JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (14)

 14.

Wektu kuwi Warsidi ya banjur rada bisa nyandhak karo apa sing dikandhakne Sudimin. Sasuwene iki Warsidi ora ngerti nek Sudimin kuwi mung bocah sing ndherek utawa ngenger marang wong liya, merga pancen omahe Warsidi kuwi seje desa karo Sudimin, lan tepunge karo Sudimin ya sawise mlebu neng SMP kono. Warsidi dhewe anake wong sing cukup neng Desa Begal poncot kidul saka Kecamatan Kedunggalar. Sing dingerteni Warsidi sasuwene iki, Sudimin kuwi bocah sing alus pambegane lan pinter dhewe neng kelase, ewa samono ora sombong. Ora mung Warsidi sing seneng cedhak karo Sudimin, nanging meh bocah sakelas padha seneng yen cecaketan karo bocah sing jebule mung bocah ndherek kuwi.

 

“Saiki genti omong liyane Min” kandhane Warsidi sawuse meneng sedhela.

 

“Iya arep omong apa?” Sudimin genti takon.

 

“Iki bocah-bocah arep ngecakne apa sing kerep didhawuhne Bu Srisupingah, Guru Ilmu Ukur kae” Warsidi aweh kabar “wis padha rembugan pas karo jajan neng kantine mBak Yah, dhek wingi pas ngaso. Aku barang ya melu, nanging kowe ora eneng……”.

 

“Pancen selawase sekolah kene iki, aku durung tau jajan neng kantine mBak Yah kok, ya lumrah wae nek aku ora eneng” wangsulane Sudimin sing banjur nutugne pitakone “lha sing dirembug bab sing endi? Merga sing didhawuhne Bu Srisupingah murih bocah-bocah luwih bisa gampang nggone sinau Ilmu Ukur ya akeh, ora mung siji thok”.

 

“Sing kae lho, supaya awake dhewe lan bocah-bocah padha ngenekne sinau bareng, ing sajabane wektu sekolah” Warsidi aweh wangsulan “bocah-bocah ya wis mathuk kabeh. Wiwit suk Senin arep diwiwiti, wektune sawise mulih saka sekolahan, sing omahe cedhak-cedhak kene bisa bali dhisik, mangan utawa salin klambi dhisik, lha sing omahe adoh kaya aku lan kanca liyane, bisa mangan lan leren neng warung utawa kantin dhisik”.

 

“Kuwi jane ngono ya apik banget War” wangsulane Sudimin “nanging aku durung karuwan nek bisa melu, luwih-luwih nek saben dina. Ora kok merga aku emoh, nanging ya merga saka kahananku sing beda karo kanca-kanca sing wis merdeka lan duwe wektu sing turah-turah”.

 

“Lha nek kowe gak bisa melu, banjur kepiye no Min?” Warsidi katon nglendheh suwarane “wong bocah-bocah kae wis padha sepakat, ing meh kabeh mata pelajaran kuwi sing paling pinter ya kowe lan mengkone sing dadi paran pitakonane bocah-bocah nek rumangsa kangelan olehe mikir, ya mung kowe”.

 

“Jane ya ora kudu mengkono” wangsulane Sudimin sareh “aku karo kanca-kanca kuwi jane ya padha wae, mung sok-sok aku luwih cepet bisa nampa kersane Guru sing nerangne ngana kae. Lha nek mung bab pitakonan, saupama aku ora ana rak ya bisa wae banjur padha dicathet, mengko nek wayah mlebu sekolah ngana kae disuwunke pirsa marang Guru sing kawogan. Upama kuwi pelajaran Al Jabar ya bisa wae disuwunke pirsa Pak Murdani, Ilmu Ukur marang Bu Srisupingah, Ilmu Hayat marang Pak Dalijan lan sateruse. Kanthi cara mangkono kuwi mau, mesthi Guru-gurune dhewe malah dadi luwih rena ing penggalihe, tur maneh olehe maringi katrangan mesthi luwih komplit lan luwih cetha”.

