SENDHANG MUSTIKANING WARIH IV (097)

 97.

Ratu ing Kraton Katentreman kuwi mung manthuk-manthuk krungu pawadan sing dingendikakne Guru dene Guru wani tindak ninggal Candhi ing Gunung Kumitir sing tanggung jawabe. Dadi kanthi pawadan iki cetha yen Guru ora ninggalne jejibahan, sanadyan Guru kena diarani kluyuran tekan ngendi-endi, nanging Candhi ing Gunung Kumitir tetep ana sing ngreksa kayuwanane.

 

“Dene pandakwa ndika sing angka loro” Guru nutugne olehe ngendika “temene ora bener yen aku nggodha Raden Bagus Suwanda anggone lagi arep ngayati nindakne laku Sabar Narima sing ndika dhawuhake, nanging aku malah kepara asung pambiyantu murih luwih cepeting laku nggone Raden Bagus Suwanda bisa nguwasani Ngelmu Sejatining Sih. Jalaran aku uga weruh yen temene kawruh ndika ing babagan Ngelmu Sejatining Sih kuwi uga durung paya-paya sampurna, lan aku weruh cara sing luwih cepet tumrap ndika lan Raden Bagus Suwanda kanggo ngaweruhi Aji Sekti Ngelmu Sejatining Sih tilarane Sang Maharsi Doradruwasa sing suci kuwi. Mula aku banjur nganthi Raden Bagus Suwanda kanggo nemoni ndika, kaya sing wis klakon iki. Mung kuciwane, wangune ndika durung bisa nyingkur sipat adigung sing mapan ing sela-selaning pangrasa, temah ndika milih ndhisikne nyawang remeh marang aku sing mung wong gendheng tilas bramacorah lan trahe wong dosa sing dhemen nindakne laku palacidra, babar pisan ndika nyingkur jiwaning adil lan wicaksana temah ora katon ing pandulu ndika sing abang ora selawase dadi abang, sing ijo ora selawase dadi ijo, sing reged ing titi mangsane uga bisa dadi resik lan kosok baline sing suci yen ora ngati-ati bisa malih dadi njejemberi……….”.

 

“Cukup!” rada banter Kang mBok Setyawati celathu, ngendheg kojahe Guru Raden Kala Canthuka karo ulat sing katon tenanan nuduhne yen migatekne apa sing dingendikakne Guru “aja ndika tutugne nggon ndika kandha, minangka titah lumrah aku wis ngrumangsani yen panggah kanggonan cacad, lali sarta luput. Nanging aku uga weruh laku pangati-ati kuwi luwih wigati murih ora gampang kena diapusi. Aku uga mbenerake lan ora ngluputake apa sing ndika kandhakne, sepisan maneh sing ndika ucapake mawa lathi, nanging aku durung ngerti apa sejatine sing ana ing waliking ukara sing ndika kandhakne. Luwih-luwih nalika aku njaluk wektu marang ndika kanggo nglimbang lan nimbang warta lan sarana sing ndika gawa lan njaluk supaya kanggo sawatara wektu ndika ninggalne papan kene nanging ndika ora anuju prana, kanthi mangkono nuduhne yen ndika uga isih ngremehne lan nganggep aku luwih bodho tinimbang ndika, ndika uga ndhisikne rasa sujana lan ora percaya marang apa sing dak kandhakne. Yen aku lan ndika padha ngukuhi benere dhewe-dhewe, mangka ora ana enteke awit ora bakal klakon ana pethuking rembug, sing ana iya sulayaning rembug. Nanging, minangka titah kang wis sinampiran jejibahan nata lan ngreksa Kraton Katentreman sing suci, Setyawati uga kagadhuhan papan kanggo miyak sakehing wewadi, sing sapa wae klebu aku dhewe, mlebu ing papan kuwi mangka bakal katon apa sing dadi isen-isening atine. Apa ndika sarowang wani bebarengan karo aku manjing ing papan kuwi kanggo nuduhne ana aksara apa ing waliking ukara sing diucapake? Yen ndika sarowang ora gelem kanthi pawadan apa wae, luwih becik cukup samene wae ndika ngajak rerembugan aku lan klawan nyebut asmaNe Dzat Sang Murweng Dzat  ndika sakanca bakal tak peksa ninggalne papan kene sarta selawase ora bakal ndika sakanca bisa bali mrene. Piye Raden Kala Canthuka? Ndika wani apa ora?”.

