SENDHANG MUSTIKANING WARIH VI (095)

95.

Olehe guneman mangkono kuwi Kang mBok Setyawati karo suwara sing rada dhuwur, semune nundhung Guru lan wong liyane klebu aku lan Lancur supaya enggal-enggal lunga ninggalake papan sing dadi wewengkone Ratu Kraton Katentreman kuwi. Wis tak badhe sadurunge, Guru mesthi ora manut nuruti apa sing dikandhakne Kang Mbok Setyawati ngono wae, Panjenengane kuwi wong waskitha sing bisa maca tulisan tanpa aksara sing manggon ana atine wong sing diajak guneman, klebu Kang mBok Setyawati. Lan aku percaya yen Guru bakal mbudidaya murih Kang mBok Setyawati lan aku tumuli bisa mangwasani Ngelmu Sejatining Sih, kanthi sarana ndhaupake aku lan Kang mBok Setyawati.

 

“Ratu” Kanthi suwara sing sareh Guru ngendika, aweh wangsulan marang panundhung aluse Kang mBok Setyawati “aku ngerti yen kanggo mutusake percaya utawa ora marang sing wis tak kandhakne mau Ratu mbutuhake wektu, embuh kanggo nggagas embuh kanggo samadhi nyuwun pituduhing Gusti, nanging hara kora kudu nganti sasen-sasen ta? Lan maneh papan wewengkon ndika sing temene mapan ing jagad maya iki jembare tanpa watesan, kanggo nindakne laku nggagas utawa samadhi ndika bisa milih papan sing ora ana sing bisa ngganggu. Mula prayogane Ratu tumuli nindakne laku kanggo nemokne putusan magepokan karo sarana sing wis tak kandhakne mau. Lan aku njaluk idin marang ndika, yen aku arep nunggu wangsulan saka Ratu ana papan kene. Dadi aku ora arep lunga sadurunge oleh wangsulan saka ndika Ratu Kraton Katentreman”.

 

Ratu Kraton Katentreman kuwi ora enggal semaur aweh wangsulan marang Guru, malah banjur tumungkul karo ngeremake mripate, ora guneman apa-apa. Dumadakan tanpa tak ngerteni sangkan parane, weruh-weruh Ki Jurudah lan Ki Prasanta abdi dalem Kraton Katentreman, wis ngadeg ana ngarepe Guru karo ulat sing katon peteng, wong loro kuwi katon mencereng nyawang marang pasuryane Guru. Nanging Guru babar pisan katon ora migatekne marang wong loro kuwi, malah cengar-cengir kaya padatan, bola-bali kukur-kukur mustakane sing ora gatel. Kang mangkono kuwi mesthi wae ndadekne abdi-abdine Kang mBok Setyawati kuwi katon sansaya muring.

 

“He Kala Canthuka” dumadakan karo maju sajangkah Ki Jurudah nggetak Guru kanthi njangkar asmane, mesthi wae atiku sing dadi panas, tak lirik Lancur ya katon ora trima Guru disewiyah dening Ki Jurudah. Alku tumuli ngadeg tata-tata ing sandhinge Guru, samono uga karo Lancur sing wis siaga neng keringing Guru karo sikep sing waspada.

 

“Gajege iki rak Ki Jurudah biyen kae ta?” kaya wong nambong Guru malah genti takon kango mangsuli panggetake Ki Jurudah “kupingku durung pati amoh Ki Jurudah, nek ndika ngajak guneman aku ora prelu bengak-bengok kaya wong nggusah manuk ngono kuwi, nanging nek olehmu mbengok kuwi kegawa saka kahananmu sing wis suda rungon ya ora apa-apa, wong pancen wong sing suda rungon kuwi nek guneman kudu banter ben kupinge melu krungu”.

 

“Aja ngawur kowe Canthuka” wangsulane Ki Jurudah kasar “aku ora budheg kaya pandakwamu kuwi……”.

 

“nDika aja kleru tampa, aku iki ora ndakwa, mung nocogne kahanan, wong sing senengane yen guneman nganggo bengak-bengok kuwi adate lagi suda pangrungune. Nek ndika pancen ora kaya pangiraku ya sokur aku melu seneng, dene upama aku ngajak guneman ndika, ora kudu ndadak nganggo bengak-bengok”.

 

“Setan alas ora tatanan” Ki Jurudah misuh banter “ora sah ndadak kakehan gunem sing tanpa guna, tak cekak wae, kowe gelem tumuli minggat saka kene apa ora he?” .

 

“Mengko dhisik” Guru wangsulan sareh “ndika nakoni aku kaya ngono kuwi wis mikir apa durung upama aku aweh wangsulan rupa pitakonan he?”.

 

“Kowe ora prelu mangsuli kandhaku Canthuka” Ki Jurudah nggereng banter “sing mbaku kowe aja kesuwen njejemberi endahing Taman Pangayoman iki, tak wenehi wektu sapanginang kowe karo kanca-kancamu kuwi kudu lunga ninggalne Taman iki, ngerti?”.

