JAMUR DAMEN ING PINGGIR GALENG (15)

 

15.

Pak Suwaji banget nyengkuyung apa sing ditarenke dening Sudimin, kanthi renaming penggalih Sudimin diparingi palilah melu belajar kelompok. Ora mung kuwi wae, nanging yen bocah-bocah kanca sakelase Sudimin mbutuhne panggonan kanggo sinau bareng-bareng ngono kuwi, Sudimin dikeparengake ngajak kanca-kancane sinau ing emperan mburi omah, papane jembar tur ya banar, wis ana bangku-bangku cilik sing bisa lan kepenak dienggo sinau, diskusi lan sapiturute.

 

“Bapak malah seneng Min, nek kowe sregep sinau kaya sing mbok aturne kuwi mau” dhawuh wangsulane Pak Suwaji nalika Sudimin matur taren nek kanca-kanca sakelase ngajak ngenekne sinau bebarengan “lha nek mbutuhne panggonan sing rada jembar, emper mburi kae bisa mbok resiki banjur bangku-bangkune kae ditata, kae penak banget nek dienggo sinau bareng modhel belajar kelompok ngono kuwi”.

 

“Inggih Bapak, matur nuwun sanget” Sudimin atur wangsulan “rancanganipun kanca-kanca manggenipun mangke saged gentosan ing griyanipun lare-lare, nanging kula kinten menawi manggenipun gumathok wonten dalem mriki kok langung prayogi, awit ing mriki rak sampun jangkep prabotipun  lan boten rame”.

 

“Mula saka kuwi, kowe bisa kandha marang kanca-kancamu perkara panggonan sing didhawuhne Bapak mau” Pak Suwaji ngendika maneh “manggon neng kene kuwi sarate mung siji, olehe sinau kudu sing tenanan lan ora oleh kakehan guyon lan dolanan”.

 

“Inggih Bapak”

 

“Merga Bapak pirsa nek bocah saumuranmu kuwi wis wayahe umur sing nek cara jawane diarani Brai Kethek, wiwit ana rasa seneng antarane bocah lanang marang bocah wadon lan suwalike. Ngono kuwi wis lumrah, wong pancen wis dadi kodrat jagad, nanging ya kudu ngati-ati lan aja nganti kebacut-bacut, bisa mbebayani” Pak Suwaji nutugne paring pitutur “lha kowe wis duwe sir-siran apa durung?”

 

Sudimin ora wangsulan malah ndhingkluk, praupane mbrabak abang, semu isin.

 

“Ora apa-apa, Bapak biyen jaman saumuranmu ya ngono kuwi” Pak Suwaji nutugne olehe ngendika karo mesem.

 

“Kula boten wantun Bapak” wangsulane Sudimin apa anane “menawi raos remen dhateng lare estri ngoten sakedhik-sakedhik ugi sampun wonten, nanging lajeng kula slemur murih boten kelajeng-lajeng, awit kula ngertos menawi menika dereng wancinipun, menawi kula langgati saged ugi ngrusuhi anggen kula sinau”.

 

“Ya wis, yen ngono kowe ya klebu bocah sing normal” Pak Suwaji ngendika maneh “sing mbok cakne kuwi wis bener, merga ora mokal nek satemene uga ana utawa kepara akeh bocah wadon kancamu sakelas sing saben dina srawung lan kepethuk kowe, sing kasengsem lan kepencut, kepengin cedhak karo kowe”.

 

“Ingkang menika kula boten ngertos, Bapak”

 

“Ya wis, ora apa-apa” pak Suwaji paring wangsulan “sing baku, Bapak lan Ibumu nyengkuyung nggonmu arep melu belajar kelompok kuwi lan Bapak uga marengake emper mburi kae dienggo panggonan sinau bebarengan kuwi”.

