SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (084)

84.

Sadurunge aku aweh wangsulan marang kabeh pandakwane Kang mBok Setyawati, aku mbutuhake wektu sedhela kanggo nata ukara murih bisa runtut. Kanthi mangkono bakal keprungu yen dirungokne, ora waton muni madoni marang sing ndakwa mung waton ngeyel kaya lumrahe wong rebut bener. Lan sawuse ukara tinata kanthi rapi ing atiku, Kang mBok Setyawati bali tak sawang praupane, saka rumangsaku praupan kuwi sansaya sumunar anelahi, ka[rebawan dening ayuning rupane.

 

“Sira arep omong apa Suwanda?” sadurunge lambeku menga, Kang mBok Setyawati ndhisiki takon karo rada mencereng, ketara yen lagi nesu.

 

“Sedaya ingkang jengandika dhawuhaken kala wau, mila boten wonten ingkang badhe kula selaki” aku wiwit aweh wangsulan “nanging mugi kaemutan Kang mBok, Suwela miwah Makara ingkang sampun pejah kanthi kados ingkang jengandika dhawuhaken menika, saestu boten pantes menawi dipun bela. Jalaran, sampun malih namung dipun pejahi kanthi cara ingkang kados makaten, kapejahana mawi cara ingkang kejemipun tingkel ping sadasa pisan, estu dereng timbang kalihan dosa lan kalepatan ingkang dipun lampahi dening tiyang kalih menika. Dados anggen kula sampun nyidrani kasagahan kula boten badhe damel pepati kasebat, inggih awit kapeksa dening kawontenan, murih jejeging adil. Menapa lepat menawi wonten tiyang ingkang malesaken sakit wirangipun tiyang ingkang luhur pakartinipun dhateng tiyang ingkang culika sarta candhala ing budi kados Suwela kalihan Makara menika?”.

 

“Manis tembungmu Suwanda” Kang mBok Setyawati mesem, sanadyan olehe mesem kasurung rasa sengit, nanging mungguhku esem mau nyata isih pait rasane madu tinimbang eseme wong ayu iki “sira nyoba endha saka pandakwa sing nyata, nanging sumurupa dhawuh saka Kanjeng Eyang Resi mung siji ora kena gawe pepati mung kuwi. Dadi embuh sabab apa ora kena kanggo pawadan kanggo mbenerake yen  nyatane dhawuh kuwi ora bisa sira leksanakne. Karo maneh, sing wenang duwe wewenang ngecakne lakuning pangadilan kuwi ora sadhengah uwong klebu kaya sira kuwi, nanging mung kang sinampiran panguwasa dening Hyang Suksma sing wenang nibakne pidana marang wong sing kaanggep luput. Sartane kawruhana lan ngelingana, yen sira ora lali karo dhawuh piwulange Bapakmu angkat ya Tumenggung Jatikusuma, Gusti Tumenggung nate paring piwulang yen satuhune manawa males ala marang wong tumindak ala, kuwi kabeh dadi ala lan ora ana sing diarani kabecikan. Males kabecikan klawan tumindak sing becik, kuwi aran wis lumrah lan tibane dadi timbang. Yen ana wong sing tumindak ala marang sira, kamangka sira kuwawa males, nanging sira kepara milih asung pangapura lan mbudidaya murih wong ala kuwi bisa bali liwat dalan sing bener temah gelem mertobat lan nggedhekne panggawe becik, ing kono lagi kena diarani sira kuwi klebu siswa sing bisa nglakoni piwulange Panembahan Satiban sing dilunturake marang Tumenggung Jatikusuma sing wekasane diwarahake marang sira. Nanging nyatane piwulang-piwulang kuwi babar pisan ora ana sing sira tindakne. Apa ngono kuwi sing diarani titah kang bisa ngabekti marang guru sarta wong tuwa? He? Suwanda, wangsulana!”.

 

Apa sing dikandhakne Kang mBok Setyawati ngono kuwi, tuhu jumbuh karo unine piwulang sing tau tak tampa saka sawargi Kanjeng Rama Tumenggung. Dadi aku ora bisa umbal guneman kanggo aweh wangsulan kanggo mbenerake tumindakku sing nyatane diarani luput gedhe dening Kang mBok Setyawati sing uga kanthi dhasar piwulang sing tau tak tampa. Nanging nek nitik saka unine piwulang sing diampil dening Kang mBok Setyawati iki mau, kudune nadyan aku wis tumindak luput sing gedhe, isih ana pangarep-arep kanggo nampani pangapura. Isih ana pangarep-arep aku bisa ndandani kaluputan mau minangka srana panebusing dosa. Mula aku banjur duwe gagasan, tinimbang udur rembug sing sayekti tanpa guna, luwih becik aku ngakoni sakehing kaluputanku lan saguh nampa pidana apa wae, waton wekasane aku bisa oleh pangapura banjur Kang mBok Setyawati tumuli aweh tuntunan marang aku magepokan karo ngelmu sing wis tinurunake marang aku dening Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa nanging durung tak ngerteni apa sing dadi isine, ya kuwi Ngelmu Sejatining Sih. Lan bares wae, wektu kuwi ing angen-angenku satemene bab nampa tuntunan ngelmu kuwi bisa dikandhakne ora pati baku, aku isih luwih kepengin kanthi nampa tuntunan jlentrehing Ngelmu Sejatining Sih iki, bisa dadi sarana nggonku bisa cecaketan karo sedulur tunggal guruku sing wis gawe gonjang-ganjinge atiku iki. Lan sasuwene cecaketan mengko, aku kudu bisa nelukne atine wong ayu iki temah kanthi legawa gelem dadi tetimbanganing uripku.