 

“Embuh Min” warsidi wangsulan semu anyel, nanging panggah karo mesem “nek omong karo kowe, kapan ta aku bisa menang?”

 

“Ya wis ngene wae” Sudimin wangsulan karo ngguyu “janji ora saben dina, utawa seminggu pisan apa pindho, aku tak nyoba taren matur marang Bapak lan Ibu. Adat sing uwis, nek kanggo urusan sekolahan ngene iki, Bapak karo Ibu ya malah nyengkuyung, nanging aku rak ya kudu matur dhisik ta? Ya ngene iki lho War, abote dadi abdi sing ndherek, apa-apa kudu sarwa taren, ben gak nampa duka”.

 

“Nah, nek ngono kuwi aku bisa nampa kanthi seneng Min” Warsidi katon seneng atine “Yati, Warsiyati, Hartini, Masirah karo bocah-bocah wadon liyane kae mesthi semangat banget nek kowe gelem melu neng sinau bareng utawa belajar kelompok iki”.

 

“Kok kowe nyebut jeneng-jenenge bocah-bocah wedok thok ta War?” Sudimin takon karo ngincangne alise “apa sing duwe karep ngecakne pituture Bu Sri Supingah kuwi mung bocah-bocah wedok kae thok?”.

 

“Ora kok ngono, bocah-bocah lanang klebu aku, ya kepengin ngecakne kuwi” Warsidi wangsulan sareh “nanging nek Cewek-cewek kae ki beda”.

 

“Bedane neng nggik endi?”

“Bedane, asline ngono meh kabeh cewek sakelas kae rak padha olehe kepengin cedhak lan dadi kanca sing istimewa karo kowe? Nanging jarene kowe kuwi pancen angker, arang sing wani kandha terus terang marang awakmu, mula kanthi anane belajar kelompok iki mengko rak keneng dienggo pawadan bisa ngraketne srawungmu karo bocah-bocah wedok kae. Lan mengko mesthi rada rame, merga kabeh kepengin dadi pacarmu, mesthi banjur padha saingan, nanging kowe aja kuwatir, aku percaya olehe saingan mesthi nganggo cara sing sehat”.

 

“Lha nek iki cetha nek kowe kuwi wis banget nggonmu ngawur War” Sudimin wangsulan karo mesem.

 

“Ngawur piye ta Min?” Warsidi ngeyel “sing tak omongne iki berdasarkan fakta, bocah-bocah kae kuwi tenan kasarane ngono padha gandrung karo kowe, ya ora maido wong kajaba kowe kuwi duwe rupa bagus, pakulitan resik, ora sombong kathik pinter pisan, dadi ya wis pas”.

 

“Aja ngawur tenan kowe War” Sudimin wangsulan “aku iki isih cilik, tatune sunat wae kasarane durung garing, kok arep mikir sing neka-neka? Karo maneh, upamaa patut mikirne ngono-ngono kuwi, aku ya ora arep wani mikir karo bocah-bocah wedok kanca sakelase dhewe kae, merga apa? Aku iki mung drajate bocah ndherek sing kastane sangisormu lan sangisore kanca-kanca liyane”.

 

“Cinta kuwi Buta Min” Warsidi ngguyu “ora mbedak-mbedakne drajat. Wis ta, percayaa karo aku”.

 

“Wegah” Sudimin wangsulan sengak “aku iki ya weruh War, kanca-kancane dhewe kae jane ya padha pacaran, Warsiyati kae pacarana karo Anwar, Lastri pacaran karo Jaka bocah SMPP sing biyen saka SMP Walikukun, Yong Kim kae sir-siran karo Cicie anake Koh Sing, terus Edi kae nguber-uber Yati, dadi wis entek kabeh wis duwe pacar dhewe-dhewe, kari kowe sing kabare pacarana karo Masirah sing omahe Wonokerto kae”.

