung Lawu ora mbutuhake wektu sing suwe. Aku banjur kelingan marang paweling sarta peparinge Kakang mBok Ratu Setyawati kang rupa kalpika mawa sesotya sing wujude watu akik sing aran Kalpika Mustikaning Tirta.

 

Karo mesem tak sebut asmane Kakang mBok Ratu, banjur tak sawang watu putih sing ngrenggani ali-ali kuwi. Sepisanan sing katon wewayangan kang cetha ing jerone akik kuwi, ya iku wewayangane Kakang mBok Ratu mesem banjur ngawe-awe marang aku. Sakala ana rasa geter sajroning dhadhaku, bares wae pasuryan lan dedeg piadege sarta slaga kang ana ing Kakang mBok Ratu iki ora ana bedane karo pasuryan dedeg piadeg sarta slagane sawargi Andalu sing wis mapan ing kuburan kembar ing desa Bulak Pandhe. Nanging durung nganti aku kebanjur-banjur ngumbar rasa sengsem nyawang wewayangan ing akik mau, dumadakan sing katon ganti wujud taman sing asri lan endah banget. Taman sing kebak maneka warna tanduran kembang sing endah nengsemake, sinelingan karo maneka warna tanduran jejanganan lan who-wohan sing lagi wayahe angundhuh, kaya dene maneka warna pelem, jambu, rambutan, duren, klengkeng, manggis lan liya-liyane.

 

“Suwanda, murih enggal tumekan Taman Pangayoman ya Taman sing sira sawang iku, diage remna mripatmu lan sikilmu jumangkaha maju, aja nggagas liyane kajaba nggagas papan sing sira tuju, nganti patang puluh jangkah mengarep” dumadakan ana suwara sing mlebu ing sajroning atiku, suwara sing bisa tak rungokne ora nganggo gegodhonganing kuping.

 

Ora sranta, aku banjur ngeremne mripat, lan wiwit njangkahne sikil mengarep, karo sajroning ati nggambarake wujuding taman sing lagi wae tak weruhi ana sajroning kaplika Mustikaning Tirta. Lan nalika olehku ngetung cacahing jangkahku ganep oleh patang puluh jangkah, aku mandheg, nanging aku durungt wani mbukak mripat, kuwatir yen diarani luput dening sing aweh prentah marang akum au.

“Aja samar rasaning atimu Suwanda” ana suwara sing mlebu ana sajroning atiku maneh “dina iki Kanjeng Ratu wis ngersakne sira manjing ing patamanane, dadi ora bakal ana sesiku apa-apa tumrap sira mlebu ing sajroning taman, aku mung kaparingan nuntun lakumu wae. Saiki sira wis tumeka ing sajroning taman, mara bukaken tlapukaning mripatmu lan nyawanga kiwa lan tengenmu. Wusing kabeh sira rasakne, ing kono sira kadhawuhan nunggu ngenteni dhawuh apa sing bakal sira tampa saka Kanjeng Ratu”.

 

Alon-alon aku mbukak mripat, wiwitane krasa sulap lan mbalereng. Nanging ora suwe, banjur pulih bisa nyawang kanthi cetha marang apa wae sing ana sakiwa tengenku. Aku sansaya kasengsem marang endahing taman sing aran Taman Pangayoman iki, ora katon nadyan mung salembar gegodhongan alum utawa garing sing gogrog neng lemah sing ketutupan suket ijo sing thukul warata nganti saklebatan kaya wujude permadani sing digelar. Sumiliring angin sing rasane seger nyebarake gandaning kekembangan sing arum wor lan wangi sansaya mimbuhi agunging taman kuwi. Lamat-lamat keprungu suwara kumriciking banyu kang tumiba marang watu, tumibane kaya tinata nganggo wirama, kaya-kaya ngiringi tembanging manuk-manuk sing padha ngoceh sesautan saka dhuwuring kekayon, kanthi suwara endah sing ngemu rasa gambira ngrasakne urip ing jagad kang mardika.

 

Gandheng manut suwara sing tak tampa ing jeroning ati mau, aku kudu nunggu ing kene kanggo ngenteni timbalan saka Kang mBok Ratu, aku banjur tolah-toleh golek papan sing sakirane kepenak kanggo lungguh. Ora suwe aku wis nemu watu sing wangune kepenak dilungguhi, aku nyedhak banjur mapan lungguh ing watu kuwi, ngiras ngresepi kaendahaning taman. Endah wujude, seger lan arum gandane, sarta ngresepake suwara-suwara sing dituwuhake.

