JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (019)

19.

Dina-dina candhake, sinau bareng neng emper daleme Pak Suwaji kuwi mlaku sansaya becik. Bocah-bocah wis padha weruh kanthi nyata yen sinau modhel ngono kuwi gedhe banget manpangate. Mula saben dina Senin, Rebo lan Jumuah sadurunge sinau bareng diwiwiti ajeg wis padha teka luwih dhisik. Bocah lanang lan bocah wadon padha dene olehe padha semangat sinau. Kerep wae, saka sekolahan wis padha nyepakne soal-soal sing ora bisa digarap dhewe, banjur tekan panggonan sinau bareng kuwi ditakokne kancane kepriye carane nggarap kanthi cepet lan bener.  Nek isih anyar-anyaran sinau bareng kae, sing bisa ngrampungi perkara ngono kuwi meh ajeg nek Sudimin, nanging sawise sinau bareng kuwi lumaku kanthi lancar, wiwit ana siji loro sing padha nyulihi Sudimin, genti sing aweh warah marang kanca-kancane.  Sudimin dhewe entrane neng kono wis dadi instruktur, lagi tumandang yen kanca-kancane wis padha sambat ora eneng sing bisa.

 

“Aja kesusu kandha nek ora bisa” tembunge Sudimin marang kanca-kancane “karo nyoba aweh katrangan, awake dhewe bisa karo mikir piye carane murih bisa ngrampungne soal sing dianggep rumit ngono kuwi. Lha nek wis tekan tengah-tengah, kapeksa mandheg, kanca liyane rak bisa aweh bebantu, dadi jenenge ya sinau bareng tenan”.

 

“Iya Min, nanging rumangsaku nek sing nerangne ki liyane kowe, rasane kok piye ngono lho?!?” Lastri bocah sing padatan ora akeh duwe gunem, semaur, banjur panemune kuwi dijalukne pikuwat marang Hartini sing nuju lungguhe cedhak dheweke “rak ya ngono ya mBak Har?”.

 

“Bener Dhik Lastri” Hartini semaur alon “nanging sing dikandhakne Sudimin mau aku ya mathuk, aku dhewe bisa ngrasakne, kanthi aweh katrangan disambi karo ngeling-eling ngono kuwi bisa ndadekne pikiran dadi luwih urip, kuwi rumangsaku lho?. Nanging nek kanca-kanca luwih seneng sing aweh jawaban kudu Sudimin, aku ya malah luwih seneng maneh. Wektune dadi bisa luwih cepet”.

 

“Ya nek kabeh sing nerangne kudu Sudimin, jenenge padha wae awake dhewe iki ndadekne Sudimin minangka Guru Les” Warsidi numpangi rembug karo setengah guyon, “wektune pancen luwih cepet lan bisa nyinaoni soal liyane, nanging pikirane dhewe ora urip-urip kaya sing dikandhakne Hartini mau, merga kabeh mung njagakne Sudimin wae. Tujune Sudimin kuwi bocah sing lugu, upama sing dadi Sudimin kuwi aku ngono, genah nek banjur juwal mahal, bocah-bocah wedok kuwi kudu luwih kerep nggawakne jajan, he he he …..”.

 

Bocah-bocah padha mesem amba malah ana uga sing banjur ngguyu lirih krungu gunemane Warsidi sing najan karo guyon nanging uga ngemu makna ngono kuwi.

 

Olehe muni ngono kuwi mau, Warsidi karo nglirik Ninuk sing saiki geleme nggawa jajan rada akeh nek dina Rebo karo Jumuah, merga Ninuk ngerti nek dina Senen Sudimin ajeg nek pasa. Malah kerep wae, sanajan dina Rebo utawa Jumuah Sudimin iya pasa, merga ngepasi tanggal telung dina sakitere wulan purnama.

 

“Aku ya mathuk karo panemune mBak Hartini mau, nanging ana tambahane” api-api ora ngerti nek disemoni Warsidi, Ninuk melu urun rembug.

 

“Tambahane apa Dhik? Eh, sing mbok mathuki panemuku sing endi?” Hartini nyela takon karo mesem. Satemene ngono Hartini kuwi duwe rasa sing rada ewa nek karo Ninuk, merga Hartini ngerti banget nek Ninuk kerep wae nyatur dheweke karo kanca liyane nek Hartini mentas jagongan karo Sudimin.

 

“Sing kuwi lho mBak” wangsulane Ninuk “sing nerangne bisa gentenan, sok mBak Tien, sok mBak Yati, utawa Warsidi lan kanca liyane. Lha tambahane, Sudimin kudu neng sandhinge, dadi saupama olehe nerangne kanca-kanca mau ana sing kleru utawa ora pas, Sudimin bisa enggal-enggal mbenerake, dadi kanca-kanca ora malah sansaya bingung”.

 

“Wis, wis kuwi dirembug mengko wae” Sudimin sing miwiti mbukak rembugan munggel rembug “saiki ayo gek ndang diwiwiti sinaune, endi sing mau durung cetha olehe nampa katrangan saka Bapak Ibu Guru lan prelu dirembug murih terange?”.

 

Bocah-bocah ora ana sing semaur, kabeh banjur padha ngetokne buku-buku saka tase dhewe-dhewe, dibukaki lan arep dikandhakne perangan ngendi sing padha durung dingerteni kanthi cetha.

