SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (088)

88.

Sepisan maneh aku diwelehake dening Guruku, pancen aku gampang kepencut marang bab-bab sing satemene ora ana tuna lan bathine yen ta tak gagas, temah rasa kepencut kuwi malah ndadekne aku lali marang apa sing kudune tak pikir lan tak tindakne. Kaya upamane nggagas apa sing dingendikakne Guru mau, ya iku ngenani Kang mBok Setyawati sing diarani Guru olehe dadi wong wadon iya awit saka panggawene Kanjeng Eyang Resi Doradruwasa iki mau. Ora krasa aku mesem dhewe, ngesemi nggonku duwe pakulinan sing tenane mung ngeceh-eceh dayaning nalar iki mau.

 

“Inggih Guru” wekasan aku banjur matur “mila sampun dados pakulinan, kula menika asring kapencut dhateng prakawis ingkang estunipun boten wonten sambetipun kalihan kula. Inggih awit saking menika, mugi jengandika Guru keparenga tansah anuntun lampah kula murih kula saged ngicali pakulinan ingkang boten wonten ginanipun menika kala wau”.

 

“Ngilangi pakulinan ngono kuwi, ora mbutuhne tuntunan” wangsulane Ki Tanpa Aran ora karo cengengesan kaya adate “nanging mung mbutuhne rasa eling, lire tansah eling marang apa sing kudune dipikir lan ditindakne lan rasa eling kuwi pancen kudu dilatih saka sethithik nanging ajeg, ora kena dhang thek mung sakecandhake. Nanging nek ndika mbutuhne tuntunan saka aku, aku ya ora kabotan waton ndika gelem sabar”.

 

“Inggih Guru, ngaturaken gunging panuwun” aku wangsulan karo nyembah kurmat.

 

“Aku ora mbutuhne panuwun, merga kuwi kuwajiban sing kudu tak tindakne minangka jejering guru marang muride” Ki Tanpa Aran aweh wangsulan karo suwara sengak kaya padatan ngana kae “saiki ndika tak tuduhi piye carane murih ndika bisa enggal kasembadan manunggal karo Ratu Setyawati, kuwi ta satemene sing banget ndika arep-arep? Iya apa ora?”.

 

“Nyuwun pangapunten, mila leres makaten Guru” wangsulanku karo mesem semu ngempet rasa isin. Tak lirik Lancur sing wiwit mau mung ndhingkluk wae, iya melu mesem, embuh mengku karep apa karo eseme si Lancur iki, mbok menawa wae ngesemi aku sing seneng nanging rada kisinan iki.

“Miturut panyawangku, nganti saiki Setyawati kae isih ngugemi karepe sing mung arep urip ijen, lire durung gelem duwe bojo” Ki Tanpa Aran nutugne olehe ngendika “ya neng kono kuwi katon bodhone titah ing jagad iki, kalebu Seyawati sing satemene wola-wali nggagas yen ing kala mangsa tinamtu bojo utawa sisihan kuwi dibutuhake, nanging ajeg gagasane kuwi dipunggel dhewe malah dhasaring atine diapusi dhewe karo pawadan yen sing satemene dibutuhake kuwi bisa dadi pepalang nggone nggayuh kasampurnan”.

 

“Inggih Guru” aku nyela atur “gandheng kula ngrumaosi bilih kula estu taksih cubluk, babar pisan kula pasrah dhateng jengandika Guru, kados pundi murih kasembadaning sedya, dhawuh saking Guru estu badhe kula lampahi kanthi remining manah”.

 

“nDika kudu blaka marang Setyawati” Ki Tanpa Aran paring dhawuh maneh “lire Setyawati kudu ndika kandhani yen ndika wis kepencut marang kasulistyane sarta ndika kepengin mangun kulawarga karo dheweke. Lan ndika kandhani pisan, menawa Setyawati nampik apa sing dadi pepenginan ndika, mangka ndika kudu aweh ngerti yen lekas ndika kepengin ngepek Setyawati dadi sisihan ndika kuwi jalaran nindakne dhawuh saka Hyang Agung sing mbisiki ati ndika, uga ndika jarwani pisan yen murih ndika lan Setyawati bisa mangwasani Ngelmu Sejatining Sih kanthi sampurna, ndika lan Setyawati kudu bisa manunggal salakirabi”.

 

“Manawi Kang mBok Ratu panggah boten purun utawi boten pitados ingkang kula criyosaken kados pundi Guru?”

 

“nDika kuwi pancen angel bisane pinter” Ki tanpa Aran mencereng “bola-bali aku wis kandha, dhisikna nggone nggagas sing pantes digagas, tindakna sing pantes ditindakne!. Nanging ndika panggah isih seneng nggagas sing durung wayahe digagas, ya kuwi sing ndadekne randhating jangkah lan laku ndika. Ngerti?” .

 

“Nyuwun pangapunten Guru” aku gage-gage ngakoni luput, wis mikirake kedadean sing jalarane wae durung tak lakoni.

 

“Iya” ki Tanpa Aran wangsulan anyep.