 

Dina candhake, pas wayah bocah sekolah ngaso, Sudimin ngandhakne marang Warsidi, kabeh apa sing didhawuhne Pak Suwaji marang dheweke babagan belajar kelompok sing arep dicakne kanca sakelase. Warsidi seneng banget. Ora sranta banjur nggoleki Hartini, Ketua Kelase lan ngandhakne kabar saka Sudimin kuwi.

 

“Wis beres Har” kandhane Warsidi marang Hartini sing wektu kuwi lagi bareng bocah-bocah liyane  antri jajan kolak neng kantine mBak Yah.

 

“Apane sing beres?” Sri Suhartini durung mudheng karo sing dikandhakne Warsidi, banjur ngalih saka panggonane antri rada ngadoh, Warsidi ngetutne.

 

“Sudimin” wangsulane Warsidi cekak, sawuse Hartini mandheg lan ngadeg rada adoh karo kanca-kancane.

 

“Sudimin ngapa?” Hartini njengkerutne bathuke.

 

“Sudimin wis taren marang Bapak Ibu sing didhereki lan uga wis dikeparengake melu belajar kelompok sing mbok rancang wingenane kae” Warsidi nyethakne apa sing dikarepne.

 

“Ya sokur alhamdulillah” Hartini wangsulan sajak seneng “mau aku kober kuwatir, samar nek Sudimin ora dililani dening Bapak Ibu sing didhereki kuwi, sida ora klakon ngenekne belajar kelompok tenan, wong akeh sing padha arep ora melu nek nganti Sudimin ora melu, jarene bocah-bocah ora ana magnet sing bisa dadi daya tarike. Lha nek ngono, aran wis beres tenan kabeh mesthi padha seneng”.

 

“Ora mung kuwi wae” Warsidi kandha maneh karo mesem.

 

“Apa maneh?” Hartini takon.

 

“Bapak sing didhereki Sudimin uga kagungan panggonan sinau bebarengan sing jembar komplit sak bangku-bangkune pisan, jarene Sudimin nek bocah-bocah gelem olehe belajar kelompok dikongkon manggon neng kono pisan”

 

“Lha kuwi sansaya kebeneran tenan” Hartini wangsulan, sing dibacutne karo kaya grenengan ijen “tiwas aku mau dheg-dheg sar, tak kira nek…….”.

 

“Mbok kira apa Har?” Warsidi takon karo mesem ngemu teges.

 

“Ora kok!” Hartini rada mbrabak, semu isin.

 

Warsidi ngguyu.

 

“Ya gene kowe ngguyu War?” Hartini menthelengi Warsidi.

 

“Ora kok!” Warsidi wangsulan karo ngguyu, banjur ngalih ninggalne Hartini.

 

Hartini ya banjur mbalik awor kanca-kancane sing isih padha ngadeg antri didoli kolak  Rewange mBak Yah. Sawise nampani kolake, Hartini ya banjur nusul linggih kanca-kancane ing dhingklik dawa.

 

“Warsidi mau omong apa mBak?” lagi wae arep nyendhok kolake, Hartini wis ditakoni Masirah sing wis luwih dhisik lungguh neng dhingklik kuwi.

 

“Anu” Hartini wangsulan karo mesem “Warsidi mau ngandhani nek Sudimin bisa melu belajar kelompok, Dhik Masirah ora prelu cemburu marang aku”.

 

“Sapa sing cemburu? Wong dudu apa-apane kok cemburu?” Masirah njedhirne lambene “ya sokur nek Sudimin bisa melu, dadi bocah-bocah sing mau wis kendho semangate, mesthi banjur bali semangat maneh”.

 

“Nek Dhik Masirah rak ora melu kendho semangate ta ?” Hartini mbeda Masirah maneh “Wong Warsidi wiwit pisanan kae ya ora tau nglokro, malah semangat banget, merga Dhik Masirah ya semangat” .