 

Dina-dina terus mlaku maju ora tau ana mundure. Wektu kanggo “Ulangan Umum” wis teka. Jaman kuwi Ulangan Umum dienengne setahun mung kaping pindho, ya iku ing Triwulan kapindho lan Triwulan pungkasan. Ya kanthi Ulangan Umum ngono kuwi bisa ditonton sepira maju utawa mundure bocah-bocah sekolah nggone bisa nampa piwulang sing ditampa. Ulangan Umum sing teka iki Ulangan Umum Triwulan kapindho (kira-kira cara saiki ya semester kapisan). Bocah-bocah sasekolahan padha semangat anggone ngadhepi. Kabeh ora ana sing kepengin oleh biji luwih asor tinimbang biji raport triwulan sadurunge. Semono uga bocah-bocah sing padha melu sinau bareng neng emperan daleme Pak Suwaji. Bocah-bocah kuwi maune kaya padatan padha dheg-dhegan kuwatir nek ora bisa nggarap soal-soal ing Ulangan Umum sing diawasi kanthi ketat dening Guru-Guru Pengawas kuwi. Nanging, ya merga saka asile nggone padha sregep melu sinau bareng, ndadekne bocah-bocah kuwi seneng lan marem. Rata-rata soal sing ora bisa digarap lan dirampungne kanthi becik, kurang saka sepuluh persen. Dadi bocah-bocah sing melu sinau bareng kuwi duwe rasa optimis nek calone bakal mundhak becik biji sing ditulis ana raporte dhewe-dhewe.

 

Tenan. Sawise Ulangan Umum rampung lan disusul dum-duman Buku Raport, bocah-bocah kelas loro A, biji ing wulangan Ilmu Pasti lan Bahasa Inggris rata-rata padha mundhak becik. Semono uga bocah sing manggon neng kelas liya, nanging melu sinau bareng kelas loro A sing dirintis dening Hartini minangka Ketua Kelase, uga padha mundhak becik biji-bijine. Lan kaya jaman-jaman sadurunge, bocah kelas loro sasekolahan sing bijine apik dhewe ya Sudimin. Ninuk sing jaman kelas siji nganti kelas loro Triwulan kapisan angka ing raporte mbuh siji mbuh loro mesthi katutan angka sing ditulis nganggo mangsi abang, ing Raport Triwulan kapindho iki, mulus bijine ireng kabeh. Malah ing kelas loro C Ninuk oleh peringkat loro. Kang mangkono kuwi mau, ndadekne Bu Samusih Wali Kelase paring pangalembana lan panjurung murih Ninuk luwih sregep maneh nggone sinau. Bocah-bocah liyane akeh sing padha kepengin melu Ninuk sinau bareng neng sinau kelompok sing dianakne dening Kelas Loro A sing manggon neng emperan mburi daleme Pak Guru Suwaji kuwi, nalika padha krungu atur wangsulane Ninuk marang Bu Samusih nek dheweke melu sinau kelompok sing dianakne bocah-bocah kelas loro A.

 

“Nek mas-mas karo mBak-mbak iki kepengin melu sinau bareng neng sinau kelompok sing dieloni mBak Ninuk kuwi pancen ya becik” Dhawuh ngendikane Bu Samusih marang Kelas loro C kuwi “nanging apa panggonane isih ana? Ibu kagungan panemu, luwih becik nek Kelas Loro C iki gawe kelompok dhewe sing carane padha karo kelompoke bocah-bocah kelas loro A sing dieloni mBak Ninuk iki”.

 

Bocah sakelas padha gumrenggeng, meh kabeh nyarujuki karo apa sing dadi pituture Bu Wali Kelas kuwi. Pating celebung wiwit padha guneman ngongkon marang Ketua Kelase supaya enggal mbentuk kelompok sinau bareng kaya sing ditindakne kelas loro A kae.

 

“Nanging kula panggah badhe ndherek ing kelompoke lare Kelas Kalih A lho Bu” Ninuk matur marang Bu Samusih, merga Ninuk duwe panemu : nek nganti dheweke ninggalne sinau kelompoke kelas loro A lan melu ing kelompoke kelas loro C sing lagi arep dibentuk, padha wae Ninuk ngiklasne Sudimin sansaya raket karo Hartini. Ninuk ngerti dhewe, nganti tekan saiki Hartini ora kendho nggone kepengin sansaya cedhak lan dadi pacare Sudimin. Lan nek nganti pepenginane Hartini kuwi kasembadan, Ninuk babar pisan ora lila.

 

“Ngono ya ora apa-apa mBak Ninuk” dhawuh wangsulane Bu Samusih “nek jane sinau bareng kuwi kepenak nek tunggal sakelas, nanging nek kowe milih sinau bareng karo bocah-bocah sing ana kelas loro A ya ora apa-apa, apa ta sing marahi mBak Ninuk pilih awor karo kelas loro A tinimbang karo kanca tunggal kelase?”.

 

“Lha kula kadhung kulina kalih kelompok niku lho Bu” atur wangsulane Ninuk dora “mangke menawi ndherek kelompk enggal rak kedah adaptasi malih?”.

 

“O ngono?” Bu Samusih mesem “ya wis, Ibu ngira nek ana sabab liyane”.

 

“Boten kok Bu”.

 

“Wonten dhing Bu” Sigit bocah sing senengane klecon nyuwara banter.

 

“Apa kuwi?” tanpa disengaja Bu Wali Kelas nganggapi,

 

“Murugaken ing mrika kalih njagi Sudimin Bu” atur wangsulane Sigit karo ngguyu “kerana boten disrobot cewek sanes”.

Bocah sakelas padha ngguyu bareng. Ninuk dadi mbrabak abang praupane, ora cetha embuh nesu embuh seneng atine.

 

 

Ana candhake.