SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (083)

83.

Weruh tekane Kang mBok Ratu Setyawati sing lenggah ana kursi gadhing inga wang-awang, sumeleh tanpa landhesan gumantung tanpa canthelan ngono kuwi, Ki Prasanta sing maune ngadeg pasang kuda-kuda siaga ngadhepi aku, banjur ndheprok lungguh neng lemah. Adhepe diinger marang prenahe Kakang mBok Ratu, malah Ki Jurudah sing mau nglemprak, ngglethak sing katon tanpa daya, kanthi trengginas uga banjur tangi lan lungguh kaya patrape Ki Prasanta. Aku sing wiwit pisanan ketemu karo Kang mBok Setyawati wis duwe rasa seneng, senenging priya marang wanita, awit pasuryan, dedeg piadeg sarta slagane Kang mBok Ratu sing babar pisan ora slewah karo Andalu, dadi rada dheg-dhegan. Ana rasa aneh sing nggremet sajroning dhadhaku. Luwih-luwih bareng weruh peranganing gulu mangisor sing ketutupan slendhang tipis rupa ijo maya-maya, lan slendhang kuwi tansah obah kena sumribite angin, ndadekne dhadhaku krasa kumesar. Bares wae, aku banget kasengsem ndulu Kakang mBok Setyawati sing saka rumangsaku luwih ayu tinimbang Bathari Ratih sing jarene dewaning wong ayu ing kahyangan cakrakembang kae. Saking kasengseme atiku, ora krasa aku ndomblong ora kuwawa omong, lali marang sakehing kedadeyan sing lagi wae kelakon, lali marang endahing sesawangan sajroning taman sing mau kober gawe ngungunku.

 

“Suwanda, ya gene sira sing jejer dhayoh, teka wani gawe gendra ing papan kene?” kanthi sorot netra sing landhep, Kang mBok Ratu tanpa tedheng aling-aling nakoni aku.

 

“Nyuwun pangapunten Kang mBok Ratu” karo rada glageban aku aweh wangsulan “inggih saderengipun pangabekti kula mugi kunjuk ing ngarsa jengandika langkung rumiyin. Namung mugi kauningan saha mugi diagung ing pangaksaminipun menawi kula dereng mangertos kalihan dhawuh pangandika jengandika ingkang mastani damel gendra menika”.

 

“Wasis banget sira ngobahne ilat Suwanda?” tanpa mangsuli nggonku atur bekti kang mBok Setyawati semaur sengit, nanging saka rumangsaku pasuryane Kang mBok Setyawati malah wuwuh manise, ndadekne atiku sansaya sengsem ndulu pasuryane “sira wis wani ninggal tata krama lan tumindak murang tata, pamer kasudiran lan kadigdayan, adol gendhung marang kulawarga Kraton Katentreman, nanging sira bisa api-api ora ngerti karo tembungku sing ngandhakne yen sira wis gawe gendra? Licik sira Suwanda!. Apa pancen wis thukul lekas ing atimu nedya nyoba kasekten ana Kraton Katentreman kene he ?”.

 

“Nyuwun pangapunten Kang mBok” kanthi tembung sing alus aku aweh wangsulan “saglugut pinara sasra boten wonten ing manah kula badhe nindakaken kados ingkang jengandika dhawuhaken menika kala wau. Parandene kedadosan antawisipun kula kalihan Ki Jurudah ingkang nembe kemawon menika niki wau, inggih mbok menawi awit saking salah tampi kemawon. Mugi Kang mBok Ratu kersa paring pangaksami dhateng kula pun Suwanda”.

 

“Salah tampa?” Kang mBok Ratu njedhirne lathine, mimbuhi patute, sansaya nengsemake yen disawang “apa mbok kira aku ora weruh kabeh sing wis sira lakoni he?”.

 

“Menapa menika Kang mBok Ratu?”

 

“Ngertia Suwanda” Kang mBok Setyawati guneman maneh “wiwit sira budhal menyang Majapahit sing jarene sira mung kepengin weruh kahanane sawuse Sinuwun Prabu kendhang jengkar saka praja, nanging kanyatane malah sira kanthi ati sing lega wis nyidrani janjimu marang Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa sing mbok kandhakne ing ngarepku kae, nganti kedadeyan dina iki kanthi bandha ngelmu gadhuhan lan pusaka silihan sira wis wani murang tata ing papan kene, ora ana sing kliwatan, kabeh wis tak ngerteni. Ngerti?”.

 

Bareng Kang mBok Ratu ngucap kaya mangkono kuwi, aku dadi meneng. Jroning atiku kandha lan sujana yen wis ana wong sing wadul marang Kang mBok Setyawati kanthi gawe crita sing ngayawara. Jalaran saka rumangsaku, aku ora nindakne laku cidra marang Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa kaya sing didakwakake Kang mBok Ratu iki. Mung nek bab anggonku wis kerengan karo Ki Jurudah lan kober tantangt-tantangan karo Ki Prasanta, mbok menawa bisa wae diarani nek aku wis ngendel-ngendelne dumeh kagadhuhan ngelmu kanuragan saka Sawargi Rama Tumenggung lan kaampilan gegaman rupa Keris Kyai Bancik lan Slendhang Sipat.