 

“Samangke kaparenga kula badhe bidhal malih dhateng Kraton Katentreman badhe manggihi Kang mBok Setyawati. Boten langkung pangestunipun Guru saha pandonganipun Ki Lancur ingkang kula suwun, mugi-mugi kula saged lebda ing karya” aku banjur pamitan arep nemoni Kang mBok Setyawati maneh.

 

Ki Tanpa Aran, ya Guruku kuwi ora semaur malah banjur cengar-cengir dhewe. Mung Lancur sing tak jaluki dongane, aweh wangsulan :

 

“Inggih Gus, boten langkung kula meling sampun ngantos nilar kaprayitnan, Hyang Agung mugi mayungana tindak jengandika”.

 

Aku banjur ngelus mustikaning kalpika Mustika Tirta peparinge Kang mBok Setyawati nalika samana. Kalpika banjur tak sawang tanpa kedhep binarengan angen-angen sing nyawiji tumuju marang Katon Katentreman. Awit kanthi cara iki, miturut welinge Kang mBok Setyawati jaman semana, mangka Hyang Agung bakal nuduhne dalan lan nuntun marang aku kanggo mlaku menyang Kraton Katentreman sing nduweni Taman sing aran Sendhang Pangayoman kuwi.

 

Nanging nganti suwe nggonku ngingeti sesotyaning Kalpika Mustika Tirta lan ngeningke angen-angen marang Kraton Katentreman, babar pisan ora ana asile. Gegambaraning Kraton Katentreman ora tumuli katon kaya nalika aku bali saka Majapahit wingenane. Nganti wola-wali anggonku mbaleni, nindakne piweling saka Kang mBok Setyawati magepokan karo guna katiyasane Kalpika Mustikaning Tirta, nanging panggah cabar tanpa ana asile.

 

“He he he……..” dumadakan Ki Tanpa Aran ngguyu nyekikik karo ngingeti aku.

 

“Wonten dhawuh Guru?” merga rumangsa digeguyu aku banjur matur, nyuwun dhawuh.

 

“Bola-bali wis dikandhani” Ki tanpa Aran wangsulan, nanging kaya ora ditujokne marang aku, mung grenengan ijen kaya kanggo awake dhewe “aja nemen-nemen olehe dhemen njagakne kaluwihane barang sing mung gaweyane wong, nanging ya meksa nekad wae. Rak wis cetha ta? Tumenggung Jatikusuma biyen nate kandha : ora aran kedadeyane, barang sing sing diejibne mungguh sing dadi kamandene, jebul bareng kapengkoking panca baya ubayane mung ambalenjani?”.

 

“Leres ingkang dados dhawuh jengandika menika Guru” aku mangsuli alon.

 

“Aku mung nerokne apa sing dadi pituture Bapak ndika angkat wae kok” Ki Tanpa Aran semaur karo mesem “ndika saiki wis ngerti dhewe, wektu iki nganti tekan suk kapan ora ana sing ngerti, sedulur tunggal guru ndika kuwi ora lila nek ndika ngancik wewengkon kratone. Mula murih wong kuwi ngerti nek sing duwe kaluwihan ora mung dheweke thok, ndika arep tak terne menyang Kratone Setyawati sing dalane durung ndika ngerteni kuwi”.

“Ngaturaken geng panuwun Guru” aku wangsulan karo neng ati rumangsa mongkog duwe guru kaya Ki tanpa Aran sing migatekne banget marang siswane iki.

 

“nDika tak kandhani pisan” Ki Tanpa Aran ngendika maneh “tenane Setyawati kuwi mapane wis ora ana ing jagad nyata maneh, nanging neng alam maya. Samono uga karo kraton lan patamanane ya manggon neng alam maya sing ana ing waliking alam kang kasat mata iki, mula ndika arep tak terne mrana lan tak rojongi apa sing ndika karepake iki”.

 

“Inggih Guru, kula namung saged ndherek ingkang dados dhawuh jengandika” wangsulanku.

 

“Ki Lancur, ndika ndang tata-tata ngambah dalan sing diliwati mau, ayo ngeterne Gusa Wanda menyang Kraton Katentreman” Ki Tanpa Aran banjur paring dhawuh marang Lancur, dijak budhal ngeterne aku.

 

“Inggih Guru, suwawi kula dherekaken” wangsulane lancur banjur ngadeg.

 

Saka waliking klambi sing dienggo, Ki Tanpa Aran ngetokne slendhang sutra, rupane ijo, dicekeli pas ing tengah. Banjur dhawuh marang aku supaya melu nyekeli pucuking slendhang rupa ijo kuwi, sauntara Lancur didhawuhi supaya nyekeli pucuk sijine.

 

“Wis saiki ndika sakloron padha meneng lan padha merem kabeh, nek bisa ambegane rada diampet, merga iki arep tak jak ngambah dalan sing arang diliwati menungsa!” dhawuhe Ki tanpa Aran maneh sawuse aku lan Lancur padha nyekeli pucuking selendhang.

 

 

Ana candhake.