 

“Kowe kuwi lho mBak kok seneng temen nggandheng-nggandhengne aku karo Warsidi ta?” Masirah suwarne munggah “aku karo wong kae ki ora ana hubungan apa-apa, wong kok seneng men macok-macokne kancane, marahi dadi gossip wae”.

 

“Nanging jane kowe rak ya seneng ta nek tak pacokne karo Warsidi?” Hartini ngguyu nyekikik.

 

“Ya wis, sakarepmu lah” Masirah wangsulan nanging banjur males “janji ora dipacokne karo Sudimin wae aku ora apa-apa kok”.

 

“Lho nek dipacokne karo Sudimin ngapa Dhik?” nadyan karo rada nesu Hartini takon.

 

“Aku wedi nek kelangan kanca sing kerep njajakne aku” wangsulane Masirah karo mesem, pancingane wis mlebu, Hartini ketok rada nesu.

 

“Kok bisa ngono?”

 

“Iya nek aku dipacokne karo Sudimin, gek ndelalah Sudimin ya gelem karo aku, mesthi enek kancaku sing banjur nyatru aku, malah bisa-bisa banjur frustasi selawase uripe. Aku rak rugi dhewe ta?” Masirah saya manas-manasi .

 

“Kanca sing endi kuwi?”

 

“Sing saiki lagi omong-omongan karo aku banjur sedhela maneh arep mbayari kolakku” wangsulane Masirah karo terus nyendhoki kolake dipangan lan diombe.

 

“Kowe kuwi karo Warsidi ya padha wae Dhik” Hartini semaur, mripate seminar padhang nandhakne nek atine lagi seneng sanadyan api-api nesu, nanging tenane atine rumangsa seneng nek enek wong sing macokne dheweke karo Sudimin “seneng macokne aku karo Sudimin sing antarane aku karo dheweke ya ora tau omongan bab sing sipate pribadi”.

 

“Nanging aku ya ngerti kok, nek mBak Hartini ki jane seneng karo Cah pinter dhewe kae” wangsulane Masirah sawise kolake diulu “welingku ya sing ngati-ati mBak, saingane akeh tur abot-abot”.

 

“Walaaah…… aku ora nggagas bab kuwi” wangsulane Hartini sing uga banjur ngrahabi kolak sing ana mangkoke .

 

“Tenane lho mBak?” Masirah mesem ngece “nek kowe mengko ora enggal dhas-dhes, bisa kedhisikan Nita, Duwi, Narti, Lastri lan sing paling mbebayani kuwi Cah kelas C , kae lho sing omahe jarene wetan pasar, tumpakane Pit Jengki ijo sing ana spione…… “

 

“Oalaah, Ninuk ta?”

 

“Embuh aku rung ngerti jenenge kok, kae neh sing rambute diklabang loro kerep nganggo pita merah putih”

 

“Iya Ninuk, Ninuk pancen bocahe ayu ya rada kemayu pisan, Bapake Ninuk kuwi kancane Bapakku. Geneya karo Ninuk?” Hartini takon sajak tenanan.

 

“Sing crita mBak Karti putrane mBah Kuwat kulon kono kuwi, jarene neng ngendi-endi bocah sing tumpakane Pit jengki ijo kuwi pacare Sudimin, malah jarene antarane wong tuwane Sudimin karo wong tuwane bocah kuwi wis sepakat njodhokne bocah loro kuwi”.

 

Hartini ora wangsulan, malah banjur meneng rapet. Ora guneman apa-apa, kolak sing isih ana mangkoke ora sida dipangan. Malah banjur ngadeg, marani bakule, mbayari kolak sing ora dientekne kuwi karo kolak sing dipangan Masirah. Hartini ora ngerti bener lan orane crita sing digawa Masirah kuwi, kaya olehe ora ngerti nek satemene ana kuping loro sing melu nyemak lan ngrungokne apa sing dadi rembug antarane Hartini lan Masirah.  Kupinge sapa?.

 

 

Ana candhake.