 

Jebul watu gedhe sing tak lungguhi kuwi ngongkang blumbang, sing bening lan nyarong banyune. Jroning blumbang katon slira-sliri kewan banyu, rupa maneka warna iwak-iwakan, wiwit Kutuk, Lele, Badher, Wader, Urang padha pating sliwer langen kanthi mardika, nambahi asrining blumbang. Ing pinggiring  blumbang ana wit waringin putih lan ing ngisore katon ana kucur sing banyune muncrat mendhuwur ora ana pedhote, banyu sing muncrat mendhuwur tumibane ditampani watu padhas, sing ya merga kuwi tumuli keprungu suwara kumricik sing kaya tinata mawa irama mau. Banyu sing muncrat tanpa kendhat kuwi, mili sing wusanane nuwuhake dadi kalen sing sansaya suwe sansaya gedhe temah dadi kali sing mili mengalor nurut wanguning bumi, saka dhuwur mengisor, embuh tekan ngendi aku durung ngerti.

 

Sanadyan satemene aku wis ora kasinungan rasa kesel lan ngantuk, dadi ya ora mbutuhake wektu kanggo leren utawa turu. Nanging, kegawa saka segering hawa lan endhaing suwara, ndadekne aku kepengin meneng, karo ngeremne mripat ana palungguhanku kono. Nanging durung nganti suwe olehku merem sinambi nglaras endahing kahanan, dumadakan ana suwara alok sapa aruh marang aku.

 

“Wis suwe nggonmu teka ing taman kene Suwanda?”.

 

Karo semu rada kaget merga suwara sapa aruh iki cetha mlebu ing kupingku, ora kaya suwara-suwara sing mau tak tampa, aku noleh kepngin weruh marang wong sing nakoni aku kanthi nora basal an njangkar jenengku kuwi mau. Aku dadi sansaya gumun jebul sing ana mburiku lan nakoni aku mau, Ki Jurudah abdine Kang mBok Ratu, sing tau tepung karo aku nalika aku sepisanan tekan Bumi Keduwang ing pratapane Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa. Mung sing ndadekne gumunku ya iku, nalika jaman ketemu nalika samana jenenge Ki Jurudah kuwi banget anggone ngaji-aji marang aku, tembung satembung sarwa ngajeni lan nganggo ukara basa krama, jumbuh karo jejerku sing kajaba putrane Rama Tumenggung Jatikusuma ing Majapahit, uga siswa wuragile Kanjeng Eyang Doradruwasa sing ateges isih sedulur prenah nom saka Kang mBok Ratu Setyawati sing jumeneng ing Kraton Katentreman kene, sing uga pepundhene Ki Jurudah sing ana ngarepku iki. Nanging, iki mau Ki Jurudah anggone nyapa lan nglorihi aku babar pisan ora basal an ora nganggo sebutan Raden nalika nyebut jenengku. Ana rasa ora pati kepenak sing nggremet sajroning dhadhaku.  Nanging kebat wae, rasa kuwi tak ampet, lan aku kepengin aweh wangsulan kanthi ora ngowah-owahi adat marang Ki Jurudah, muri hora nuwuhake perkara anyar sing ora becik kedadeyane.

 

“Inggih Ki Jurudah” wangsulanku nganggo basa krama “awit katuntun dening dayaning Kawibawan Kraton Katentreman miwah Taman Pangayoman, sampun radi sawatawis kula dumugi mriki”.

 

“Sokur yen lakumu ora kesasar temah bisa tekan kene merga dayane Akik Mustika Tirta sing diampilake dening Gusti Ratu marang kowe” Ki Jurudah guneman maneh, ora basa lan ora ngajeni babar pisan marang aku, malah kepara sajak ngremehake, ing semu nuduhne rasa ora senenge marang aku. Ing baytin aku nggagas, apa Ki Jurudah kuwi lagi lali yen sing diajak rembugan iki isih kadang timur saka pepundhene dhewe?.

 

“Suwanda, saiki rungokna apa sing arep tak kandhakne marang kowe” Ki Jurudah banjur nutugne olehe guneman marang aku “Magepokan karo tekaku mrepegi kowe iki mau, ya iku awit ngemban timbalan lan dhawuhe Gusti Ratu, aku kaparingan jejibahan nampani Akik Mustia Warih saka tanganmu lan bakal tak unjukne ing ngarsane Gusti Ratu jumbuh karo dhawuh sing tak tampa. Mula saiki diage kalpika kuwi enggal lolosen saka drijimu lan tumuli ulungna marang aku!”.

 

Tak empet-empet rasa sing ora kepenak sing nggremeti dhadhaku sansaya ora kuwat, weruh slaga lan gunemane Ki Jurudah sing drajate mung saabdi iki. Luwih-luwih bareng kanthi suwarne sing keprungu degsura mrentah marang aku, Raden Bagus Suwanda, supaya masrahake ali-ali Mustikaning Tirta sing tak enggo ing drijiku iki, babar pisan kanepsonku wiwit muntab, ora bisa nampa karo sikep lan slagane Ki Jurudah sing wis tak anggep murang tata iki.

 

 

Ana candhake.