 

“Dhuh Kang mBok Ratu” wekasan aku guneman, suwaraku tak gawe trenyuh murih bisa nyenggol pangrasane sing taka jak guneman “samangke kula saged angakeni kanthi tulusing manah bilih kula saestu sampun dados titah ingkang duraka lan kebak dosa. Inggih awit saking menika, pejah gesang kula sawetahipun wonten ing asta jengandika Kang mBok Ratu, badhe kadhawahan pidana menapa kemawon wujudipun, kula namung saged pasrah kanthi rila legawaning manah, sadaya badhe kula lampahi kanthi boten badhe angresula, namung mugi wonten sih wilasa saking jengandika Kang mBok Ratu, saderengipun kula pejah mugi Kakang mBok kepareng maringaken tuntunan dhumateng kula murih kula saged mangertosi Ngelmi Sejating Sih piwucal pungkasan dhateng kula saking Kanjeng Eyang Maharsi Doradruwasa”.

 

Wangune tembungku sing tak ucapne nganggo suwara sing nrenyuhake kuwi wis bisa nundhung rasa sengi ting atine wong ayu sing lungguh neng kursi gadhing kang mapan inga wang-awang kuwi. Tak sawang pasuryane Kang mBok Setyawati wis padhang kaya pasuryan sing tau tak sawang sepisanan nalika aku kepethuk ing Keduwang jaman semana. Pasuryan sing katon sumunar kablebet cahya ruruh kang merak ati, pasuryan sing jebles karo praupane Andalu putrane sawargi Wa Anggara ing Bulak Pandhe. Sansaya ngrembaka tuwuhing pangarep-arepku marang kasaguhane Ratu Kraton Katentreman aweh tuntunan marang aku murih bisa mangwasani Ngelmu Sejatining Sih.

 

“Dhimas Suwanda” kaya siniram tirta wayu sewindu rasaning atiku krungu tembunge Kang mBok Ratu Setyawati sing dumadakan guneman, nyeluk jenengku nganggo sebutan “dhimas” kanthi suwara sing alus lan endah sing ngungkuli endahing kidungane para hapsari ing kaswargan.

 

“Kawula nuwun inggih Kang mBok?” gurawalan aku tumuli mangsuli.

 

“Satuhune sagedhe-gedhening dosa sing wis dilakoni dening Dhimas Suwanda, yekti isih gedhe pangapura sing kudu dhimas tampani” Kang mBok Setyawati nutugne anggone guneman sing ndadekne senenging atiku.

 

“Kaparenga pun Suwanda ngaturaken sewu gening panuwun Kang mBok” aku tumuli aweh wangsulan karo nyembah lan nungkulake sirah, ing batin surak-surak saking rasa seneng sing tanpa upama sing tak rasakne.

 

“Pun kakang ora bakal nyelaki jejibahan sing kadhawuhake Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa” kang mBok Ratu nutugne anggone ngendika, “ya iku aweh tuntunan marang Dhimas Suwanda murih bisa manunggal klawan Ngelmu Sejating Sih, nanging………”

 

“Nanging kados pundi Kang mBok?” ora sranta aku nugel rembug nganggo pitakonan, jalaran Kang mBok Setyawati ora enggal nutugne tembunge.

 

“Nanging ana sarate” wangsulane Kang mBok Setyawati sabanjure “sawuse Dhimas Suwanda kacemplung ing juranging dosa, Dhimas Suwanda kudu luwih dhisik ngresiki jiwa lan raga, yen wis lagi bisa pun kakang aweh tuntunan marang si Adhi”.

 

“Menapa ingkang kedah kula lampahi Kang mBok?” aku gage semaur “sanadyan saupami kangge ngresiki jiwa lan raga kula saking lumuting dosa kedah mawi sarana dipun obong ing samodraning latu, saestu kanthi suka gambiraning manah pun Suwanda badhe anglampahi ambyur ing samodraning latu kasebat”.

 

Kang mBok ratu ora enggal guneman aweh wangsulan marang kasaguhan sing tak kandhakne iku. Mung ing lathine katon ana esem sing sumringah nuduhne senenging atine, ya esem kuwi sing ndadekne aku sansaya njahe wana, piyang payingan sajroning ati.

 

 

Ana candhake