 

“He he he he……” Guru ngguyu njegigis sajak ngece banjur disusul grenengan marang awake dhewe “lagi tumon saiki iki aku, ana ana batur gedibal ping sanga likur, wani nrucak marang satriya siswane Brahmana dibya, apa dumeh lagi kasampiran panguwasa ya?”.

 

“Kowe grenengan apa Canthuka?” Ki Jurudah takon karo nggetak “nek wangsulan sing cetha, aja mung grenengan kaya wong dodol upas ngono kuwi!”.

 

“Raden Kala Canthuka” durung nganti Guru mangsuli panggetake Ki Jurudah, Ki Prasanta amul rembug ngundang asmane Guru.

 

“Iya ana apa Ki Prasanta?” Guru aweh wangsulan kanthi suwara panggah sareh.

 

“Oraa ndika pamerne, aku lan kadangku iki wis ngerti nek ndika kuwi siswane Gusti Patih Maudara sing jumeneng Resi ing Paluamba” Ki Prasanta nyambung rembuge “anane adhiku wani tumindak kasar marang ndika kuwi, ora merga ndika siswane Resi ing Paluamba, jalaran Sang Resi kuwi nyata wikan ing babagan tata krama apadene suba sita, beda adoh karo wewatakane sedulure anom Sang Resi sing wis mutokne ndika kae, kajaba wonge julig, licik uga wuta ing reh tatakrama, wangune lekas ndika dina iki ora tumuli lunga ninggalne papan kene iki merga kegawa saka watak wantune Patih Logender lan anak-anake lanang sing kabeh duwe wulu ana atine kae apa?”.

 

Bener-bener beda karo padatan, Guru sing sasuwene iki ora tau ngrewes diunekne apa wae dening wong-wong lan bocah-bocah cilik sing kerep ngundang kanthi sebutan wong edan, kajaba mung karo cengar-cengir karo ngguyu, dina iki pasurytane Guru katon mbrabak abang nganti tekan kuping, kegawa saka panasing penggalihe krungu rembuge Ki Prasanta mau. Socane Guru katon murup mirsani praupane Ki Prasanta, kaya-kaya abdi Kraton Katentreman kuwi arep diklethak-kletaka sirahe.

 

“Iblis malaningrat kowe Prasanta” pangandikane Guru keprungu sereng marang Ki Prasanta “aja langap-langap waton bisa ngucap kowe Iblis, aku ora bakal lara ati mbok unekne kaya apa wae, nanging nek wong sing wis entek awune jinempana ing angin, sing nyatane kuwi kabeh leluhurku, mbok undhat-undhat kaluputane sing wis tinebus klawan ilanging jiwa lan ragane, nanging panggah isih mbok gunem ing ngarepku, padha wae kowe niyat ngenping lara nggenjah pati, selak kangen karo panasing Yamaniloka”.

 

Bubar ngendika mangkono kuwi tanpa ngenteni wangsulan, Guru banjur mundhut slendhang sutra ireng sing mau tak gujengi pucuke karo Lancur sing wekasan bisa tekan kene. Ing astane Guru, dumadakan Slendhang kuwi dadi kaku, bisa ngadeg dadi kaya pedhang, lan……..

 

“Nya saiki tampanana Prasanta!” Guru ngendika seru karo nyabetake slendhang sing wis dadi kaya pedhang ngarah marang ragane Ki Prasanta sing ora adoh karo papane Guru jumeneng.

 

Ki Prasanta katon pucet saking kagete, wangune ora duwe panyana yen bakal disabet nganggo slendhang pusaka dening Guru. Nanging wis kasep, obahing slendhang sing disabetake Guru kahiring suwara gumuruh kaya bledheg sewu muni bebarengan kuwi wis sansaya cedhak karo gulune Prasanta.

 

“Dhaaaaag……Glegeeeeeerrrrrr……” nalika Ki Prasanta wis katon pasrah, dumadakan ana cahya ijo sing ngerti-ngerti ngadhang ing ngarepe slendhang ireng gegamane Guru. Tumempuke cahya ijo lan slendhang ireng sing diasta dening Guru kuwi nuwuhake suwara kaya gunung njeblug kairing ana lindhu gedhe sing ngoregne papan kono.

 

Guru katon kontal memburi watara telung jangkah adohe, pucuking slendhang katon madhul-madhul kaya diwudhari tenunane. Sauntara Ki Prasanta sing ora sida kena sabetan slendhang jebul isih ksababan, temah konclang watara limang dhepa adohe, tiba neng lemah ngathang-athang durung bisa tangi. Lan ora adoh saka papan sing mau dipidak dening Ki Prasanta, katon Kang mBok Setyawati nyekeli slendhang sutra warna ijo maya-maya, lagi ngadeg lan nyawang tanpa kedhep marang Guruku, Ki Tanpa Aran ya Raden Kala Canthuka.

 

“Wis sansaya cetha yen sedyamu arep adol gendhung ing wewengkonku kene, Raden Kala Canthuka?” alon-alon nanging cetha dirungokne Kang mBok Setyawati nyelathu Guruku.

 

“Aja salah tampa Ratu” wangsulane Guru karo suwara rada kedher “abdi ndika wis kebacut nggone guneman marang aku, dadi kapeksa arep tak padhakne dosane”.

 

 

Ana candhake.