 

Ana rasa geter kaworan ndhredheg ana jeroning dhadhaku krungu ucape Kang mBok Setyawati sing keri dhewe iki mau. Apa sing dikandhakne kuwi mau cetha yen wujud panantang marang Guru lan uga marang aku. Yen sing dikandhakne Kang mBok kuwi nyata, mangka aku mesthi bakal kewirangan awit wis kejodheran wewadiku, ya iku yen satemene aku ora pati merdulekne marang apa sing sing diarani Ngelmu Sejatining Sih, sing baku malah aku mung kepengin bisa mengku Kang mBok Setyawati bisaa dadi sisihanku, dene lekas kanggo ngaweruhi Ngelmu Sejatining Sih wewarah saka Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa kuwi bisa diarani mung pawadan wae. Nanging, yen nganti aku matur marang Guru supaya aja nggugu sing dadi karepe Kang mBok Setyawati luwih abot maneh pepulihe, yen klakon Guru lan aku sarta Lancur klakon dipeksa ninggalne papan kene lan ora bakal bisa bali mrene maneh, ateges pangarep-arepku bisa mangun bebrayan karo Kang mBok Setyawati wis gagar wigar lan buyar, mung mandheg tekan samene. Atiku dadi peteng dhet-dhet lelimengan kaya petenging wengi sing langite ketutupan mendhung ireng.

 

Aku uga ora bisa ngira-ngira apa sing ana penggalihe Guru, jumbuh karo sing dingendikakne apa ora? Nanging aku weruh yen Guru kagungan aji jaya kawijayan sing angel ditaker sepira akehe, mbok menawa wae bisa gawe tambar dayaning papan sing dikandhakne Kang mBok Setyawati mau. Lire, sanadyan wis manjing papan sing ora tulisaning ati sing bisa didhelikne, nanging merga dayaning aji jaya kawijayan sing digadhuh dening Guru luwih unggul, ndadekne Guru panggah ora bisa diwaca suwara sing ana penggalihe. Apa Guru uga bisa ngayomi marang aku lan Lancur ing papan sing dikandhakne Kakang mBok Setyawati kuwi?.

 

Tak lirik pasuryane Guru katon peteng, lathine rapet, palarapane katon sedhela-sedhela dijengkerutne, wangune wae lagi menggalih marang apa sing lagi wae dikandhakne Ratu Kraton Katentreman mau. Nganti rada sauntara Guru ora ngendika apa-apa.

 

“Piye Raden Kala Canthuka? Apa kurang cetha sing dadi kandhaku mau?” Ratu Kraton Katentreman kuwi ngambali pitakone.

 

“Ora, Ora Ratu” semu glageban Guru wangsulan “sing ndika kandhakne wis cetha lan wis tak ngerteni kabeh sing dadi surasane. Mung wae, krasa aneh ing angen-angenku dene ana papan kaya sing ndika kandhakne kuwi, kuwi nyata apa ngayawara?”.

 

“Ing kene sansaya cetha Kala Canthuka” Kang mBok Setyawati wangsulan karo mesem ngece “ing babagan iki wae ndika wis nggagas kanggo ora percaya karo sing tak ucapne, yen mangkono uga bisa dijupuk dudutan yen tenane antarane ndika karo aku iki padha dene olehe ora duwe rasa percaya marang siji lan sijine……..”.

 

“Mengko dhisik Ratu” kaya wong gragapan Guru nugel rembuge Kang mBok Setyawati “aku ngandel lan aku percaya marang apa sing ndika kandhakne mau kanthi sawutuhe. Aku mung kepengin weruh, papan sing ndika kandhakne kuwi manggone ana ngendi yen wis cetha papane, aku mesthi wae wani nggawa Raden Bagus Suwanda lan muridku sing jeneng Ki Lancur kuwi manjing ing papan sing ndika kandhakne yen ing kono kabeh wewadining ati bakal katon ngegla lan cetha”.

 

“Manggone ing Sitinggil Kraton Katentreman dene dalan kanggo tekan kana, bisa ngliwati telenging Sendhang Pangayoman ing sisih kono kuwi” muni ngono kuwi Kang mBok Setyawati karo nudingi Sendhang sing banyune bening lan nyarong nengsemake “Yen ndika wis saguh, ayo tutna lakuku ngunggahi Sitinggil Kraton Katentreman”.

 

Bubar ngucap ngono kuwi, Kang mBok Ratu banjur ngadeg, kursi gadhing sing mau dilungguhi dumadakan ilang saka pandulu, banjur prentah marang abdine :

 

“Ki Prasanta aja kesuwen nggonmu kapusan dening rasa lara sing mung semu kuwi, ayo dherekna aku munggah menyang Sitinggil. Ki Jurudah, ndhisikana laku bukaken korine”.

 

“Sendika Gusti” Ki Prasanta lan Ki Jurudah wangsulan bareng. Ana kaelokan maneh, Ki Prasanta sing mau ora kuwat ngglawat kesawaban slendhang pusakane Guru lan sandhangane sing rowak-rawek, wis bali pulih kaya sadurunge.

 

Ki Jurudah nyembah banjur ndhisiki mlaku, nyedhaki Sendhang sing banyune bening direngga dening wira-wirining iwak banyu sing padha nglangi kanthi mardika. Ki Jurudah banjur ambyur menyang Sendhang, ora suwe Kang mBok Ratu uga banjur ambyur bablas slulup menyang Sendhang kuwi diterokne Ki Prasanta. Guru aweh sasmita marang aku lan Lancur supaya ndherekne Guru nututi lakune Kang mBok Ratu.

 

 

Ana candhake.