 

“Ya gene sira ora gage wangsulan Suwanda?” Kang mBok Setyawati bali takon maneh sawuse rada sauntara aku meneng, nggagas apa sing dikandhakne mau.

 

“Makaten Kang mBok” aku wangsulan alon, karo ora leren nggonku nguwasi Kang mBok sing saka rumangsaku saya mencutne ati wae iki “Menawi mekaten ingkang jengandika kersakaken, estu bilih sampun wonten kedadosan salah tampi. Liripun makaten, mila kula akeni menawi kula sampun kerengan kalihan Ki Jurudah ingkang sakalangkung rame, lan menawi menika kula kaanggep lepat, kula saestu namung saged tadhah dosa lan siaga nampi menawi kedah kapringan pidana saking jengandika kang mBok Ratu. Nanging, menawi kula kadakwa sampun nyidrani kasagahan kula dhateng Kanjeng Eyang Panembahan Resi Doradruwasa, kados ingkang kula ucapaken ing ngarsa jengandika, menika saestu boten leres. Malah anggen kula daya-daya sowan mriki menika inggih awit kula badhe netepi kesagahan kula nampi piwucal ngelmu peparingipun Kanjeng Eyang Doradruwasa lumantar tuntunan saking Kang mBok Ratu. Nanging mugi kauningana Kang mBok, sasampunipun kula saged dumugi ing Taman Pangayoman awit saking daya lan pangaribawanipun Kalpika peparing jengandika nenggih Kalpika Mustikaning Tirta, lan kadhawuhan ngrantos timbalan jengandika dumadakan Ki Jurudah rawuh mrepegi kula lan kanthi sikep degsura badhe ngrebat Kalpika Mustikaning Tirta saking tangan kula, satemah dados kerengan kala wau”.

 

“Dadi sira isih kepengin nggadhuh Ngelmu Sejatining Sih kuwi Suwanda?” Kang mBok Setyawati nakoni aku karo mencep, dhadhaku dadi sansaya krasa kumesar. Jroning ati tuwuh gagasan, baya mulyaning uripku yen aku bisa kasembadan mengku sedulur tunggal guruku iki minangka jatukramaku.

 

“Dhuh Kang mBok, kenging menapa boten? Saestu kula anggen kula daya-daya dumugi mriki menika namung badhe nyuwun katuntun dening jengandika murih kula saged maris ngelmu Sejatining Sih menika” wangsulanku alus lan anoraga.

 

“Nadyan satemene sira ora gelem yen tak arani, nanging kanyatan sing ana ora bisa diselaki Suwanda” kandhane Kang mBok Ratu karo mripat sing nyawang praupanku kanthi landhep .

 

“Menapa menika Kang mBok?”

 

“Kaya sing wis tak kandhakne ing ngarep” Kang mBok Setyawati aweh wangsulan, “sira wis nyidrani janjinira dhewe sing sira kandhakne ing ngarepku nalika sira arep budhal menyang Majapahit kae. Ya iku sira saguh netepi piweling saka Eyang Resi Doradruwasa minangka sarat kanggo nampa tuntunan Ngelmu Sejatining Sih, ya iku sasuwene sira durung bisa ngaweruhi werdining Ngelmu Sejatining Sih, sira ora dikeparengake gawe patining titah wujud apa wae utawa dadi sarana matining titah rupa apa wae. Nanging kanyatane, apa sing wis sira tindakake marang Ki Suwela lan Makara, ora mung gawe pati wae sing sira lakoni, nanging malah wis tumindak siya sing ngluwihi wates. Sawise klakon gawe patine Suwela lan Makara kanthi cara sing keliwat siya, isih mbok tambah klawan tumindak sing luwih siya maneh, kanthi mongkog sajroning ati sirahe Suwela lan Makara mbok panjer ing papan kang rame temah gawe giris atine sing padha weruh. Saiki arep nganggo cara apa sira bakal nyelaki apa sing tak kandhakne iki he Suwanda?”.

 

Aku njegreg ora wangsulan, pancen nalika semana, ketang rasa sengit lan nesuku marang Ki Suwela lan Makara sing wis tumindak siya marang Kanjeng Ibi Nyi Tumengung, Wa Nyai Kebayan Bulak Pandhe lan luwih-luwih marang Andalu, aku wis mentala tumindak kaya sing diucapne Kang mBok Ratu mau. Nanging kudune Kang mBok Ratu bisa aweh biji klawan adil, lakon sing tak ntindakne kuwi kabeh mung sadrema aweh piwales, ora merga aku sing seneng tumindak siya lan nistha. Iki sing arep tak kandhakne marang Kang mBok Ratu, kanggo mbuktekne yen ora sawutuhe kabeh kuwi luputku. Luputku bisa dianggep ilang merga anane pawadan sing yekti tinemu ing nalarku.

 

 

Ana candhake.