 

Olehe padha rembugan antarane Sudimin karo Warsidi mandheg, merga saka Kantor mBak Kani aba marang salah sijine bocah sing ana cedhak gantungan wesi sinai sepur supaya wesi sinei kuwi dithuthuk kaping telu, minangka tandha yen wancine ngaso wis entek, bocah-bocah kudu bali mlebu menyang kelase dhewe-dhewe. nutugne nampa pelajaran.

 

nDelalah ing kelase Sudimin ngepasi Pelajaran Pendidikan Agama Islam, sing ngasta Pak Wahidin sing wektu kuwi durung rawuh, isih konferensi neng Depag Ngawi. mBak Rokhani TU Kantor mlebu kelas, ngandhani supaya bocah-bocah ngenteni sauntara.

 

“Nggih mBak” Hartini sing dadi Ketua Kelas aweh wangsulan marang mBak Rokhani “nek ngoten kalih ngrantos rawuhe Pak Wahidin, kula tak ngumumne keputusan rapat kelas dhateng kanca-kanca”.

 

“Iya nanging aja rame ya? Ben gak ngganggu kelas liyane!” mBak Rokhani aweh wangsulan.

 

Tanpa nyauri kandhane mBak Rokhani, Hartini maju neng ngarep banjur madhep marang kanca-kancane.

 

“Kanca-kanca kabeh” Hartini miwiti guneman “wiwit suk Senin ngarep kelase dhewe ngenekne Belajar Kelompok, wektune Jam setengah loro nganti jam telu awan, manggone neng omahe Warsini lan bisa pindhah-pindhah, seminggu njupuk dina Senin, Rebo karo Jumuah. Sing disinau mung pelajaran Ilmu Pasti karo Bahasa Inggris thok, cethane Aljabar, Ilmu Ukur, Ilmu Alam, Ilmu Hayat karo Bahasa Inggris. Tak jaluk kabeh aja ana sing ora melu kanthi pawadan sing digawe-gawe, merga iki kabutuhane awake dhewe. Piye kanca-kanca?”

 

“Setujuuuuuuu” bocah sekolah semaur bareng, kajaba mung Sudimin dhewe, sing banjur ngangkat tangane.

 

“Piye Min?” Hartini takon semu rada gumun, adate Sudimin kuwi seneng banget nyengkuyung kegiatan sing sipate positip, nanging iki kok malah ngangkat tangan “apa kowe duwe panemu liya?”.

 

“Ora” wangsulane Sudimin alon nanging cetha “aku mau jane ya wis dikandhani Warsidi nek arep ana sinau bareng utawa belajar kelompok iki. Aku ya nyengkuyung wong kuwi cetha nek apik, nanging gandheng kahananku sing beda karo kahananmu lan kanca-kanca liyane, aku kudu matur taren dhisik marang Bapak lan Ibu sing tak dhereki, nek Bapak lan Ibu ngeparengake, aku ya bisa melu. Nanging nek ora dikeparengake, ya kapeksa aku ora bisa melu”.

 

Kahanan kelas dadi umyeg, bocah-bocah padha alok saur manuk pating cruwet ora karuwan, sing wose nek Sudimin ora bisa melu belajar kelompok bocah liyane ya wegah melu.

 

“Kanca-kanca kabeh” wekasan Sudimin ngadeg njejeri Hartini sing bingung ngadhepi aloke kanca-kancane “aja padha salah tampa, merga aku durung wani mutusne nek bisa melu iki jalaran aku iki beda karo kowe kabeh, aku iki mung wong ndherek, dadi aku kudu taren dhisik marang sing tak dhereki. Adat sing uwis, Bapak karo Ibu kae nek aku matur kanggo kabecikan mesthi ngeparengake. Nanging aku durung wani mesthekne, mula tak jaluk padha gelema melu ndonga marang Gusti Allah, muga-muga nggonku taren marang Bapak lan Ibu mengko dikeparengake. Jelas?”.

 

 

Ana candhake.